Fálkinn - 09.04.1943, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
WUftJMI
U/&NMRMIR
Skeifurnar galdramannanna.
Einu sinni var ungur og duglegur
járnsmiður, sein hjet Hinrik. Þegar
hann hafði lært allt, sem meistar-
inn kunni, tók hann saman dótið
sitt, tróð j)ví ofan í bakpoka og fór
út í heiminn eins og aðrir svein-
ar, til þess að upplifa eitthvað nýtt
og læra meira.
Þegar hann hafði farið um mörg
lönd kom hann eitt kvöld í stóran
skóg. Hann gekk lengi um skóginn
til þess að leita sjer að gistingu.
Þá heyrði hann undarlegan söng
og sá ljós í glugga í litlu húsi, og
þegar hann kom nær sá hann þrjá
eldgamla karla, sem voru að hræra
í potti, en sungu á meðan og voru
ákaflega skjálfraddaðir.
„Yið erum svo gamlir og örvasa,
hvernig eiguin við að fara að smíða
skeifuna?" sagði einn þeirra.
Þegar Hinrik heyrði þetta sagði
hann: „Ef þið þurfið að láta smíða
eitthvað, þá skal jeg gera það —-
því að jeg er útlærður smiður.“
Ivarlarnir urðu mjög glaðir og
buðu honum að koma inn í kofann
og fá að borða. Svo sögðu þeir hon-
um, að þeir yrðu endilega að fá
smíðaða skeifur, fjórar skeifur. —
Þeir sýndu honum járnið og alt sem
með þurfti, og Hinrik tók eftir að
járnið var svo undariega gljáandi.
Nú var kveikt upp i smiðjunni og
Ilinrik smíðaði fyrstu skeifuna. En
undir eins og hún var búin glóði
hún eins og lýsigull. „Þetta var
skrítið," hugsaði Hinrik, og svo
byrjaði hann á næstu skeifunni.
Hún varð að silfri, þegar hún var
fullsmíðuð, en þriðja varð að rauð-
um eir. En sú fjórða breyttist ekki
— það varð járnskeifa.
Þegar smíðinni var lokið var
Hinrik visað lil sængur, en þegar
hann vaknaði morguninn eftir voru
ailir karlarnir horfnir og skeifurnar
lika.
Hinrik gekk lengi, iengi, þangað
til hann kom út úr skóginum, og
nokkrum dögum síðar kom hann í
stóra borg, og þar átti kongurinn
heima. En hvar sem Hinrik leit, þá
sá hann ekki annað en svartklætt
fólk, og ailir voru svo raunalegir,
svo að Hinrik gat ekki á sjer setið
að spyrja:
„Hvað gengur að ykkur. Hvers
vegna eru allir svona hryggir?"
„Það er ástæða til þess,“ svaraði
einhver. „Veistu ekki hvað galdra-
kariarnir í sjömílna-turninum hafa
gert?“
„Jeg hefi aldrei lieyrt þá nefnda,
og heldur ekki sjö-mílnaturninn,“
svaraði Hinrik. „En það er best að
þið segið mjer betur frá þessu.“
„Þá skal jeg segja þjer að sjö
mílur úti í hafi er klettur og á hon-
um stendur hár turn, sem við köli-
um sjö-milnaturn. Þar eiga þrír
gamlir galdrakarlar heima, sem við
höfum verið lausir við til þessa,
því að þeir voru svo gamlir að það
tók ekki að gera þeim mein. En nú
liafa þeir eignast hest, sem getur
stokkið beina leið úr landi og upp
í turninn, og síðan þeir fengu þenn-
an hest ræna þeir öllu unga fólkinu
hjeðan, og láta það þræla hjá sjer.“
Hinrik fjell illa að heyra þetta
um galdramennina, því að honum
duttu undir eins í hug gömlu menn-
irnir þrír, sem hann liafði smiðað
skeifurnar fyrir. Og svo fór hann
að spyrjast fyrir um, hvernig hest-
urinn væri járnaður.
„Það er nú saga að segja frá
því,“ sagði maðurinn. „Hann er með
eina gullskeifu, þvi að jeg sá það
sjálfur í morgun, þegar galdramenn-
irnir rændu prinsessunni.“
Enginn maður i kongsríkinu vissi
livað til bargðs skyldi taka, þvi að
ómögulegt var að komast út í sjö-
mílnaturninn, og jafnvel þó að skip
gætu komist úl að klettinum var
ómögulegt að komast upp í turninri
fyrir jrví, vegna þess að ekki var
innangengt í turninn nema ofan
frá.
