Fálkinn - 19.11.1943, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Horace Mc. Goy:
Einvígi á mótorhjóli
TnONY LUKATOVOTSJ hafði
nokkur stig fram yfir mig
þegar kappakstrinum i Florida
lauk, en jeg haf'ði unnið þau
aftur með rentum eftir fjórar
fyrstu vikurnar, sem við kept-
um i Los Angeles. Á þeim fjór-
um vikum hafði jeg orðið átrún-
aðargoð áhorfenda á L.A.-hraut-
inni. Jeg var efstur að stigatölu
og það voru allar horfur á, að
jeg mundi endurheimta heims-
meistaratignina.
Tony Lukatovitsj sáröfundaði
mig vegna þess hve mikillar
almenningshylli jeg naut; mað-
ur skyldi ætla að hvert stig, sem
jeg hafði fram yfir hann jafn
gilti heilu ári af æfi hans. Hann
var staðráðinn í þvi, að i þetta
skifti skyldi liann ekki láta sjer
nægja annað sætið. Hann ætlaði
sjer æðsta sessinn. Eiginlega
held jeg að það liafi ekki verið
heimsmeistaratignin sjálf, sem
hann þráði mest, heldur heiður-
inn, sem henni fylgdi. Hann var
á þönum eftir almenninghylli
og almenningsdekri. Að vísu
var hann ágætur ökumaður, en
það var lýðliyllin, sem hann
sóttist mest eftir. Ef að fólkið
öskraði húrra fyrir honum var
liann i sjöunda liimni. Hann
fjekk vímu af fagnaðarlátum
fólksins, og þá gátum við feng-
ið hann til að gera svo fífldjarfa
liluti, að okkur hefði aldrei
dreymt um, að nokkur maður
þyrði slíkt. Þegar liann var
fremstur, í Florida, og vakti
meiri athygli, en allir liinir, var
fólkið alveg á hans bandi. Og
þá ók hann eins og vitlaus
maður -— eða snillingur.
En brautin í Florida var stutt.
L.A.-hrautin er rúmum 70 metr-
u lengri og það gerði- allan
muninn. Þvi að það kom stund-
um fyrir, að honum misreikn-
aðist á lengri brautinni. Afleið-
ingin af þvi varð sú, að hann
gerðist önugri með hverjum
deginum. Hann virtist vera
hrjálaður maður, sem hugsaði
mest um að stúta einhverjum af
samkeppendum sínum.
Jeg gat aldrei orðið reiður
við hann, því að jeg vissi livað
að honum gekk. Hann þjáðist
beinlínis að dekurliungri og lófa
klappsleysi. En því meir sem
hann lagði að sjer þvi ver gekk
honum. Jeg fór fram úr hon-
um í öllum hlaupum og safnaði
stigum, svo að jeg hefði hæg-
lega siglt inn á efsta sælið á
þeim, þó að jeg ylti um koll
og færi á sjúkrahús.. Maður
veit aldrei hvað kóma kann fyr-
ir í kappakstri á mótorhjóli —
elcki síst þegar vitlaus maður,
sem hatar mann, er á hælunum
á manni.
Eitt kvöldið kom hann inn
í fataskiftiklefann minn. Jeg
var hinn gestrisnasti og hauð
honum inn fyrix-, því að jeg
hjelt að lxann ætlaði að tala við
mig um eittlivað.
„í næstu viku eigum við að
aka tveir og tveir saman,“ sagði
hann.
„Jú, það held jeg nú,“ svai’-
aði jeg.
„Og við eigum að vera sam-
an, þeir fyi’stu — þú og jeg.“
„Já, jeg gei’i ráð fyrir því.“
„Ef við vinnum núna fáum
við bikai’inn til eignar.“
„Já, alveg rjett. Við höfum
unnið hann tvívegis áðui’, og ef
alt fer vel í þetta sinn, þá eign-
umst við liann fyrir fult og alt.
Hefirðu fengið þinn aftur frá
henni móður þinni.“
Tony hafði það fyrir sið að
senda verðlaunagripi sína lieim
til móður sinnar i Ohio, svo að
hún gæti sýnt nágrönnunum
hvílíkur kappi hann væi’i.
„Nei, ekki liefi jeg það,“ svax--
aði liann.
„Heldurðu að þú ættir ekki
að í’eyna að nálgast hann?“
sagði jeg.
„Það er ekki hægt. — Hún
nxamma mundi taka sjer það
svo nærri. Hún heldur að jeg
hafi eignast bikarinn nú þegai\“
„Ætli það fari ekki líka svo,“
sagði jeg, „en ef við yrðunx svo
óhepnir að tapa, þá væri það
leiðinlegt ef þú gætir ekki af-
hent bikarinn.“
„Við töpum ekki,“ sagði liann
ákveðinn. „Annars var það eklci
þetta, sem jeg kom til að lala
um. Mig langar til að lala svo-
lítið um okkur — um þig og
mig.“
„Talaðu eins og þú vilt.“
„Heldur þú, að þú sjert hetri
torfæruekill (dirt track) en
jeg?“ spui’ði hann.
„Hvernig heldur þú að jeg
lxafi unnið meistaratignina í
fyi’i’a? Ætli jeg liafi ekki unn-
ið hana á frihjóli ?“
„Þú heldur þá, að þú sjert
kræfai’i en jeg?“
„Jeg er ekki í neinum vafa
um það.“
„Heldurðu að þú liafir eins
sterkar taugar og jeg?“ spui’ði
hann.
„Það veit jeg ekkert um. En
jeg’ er færari — og undir því
er alt komið“.
