Fálkinn - 02.10.1942, Blaðsíða 8

8
F A L K I N N
STORMURINN
EFTIR P. LYKKE-5EEST
\
AÐ er venjnlega talið öfga-
fult og elcki ætlast til, að
því sje trúað bókstaflega, þeg-
ar svo er komist að orði, „að
hárið verði grátt á einni nótt“
.... en þetta getur samt stund-
um komið fyrir, og jeg hefi
sjálfur upplifað það.
Við Fritz vorum saman í
gönguferðum þetta sumar; hann
var tuttugu og tveggja ára og
stúdenl úr máladeild, ötull og
elskulegur fjelagi, skapgoliur
og glaðlyndur. Hann var einka-
sonur ekkju eftir fulltrúa i
stjórnarráðinu, en hjá henni
hafði jeg leigt herbergi í fjög-
ur ár. Hún hafði átt annan son,
en hann druknaði eitt sinn í
sumarferðalagi .... út af þess-
um sorglega athurði hafði frúin
orðið hjartveik og taugaveikl-
uð og kveið ávalt öllu og hafði
beyg af öllu.
Mjer var því alls ekki ljett í
skapi, þegar jeg tók Fritz með
mjer í sumarferðina. Ef satt
skal segja þá liefði jeg helst
viljað losna við það, en hann
var altaf að suða í mjer og
gráthændi mig um, að lofa sjer
að slást í ferðina, svo að jeg
ljet loksins undan honum.
EGER við lögðum af stað,
einn fagran morgun i júli
var mjer alls ekki jafn ljett
innanbrjósts eins óg jeg átti
vanda til, þegar jeg var að
leggja upp i sumargöngur mín-
ar.
Þetta var í fyrsta skifti, sem
Fritz lagði í göngu, um hið stór-
hrotna og víðáttumikla fjalla-
ríki Jötunheima, og hver einasti
dagur var honum sem nýtt
himnaríki og fullnæging glæst-
ustu æfintýra. Hálendið á til
töframátt, sem enginn sá getur
orðið ósnortinn af, sem einu
sinni hefir kynst fjallgöngum.
Eftir tíu daga göngu í sam-
feldu sólskini um æfintýraríki
Jötunheima og suður úr þeim
niður í Jungsdal, koinum við
hraustir og útiteknir niður í
sæluhúsið okkar i Hallingdaln-
um.
Sæluhúsið stóð við vatn, sem
var fimm kílómetra langt, um
tveggja kílómetra breitt og
djúpt eins og sjálfur útsærinn.
Jeg þekti umhverfið mætavel
og vissi, að þegar rok kemur
þarna á vestan, verður svo fer-
legt öldurót á vatninu, að það
hvolfir hvaða bát sem vera skal,
eða hrýtur hann í spón. Frændi
minn liafði oft varað mig við
því að róa út á vatnið, ef út-
lit væri fyrir verðrahreytingu
.... og jeg Ijet þessa aðvörun
ganga áfram til Fritz.
Sæluhúsið stóð við vatnið
þar sem dalurinn að vestan
gengur niður að hliðinni á þvi.
Fyrir sunnan vatnið lá aðal
þjóðvegurinn í kaupstaðinn og
var stytst að komast á veginn
með því að róa yfir vatnið. En
ofar í dalnum, rjett hjá smá-
hýli, sem heitir Haugasel, lá
mjór fjallstígur niður i kqup-
stað — 'miklu verri og fast að
því helmingi lengri en þjóð-
vegurinn.
ípYRSTA daginn fórum við
að finna fólkið i Haugaseli
og sömdum við það um að fá
hjá því mjóllc og fleiri nauð-
synjar. Haugasel var hjáleiga
frá stærri jörð, sem heitir Haug-
ar og er lengra undan. Sumur-
inn áður, þegar jeg hafði verið
þarna í sumarleyfinu, hafði
gömul kona frá Haugum hús-
forráðin í Selinu, en nú var
hún dáin og í hennar stað
stjórnaði dóttirin frá Haugum
búskapnum þarna, ásamt konu
og stálpuðum dreng.
Þessi unga stúlka hjet Guð-
rún, hraustleg og falleg stúlka,
glaðlvnd og skemtileg. Það kom
mjer alls ekki á óvart, að Fritz
hældi henni á hver reipi á leið-
inni heim, eftir fyrstu heim-
sókn okkar í Haugaseli. Því að
Guðrún var sannast að segja
eins og mynd, sem vel hefði
hæft með öllum rómantískum
sögum og ljóðum um hláeygðu
selstúlkuna, sem syngur og trall-
ar við störfin sín.
Okkur hafði samið um, að
við skyldum skiftast á um að
fara upp að Haugaseli á morgn-
ana til að sækja vistirnar til
dagsins .... en Fritz hafði lag á
að koma því þannig fyrir, að
það varð hann einn, sem fór
þessar sendiferðir. Hann roðn-
aði eins og skóladrengur þegar
jeg fór að erta hann með því
einn daginn, að hann væri að
minsta kosti helmingi lengur
að ganga þenpan spöl, en þeg-
ar vfð fórum háðir saman,
fyrsta daginn. En jeg ljet sem
jeg tækf ekkert eftir hve vand-
ræðalegur hann varð .... að
vísu liafði jeg lofað móður lians
hátíðlega, að liafa gát á honum
.... en þau loforð gátu tæp-
lega náð til þess, að jeg liefði
ekki af honum augun þegar
hann færi á stefnumót? Og
þegar hann fann lijá sjer löng-
un til þess á kvöldin að reika
upp stíginn, þá ljet jeg altaf
eins og jeg tæki ekkerl eftir
því.
