Fálkinn - 02.10.1942, Blaðsíða 9

fALKINN
9

ENSKAR SPRENGIKULUR TIL MALTA
Það er sjaldan minst ú Gíbraltar i þessari styrjöld en þeim
mun oftar á Malta. Enginn blettur hnattarins hefir siclt jafn
síendurteknum loftárásum og þetta litla eyvirki Breta í Mið-
jarðarhafi, rjett við strendur ítaliu, og enginn staður hefir
haft jafnmikla þýðingu fyrir yfirráðin yfir Miðjarðarhafinu.
Ef Bretar mistu Malta mundu þeir verða magnlausir í Mið-
jarðarhafimi. f sumar hefir stúrum brengt að Bretum i Mið-
jarðarhafi og verið erfitt að lmlda siglingasambandi við Malla,
en þó hefir velvörðum siglingalestum tekist að komast þang-
uð, meira eða minna sködduðum. Hjer er verið að skipa sprengi-
kúlum um borð í uppskipunarbáta við strendur Malta.
Þessi tilhugsun sötti að mjer
eins og hitasótl .... mjer fanst
þetla mál varð líf eða dauða.
Jeg varð að fá að vita vissu
mína.
TEG varð að fá úr þessú skor-
ið! I örvæntingu minni fór
jeg út á nýjan leik, flevgði
mjer flötum á jorðina, því að
það var óhugsandi að standa . .
og svo skreið jeg alla leið niður
að vatninu.
Stormurinn ýlfraði yí'ir mjer (
og í kringum mig. Stundum
fansl mjer eins og mjer væri
lyft og jeg Ijeki í lausu lofti.
Jeg var deyfður og sinnulaus
af hamförum höfuðskepnanna
.... en loksins komst jeg þó
ofan í vörina, þar sem báturinn
var vanur að liggja! Hann var
allur á balc og burt! En festin
hafði verið leyst af manna
höndum .... þess sáust eigin
merki, að hún hefði slitnað!
Jeg hefi enga hugmynd um
hvernig jeg komt upp i kofann
aftur .... en þegar inn kom
settist jeg eins og í leiðslu og
reyndi að hugsa um málið í
samhengi.
Svitinn spratt í stórum drop-
um fram á ennið á mjer og jeg
gat ómögulega rekið þá sýn úr
huga mjer, sem ávalt var að
ofsækja mig: Móður Fritz! Hún
njeri hendurnar í örvæntingu.
Horfði á mig og spurði: Hvar
er drengurinn minn? Hvað er
orðið af barninu mínu? Þú lof-
aðir að gæta hans!
Eirðarlaus, eins og rándýr i
búri, dikaði jeg fram og aftur
um gólfið! Ýlfrið í óveðrinu,
hvinurinn og brakið í skógin-
um .... skelfingar fárviðrisins
ætluðu að gera mig briálaðan
.... jeg kendi brennandi löng-
unar lil að fleygja mjer út í ofs-
ann og reyna að komast upp
að Haugaseli! En jeg varð að
reyna að hafa stjórn á mjer
.... jeg vissi, að þetta var al-
veg ómögulegt.
Loks kom mók á mig ....
jeg lagði aftur augun og revndi
að devfa skilningarvitin eins og
mjer var unt. Það sem átti að
ske varð að ske! í einskonai
sjálfsefjun varð alt dimt kring-
um mig og í huga mjer.
Jeg hlýt að hafa blundað.
EGAR jeg vaknaði hafði
veðrið lægt nokkuð ....
það var níðamyrkur úti, en
loftið var ekki eins blýþungt
og það hafði verið áður. Jeg
kveikti á eldspítu til að sjá
livað klukkan vaeri. Rúmlega
eitt. Það var líkast og að ó-
veðrið hefði lamað mig, því að
jeg sat þarna lireyfingarlaus
milli svefns og vöku þangað til
birta tók af degi.
Nú var ofveðrinu alveg slot-
að .... morguninn varð bjart-
ur og sól á lofti .... nýr dag-
ur, sem ekki virtist vera neitt í
ætt við hið grimma kvöld og
ferlegu nótt, sem liðin var hjá.
