Fálkinn - 06.08.1943, Blaðsíða 10

FÁLKINN
ö
VNCWtf
LE/eN&UKNHt
„Hún mamma sagði mér það“
’C' INU sinni var ungur piltur, sem
átti heima langt uppi í sveit og
bjó me'ð henni mömmu sinni. Hún
var orðin lasburða og lá oft í rúm-
inu, og þá varð Óskar — því að svo
hjet pilturinn — að sjá einn um
heimilið. Og þegar hann átti tóm-
stund reið hann körfur úr tágum.
Því að liann var iðjusamur, og góð-
ur sonur, og mamma lians þakkaði
oft guði fyrir, að liafa gefið sjer
jafn góðan dreng.
En svo fjekk hann, einn góðan
veðurdag, skilaboð um, að nú ætti
hann að koma og gegna herskyldu.
Hún mamma hans grjet yfir því að
eiga að missa son sinn að heiman,
og Óskar var í öngum sínum yfir
að þurfa að skilja við hana. Hver
átti nú að sjá um lieimilið?
„Bara að jeg hefði svo mikil efni,
að jeg gæti leyst þig undan her-
þjónustunni,“ sagði mamma. „En
hver veit nema hann Konráð frændi
minn vilji hjálpa mjer um pening-
ana, ef jeg bið hann vel?“
„Nei, mamma,“ sagði Óskar. —-
„Reyndu það ekki. Hann er ágjarn-
ari en svo að honum dytti það í
hug.‘
„Jeg ætla nú að reyna samt,“
hugsaði mamma við sjálfa sig. Og
daginn eftir, þegar Óskar þurfti
að skreppa í kaupstaðinn, þá fór
lnm.
Hún staulaðist með tvo stafi heim
til Konráðs — þau voru systkina-
börn. Og svo bar hún upp erindið.
En hann hló og sagði, að strákurinn
hennar hefði ekki nema gott af að
vera i hernum í nokkra mánuði.
En hún Marta gamla, hún hjet
Marta, móðir hans Óskars, varð svo
reið, að liún vildi ekki meira við
hann tala og sneri lieim á leið.
Þegar Óskar kom heim sagði hann
,,Jeg mætti honum Konráð frænda,'
hann spýtti þegar hann si mig, og
HEFNDIN.
an og pötuðu með höndunum út í
loftið. „Þú hlýtur að vera genginn
af göflunum að fara svona með þenn
an ágætis mat.“
Pjetur ljet sem hann heyrði ekki
rausið í kanúkunum, en jós sam-
sullinu í rólegheitum á diskana hjá
þeim.
„Hvað eigum við að gera við
jjennan svínamatl Maðurinn h.lýtur
að vera sjóðandi vitlaus! — Það
er alveg voðalegt að sjá farið svona
með slíkan lierramannsmat."
„Já!“ sagði Pjetur og teygði úr
sjer. — „Því er líkt farið með rjett-
ina, eins og kanúkana sem eiga
sæti i klerkasamkundunni í Stóra-
þorpi; að hver þeirra út af fyrir
sig er ágætur. — En þegar þeir koma
allir saman, er heldur lítið varið í
þá.‘
S. K. Steindórs.
sagði að jeg væri auma rægsnið, að
láta hana móður mína staulast á
aðra bæi, til jiess að betla peninga
lianda mjer. Mig langaði til að berja
hann.“
„Reiðstu ekki, drengur minn, þó
að jeg gerði þetta,“ sagði hún.
„Reiðast? Nei, það er öðru nær,
mamma. En mjer þykir leitt, að þú
skyldir auðmýkja þig svona. Jeg
veit að þú gerðir þetta mín vegna.
En jeg held, að jeg viti annað betra
ráð. Gamla konan, sem á heima uppi
í Jaðri, og við köllum Skógar-
mömmu, hefir hjálpað mörgum —
það frjetti jeg í dag. Þú veist að
ýmsir halda, að hún sje göldrótt, en
jeg veit, að hún gerir engum ilt.‘
„Jeg er hrædd um að það stoði
ekki neitt að tala við hana.“
„Enginn hefir á spurninni,“ sagði
Óskar. Og morguninn eftir fór hann
upp að Jaðri. Skógarmamma sat við
gluggann sinn. Hún var gömul og
hvít fyrir hærum. Hún kom til dyra
undir eins og hún sá til gestsins.
