Fálkinn - 28.08.1942, Blaðsíða 12

12
F A L K 1 N N
Louis Bromfield: 22
AULASTAÐIR.
bjáni. Jeg verð aö laga það, ef jeg á að
komast eitthvað' úr sporunum.“
Hann hafði kveykt í vindlingi meðan
þjónninn hætti í bollana aftur, og sagði
nú: „Jeg verð að lesa bókina hennar frænku
yðar, og það er þegar búið að vjelrita
fyrsta kaflann. Hún er þó nokkuð góð, og
einmitt efni, sem fólk vill lesa.“
„Hvað eigið þjer við, að hún sje þó
nokkuð góð?“
„Jeg á við, að hún er frumleg og þessi
fyrsti kafli er ágætlega skrifaður. Ef hún
versnar ekki, eftir þvi sem aftar dregur,
getur hún haft vel upp úr henni.“
„Það væri óskandi. Hún á það líka
skilið.“
„Jeg hefði sjálfur ekki trúað því. Jeg á
við, að mjer datt aldrei í hug, að hún gæti
ritað svona skipulega.“
„Þjer verðið að aðgæta, að þetta er efni,
sem hún elskar, og þá kemur skipulagið
fremur af sjálfu sjer.“
„Satt er það.“
Hann lauk við kaffið sitt og beið meðan
hún var að Ijúka úr sínum bolla. „Eigum
við að fara?“ sagði hann.
Hún svaraði engu og heyrði ekki einu
sinni spurninguna. Hún horfði yfir öxl
hans, út í dyrnar. Hann leit ósjálfrátt í
sömu átt.
í dyrunum stóð Kohhi Dorta. Hann var
magur, hörkulegur og sólbrendur. Hann
leit kring um sig :í salnum og kom auga á
þau. Starði studarkorn, sneri síðan við og
gekk heim aftur.
„Hver er þetta?“ spurði hr. Ríkharðs.
„Jeg þykist hafa sjeð hann einhversstaðar
áður.“
„Hann heitir Kobbi Dorta.“ Hún heyrði
sjálf, hve röddin var veik og kom eins og
úr fjarska.
„Æ, já, nú man jeg. Hann kom inn í
Gyllta Húsiðv þegar jeg var þar, og hon-
um var fleygl út.“
„Fleygt út?“
„Já, ásamt ljóshærðri drós, sem var með
honum. Hann bað eitthvað að lieilsa yður.
Þið þekkist víst vel. Skilaði frænka yðar
ekki kveðjunni?"
Hún stóð upp, sneri sjer frá honum og
sagði með einkennilega lágri og rólegri
rödd: ,Ætli við ættum ekki að fara að
flýta okkur, ef við ætlum á Bió?“
Myndin, sem þau sáu var ekki góð, en
afar viðkvæmnisleg, og þegar hún var
hálfnuð, liallaði hr. Ríkharðs sjer að henni
i myrkrinu og tók liönd liennar. „Má jeg?
Jeg meina ekkert með því,“ sagði hann.
En hún dró fljótt að sjer höndina og
svaraði: „Nei, þjer megið ekki! Ef þjer
þurfið að halda í eitthvað, getið þjer feng-
ið yður dúkku úr einhverri kjólahúð.“ En
i sama bili fann hún, að tái'in runnu niður
eftir kinnum hennar, en ekki þorði hún að
láta hann sjá, að hún væri að grála, því
þá gat hann haldið að þessi bjánalega
mynd, eða jafnvel hann sjálfur hefði grætl
hana. En það skrítnasta var, að liana hafði
lengi langað lil þess, að hr. Ríkharðs l'æri
ineð hana eitthvað út og tæki í hönd lienn-
ar og Kohhi sæi alt saman. Hún liafði lengi
ætlað sjer að sýna Kobba, að fleiri karl-
menn væru til i heiminum en hann einn,
sem litist á hana. En nú, þegar á átti að
herða, var ekkert sigurlirós i liuga hennai'.
Þetta var alt öðruvísi en hana hafði lang-
að til. Nú varð henni hara óglatt og hún
fyltist örvæntingu.
Erindi hr. Ríkharðs til höfuðhorgarinn-
ar var það að eiga tal við foringja Demó-
krata í ríkinu, Bill Swan. Ekki vissu þetla
aðrir en sjálfur hann, frú Lýðs og Gasa-
María, og ekkert þeirra hafði neina löng-
un til þess að segja'frá því, heldur urðu
þau æ þöglari, eftir því, sem vikurnar liðu.
Þetta var vitanlega auðvelt verk fyrir sjálf-
an hann, sem var svo þögull yfirleitt, og
eins fyrir Gasa-Maríu, sem hafði þá æf-
ingu i stjórnmálastarfsemi að kunna að
halda sjer saman þar sem það átti við. Ölíu
vem'a gekk þetta hjá frú Lýðs. Ilún gelck
um skrifstofuna og um stræti borgarinnar,
einna líkust kettinum, sein er nýhúinn að
jeta kanaríufuglinn og langar mesl til að
æpa á hvern, sem hún hitti: „Ef þú vissir
það, sem jeg veit! Ef þú vissir um hvirfil-
bylinn, sem kemur yfir Flesjuborg þann
þriðja næsta mánaðar!“ Stundum varð
hún beinlínis að. hita sig í tunguna, til þess
að geta þagað, einkum eftir að hún hafði
verið i heimsókn hjá Gasa-Maríu eða í
útfararskrifstofu Jahha Nýborg og liafði
lieyrt, hvernig undirhúningnum miðaði,
niðri við ána og úti um sveitirnar. Stund-
lun fanst henni hún verða að stökkva hæð
sína í loft upp, til þess að. gela haldið sjer
í skefjum. í fyrsta sinn á æfinni fjekk hún
einkennilega sjálfstilfinningu, og lnin fór
meira að segja að funsa ofurlítið upp föt-
in sín og laga betur á sjer hárið, enda þóll
árangurinn yrði ekki að því skapi.
