Fálkinn - 02.10.1942, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YNGSW
kLf&N&dRNIR
Gullskór drottningarinnar.
„Æ, skelfing verkjar mig i fæt-
urna,“ sagði drotningin einn daginn
þegar hún kom inn, neðan af túni.
„Mjer er alveg ómögulegt að ganga
á þessum skóm!“
„Hvað er að þeim,“ sagði kongur-
inn og leit á fallegu fæturna drotn-
ingarinnar, í fínu silkiskónum.
„Þegar jeg geng malarstíginn
lijerna upp að hallardyrunum þá
stingast smásteinarnir gegnum sól-
ana og jeg verð svo sárfætt,“ sagði
drotningin.
„Kauptu þjer þá þykkari skó,
gæskan mín, með góðum sólum,“
sagði konungurinn og rjetti fram
fæturna, svo að þykku sólarnir lians
sæust. Þeir voru úr rostungsleðri.
„Já, jiað ætla jeg líka að gera,“
sagði drotningin, og svo sendi hún
Jóni hirðskóara orð, og bað hann
um að senda betri skó.
En þegar hún fjekk þykku skóna
frá lionum, jjióttist hún heldur ekki
geta notast við þá.
„Þeir eru svo þungir og klumps-
legir, að jeg verð dauðþreytt að
ganga á þeim,“ sagði drotningin.
Og allir skór, sem hún reyndi voru
jafnslæmir. Annaðhvort voru þeir
of.stórir eða of litlir, of þunnir og
væflulegir eða of þungir og klumps-
legir, og loks fór drotningargarmui -
inn að skæla af eintómu ergelsi.
„Maður skyldi halda að allir skór
í jies.su landi væru í álögum,“ sagði
hún.
Og það var einmitt það sem þeir
voru, en það vissi drotningin ekki
og engir nema skógálfarnir, því að
það voru þeir* sem liöfðu galdrað
alla skóna drotningarinnar og fæl-
urna á henni lika.
Kongur skógálfanna hafði nel'ni-
lega sjeð hina fögru drotningu, einm
sinni þegar hún var á gangi út í
skógi, og þá sagði liann,, að hver
sá, sem gæti náð í þessa drotningu
lianda honum fyrir konu, skyldi fá
troðfullan sekk af óskahnetum —
og þeim sóttust skógálfarnir eftir,
því að þið vitið víst, að þegar mað-
ur brýtur óskahnetu og óskar sjer
einhvers um leið, þá gengur það
altaf eftir.
Nú var það, að ósköp ljúfur skóg-
álfur kom einhvern daginn í höll-
ina. Hann var einstaklega geðslegur
að sjá, alveg eins og hver annar
skósmiður, og hann sagði:
„Jeg er hjerna með skó, sem
drötningin getur víst notað, þeir eru
þunnir og ljettir, en sterkir og gott
að ganga á þeim. Má jeg sýna drotn-
ingunni ]iá?“
Þerna drotningarinnar heyrði
þetta og vísaði skósmiðnum inn til
drotningarinnar. Og hún varð hrif-
in þegar gesturinn tók fram fagra
gullskó og sýndi henni.
„Bara að þeir sjeu nú sterkir,"
sagði hún, og svo lagðist þernan á
hnje fyrir framan drotninguna og
fór að láta á hana nýju gullskóna.
„Jeg verð að reyna þá!“
Þeir voru eins og feldir á fæl-
urna á drotningunni og það var
einstaklega þægilegt að ganga á
þeim. Þeir voru ljettir og mjúkir
eins og silki og samt svo sterkir, að
drotningin fann ekki til neins, jafn-
vel jió hún gengi á eggjagrjóti.
Skógarálfurinn fjekk skóna vel
borgaða og svo fór liann, en drotn-
ingunni datt í hug að labba út i
skóg undir eins á eftir. Það voru
skórnir, sent rjeðu þeirri ferð, en
hún liafði ekki hugmynd um |)að
sjálf. Hún gekk lengra og lengra
inn i skóginn þangað til alt i einu,
að konungur skógálfanna stóð heint
andspænis henni.
„Velkomin, kæra drotning, nú ált
þú að vera hjá mjer, því áð þú
nærð skónum þinum aldrei af þjer,
og þeir fara altaf með þig þangað
sem jeg vil!“ sagði hann.
