Fálkinn - 04.09.1942, Page 9

ypti öxlum. „En verið þjer ekki
að tefja mig. Hvort kjósið þjer? 1
Carlslake var fljótur að liugsa.
Það var gagnslaust að fórna
lífinu til ónýtis. Ef hann gæti
treyst því að Potter lijeldi orð
sín þá átti liann þrátt fyrir alt
ofurlitla lífsvon. Hann leit upp.
„Demantarnir eru undir súð-
inni beint yfir borðinu," sagði
hann rólega.
Sigux'bros fór um andlit Polt-
ei's. Eftir fáeinar sekúndur stóð
hann uppi á borðinu og þukl-
aði upp á vegglægjunum. Fing-
ur hans kreptust um aflanga
blikkdós. Svo lioppaði liann ol'-
an á gólf og opnaði dósina. í
henni var meðal annars ofur-
lítil leðurbudda. Þar voru marg-
ir óslípaðir demantar, nokkuð
stórir.
Potter var skjálfhentur. Aug-
un leiftruðu er liann leit til
Carlslake.
„Loksins hefi jeg eignast
verðmæti!“ stundi hann. „Mjer
finst Afrika skulda rnjer þessa
steina hjerna. Já, hún skuldar
mjer þá fyrir öll árin sem jeg
hefi flæksl um frumskógana
þreyttur og lningraður, drukkið
óhreint vatn, öslað um mýrarn-
ar og kvalist af hitasótt."
Carlslake álti bágt með að
stilla sig^ Það var liart að
liggja þarna ósjálfbjarga og
horfa á Potter handleika þenn-
an fjársjóð, sem hafði kostað
hann meira en árs erfiði. En
eins og á stóð gat liann ekkert
aðhafst. Það var gagnslaust að
gefa tilfinningum sínum lausan
tauminn og segja meiningu sína
— slíkt hefði aðeins orðið til
þess að egna Potter og hefði
máske kostað líf Carlslakes.
Potter stakk demöntunum i
vasann og leitaði í dósinni,
hvort þar væri annað verðmæti.
Það kom ánægjusvipur á hann
er hann dró upp litla whisky-
flösku. Hún var hálffull.
„Snertið liana ekki!“
Potter leit á miðann á flösk-
unni og leit við og brosti.
„Hvað eruð þjer að bulla?“
sagði hann fyrirlitlega.
„Látið hana á sinn stað!“
sagði Carlslake alvarlegur.
„Þá væri jeg mátulega heimsk-
ur,“ sagði Potter. Hann stakk
flöskunni i vasann. „Jeg ætla
að lofa lienni að fylgja demönt-
unum.“
Carlslake opnaði munninn
eins og liann ætlaði að segja
eitthvað en hætti við.
Nú þegar Potter hafði fengið
það sem hann þráði kærði
hann sig ekki um að eyða tím-
anum til ónýtis. Hann helti
vatni á flösku og tróð mal í
alla vasa.
Svo gei'ði hann það, sem
F Á L K 1 N N
Carlslake hálfvegis ótlaðist að
liann mundi gei’a.
Hann gekk til Carlslake og
dró upp skammbyssuna og
reiddi hana. Cai’lslake sat og
studdi bakinu upp að þilinu.
Ilann sá höggið koma og bylti
sjer til liliðar en var ekki nógu
l'ljótur í vöfunum. Skammbyss-
an hitti hann á gagnaugað og
hann hnje meðvitundarlaus
niður.
Potter brosti ánægjulega og
stakk skammbyssunni í vasann.
Svo snei’i hann frá og hvarf
út.
Potter stefndi áleiðis til
strandar og hjelt þeirri stefnu
allan daginn. Þó liann væri van-
ur göngum um frumskógana
veittist honum erfitt að komasl
áfram. Það var vandi að rekja
sig þar sem greiðast var.
Hjeldi hann sig nærri ánni
varð liann víða að troða sjer
gegnum stararfen, senx náðu
honum yfir höfuð. Hvassar
rendurnar á stráunum skáru
liann í andlit og handleggi og
hvassar nálar stungust gegnum
fötin og meiddu hann.
Og uppi í skóginum, fjær
fljótinu, var lítið betra. Þar
teygðust risavaxnar flækjujurt-
ir milli trjábolanna og maður
flæklisl í þeim eins og í neti.
Stundum vai’ð hann að taka
upp hnífinn til að skera sund-
ur flækjurnar.
En þrátt fyrir þetta, þrátt
fyrir alla krókana sem hann
varð að fara vegna pyttanna,
sem voru fullir af krókódílum
— þi’átt fyrir rakan, kæfandi
liitann, sem kreisti svitann
fram úr hverri holu — miðaði
Polter jafn og þjett áfram.
Undir kvöld var hann kom-
inn gegnum mesta skógar-
þyknið og á tiltölulega greið-
færan stað. Rjett fyrir sólar-
lagið nam hann staðar á lágum
ási.
Framundan honum var mýr-
arlcviksyndi svo langt sem aug-
að eygði. Þjettir hópar af skar-
latsrauðum flamingóum gösl-
uðu um mýrarnar og aðrir
minni fuglar svifu um loftið.
Potter afrjeð að verða þarna
á ásnum nm nóttina. Hann
borðaði bita af nestinu og
drakk úr vatnsflöskunni. Svo
fór liann að svipast um eftir
legustað.
Hann kaus sjer mjúkan blett
milli rótanna á stóru fíkjutrje
og gerði sjer flet úr þurru
grasi. Hann svipaðist vandlega
um, hvort nokkur naðra væri
þarna nærri. Það var líklegt
að ekki væru höggoi’mar þarna
á ásnum, en Potter vildi ganga
úr skugga um það. Niðri í mýr-
inni mundi vera krökt af högg-
ormuin.