„Hvert er erindi þitt ,piltur
minn?‘ spurði hún Óskar.
Og hann sagði frá því, að hún
mamma sín væri svo lasburða og
að hann ætti að fara í herinn, en
hefði ekki efni á að kaupa sig undan
herþjónustunni.
„Ef þú vilt vinna fyfir mig í dag,
þá skal jeg borga þjer vel,“ sagði
Skógarmamma.
„Það vil jeg gera,“ svarið Óskar,
en hugsaði sem svo, að þó liann
fengi gott dagkaup, þá mundi það
ná skamt. „En fyrst verð jeg að
skreppá heim og segja henni mömmu
hvar jeg verði, því að annars verður
hún hrædd um mig.‘
Skógarmamma kinkaði kolli. —
„Gerðu það,“ sagði hún.
Eftir nokkra stund kom Óskar
aftur, og Skógarmamma sagði hon-
um hvað hann ætti að gera. „Þú
átt að pæla upp þessa spildu niður
að læknum, en farðu gætilega, því
að það er mikið af hnullungum
þarna, og þá átt þú að tína saman
og setja í þennan poka. Líttu nú
vel eftir — þá færðu gott kaup.“
Óskar vann af kappi allan dag-
inn og vandaði sig. Og um kvöldið
var pokinn orðinn fullur af stein-
um. „Þú hefir unnið trúlega,“ sagði
konan vingjarnlega. „Vinnan þín er
mikilla launa virði. Jeg ætla að gefa
þjer pokann með öllum steinvölun-
um.“
Þó að Óskar hefði fengið hesta
uppeldi gat liann ekki að því gert
að honum fanst dálítið súrt í brot-
ið. En hann þakkaði samt fyrir sig
og kvaddi Skógarmömmu kurteis-
lega, þegar hann fór.
„Opnaðu pokann og sjáðu hvað
steinarnir eru fallegir," sagði kon-
an.
Hann gerði það, af eintómri kurt-
eisi, en varð lieldur en ekki glaður,
þegar hann sá, að pokinn var full-
ur af silfur peningum. Og hann var
ljettur i1 spori á leiðinni heim, þó
að þokinn væri talsvert þungur.
Þetta var miklu meira fje, en hann
þurfti til þess að kaupa sig undan
herskyldunni. Hann gat keypt eyði-
kot í nágrenninu og bygt sjer fall-
egt hús. Og svo fjekk hann lækni,
sem gat læknað liana mömmu hans.
Og þá var ekki hamingjusamara
fólk til í allri sveitinni, en hann Ósk-
ar og mamma hans.
En skamt frá átti heima önnur
ekkja, með drenginn sinn. Þau voru
bæði hraust og heilsugóð, en nentu
ekkert að vinna. Þau betluðu og
stálu. Nú heyrðu þau um, að Skógar-
mamma hefði hjálpað Óskari, og
svo sagði kerlingin við strákinn
sinn, að hann skyldi reyna að fara
til hennar.
Og það gerði hann. En það var
komið undir hádegi, þegar liann
lagði af stað, því að hann var svo
morgunsvæfur. Skógarmamma var
úti í garðinum sínum að vökva
blóm þegar hann kom..
„Hvert er erindi þitt?“ spurði
lnin, og horfði fast á hann, þvi að
hann tók ekki einu sinni ofan, þeg-
ar liann lieilsaði.
„Jeg hefi heyrt að þú hjálpir
stundum fátækum,“ sagði stráksi
og stakk báðum höndunum í buxna-
vasana. „Mjer datt í hug, livort þú
vildir ekki hjálpa mjer og henni
mömmu.“
„Aldrei gef jeg peninga, en ef þú
'i-vilt vinna hjá mjer, þá þykir mjer
það gott. Og jeg borga vel.“
„Vinna?“ sagði strákurinn og þótt-
ist móðgaður.
Hryggbrot.
Hann: — Ungfrú Ragnhildur. Má
jeg spyrja yðui' áríðandi spurning-
ar? Viljið þjer verða sól lífs míns?