Það stoðaði ekki þó drotningin
grjeti og reyndi að komast burt,
skórnir hjeldu henni fastri í skógin-
um, hún gat ekki ráðið hvert luin
fór, því að skórnir rjeðu ferðinni.
Iiinn daginn þegar hún sat og
var að gráta yfir óhamingju sinni
kom lítill skógarálfur, sá sami sein
hafði fært henni skóna, og sá hve
angurvær hún var. Hann var eigin-
lega besta grey,. og nú þótti hon-
um slæmt, að hann skyldi hafa orð-
ið til að steypa drotningunni íNþessa
ógæfu,- svo að hann laumaðist til
hennar og hvíslaði:
„Vertu ekki reið við mig, drotn-
ing, jeg skal lijálpa þjer að sleppa!“
„Hvernig ætli j)ú getir það?“
sagði drotningin. „Skórnir losna
aldrei af mjer, og jeg get ekki farið
annað en ])angað sem þeir vilja.“
„Jeg kann ráð til að ná þeim af
þjer,“ sagði álfurinn. „Jeg skal trúa
þjer fyrir þvi. Hlustaðu nú á!“
Svo hvíslaði hann einhverju að
drotningunni og þá hló hún og
kinkaði kolli. Jú, þetta, skyldi hún
gera!
Svo fór hún til álfakonungsins og
sagði: „Voldugi konungur! Mig
verkjar svo undan skónum, þeir eru
svo heitir. Jeg ætla að biðja þig
um að útvega mjer bát til að róa
með mig hjerna niðureftir ánni. Jeg
ætla svo að hafa fæturna útbyrðis
og láta þá kólna í vatninu.“
„Það máttu gera, ef skósmiðurinn,
sem gerði skóna, fer með þjer!“
sagði kongurinn og svo fór droln-
ingin, þerna hennar, sem hafði ver-
ið með lienni að heiman og lilli
skósmiðurinn öll út að róa. Kong-
urinn vissi, að skórnir mundu
stjórna henni heim aftur, þó hun
reyndi að flýja.
Þegar þau höfðu róið niður ána
og voru komin út úr skóginum, for
skógálfurinn að syngja vísu, og í
sama bili komu tveir stórir fiskar
syndandi og fóru að naga gullskóna
drotningarinnar. Þeir voru fastir,
en fiskarnir tóku líka fast í og þern-
an togaði í drotninguna á móti, svo
að lnin dytti ekki útbyrðis. Og ait
í einu voru skórnir horfnir. Fisk-
arnir syntu með þá eitthvað út í
buskann og drotningin var orðin
frjáls.
Nú fóru þau heim í höll drotn-
ingarinnar, öll þrjú, og kongurinn
varð afar glaður þegar hann sá
konuna sina aftur. Þau fyrirgáfu
litla skógálfinum. Hann var skij)-
aður yfir-hirðskóálfur og fjekk bú-
stað í hallargarðinum, og litlu prins-
arnir og prinsessurnar Ijeku sjer ofl
við hann því að það var svo gam-
an að honum.
En gullskórnir sáust aldrei framar.
Adamson týnir flibbahnappnum og finnur hann.
r~-----------------------------------------------
S k r í 11 u r.
, _____________________________________________i
— Kem jeg of snemma?
—- Til hvers?
— Jeg átti aö fægja gluggana.
-— Augnablik, lofið þjev mjer rjetl
að skrifa upp númerið yðar.
— Óskaðu mjer til hamingju,
Fríða. Hann Ragnar bað mín í dag!
— Mig furðar ekkert á því. Hann
bað mín í gær, og þegar jeg sagði
nei, þá hrópaði hann og sagðist
ekki vita sitt rjúkandi ráð — hann
væri vís til að gripa til örþrifaráða.
— Ilvað á það að þýða hjá yðitr
að taka játningu yðar aftur?
— Já, herra dómari, verjandinn
minn hefir algerlega sannfært mig
um, að jeg væri saklaus.
— Hún liúsmóðir min er farin að
tortryggja mig.
— Af hverju heldurðu það?
— í gær sagði jeg henni langa
sögu af því hvar jeg liefði verið;
og hún ljet sem hún tryði henni.
<