Hinrik afrjeð að reyna, hvort hann
gæti ekki hjálpað veslings fólkinu
og máske frelsað prinsessuna. Hann
hjelt þess vegna niður að sjó og
setti sjer upp smiðju i þorpinu þar.
Þaðan bjóst hann við að geta sjeð,
hvað ferðum galdrakarlanna liði,
og hvort hestur sæist stökkva úr
turninum.
Nú leið og beið, en svo kom að
því, að hann sá hest koma af stökki
niður í fjöruna, rjett hjá smiðjunni.
En það var ekki galdrakarl, sem
á honum sat, lieldur var það þjónn,
og hann var bæði dólgslegur og
flón.
Um leið og hesturinn kom niður í
fjöruna losnaði gullskeifan undan
honum, og þjónninn varð lafhrædd-
ur. Hann tók upp skeifuna, fór til
Hinriks og sagði: „Flýttu þjer að
járna hestinn minn, annars drep
jeg þig!“
Hinrik ])óttist verða hræddur og
svaraði: „Sjálfsagt, herra minn!“
En liann var svo lengi að kveikja
upp í smiðjunni, að þjónninn varð
óþolinmóður. „Farðu og fáðu þjer
malarbita í kránni meðan jeg er
að þessu,“ sagði Hinrik, „þá líður
timinn fljótar.“
Þjóninum fanst það heillaráð og
flýtti sjer á burt, en nú dró Hinrik
allar hinar skeifurnar undan liest-
inum og járnaði hann með öðrum,
venjulegum járnskeifum, sem hann
hafði þó forgylt, forsilfrað og kopar-
lniðað, svo að þjónninn gat engan
mun sjeð á þeim, þegar hann sett-
ist á bak og reið hurt.
Undir eins og hann var farinn
settist Hinrik á bak svarta klárn-
um sínum, sem hann hafði járnað
með hinum skeifunum, svo að nú
gat hann stokkið — það var skeif-
unum að þakka en ekki hestinum.
Hann flaug á hestinum út á sjó
og beint upp á þakið á turninum.
prinsessan á gangi ásamt nokkrum
Þar var garður á þakinu og þar var
umum stúlkum, sem galdramennirn-
Gesturinn: — Drengurinn yðar
virðist hafa fengið brennandi þekk-
ingarþorsta að erfðum, frú.
Frúin: — Já, þorstann hefir liann
erft frá honum föður sínum, en
þekkinguna frá mjer.
Lisa: — Hún Gunna getur ekki
sagt aukalekið orð án þess að gera
of mikið úr öllu.
Dísa: — Reyndu að spyrja hana
hve gömul hún sje.
WIVWIVM
— Getiö þjer ekki lesiö, maöur?
Það' er stranglega bannaö að veiða
hjerna í vatniny.1
Kennarinn: — Þú áttir að reikna
þessa líkingu með tveimur óþe^tum
stærðum, Pjetur. En mjer er ekki
grunlaust" um, að þú hafir reiknað
hqna með tveimur, sem þú þektir
nir höfðu rænt. Þegar þær sáu Hin-
rilc urðu þær mjög glaðar. Hinrik
flýtti sjer að læsa dyrunum að her-
berginu, sem galdramennirnir svát'u
i, og svo tók hann prinsessuna og
tvær stúlkurnar og þau fjórmenntu
til lands.
Þarna svifu þau eins og í flug-
vjel og lentu svo í fjörunni, en þar
safnaðist fólk utan um þau og fagn-
aði þeim með húrrahrópi. Hinrik
fór hverja ferðina eftir aðra út i
turninn og sótti alt fólkið og dýr-
gripina, sem galdramennirnir höfðu
rænt. Og þegar alt var komið í land
dró Hinrik allar skeifurnar undan
hestinum og fleygði þeim langt út
i sjó, svo að enginn gæti náð i þær
framar og notað þær örðum til
bölvunar.
Jeg veit ekkert, hvernig galdra-
körlunum leið, þegar þeir vöknuðu,
og enginn hefir heyrt neitt um af-
drif þeirra. En Hinrik giftist fall-
egu prinsessunni, og öllu fólki í
landinu þótti vænt um liann, því
að þó að hann væri bara járnsmið-
ur, þá hafði liann sýnt, að hann
var bæði hygginn og áræðinn, og
það var meira virði en peningar.
Egiis ávaxtadrykkir
—• Veistu það, Déri, að nú hefir
þú eignast nijjan litlabróður?
— Hvaö eigum við þá aö gera við
þann gamla?
Drekkiö Egils-ðl
u