Fálkinn - 02.10.1942, Blaðsíða 13

ÍÁLKINN
13
GERIST ÍSKRIFENDUR FÁLKASÍS HRINGI9 í 2210
KROSSGÁTA NR. 432
Lárjett. Skýring.
1. leikari, 7. byr, 11. vatnsföllin,
13. vinningur, 15. hávaöi, 17. syngja,
18. bragð, 19. tveir eins, 20. náms-
grein, 22. skammstöfun, 24. hreýf-
ing, 25. hress, 2(5. steinn, 28. mikið,
31. spónn, 32. blóm, 34. púki, 35.
vörn, 3(5. grjót, 37. bókstafur, 39.
einkennisstafir, 40. mylsna, 41. Asíu-
búinn, 42. höfuðbúnaður, 45 tveir
eins, 4(5. dulnefni, 47. vakir, 49.
ófríð, 51. mjúk, 53. mannsnefn, 55.
hrið, 5(5. sjá eftir, 58. sögn, (boðh.),
(50. voð, (ii. á heima, (52. einkennis-
stafir, (54. kvenmannsnafn, 05. út-
tekið, 60. stúlka, 08. höggorm, 70.
tveir eins, 71. ávöxtur, 72. brotna,
74. hvirfill, 75. fiskur.
LóSrjett. Skýring.
1. skilja eftir, 2. spíra, 3. fugl, 4.
bók, 5. hafa hugboð úm, 0. stúlka,
7. vegur, 8. bókstafur, 9. hljóm, 10.
fljót i Asiu, 12. kvenmannsnafn, 14.
göngur, 10. verkfæri, 19. kvenmanns-
mannsnafn, 21. vegg, 23. hljóðfæri,
25. mannsnafn, 27. einkennisstafir,
29. bókstafur, 30. tónn, 31. skannnst.
33. rófa, 35. stúlka, 38. umhugað,
39. áfengi, 43. fylgikonan, 44. veik,
47. göng, 48. lyftiefni, 50. keyrði,
51. tónn, 52. dulnefni, 54. samhljóð-
ar, 55. ferðalag, 50. raula, 57. ártal,
59, tötra, 01. tengja, 03. gáski, 00.
hress, 07. þrír'eins, (58. skreiddist,
09. rösk, 71. fornafn, 73. verslunar-
tákn.
LAUSN KROSSGÁTU NR.431
Lárjett. Ráðning.
I. hylur, 2. la, 3. sum, 4. iðan, 5.
gruna, 15. ló, 17. Maas, 18. liald, 19.
ks, 20. uml, 22. Ng, 24. II, 25. ala,
20. reim, 28. Grani, 31. grön, 32.
gróf, 34. eru, 35. þorp, 30. eða 37.
já, 39. ár, 40. api, 41. jarðarber,
42. ósk, 45. ei, 40. æi, 47. bær, 49.
poll, 51. ell, 53. l'ars, 55. hark, 50.
trýni, 58. þott, 60. ark, 01. sr, 02.
ðl, 04. trú, 05. la, 00. klóm, 08. snók,
70. an, 71. Fróðá, 72. sólir, 74.
ófróð, 75. Óðinn.
Lóðrjett. Ráðning.
1. hylur, 2. la, 3. sum, 4. iðli, 5.
mas, 0. f g h, 7. gull, 8. und, 9. la,
10. ausan, 12. gagg, 14. rati, 10. ó-
megð, 19. klöpp, 21. Ííra, 23. 'Barma-
hlið, 25. arra, 27. mó, 29. re, 30.
nn, 31. gó, 33. fjall, 35. þreif, 38.
ári, 39. Ábæ, 43. spark, 44. kork,
47. brot, 48. ostra, 50. L. K., 51. er
52. L. N., 54. ap, 55. halló, 56. tróð,
57. iðnó, 59. túnin, 01. slóð. 03.
Lóló, 66. kró, 67. mát, 08. sss, 09.
kið, 71, fr, 73. ri.
um var lieldur en ekki sama, hvað upp
sneri á honum. Hann hafði fengið ógeð
á honum, þegar liann kom til þeirra i
skrifstofuna forðnm, hann var of sjálf-
byrgingsiegur og ósvífinn. Og svo líkaði
Hirsh aldrei fólk, sem var heilbrigt og ó-
spilt, og alveg sjerstaklega líkuðu honum
ekki hlágráu augun og einheitti svipurinn
á Rikharðs. Og Dorti gamli gerði sjer lield-
ur ekki ljóst, hve slíkur karl gæti orðið
honum hættulegur. Hánn var einn þeirra,
sem ekki var hægt að stöðva, ef þeir voru
á annað borð komnir af stað.
„Hann var alveg af sama tagi, opinheri
ákærandinn, sem hrakti mig út úr Indiana,“
liugsaði hann. „Ef jeg hefði liaft rænu á
að hlamma á hann einu skoti, væri jeg ekki
eins og landflótta maður í þessari fjósa-
horg.“
Nei, það yrði sannarlega að „ganga frá“
Rikharðs, ef hann ætlaði að halda þessari
herför til streitu. Já, liann gat meira að
segja farið að abbast upp á Hirsh sjálfan
og gert honum lífið óþægilegt. Hann gat
rótað upp hinu og þessu, sem jioldi illa
dagsbirtuna. Já, Hirsh ætti að sendá tvo
af „drengjum“ sinum á hann. Til dæmis
Villa Vatnsheila og Gunsa Grjóthaus. Þeir
gátu litið út eins og hyítir menn og unnu
vel saman. llann gat klætt þá eins og með-
limi i Rotary-klúhhnum og þá myndi eng-
inn kjaftur i Flesjuhorg þekkja þá.