Hún: — Já, hvorl jeg vil. Mjer
þykir gaman jiví að vita. að þá er
jeg tuttugu miljón mílur frá yður.
Gömul kona er að hrósa sjer af
því hve minnisgóð hún sje: — Það
er bara þrent, sem jeg get aldrei
munað. Það eru nöfn, andlit og það
þriðja er ...... Æ, nú get ejg ó-
mögulega munað hvað það þriðja
er.
Lassi: — Við ætlum að hafa kapp-
mót í hnefaleik milli svertingjans
A1 Brown og hans Ragga. Jón á að
vera svertinginn og Ottó á að vera
hann Raggi.
Tassi: — Á þá að mála hann Jónsa
svartan í framan?
Lssi: — ..Nei, sussu nei. En við
þvoum honum Ottó, svo að hann
verði hvítnr í framan.
— Maðurinn minn og jeg lifðum
saman í hamingjusömu njónaban.ii
í fimm ár.
— Nú, en livað skeði svo?
— Þá álpaðist liann til að koma
heim úr siglingunni.
„Já, viltu það ekki? Viltu pæla
upp kálgarðshornið þarna niðri við
Iækinn?‘
Strákurinn — hann hjet .1 ói —•
tók skófluna, fúll á svipinn. „Ekki
slcil jeg hvern skrambann kerlingin
meinar. Að vera að segja manni
að tína steinvölurnar í poka.“ Og
svo fór hann að pæla, en henti öll-
um steinvölunum í lækinn, og kom
heim um kvöldið, með einn stein í
pokanum. „Jæja, fæ jeg nú kaupið
mitt?“ sagði hann við Skógar-
mömmu.
„Hvar eru steinarnir?“ sþurði
luin.
„Jeg fann ekki nerna einn, og
hann er hjerna i pokanum.1
„Nú skrökvarðu. Enda ertu ósann-
sögull og latur. En jeg skal nú saml
fara vel með þig, Jói litli. Sýndu
mjer steininn í pokanum. Þú mátt
eiga hann.“
Nú slepti Jói sjer alveg. „Er það
kaupið fyrir vinnuna í allan dag?“
spurði hann. „Heldurðu að jeg vilji
vinna fyrir einni steinvölu heilan
dag?“ Og svo fleygði hann pokanuin
fram að göinlu konunni.
Hún fór með höndina niður í
pokann og dró upp skínandi silf-
urdal. En Jói horfði á, eins og hann
væri orðinn að steini. „Jæja, þarna
sjerðu, drengur minn. Svona voru
steinarnir, sem þú áttir að safna,
en ])ú nentir þvi ekki. Farðu heim
og komdu aldrei hingað aftur. Þú
átt skilið að svelta, úr þvi að þú
nennir ekki að vinna, og svíkst um
það, sem þú hefir lofað.“
Glataði sonurinn.
Faðirinn: (er að lesa hrjef frá
syni sínum) — Kæri pabbi. Jeg er
að búast til ferðar og kem heim á
sunnudaginn. Mjer líður vel. Viltu
gera svo vel að hitta mig rjett fyrir
ofan Árbæ, eftir að fer að skyggja,
og h'afa með þjer buxur handa mjer.
Hatt hefi jeg sjálfur.
Verslunarmaðurinn (utan við sig,
en er að biðja sjer stúlku) : — Jeg
ætla að biðja yður um að muna,
ungfrú, að þetta er allra síðasti dag-
urinn, sem þetta tilboð stendur!
Móðirin: — Hefi jeg ekki sagt þjer
það, telpa, að þú átt altaf að líta
á klukkuna, um leið og þú lætur
eggið ofan í sjóðandi vatn.
Dóttirin: — Heldurðu að jeg hafi
kanske ekki gert það. Hún var ellefu
þegar jeg setti það í, En þú sagðir
mjer ekkert um hvenær jeg ætti að
taka það upp úr.
í dýragarðinum.
Dýrahirðirinn: — Þessi risavaxna
naðra er svo sterk, að húta getur
kirkt stórt naut, ef hún vindur sig
utan um hálsinn á því.
Frúita (í áhorfendahóp, við mann-
inn sinn): — Æ, farðu ekki of
nærri henni, Emsi minn.
I.............................
S k r í 11 u r.
_________________I