Fálkinn - 28.08.1942, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
YNCS/W
U/SNblMtNIR
Tryltu eldspýturnar.
Pú—ú! PaÖ var blásið á ljósið,
svo að það sloknaði og Ottó frœndi
sneri sjer til veggjar í rúminu. Hann
var dauðþreyttur og langaði til að
sofa.
Þarna í húsinu var grafkyrt; eng-
inn var heima nema Ottó l'rændi
sjálfur, þvi að frænka og börnin
höfðu fengið að fara eithvað i
skemtiferð, og vinnustúlkunni hafði
verið lofað að fara líka.
Og þetta var einmitt augnablikið,
sem óþokkans álfurinn hafði beðið
eftir.
„Hann sagði, að ekki væru nein-
ir álfar til!“ hvíslaði álfurinn og
leit illilega til stóra mannsins í rúm-
inu, sem svaf þar og hraut. „Jeg
skal nú sýna lionum hvað satt er i
því! Hann er ekki með öllum
injalla!“
Álfurinn var á sífeldu iði pg var
að hugsa um, hverju hann ætti
helst að taka upp á. Til vonar og
vara hafði hann tekið með sjer ögn
af smyrslinu, sem álfadrotningin
notaði til að gera dauða hluti lif-
andi með, og hafði borið það á
stafinn sinn, og þegar hann snerti
eitthvað með stafnum þá varð það
tifandi líka. Þessvegna varð eld-
spítustokkurinn á náttborðinu hjá
Ottó frænda lifandi, þegar álfur-
inn strauk hann með stafnum.
„Öll herdeitdin i rjetta röð!“
skipaði ein eldspítan og stökk upp
úr stokknum. Hinar bröltu upp úr á
eftir henni og svo röðuðu þær sjer
og gerðu allskonar heræfingar, og
skiftust á um að skipa fyrir. En
álfurinn var ekki ánægður með
þetta.
Hann vatt sjer að Ottó frænda og
fór að kitla hann á enninu og nef-
inu með stafnum sínum, en þá var
smyrslið farið af honum, svo að
þetta var rjett eins og fluga væri að
skemta sjer á andlitinu á Trænda.
En af 'því að hann var svo þreyttur
þá vaknaði hann ekki, hann strauk
bara um andlitið á sjer i svefninum,
bylti sjer ofurlítið i rúminu og
svaf áfram.
En nú varð álfurinn reiður og
snaraði sjer fram að ofninum.
Nokkrir neistar voru enn á ofnrist-
inni og hurðin stóð opin, og þarna
inst var kolamoli með glóð í, sem
glórði í þarna i dimmunni. Álfur-
inn ýtti við kolamolanum og þá
flaug hann undir eins fram á góll-
ið og á dúkinn.
„Það brennur, það brennur!"
hrópuðu eldspíturnar og teygðu úr
sjer til þess að sjá betur hvað um
væri að vera. Álfurinn varð laf-
tiræddur; hann var eiginlega ekki
neitt slæmur í sjer, þó hann væri
dálítill prakkari. En nú liafði liann
kveikt í lmsinu og hann gat ekki
einu sinni vakið manninn i rúininu,
svo að hann gæti slökt eldinn.
Hann flýtti sjer út um gluggann
og fór nú sem hraðast heim i Álfa-
land og sagði drotningunni hvernig
komið var.
„Skelfing hefirðu hagað þjer
bjánalega," sagði álfadrotningin
byrst, „en af þvi að þú sagðir mjer
frá þessu sjáifur ])á ætla jeg nú
ekki að refsa þjer. Jeg var að líta í
töfraspegilinn minn og sá hvað eld-
inum tiður, og af því að ekki varð
neitt tjón að honum þá skaltu nú
sleppa í þetta sinn! En þú verður
að lofa mjer jiví, að gera svona
heimskupör aldrei oítar.“
En hvernig liafði nú farið? Hvað
liafði álfadrotningin sjeð?
Það voru eldspíturnar, sem björg-
uðu húsinu og drápu eldinn.
„Eitthvað verðum við að gera,“
hafði eldspítnaforinginn sagt og svo
hljóp hann út á gólfteppið. Fjelag-
ar hans eltu hann og svo færðu
eldspíturnar sig varlega að kolamol-
anum, sem hafði brent kringlótt gat
á gólfteppið.