„Það er naumast að þú litur
stórt á þig. Hvað liefir þú út á
mig að setja?“ spurði hann.
„Æ, farðu heim og hahtaðu
þjer,“ sagði jeg. „Það eina, sem
að þjer er — veistu livað það
er? Þú ert öfundsjúkur. Meðan
þjer leikur alt í lyndi þá er alt
gott. En þegar þú tapar þá er
fjái’inn laus. Þú getur ekki tek-
ið því eins og nxaður, Tony.“
„Ekki það?“ sagði hann og
svo spratt lxann upp og þreif í
jakkahoi-nið á nxjer.
„Sestu, drengur minn,“ sagði
jeg. Það var samskonar hlóð-
þorsli í andlitinu á honum núna
eins og þegar mestu varðaði á
akbrautinni. „Jeg botna ekk-
ert í hvað að þjer gengur. —
Spurningin um livor okkar sje
færari vei’ður ekki útkljáð hjer
heldur á brautinni.“
Hann stóð kyrr um stund,
horfði á mig hatursauguxn og
svo sagði hann:
„Það er einmitt það, sem jeg
á við og þess vegna kom jeg
hingað. Jeg ætla að hera upp
tillögu. Mig langar að sjá hve
hugrakkur þú ert.“
Mjer var ljóst að nú mundi
konxa eitthvað alveg óvenjulegt.
„Það er engixxix vafi á því,
að við erum bestu torfæru-öku-
þórarnir í veröldimxi.“
„Það er alveg í-jett. Jeg er sá
lxesti og þú sá næst besti,“ sagði
jeg.
„Jæja. Við skuluni þá veðja
um það.“
„Þú veist að jeg veðja aldrei,“
sagði jeg.
„Ekki peningum,“ sagði lxamx
bi’osandi og hristi höfuðið. —
„Elcki peningum. Þú átt að
veðja sjálfum þjer.“
„Jeg skil ekki hvert þú ert
að fara,“ sagði jeg.
„Þú átt að veðja lífinu,“ sagði
hamx. „Við ökunx saman, þú
og jeg, í næstsíðasta lilaupinu,
á eftir tvimenningshlaupununx.
Ef þú vinnur þá ætla jeg að
svifta þig lífi. Ef jeg vinn þá
sviftir þú mig lifi. Og þá stend-
ur vinnandiixix eftir senx fyrsti
maður -— liamx er sá stæi’sti og
sá eiixi.“
„Þú ei-t brjálaður,“ sagði jeg.
„Því skyldi jeg var það. Þetta
er venjulegt einvígi. — Sumir
heyja eixxvigi íxieð skammbyss-
um eða svei’ði. Því skyldum við
ekki geta háð einvigi á nxótor-
hjólum?“
„Þetta er það vitfii’ringsleg-
asta, senx jeg' liefi lxeyrt á æfi
nxinni,“ sagði jeg'. „Aldx-ei gæti
mjer dottið í liug að ganga að
slíku.“
Hann 'stóð xuxi stund og liorfði
á mig. „Gott og vel,“ sagði haixix
svo. „En þá er úti unx þig. Jeg
ætla að segja öllum blaðamönn-
ununi þessa sögu, segja liana
öllum — að þú sjert bleyða.
Jeg segi þeinx að jeg hafi boðið
þjer eiixvígi á mótorhjóli, en
að þú lxafir verið hræddur um
að tapa. Og þá er úti unx þig,
gx-'eyið mitt.“
Nú vai’ð xxxjer alt i eixxu ljóst
að hann liafði í'jett að xxxæla.
Þessi söguburður íxxuixdi gei'a
út af við mig. Fólk xnundi ekki
gera sjer ljóst að þetta væri
bi’jálsenxistiltæki. Það xxxuxxdi
aðeins álykta, að jeg væri lxeig-
ull. Og að iokuixi xxiundi xxxjer
líklegast finnast það sjálfum. I
rauninni átti jeg ekki axxxxars
úrkostar, en að vei’ða við áskor-
uninni. En þá verðurðu að
sigi-a! hugsaði jeg' með mjer.
„Gott og vel,“ sagði jeg. „En
jeg ætla aðeins að láta þig vita
að jeg vinn. Jeg er ekkert leið-
ur á lífinu. En það er aðeins
eitt að athuga,“ sagði jeg. „Ef
jeg vinn — livei’nig get jeg þá
vei’ið viss um, að þú launxir þjer
ekki undan?“
„Vertu ekkert hx’æddur um
það,“ sagði hann saixnfærandi.
„Jeg lauxxxast ekki undaix og þú
ekki Ixeldui’. Við skuluixx takast
í liendur upp á það.“ — Hann
x’jetti franx höxxdina og' mjer var
nauðugur einn kostur að taka
í hana.
AÐ var met í aðsókninni að
tvínxenningshlaupunum. Og
stóruppliæðir voru lagðar und-
ir veðfje. Klukkan liálfátta kom
Tony til mín á vjelaverkstæðið
— jeg stóð þar og var að lierða
á di'ifkeðjunni.
„Hvernig gengur það?“ spurði
hann. Þetta var í fyi-sta sinn, er
við höfðum talast við síðan við
gerðum veðnxálið vitfirrings-
lega.
„Þakka þjer fyrir, bæi’ilega.
Og hvernig líður þjer?‘ ‘
„Ágætlega — alveg ljónxandi,"
svaraði hann.
„Þjer líður ekki eins vel, þeg-
ar Gui’ling nær í þig,“ sagði jeg.