Fálkinn - 28.08.1942, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
‘C’YRIR utan uppljómað and-
dyri í Piccadilly Cirkus
stóð ung kona og var að lesa
auglýsingu. Hún var í gauðslit-
inni kápu og undir kápunni
lijelt hún einhverjum aflöngum
Jilut. Við og við litu þeir sem
fram lijá gengu forvitniaugum
til hennar, en andlitið var svo
vandlega falið í stæðunni sem
hún hafði um liöfuðið, að eng-
inn sá, að þó að liún væri
þreytuleg og kinnfiskasogin þá
var þetta mjög lagleg kona,
ítölsk fegurð með liral'nsvart
hár og liörund eins og rósir og
filabein.
—- Tíu shillings — tíu pund,
heyrðist mjúka röddin hvísla.
Svo tautaði hún eitthvað á
itölsku og gekk hægt á burt.
Þegar hún hafði gengið nokk-
ur hundruð metra nam hún
staðar og sneri Við og, fór að
auglýsingunni á ný, las liana
hægt og virtist nú taka fulln-
aðar ákvörðun.
Hún vafði að sjer kápunni
og skundaði úl á götuhornið
og fór inn í almenningsvagn.
Eftir nokkra stund var hún að
ganga upp stigana upp í kvist-
herbergi í Whitechapel.
Hún heyrði sáran grát þegar
hún opnaði dyrnar. Hún flýtti
sjer inn og tók handleggnum
innilega utan um lítinn dreng,
á að giska 8 ára, sem sat á rúm-
garmi og var að gráta þarna,
aleinn í myrkrinu.
— Þei, Pietro litli, sagði hún
á ítölsku. — Líttu á, jeg kom
með fiðluna aftur. Ef þú verð-
ur duglegur drengur getum við
kanske haldið henni dálítinn
tíma enn.
—Ó, manuna, fáðu mjer
hana! hrópaði drengurinn á
sama máli og dró fiðluna fram
undan kápu móður sinnar. —-
Jeg skal vera góður, mamma.
Jeg skal ekki gráta og biðja um
mat. Rara að við getum haldið
fiðlunni þangað til pabbi kém-
ur aftur. Jeg verð að hafa hana
og pabba þykir svo vænt um
hana.
Konan varð föl. Hún gat ekki
sagt barninu að faðir þess hefði
brugðist þeim, eftir að liann
hafði farið með þau i íjarlægt
land. Og nú þyrfti hann ekki
framar á þeim að lialda, þegar
hann væri kominn til sinnar
eigin þjóðar.
Maria og Pietro Lewis! Merki-
legt eftirnafn á þessum ítölsku
mæðginum. En maður Maríu,
Meredith Lewis, var frá Wales,
sonur ríks námueiganda þar.
Hann var listamaður að upp-
lagi og hafði krafist að fá að
gegna köllun sinni, þvert ofan
í vilja föður síns. Og þegar
hann fjekk listamannsstvrk,
sem gerði honum kleift að fara
GAMLA I1ÐI.AN
til Róm til að læra, þá tók
hann honum fengins hendi í
stað þess að gerast samverka-
maður við fyrirtæki föður síns.
Afleiðingin af þessu varð sú,
að faðir hans neitaði að skilta
sjer nokkuð af honmn fyt’ en
hann gæti sannað að hann
græddi eins mikið fje á pensl-
inum sínum og hann hefði get-
að gert í fyrirtækinu, eða tjáði
sig fúsan til að koma lieim og
gera skyldu sína. En til bráða-
hirgða hafði gamli maðurinn
tekið bróðurson sinn fyrir sam-
verkainann ,og ef sonur hans
hjeldi áfram að þrjóslcast við,
átti þessi bróðursonur hans að
verða aðnjótandi allra þeirra
rjettinda, sem syninum bar.
Það voru nú tólf ár síðan
þetta gerðist.
Tíminn liafði sannað að mál-
aragáfa Merediths var ekki
þannig vaxin, að hún færði
honum gull og græna skóga.
Annað árið sem hann var að
læra i Róm hafði hann kynst
ítölskum fiðluleikara, sem var
af góðum ættum, en hafði nú
lifað sitt fegursta. Pietro GuiII-
iano vann fyrir sjer og dóttur
sinni með tilsögn í fiðluleik og
einstöku sinnum spilaði hann
opinberlega sjálfur, en hann
vonaði að geta lifað svo lengi,
að hann yrði maður til að afla
dóttur sinni þeirrar söngment-
unar, sem rödd hennar og hæfi-
leikar áttu skilið.
Meredith varð innilega ásl-
fanginn af ungu stúlkunni að
kalla mátti í fyrsta sinni sem
hann sá hana, og þess varð
skamt að bíða að María fór að
unna hinum unga enska biðli
hugsástum,
Gamli Pietro, sem hafði mist
konuna fyrir löngu, en eklci
æfintýraþrána, sá ekkert at-
liugavert við að gifta ungum
manni dóttur sína, þó að hann
hefði ekkert nema námsstyrk-
inn að lifa af. Hann treysti list-
gáfu þeirra beggja og var him-
inlifandi yfir að dóttir hans
skyldi eignast svona góðan
mann.
Þau hjeldu áfram að búa i
sömu íbúðinni, sem faðir og
dóttir hans höfðu húið í árum
saman.