„Ekki of nærri — niunið þið, að
það getur kviknað i ykkur,“ sagði
foringinn aðvarandi og eldspiturnar-
námu staðar í hæfilegri fjarlægð.
Ein þeirra var þó ol' forvitin og
þá kviknaði í henni og hún brann
upp, eins og góðar eldspitur gera.
En hinar urðu lafhræddar um, að
eins mundi fara fyrir þeim og þær
hörfuðu undan.
„Vatnsflöskuna!“ hrópaði ein eld-
sþítan. „Getum við ekki borið hana
hingað og lielt úr herini á kola-
molann?“
„Reynandi væri það!“ sögðu hin-
ar og svo fóru j)ær að bisa vatns-
flöskunni að brunastaSnum. Þetta
var mesta erfiði og nokkrar veikar
eldspítur, sem voru grannar, brotn-
uðu og dóu, alveg eins og liraustir
hermenn á vígvellinum, en liinum
tókst loks að mjaka flöskunni að
kolamolanum og helta úr henni yf-
ir hann.
Ssssss! Hvissss! heýrðist þegar
vatnið koin á glóðinu og rann út í
gólfteppið. Eldspíturnar hjeldu á-
fram að liella þangað til glóðin var
alveg sloknuð. Þá fyrst roguðust
þær þreyttar upp að öskjunni sinni.
En álfadrotningin gleymdi ekki
hvilíkt liugrekki eldspíturnar liöfðu
sýnt. Hún sendi nokkra álfa i liús-
ið og þeir báru eldspítnastokkinn,
og brotnu eldspiturnar líka, heim
tit Álfalands og þar var þeim breytt
i álfa, sem fengu það sjerstaka
hlutverk að gæta að þvi, að börn
kveiktu ekki í þegar þau ljeku sjer
að eldspítum — því að það gera
mörg börn — því miður!
En þegar frændi vaknaði morg-
uninn eftir gat hann ómögulega
kveikt í vindlinum sínum.
„Hvað er orðið af eldspítustokkn-
um mínum?“ sagði hann. „Jeg veit,
að jeg lagði hann hjá kertastjakan-
um í gærkvöldi. Maður skyldi halda,
að þeir hefðu komið hingað í nótt,
þessir álfar, sem börnin eru að
tala um.“
En þegar liann kom auga á kola-
molann og vota blettinn kringum
liann, og sá vatnsflöskuna standa
þar lijá, varð hann alveg hissa og
sagði:
„Nú verð jeg að viðurkena, að
annaðhvort hafi jeg sjálfur gengið
i svefni, eða þá að það eru til álf-
ar, sem hjálpa okkur þegar við
sofum!“
Og þetta heyrði litli álfurinn í
Álfalandi og sagði: „Jæja, það var
þó gott, að hann trúir að við sje-
um til.“
— Leiddu mig ekki, Gvendur,
hva'ð heldurðu að hún mamma
segði, ef hún sæi okkur.
— Þú getur sagt henni, að jeg
sje bróðir þinn.
Adamson hefir eiginast hund.
KAUPIÐ »FÁLKANN«
— Þegar við vorum nýtrúlofuð'
sagðist þú geta etið mig af eintómri
ást, en nú setur þú alt á annan
endánn, ef bú finnur eitl hár i súp-
unni.
— Ilvernig leist þjer á nýja leik-
ritið mitt?
— Fyrstu þrír þættirnir voru á-
gætir, en svo....
— Eti svo hvað? •
— Svo vakti konan mín mig.
— Hana nú. Þarna fór saxneska
postulínið. Það er svei mjer gott að
húsbóndinn hefir garnan af sam-
setningarþrautum!
GRÆNN LITUR
er talinn óhollur augunum. Ef menn
horí'a lengi á grænan lit, er talið
að þeir „sjái grænt“ all-löngu eftir
að þeir höfðu græna litinn fyrir
framan sig. Ameríkumenn hafa því
sumsstaðar tekið græna áklæðið af
billiardborðunum og sett öðruvísi
litt klæði í staðinn.
— Þelta var í sannleika sagt góð-
ur maður!
>