Fálkinn - 04.09.1942, Qupperneq 10

10
FÁLKINN
-
YMft/W
bE/GMbUKHIR
Þegar skógurinn laufgaðist
Það eru ekki margar hátíðir, s'eni
sem skógálfarnir hlakka eins mikið
lil og stórhátíðarinnar, sem haldin
er þegar skógurinn byrjar að lauf-
ast. Auðvitað er Jónsinessuhátíðin
meiri/ og þangað koma allir, sem
vetlingi geta valdið — álfar, töfra-
dísir, dvergar og Jólasveinar, haf-
meyjar og jafnvel nornir slæðast
þangað líka, — þær eru ekki eins
slæmar núna, eins og þær voru í
gamla daga. En ef þú spyrð blóm-
álfana hvaða dag þeim þyki vænst
um, þá svara þeir: daginn sem trjen
fara að laufgast!
Þetta vissi Kári litli ekki, en samt
varð hann glaður eitt kvöldið þegar
hann leit á skóginn, sem hafði verið
móbrúnn allan veturinn, og sá að
græn slikja var komin á liann og
blaðhnapparnir voru farnir að
springa. Honum fanst hann sjá blöð-
in koma út úr þeim.
„Á morgun verður skógurinn víst
orðinn algrænn/1 sagði mamma
hans, „og á sunnudaginn skulum við
fara þangað ag borða matinn okkar
þar!“
Kári var að liugsa um þetta þeg-
ar hann soínaði, og hann mundi
það þegar hann glaðvaknaði alt í
einu við að tunglið skein inn á
andlitið á honum. Hann reis upp i
rúminu og leit út, það vár nærri
því eins bjart og um miðjan dag
og þarna í tunglsljósinu kom hann
auga á ofurlitinn snáða, í grænum
silkifötum, sem hímdi og virtist
vera í öngum sínum. „Hvað gengur
að þjer?“ spurði Kári litli.
„Ertu loksins vaknaður?“ spurði
litli skógálfurinn — því að þessi
græni gestur var skógálfur. „Álfa-
drotningin bað mig um að spyrja
j)ig, livort þú vildir ekki hjálpa
okkur, j)ví að við erum í afleitri
klípu.“
„Hvert á jeg að koma?“ spurði
Kári og þaut út úr rúminu. Sem
betur fór var ekki kalt, því að hann
var ekki í öðru en röndóttum nær-
fötunum sínum og álfurinn vildi
ekki bíða eftir, að hann færi í
meira. Það lá svo mikið á.
„Svoleiðis stendur á,“ sagði álf-
urinn, „að við ætlum að lialda slóra
dansleikinn okkar i nótt og dansa
fram að sólaruppkomu, og við
hlökkuðum svo mikið til þess. Spil-
ararnir okkar fóru suður í lönd
fyrir heilum mánuði, til jiess að
læra • nýjustu danslögin af nætur-
gölunum og þröstunum. Og svo var
ætlast til að storkarnir kæmu með
j)á að sunnan aftur, j)egar þeir
kæmu heim að verpa.“
„Það var ansi sniðugt,“ sagði Kári
— gaman hefði hann haft af að
sitja á bakinu á fugli og fljúga hátt
yfir toppunum á trjánum og yfir
himinhá fjöll og jökla.
„Sniðugt og sniðugt ekki, það er
ekki aðalatriðið," svaraði álfurinn
ólundarlega. „En meiningin málsins
ar, að storkarnir komu heim fyrir
viku, en höfðu steingleymt að taka
með sjer farþegana.“
„Gátuð þið j)á ekki sent neinn lil
að sækja spilarana?“ spurði Kári.