Það var ekki eingöngu tilhugsunin um
liina koiáandi styrjöld við Dorta gamla,
sem kom henni í allan þennan æsing; þvi
svo var Bókin í ofanálag. Á hverjum dcgi
sal veslings hraðritunarstúlka inni í skons-
unni og l'eyndi með miklum erfiðismun-
um að komast fram úr hrafnasparkinu,
sem kallað var handrit, og þurfti auðvit-
að að ónáða frúna hundrað sinnum á dag
með spurningum. Það var einkennileg til-
finning hjá frú Lýðs að liugsa til þess, að
Bókin skyldi þegar vera orðin einskonar
almenningseign, nú þegar nokkrir menn
vissu ilm tilveru hennar, aðrir en hún sjálf
og Adda gamla. A liverju kvöldi þegar
nýjar síður komu úr ritvjelinni, strauk
hún þær um leið og hún las þær, rjett
eins og hún væri að strjúka ketti. Þessi
viðhurður, endurfæðing hókarinnar, var
eins og einhver fæðing, sem hún sjálf
liafði engan þátl ált i, og það var golt, að
lienni skyldi finnast það, því annars liefði
feimnin og óframfærnin ef til vill orðið
henni lil trafala. En nú hugsaði hún:
„Þelta er liara hreint eklci svo slæmt. Jeg
skil liara ekki i jiví, að jeg skuli hafa átt
nokkurn þátt í þessu. Jeg lilýt að hafa verið
í einhverjum álögum.“ Og hún tók að
hugsa um „ósjálfráða skrift“, hvort hún
væri sjálf miðill og einliver andi helði ril-
að Bókirm og haft hana sjálfa fyrir verk-
færi í liendi sjer. Kanske jalnvel andi J. E.
sáluga. Og liún horfði með feimni á hr.
Ríkharðs, þegar liaiin las nýjustu hlaðsið-
urnar, og reyndi að lesa út úr svipnum
álit hans á því, sem komið var.
En hann sagði aldrei meira en eitthvað
á þessa leið: „Þetla er gotl! Þetla er ein-
mitt það, sem við þurfum. Og við skulum
hyrja að nota það strax og herförin liefst."
En liann sagði þetta einhvernveginn svo
utan garna og hrifningarlaust, að það varð
lienni mestu vonhirgði. Ilún hefði viljað
heyra einhvern segja, að það vær stór-
kostlégt, að það væri besta bók, sem nokk-
urntíma hefði verið rituð. Einstöku sinn-
um óskaði liún þess að hr. Ríkharðs vildi
verða lirifinn, bara einu sinni, hara af ein-
liverju smáatriði. Hún sagði við sjálfa sig,
að svona væri liann hara af því að hann
væri stórborgarbúi; en það var skýringin,
sem hæði hún og Villi Frikk gripu til, hve-
nær sem þau skildu ekki eitthvað i fari
hr. Ríkharðs.
Ilinsvegar var þessi ískalda ró lians mik-
ill ávinningur l'yrir Gunnfánann, þvi að
það var engin liæta á, að lir. Ríkharð ljcti
neitt fara frá sjer hálfkarað eða óundir-
húið. Það þurl'ti ekki annað en vitna til
þess, sem hann hafði jiegar framkvæmt:
allar jiessar umbætur á blaðinu og 1279
nýir áskrifendur!
Þvi var hún í hágu skapi, þegar hann
þurfti að fara til höfuðstaðarins og liitta
Bill Swain. Hvernig átti hún að komast af
á meðan? Hún treysti sjer alls ekki til
að reka hlaðið í tvo daga án lians. En
henni Ijetli strax lalsvert, jiegar liann kom
að kveðja liana og sagði þá: „Jeg afhenti
ungfrú Baldvins allar reglurnar, sem þarf
að l'ara eftir meðan jeg er í faurtu. Jeg
vildi ekki vera að þreyta yður með mörg-
um smáalriðum. Þjer hafið víst nóg að
gera, án þess — þótt ekki væri annað en
Bókin ein.“
Ilún óskaði honum góðrar ferðar og
þegar hann var farinn út, liorfði hún á
eftir honum yfir torgið og fann í liuga
sínuni, að hún þurl'ti engu að kvíða. Ilann
inyiuli sennilega fá erindi sinu framgengt.
Hann liafði meðmælahrjef í vasanum til
Swains frá Gasa-Maríu, þar sem tekið var
fram að handhafinn væri í liðsbón gegn
Dorta. Bill Swain og Gasa-María voru
gamlir vinir, og þetta var ekki i fyrsta
sinn, sem Jjau sneru bökum saman í stjórn-
málaharáttu. Venjulega liafði sú harátta
verið gegn umhótamönnum, en i þetta sinn
voru þau sjálf umbótamenn, og jjað fanst