Við höfðnm komið í sælu-
húsið á laugardagskvöldi og
vikan leið áður en okkur varði.
Á föstudagskvöld, einmitt þeg-
ar Fritz var að leggja npp i
kvöldgönguna sína, fór jeg að
troða dótinu okkar ofan i bak-
pokana, því að okkur hafði
komið saman um, að leggja af
stað heimleiðis á laugardags-
morgunn.
Fritz dokaði við snöggvast
og tautaði eitthvað, sem.ómögu-
legt var að skilja. Loks gat
hann stamað, hvort ekki væri
liægt að skjóta heimferðinni á
frest þangáð til á mánudaginn?
Jeg svaraði honum með sem-
ingi .... Veðrið hafði verið svo
yndislegt það sem af var, að
það væri gaman að enda ferð-
ina í sömu blíðunni. En að lok-
um fanst mjer að það væri
rangt að hafa þetta af honum,
og fjelst á að híða til mánu-
dags.
Þakka þjer mikið vel fyr-
ir, sagði Fritz alvarlegur. —
Jeg skal segja þjer það síðar,
hvervegna mig langar til, að
verða hjerna ofurlítið lengur!
Og svo lagði liann af stað í
kvöldferðina sína .... en jeg
skellihló undir eins og hann
var kominn í hvarf. Ástfangið
fólk er og verður altaf eins!
Það heldur, að allir aðrir sjeu
mállausir og heyrnarlausir.
OVO kom sunnudagskvöldið
^ .... sem óhjákvæmilega
átti að verða siðasta kvöldið!
Þegar Fritz lagði af stað i
kvöldgönguna sína ljet hann
orð falla um það, að liann yrði
ef til vill dálítið lengur í burtu
en vanl væri.
Þegar hann var farinn sett-
ist jeg og fjekk mjer skemti-
lega bók, sem jeg hafði fundið
í bókahillu frænda míns, en inn-
an skamms svrti all í einu svo
að, að dimt’ varð á svijjstundu.
Jeg fjekk einkennilegan sling
fyrir lijartað og lagði frá mjer
bókina.
Jeg stóð upp til þess að gá til
veðurs, en í sömu svipan buldi
stormhviða á húsinu, svo að
veggirnir skulfu. Þelta kom eins
og sprenging, himininn sortn-
aði .... og' i einu vetfangi var
dynjandi fárviðri skollið á um
allan dalinn. Loftið var þykl
eins og grautur úr þoku, liagli
og regni, vindurinn livein og
ýlfraði. Jeg varð smeikur um
að sæluhúsið mundi ekki stand-
ast þetta veður en klessast sam-
an ofan yfir mig og merja mig
lifandi.
Lolcs varð þessi tilfinning svo
rik í huga mjer, að jeg æddi úl
úr húsinu; en jafnskjótt og jeg
kom úl þreif stormsveipur mig
og þeytti mjer eins og fisi nið-
ur að ólgandi og svellandi vatn-
inu.
Jeg gat ekki náð andanum
og lá við köfnun, en samt komst
jeg til baka, og með mestu erf-
iðismunum tókst mjer að kom-
ast inn aftur og loka hurðinni
á eftir mjer.
Jeg var talsvert vanur of-
viðri upp til fjalla .... en al-
drei hafði jeg upplifað neitt
þessu líkt! Alt í einu setti að
mjer þessa einu tilhugsun, með
svo miklu ofboði, að mjer fanst
jeg kenna til: Hvar var Fritz?
Jeg reyndi að sefa sjálfan mig
.... hann mundi auðvitað vera
uppi í seli hjá Guðrúnu. En ef
þau hefðu nú gengið eitthvað
úl .... þó ekki væri nema stutt-
an spöl upp í fjöll? Þá voru
þau í hættu stödd!
Einhverskonar húgboð minti
mig á að líta niður að vatninu,
þangað sem háturinn var vanur
að standa. Jeg hafði sjálfur
hundið liann ramlega við stór-
an stein um eftirmiðdaginn! En
nú sá jeg hann ekki! Jeg flýtti
mjer að ná í kíkirinn minn og
kíkti þangað, en jeg slcalf svo
mikið á höndunum, að jeg gat
varla haldið á kíkirnum. Það
var að vísu mjög þykt í lofti
og maður sá lítið frá sjer ....
en jeg gal þó sjeð greinilega,
að háturinn var eklci þarna
lengui'.
Einn veikur möguleiki gat
verið sá, að veðrið hefði brotið
bátinn i spón eða feykt honuni
út á vatnið ... en svo gat hitt
líka hugsast, að Frilz hefði tek-
ið bátinn og róið út á vatnið
með Guðrúnu!