Þremur mánuðum eftir að
Pietro litli fæddist fjekk fiðlu-
leikarinn afi hans slæma
lungnabólgu eftir að hafa orð-
ið innkulsa er hann hafði verið
úti að spila. Hann brast þrek til
að yfirbuga sjúkdóminn og dó.
En dóttursonur hans fjekk dýr-
mætasta gripinn úr eigu hans
— fiðluna.
Árin næstu eftir að Meredith
hafði lokið námi lifðu þau
hjónin og Pietro litli við þröng-
an kost en þrátt fyrir all voru
þau ánægð með tilveruna. Hann
sagði öðrum til og einstaka
sinnum tókst honum að selja
mynd. Hann hafði sagt konu
sinni allan sannleikann um við-
skifti sín við föður sinn og
henni sárnaði svo að þetla
skyldi hafa orðið til þess að
gera bilið milli þeirra feðganna
enn stærra og var gröm gamla
manninum. En þegar liún eign-
aðist drenginn spurði hún Mere-
dith hvort lionum fyndist elcki
rjett að láta föður sinn vita af
að hann væri lifandi, en Mere-
dith svaraði með þjósti:
„Það geri jeg aldrei — ekki
fyr en jeg hefi sigrað. Faðir
minn veit livar jeg dvel við nám.
Hann hefði getað haldið sam-
bandi við mi,g áfram ef hann
liefði viljað. En það er hann sem
vill hafa jietta svona. Ef mamma
hefði lifað mundi alt hafa farið
öðruvísi.“
María Ijet málið niður falla
og svo liðu árin.
Ein dag þegar Meredith gekk
fram hjá húsinu, sem hann
liafði leigt sjer vinnustofu í
forðum kallaði húsvörðurinn til
hans og fjekk honum símskeyti.
— Þetta er víst til yðar, sign-
or Lewis? Það er að vísu langt
síðan þjer leigðuð hjerna, en
við höfum ekki haft neinn ann-
an leigjanda með þesuu nafni.
Meredith reif upp brjefið og
las:
„Komið strax heim. Faðir
yðar alvarlega veikur. Spyr
eftir yður. Bryant & Bryant."
Gamlar endurminningar
þyrmdu yfir Meredith og hann
flýtti sjer heim til að segja
konu sinni hvernig komið var.
— Við verðum að fara öll,
þegar í stað, sagði hann. — jeg
,get ekki skilið ykkur eftir
hjerna, þtví að það er ómögu-
legt að segja hve lengi jeg þarf
að vera í Jburtu, og við höfum
litla peninga. Jeg liefi fyrir far-
gjaldinu handa okkur en lítið
meira o,g það er ekki gott að
segja hvernig faðir minn bregst
við, en jeg verð að fara, úr því
að hann er veikur. Það er gott
að við eigum ekki hús eða inn-
anstokksmuni hjerna. Við verð-
um að taka saman dótið okkar
og fara með næturlestinni.
Eftir Helen R. Besant.
Og svo var það gert. En þeg-
ar þau komu til London eftir
langa og þreytandi ferð á lak-
asta farrými var Pietro litli
veikur og með mikinn hita. Þau
urðu að láta l'yrirberast á litlu
gistihúsi um nóttina og læknir-
inn sem þau náðu í um morg-
uninn eftir, sagði að barnið
væri alvarlega veikt og mætti
ekki undir neinum kringum-
stæðum halda áfram ferðinni
fyr en'eftir tíu daga, sjerstak-
lega af þvi að veðrið var kall
og hráslagalegt.
— Jeg slcil eftir hjá þjer pen-
ingana sem jeg lief, að undan-
teknurn ferðalcostnaði og einu
pundi fyrir ófyrirsjeðum út-
gjöldum, sagði Meredith. Jeg
kem aftur og sæki ykkur innaii
tíu daga, og jeg skal skrifa í
kvöld og segja ykkur hvernig
pabba liíður. Mjer finst mjer
vera óhætt að fara, því að lækn-
irinn segir að Pietro lilli sje
ekki í hættu svo framarlega
sem hann verði ekki fyrir ofkæl-
ingu. Jeg vona að það l'ari vel
um ykkur lijerna á gistihúsinu.
Það var gott að jeg kendi
ykkur ensku.
— Jú, auðvitað verðurðu að
fara til föður þíns — en komdu
fljótt aftur! Jeg er viss um að
hann verður hrifinn þegar hann
sjer Pietro litla, heldurðu það
ekki ?
— Auðvitað verður liann það,
svaraði Meredith með meiri
fullvissu en honum var í hug.
Og hann fór leiðar sinnar án
þess að muna, að konan hans
liafði aldrei heyrt nafnið á
heimilinu lians í Wales.
Þetta var það síðasta seni
María og Pietro höfðu heyrt
eða sjeð til Merediths.
Þegar liðnir voru tíu dagar
og María sá að hún liafði not-
að meira en helminginn af pen-
ingunum sem hún hafði, liælti
lienni að standa á sama. Henni
varð órórra út af manninum
með hverjum degi og starfs-
fólkið fór að líta einkennilega
til henriar þegar hún kom og
siiurði eftir brjefi. Pietro var
orðinn liress aftur en hún var
hálf hrædd við að fara með
hann út í hráslagann ennþá.
Enn liðu nokkrir dagar og
María varð örvæntingarfull.
Hún sá vel að lienni var ó-
mögiilegt að ná sambandi við
manninn sinn og peningarnir