Það var oi’ðið dimt þegar
liann dró af sjer stígvjelin og
tók af sjer beltið og lagðist og
teygði úr sjer. Þegar liann lagð-
ist á hliðina fann hann eitthvað
hart undir mjöðminni á sjer.
Hann lá kyr augnablik, svo selt-
ist liann upp og brosti í myrkr-
inu. Hann staklc hendinni í bak-
vasann og dró upp flöskuna,
sem hann hafði tekið i kofa
Carlslakes. Hann hafði alveg
gleymt henni.
Hann tók úr henni tappann.
En áður en hann fjekk ráðriim
til að setja hana á munninn
fann hann einkennilega ýldu-
lykt upp úr stútnum. Hann
gretti sig og bölvaði.
„Þetta er ekki whisky,“ taut-
aði hann.
Hann sat augnablik og' hjelt
flöskunni i hendinni. Þessi
þjetta fúla lykt var honurn
undrunarefni. Hvað skyldi vera
í flöskunni? I dagsbirtunni hafði
það sýnst eins og whisky á lit-
inn, en lyktin var ekki þessleg.
Hann helti ofurlitlu úr flösk-
unni á handarbakið á sjer.
Vökvinn var þunnur eins og
vatn. Og þessi einkennilega lykt
varð stei’kari.
Potter datt í hug að þetta
mundi vera einhverskonar alls-
hex-jarlyf eða þá eitthvað, sem
Carlslake notaði við verlcun-
ina á nöðrubjórunum sínum.
Hann kastaði flöskunni frá sjer
með viðbjóði. Hún hitti á trjá-
stofn og datt svo. Hann þurkaði
af hendinni á sjer á buxna-
skálminni og lagðist svo út af
aftur.
Og eftir nokkrar minútur
var hann steinsofnaður.
Degi var farið að halla þegar
Cai'lslake fjekk meðvitundina
aftui'. Hann fann að liann var
ekki i höndum lengur og að
hann lá í rúminu sínu. Lög-
reglumaður var að bogra yfir
í’úminu. Hann brosti þegar
Cai'lslake opnaði augun og
rjetti honum vatnsliolla.
Carlslake slokaði í sig valnið
og settist upp. Hann verkjaði í
höfuðið og það var þoka fyrir
augunum á honum.
Lögregluþjónninn hló naþurt
þegar Carlslake sagði honum
hvað gerst hafði og lýsti Potter
fyrir honum.
„Þetta datt mjer eiumitt í
hug,“ sagði hann rólega. „Það
er þessi maður sem jeg er að
leita að. Jeg fjekk heiðni frá
Kongolögreglunni fyrir nokkr-
um dögum að hafa gát á lion-
um. Kongolögreglán hefir feng-
ið skipun um að handtaka hann
fyrir þrælaverslun, en honum
hafði tekist að komast undan.“
t
9
„Hvernig datt yður í hug að
leita hjerna?“ spui’ði Carlslake.
„Jeg vissi að Potter var al-
vanur að ferðast um frumskóg-
ana og mig grunaði að hann
mundi reyna að komast lil
sjávar. Hann vildi ekki eiga á
hættu að fara um opið og bygl
land.“ Lögreglumaðurinn horfði
\dir frumskóginn. Það dimdi
óðum. „ „Hann hefir mikið und-
anfæri og ef hann liefir farið
skóginn þá verður erfitt að
rekja slóðina hans.“
Carlslake kinkaði kolli hugs-
andi.
Á morgun verð jeg vonandi
svo hress að jeg get fylgt yður
— það er auðveldara fvrir tvo
að komast áfram,“ sagði liann.
Svo lyfti hann hendinni og tók
á aumu liöfðinu og sagði
gremjulega: „Jeg hefi lika per-
sónulega reikninga að gera upp
við Potter.“
En Carlslake fjekk aldrei
tækifæri til að gera þá reikn-
inga upp. Afríka gerði það fyr-
ir hann.
Hann var steindauður þegar
þeir Carlslake og lögreglumað-
ui'inn fundu liann daginn eftir.
Hann lá milli stofnanna á
gömlu fíkjutrje á fleli sem hann
hafði gert sjer úr þurru grasi.
Andlitið var afskræmt af kvöl-
um. Handarbakið á vinstri
hendi var bólgið og svart og
með fjölda af smástungum.
Lögreglumaðurinn skoðaði
líkið lauslega; Svo rjetti liann
úr sjer og sneri sjer að Carls-
lake.
„Hann hefir vitanlega dáið
af nöðrubiti,” sagði hann. „En
jeg á bágt með að skilja hvers-
vegna það eru svona margir
ormar sem hafa bitið hann.“
Carlslake stóð og handljek
litla flösku, sem liann haíði
fundið undir trje skamt frá.
„Það er ofur einfalt mál,“
sagði hann og rjetti fram flösk-
una. „Potter stal þessu frá
mjer. Hann hjelt að það væri
whisky. En það er vökvi, sem
er gerður úr höggormakirtlum.
Jeg notaði hann sem agn.fyrir
nöðrurnar.“
„Ef maður hellir ofurlitlu af
vökvanum úti á víðavangi þá
liópast allir nálægir karlormar
að. Og lyktin æsir þá og gerir
þá skæðari. Aður en Potter
kastaði frá sjer flöskunni hef-
ir ofurlitið af vökvanum kom-
ið á handarbakið á honum. Og
innan hálftíma hefir verið krökt
kringum hann af nöðrum þarna
neðan úr mýrinni.“