Fálkinn - 19.11.1943, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 476
Lárjetl skýring:
1. Tómur, 5. Hræsnari, 10. Eru
margir, 12. LátbragS, 13. Fiskur ef.,
14. Varð, hverft við, 16. ílát, 18.
Gjald, 20. Pípa, 22. Yfirhöfn, 24.
Jaka, 25. Mar, 26. Töluorð, 28. Dýr,
29. 2 samhlj., 30. Vatnsmagn, 31.
Bæjarnafn, 33. Skammst., 34. Spor,
36. Verkfæri, 38. Sjór, 39. Fljót, 40.
Lengdarmál, 42. ílát, 45. Dund, 48.
Forsetning, 50. Ganar, 52. Skordýr,
53. Fornafn, 54. Gripi, 56. Tvihl.
flt. ef., 57. Hljóð, 58. Flenna, 59.
Dældar, 61. Fugl, 63. Liður illa, 64.
Loka, 66. Óhljóð, 67. Ljet af hendi,
68. Smælki, 70. Hljóð, 71. Ásigkomu-
ag ef., 72. Líkamspartinn.
Lód'rjett skýring:
1. Vera með, 2. Töluorð, 3. Háð,
4. Ending, 6. Forsetning, 7. Kveikur,
8. Mannsn., 9. Keisaradæmi, 11. Á
litinn, 13. Sund, 14. Vökvi, 15.. lvv.
nafn, 17. Kv.nafn, 19. Fornafn, 20.
ílát, 21. Viðbætur, 25. Barði, 27. Á
litinn, 30. Mannsn., 37. Dýr, 41. Fugl,
Biti, 35. Mannsn., 37. Dýr, 41. Fugl,
43. Kv. lieiti, 44. Þvaður, 45. Há-
vaði, 46. Mynt, 47. Helgidagana, 49.
Atv.o., 51. Aula, 52. Gælunafn þolfall,
53. Gróðurset, 55. Atv.o., 58. Af-
hendi, 60. Hundsheiti ef., 62. Heilsu-
góður, (i3, Ráð, 65. Afkvæmi, (i7.
Þot, 69. Mynt, 70. Stafur.
LAUSN KROSSGÁTU NR.475
Lárjett ráðning:
1. Fasta, 5. Stopp, 10. Fylla, 12.
Ófært, 14. Berta, 15. Los, 17. Alein,
19. Ari, 20. Gaupnir, 23. Sný, 24.
Urra, 26. Tríói, 27. Etnu, 28. Nógur,
30. Ant, 31. Brauð, 32. Ekil, 34.
Hans, 35. Innsta, 36. Strika, 38. Gins,
40. Annó, 42. Stína, 44. Bil, 46. Aul-
ar, 48. Tólg, 49. Hanar, 51. Magi,
52. Ame, 53. Eskimóa, 55. Pat, 56.
Ragur, 58. Ana, 59. Sviði, 61. Sanna,
63. Smali, 64. Raula, 65. Svart.
Lóðrjett ráðning:
1. Fyrirgengilegar, 2. Alt, 3. Slag,
4. Tá, 6. Tó, 7. Ofar, 8. Pæl, 9.
Prestaskólapilt, 10. Ferró, 11. Sop-
inn, 13. Tinnu, 14. Bauna, 15. Lura,
l(i. Snót, 18. Nýuðu, 21. At, 22. i i,
25. Aukning, 27. Erninum, 29. Risna,
31. Barna, 33. 1 t s, 34. h.t.a., 39.
Eining, 41. Kriti, 43. Tómas, 44.
Baka, 45. Lama, 47. Agaði, 49. b s,
50. Ró, 53. Ernu, 54. Asma, 57. Una,
60. Var, 62. Al, 63. S. V.
ur. Ef næsla saga vðar verður eklci skárri
cn þessi, þá læt jeg setja yður í steininn . .
Komið þjer, Macliére!“
Og Maigret snerist á liæli og stefndi að
brúnni og tróð í pípuna.
„Haldið þjer að Cassin .... ?“
„Jeg býst við að þess verði ekki langt að
Þiða, að hann komi með nýja lygasögu til
þess að ófrægja Peetersfólkið.“
„En livað sem því liður, þá verðum við
e.ð lilusta á framburð vitna. Ef liann veit
citthvað
„Hann veil áreiðanlega eitthvað!“
„Hvað ætti hann að vita?“
„Hvernig ætti jeg að vita það? En nú
upphugsar hann eitthvað.“
„Til þess að rjettlæta sjálfan sig?“
En Maigret breytti um umræðuefni með
því að biðja um eldspítu. Hann liafði eyll
þeim, sem hann átti í árangurslausar til-
launir til að kveikja í pípunni sinni.
„Því miður á jeg ekki eldspitu. Jeg reyki
ckki.“
Machére var ekki viss um hvað Maigret
segði næst, en lionum fanst það mjög líkl
1 onum.