„Jeg skrifa í kvöld, þegar jeg kem heim,“
liugsaði Hirsh.
Nei, hann var ekki klunnaleg risakongu-
ló, eins og Dorti gamli. Hann var lítill og
smáborgaralegur á svipinn og gat litið út
eins og kennari í sunnudagaskóla. En því
hættulegri var hann.
Hinum megin við borðið sat ritstjórinn
og gaut augunum ólundarlega undan loðnu
hrúnunum. Honum var þegar orðið ilt í
maganum af þvi að renna niður ótugðum
stórum bitum af brauðsneiðunum, og hugs-
aði nú gremjulega: „Ef gamli maðurinn
gætir sín ekki í þetta sinn, fer liann í
svartholið. Það má finna nóg til að hafa
á honum — meira en nóg. Og þessi bölvaði
Hirsh. Hver er hann nú, fyrst og' fremst?
Ilvaðan er liann hingað kominn? Hvað var
hann áður en hann kom hingað? Kanske
geta þeir hramsað hann líka?“
Og nú tóku lmgsanirnar smám saman
að skríða saman í myndir i þröngu heila-
húi ritstjórans. Hann hugsaði: „Jeg veit
sjálfur nógu mikið til þess að koma Dorta
gamla í Steininn. Ekki þarf jeg' annað en
gapa dálítið um nokkur kaup, sem jeg veil
um og ekki eru af fallegra taginu. .Teg get
sannað þau í öllum atriðum. Þá getur hon-
um borgast fyrir að fara með mig eins og
sendil í öll þessi mörgu ár. Já, jeg gæli
orðið banabitinn lians.“ Lengi sat hann
þannig, með brauðbitann í hendinni og
starði út um gluggann, út á torgið, og dró
upp í huga sínum myndina af ósigri og
auðmýkingu Dorta gamla. Hann sá sjálfan
sig bera vitni fyrir rjettinum. Hann sá
Dorta gamla koma til sín, biðjandi og
auðmjúkan og reyna að múta sjer lil ])ess
að þegja. Og þá ætlaði hann, ritstjórinn
og núverandi auðvirðilegur maðkur, að
segja: „Nei, karl minn, þetta er sjálfum
þjer að kenna. Þú getur ekki farið með
fólk, eins og þú hefir farið með mig undan-
farin tíu ár, að ósekju. Nú færðu það, sem
þú verðskuldar og ekki annað.“
All i einu skelti hann upp úr við til-
husgönina um niðurlægingu Dorta, og hlát-
urinn hergmálaði óhugnaðarlega um tóma
skrifstofuna. Hirsh hrökk við og sag'ði:
„Hvað kætir þig svona? Gengur nokkuð
að þjer?“
„O, ekki neitt,“ svaraði ritstjórinn, „mjer
datt bara í hug skrítin saga.“ Og honum
hvarf allur hlátur úr huga, er liann leit á
ljósrautt glæpaandlitið á Hirsh. Nei, lnmn
gat aldrei snúið haki við Dorta gamla og
komið honum í fangelsi, því að þá myndi
hann missa atvinnuna, svona gamall orð-
inn, og staða með 3500 dala launum lá ekki
laus á liverju strái. Nei, liann varð að
hugsa um lconuna og þessar fjórar krakka-
nórur, sem ennþá urðu að lifa á honum.
Klukkan var orðin hálfníu, þegar Dorti
gamli kom heim i fína húsið i úthverfi
borgarinnar. Þegar liann horfði á húsið,
svona stórt, en dapurlegt, tómt og dimt,
að öðru en ljósinu í forstofunni, fann hann,
að liann var orðinn gamall og þreyttur.
Hann hafði verið að vona, að Kohbi væri
kominn lieim frá Mylluborg. Það var ein-
mitt liann, sem gamli maðurinn þhrfti að
hitta, já, það var Ivohhi, freniur en nokk-
ur annar í heiminum. Þegar inn kom, fann
hann, að Ella hafði sett fram kaldan kvöld-
verð handa houum. Ella val* eina lijúið,
sem átti heima í stóra húsinu. Hjá disk-
inum hans var orðsending frá lienni, ])ess
efnis, að hún hefði verið orðin leið að
bíða, og því farið á hió.
Rétt sem snöggvast gerði þessi orðsend-
ing, með ölluin ritvillunum, hann frá sjer
af vonsku. „Já, hún liefir auðvitað sjeð
blaðið, eins og allir aðrir, og heldur, að
nú geti hún leyft sjer við mig, hvað senv
vera skal.“ En jafnskjótt áttaði liann sig
á því, að múlattaheilinn í Ellu myndi alls
ekki vera fær um svo djúpar og rökvisar
ályktanir. Hann hugsaði: „Jeg verð að
reyna að stilla mig eftir föngum. Ef jeg
sleppi mjer, er úti um mig.“
Meðan liann var að jeta kalda matinn,
fann hann i fvrsta sinn á ævinni, alveg
fyrir vist, að liann var orðinn þrevttur
maður, og auk þess var hann hundleiður,
jafnvel þótt liann væri í bardagahug. Hanu
langaði ekki í meiri peninga en hann átti
þegar, nei, nú voru það völdin, sem voru
orðin aðalatriðið - og þau völd áttu ekki
að takmarkast við Flesjuborg, lieldur rik-