Jeg gekk úl. Það mátti sjá
verksummerki í skóginum eft-
hamfarir fárviðrisins. Sterkir
stofnar höfðu kubbast í sund-
ur, greinar tættar af trjábolun-
um og ung trje rifin upj) með
rótum og hafði stormurinn
fleygt þeim langar leiðir. Vatn-
ið var ennþá eins og ólgandi
haf, en þó var öldurótið held-
ur að stillasl, eins og berserkur
eftir hamslaus áflog. Móti vind-
inum hafði þekjuna rofið á
húsinu.
Meðan jeg stóð þarna úti
liálfskjálfandi, því að morgun-
loftið var svalt, kom drengur-
inn ofan úr Haugaseli til að
spyrja um, Guðrúnu.
Hún hefir ekki komið
hingað, sagði jeg lágróma. —-
Kom liann Fritz ekki uppeftir
til ykkar?
— Nei, en húnGuðrúii fór eitt-
hvað ein í gærkvöldi, — i átt-
ina niður að vatni.
Drengurinn gerði sjer víst
alls ekki fulla grein fyrir. hve
alvarlegur veruleiki þessa máls
var, og jeg þorði ekkert að
segja.
Jeg horfði út yfir vatnið ....
hafði örlagaþráður hans spunn-
ist á enda þar?
Alt í einu rak jeg augun í
lítinn, svartan blett hinumegin
við vatnið. Hann varð stærri og
stærri. Jeg hljóp irtn eftir kík-
irnum. Nei, það var ekkert um
að villast .... þetta var hátur.
Hann færðist nær .... og það
sálu tvær manneskjur i honum
.... önnur rjeri, hin sat á aft-
urþóftunni. Nú sást vel, að þella
voru maður og kona! Það voru
þau .... það voru Fritz og Guð-
rún! Jeg þekti ljósa kjólinn
hennar!
Stundarfjórðungi síðar komu
þau og leiddust upp að húsinu
og trölluðu ánægjulega eins og
áhyggjulaus börn.
Jeg hafði ekki þorað að hiða
niðri við vatnið .... jeg var
hræddur um, að geðshræringin
mundi yfirbuga mig!
Fritz horfði hreykinn og
brosandi á Guðrúnu og sagði
svo:
— Má jeg kynna þig unnust-
unni minni!
Mjer var iskalt svo að jeg
skalf þegar jeg spurði:
— IJvar voruð þið þegar
stormurinn skall á? ■
— Stormurinn? spurði Fritz
forviða. — Við höfum ekki
verið i neinum stormi. Við vor-
um á ungmennafjelagsskemtun
niðri í bænum .... Þú mátt
ekki styggjast þó jeg byði þjer
ekki að koma með mjer ....
jeg vildi lielst vera einn með
henni Guðrúnu. En nú er jeg
búinn að lala við foreldra
liennar.
Nú fyrst gaf hann sjer tima
til að líta almennilegá á mig.
- IJvað gengur að þjer. —
í guðs bænum hvað hefir
komið fyrir?
Jeg horfði á hann og botn-
aði ekkert í livað liann átti við.
Svo tók hann í lrandlegginn á
injer og' fór með mig að spegl-
inum.
Littu á þig, sagði hann svo.
Og nú sá jeg, að hárið á
mjer var orðið silfurgrátt síð-
an í gærkvöldi.
Það liðu nokkrir dagar þang-
að til jeg var orðinn svo hress,
að við gætum haldið áfram
eftir áætlun okkar. Afturkastið
eftir liina hræðilegu geðshrær-
ingu mína var svo ákaft, að
jeg var veikur í nokkra daga.
Móðir Fritz ljek á als oddi
þegar hún sá hann á iw. Jeg
hefði helsl ekki viljað segja
lienni frá atburðinum við vatn-
ið, en livíta hárið kom upp um
mig, og jeg varð að gefa skýr-
ingu.
Nú lifir Fritz i farsælu hjóna-
bandi og á þrjá efnilega stráka.
En jeg á ennþá minjar eftir
hræðilegustu nótt æfi minnar:
livíta hárið!