„Á þessum tima árs? Nei, nú
l'ljúga allir fuglar til norðurs, en
ekki einn einasti til suðurs. Jæja,
við vonuðum í lengstu lög, að svöl-
urnar — l)ú veist að þær eru ui-
veg nýkomnar -— mundu koma með
spilarana, en okkur varð ekki káp-
an úr því klæðinu. Þær sögðu, að
þeir hefðu verið of þungir fyrir
j)ær! Hvað eigum við nú að taka
til bragðs? Allir spilararnir okkar
sitja ])arna suður í löndunrog leika
nýjustu danslögin af öllum lífs og
sálarkröftum, en við fáum ekkert
að heyra af þeim.“
„Já, l)að er ógaman að lieyra
þetta, en hvernig ætti jeg að geta
hjálpað ykkur?“ spurði Kári.
„Líttu á,“ hjelt álfurinn áfram,
„sunnanvindurinn sagði okkur, að
ef við aðeins hefðum útvarp ])á ..“
„Rjett!“ sagði Kári. „Við skulum
smíða okkur útvarpstæki. Þá get-
um við heyrt, j)egar þeir leika á
hljóðfærin sín þarna syðra.“
„Já, jeg veit l)að,“ sagði álfurinn.
„En líttu nú á hjerna!“
Þeir komu inn í skóginn og þar
sat kráka á kvisti, sem kónguló
hafði spunnið vef undir. Krákan
var með hlustartæki á hausnum og
virtist vera ákaflega hissa.
„Jeg heyri alt sem þeir leika,“
sagði liún, „en aðeins þegar jeg
hefi þetta tilberaverk á hausnum.“
„Já, þarna sjerðu,“ sagði álfur-
inn, „Við getum ekki dansað með.
hlustartæki á höfðinu.“
„Nú sje jeg hvað við eigum að
gera,“ sagði Kári. „Við smíðum
okkur lampaviðtæki og setum gjall-
arhorn á það.“
Nú komu þarna fleiri áll'ar og
Kári sagði þeim fyrir um smiðina
á tækinu og þeir smíðuðu jafnóð-
um. Fyrir lampa voru notaðir fjór-
ir ljósormar, en stór kuðungur
reyndist vera ágætt 'gjallarhorn og
nokkrar kongulær voru ekki svip-
stund að búa til loftnetið. Þetla
varð ágætt útvarpstæki enda var
það rakt af dögginni, en eins og
allir vita hefir dögginn sem fellur
á Jónsmessunótt töfrakraft. Og nú
heyrðust yndislegir tónar úr útvarps-
tækinu — þeir komu frá spilurun-
um þarna suður frá.
Nú var gleði og gaman og álfarn-
ir skeintu sjer og álfadrotningin
kom sjálf til að skoða þetta merki-
lega áhald, sem Kári hafði smíðað.
„Nú gerir ekkert til þó að spil-
ararnir okkar sjeu langt í burtu,
úr þvi að við getum heyrt þá samt,“
sögðu álfarnir. Og drotningin hjelt
þakkarræðu fyrir Kára, af því að
hann hafði hjálpað þeim.
Loks varð iíári syfjaður, og hann
vissi eiginlega aldrei hvernig liann
komst heim, en þegar hann vaknaði
lá hann í rúminu sinu og sólin
skein inn um gluggann.
Og alt þetta sumar fann liann ó-
venjulega mikið af blómum og jarð-
arberjum í skóginum. Það var þakk-
læti frá álfunum, sem hann hafði
hjálpað.
Fálkinn er langbesta heimílisblaðið.

— Hvaðan kemur þú svona seinl?
— Þú ert þó vonandi ekki afbrýðisanmr?
-7— Það er ekki f/ott að vita. fíilda kvenfólkið ij'etnr líka verið farið
að vera móðins aftur ntina í „ástandinu".
k r í 11 u r.
Þei, þei, Lúðvik. Lokaðu fyrir
ir titvarpið — þœr eru að skamm-
ast inni hjá Hansen.
— Iifiyrið þið, blessuð börn.
Hversvegna sitjið þið í myrkrinu?
— Við ætluðum bara að spara
rafmagnið.
fírunaliðsmenn og nœrgœtnir
menn í senn.
— Svona var skrifstofustjórinn
umkringdur, meðan konan lians var
á Laugavatni.