„Jeg hefði nú átt að geta sagl mjer það
sjálfur!“
V. kapítuli: I ,,CAFÉ DE LA MAIRE".
Hann hafði byrjað að rigna upp úr há-
deginu. Rigningin fór vaxandi áður en fór
að skyggja, og um ldukkan átla var kom-
inn úrhellir.
Slrætin í Givet voru auð. Það gljáði á
vota prammana. Maigret þrammaði áleiðis
út í flæmsku búðina, með uppbrettann krag
ann, hrinti upp luirðinni, svo að bjallan
hringdi gjallandi, og vatl sjer iftn i heita
loftið og kaffi- og kryddlyktina.
Það var um sama leyti þann 3. janúar,
sem Germaine Piedbæf hafði komið inn í
húðina, en aldrei sjeð sitt fólk eftir það.
Maigret liafði ekki tekið eftir því fyrr
cð glerrúður voru i hurðinni, sem vissi að
eldhúsinu. En liýalínsrýja var dregin fyrir
rúðurnar, svo að varla var hægt að sjá i
gegn, hvort fólk væri hinumegin.
Einhver hafði staðið upp'inni.
„Alt í lagi. Það er bara jeg.“
Hann geklc beint gegnum eldhúsið og
iuddist óboðinn inn í hin friðhelgu vje
íjölskyldunnar. Það var frú Peeters, sem
liafði slaðið upp til þess að taka á móti
gestiniun i búðinni. Maðurinn hennar sat
í tágastólnum sínum, eins og hann var van-
ur, svo nærri eldstónni, að minstu nninaði
að kviknaði i honum. Hann hjelt á krítar-
pípu, með löngu munnstykki úr kirsiviði,
cn ekki reykti hann samt. Hann liafði lagt
aftur augun, munnurinn var hálfopinn og
L' n dardráttu ri n n rólegu r.
Anna sat við furuborðið, sem lnifði verið
skúrað með silfursandi og strokið árum
saman. Hún var að leggja saman tölur í
lítilli skrifbók.
„Farðu með fulltrúann inn i stofu, Anna
mín.“
„Verið þjer ekki að ómaka yður,“ svaraði
Maigret. „Jeg ætla ekki að standa við nema
augnablik.“
„Þjer farið nú samt úr frakkanum.“
Annað var það, sem fulltrúinn tók eftir
i fysta skifti núna, sem sjc það, að frú Peet-
ers hafði ljómandi fallegan máiróm. Hann
var lágur, djúpur og' þýður, og varð geð-
feldari fyrir flæmskuhreiminn, sem í hon-
um var.
„Og það má visl bjóða yður kaffisopa,
er ekki svo?“
Hann braul heilann um hvað frú Peel-
crs hefði verið að gera áður en hann kom,
en áður en hann komst að nokkurri niður-
stöðu um það var gátan ráðin sjálfkrafa,
er hann leit á kvöldblaðið á borðinu og
gleraugu í stálumgerð, sem lágu á blaðinu.
Hann hafði komið beint inn í heimilis-
friðinn. Andardráttur gamla mannsins var
eins og slagæð þessa kyrláta heimilis. Anna
lokaði reikningsbókinni og sótti bolla og
undirskál i eldhússkápinn.
„Jeg var að vona að jeg mundi sjá systur
yðar.“
Frú Peeters hristi höfuðið raunalega, en
Anna sagði:
„Jeg er hrædd um að hún sjáisl ekki í
nokkra daga. Það er að segja nema þjer
farið til Namur. Ein af frúnum lijerna í
Givet kom hingað i dag til þess að segja
okkur, að María lægi i rúminu. Þegar hún
steig út úr lestinni í morgun rann hún og
sneri á sjer öklann.“
„Hvar liggur hún?“
„Á klausturskólanum. Hún var flutt þang-
að.“
Frú Peeters hristi höfuðið og andvarp-
aði:
„Eklci veit jeg hvað við höfum gert, að
guð skuli senda okkur alt þetta mótlæti."
„Og .Toscph?“
„Hann kemur eklci aftur fyrr en á laug-
ardaginn .... En jeg var búin að gleyma
því .... það cr laugardagur á morgun.“
„Hafið þið sjeð Marguerite siðan?“
„Ekki nema i kirlcjunni. Við kvöldsöng-
inn.“
Nú var sjóðandi kaffi helt í bollann hans.
Frú Peeters hvarf sem snöggvast, en kom
aftur með staup og gin-flösku.
„Þelta er gamall Schiedam-snaps.“
Maigret setlisl. Hann hjóst ekki við að
verða neins vísari. Sannast að segja var
þetta ekkert skyddustarf, sem hann var að
vinna.
IIúsiö minti liann á Holland. Hann rifj-
aði upp í huganum málið, sem hann hafði
orðið að fara lil Delzij úl af. Að vísu var
margt öðruvísi þarna. En hjerna var sama
kyrðin, sama þunga loftið, sama meðvil-
vndin um að andrúmstoftið væri ekki fljót-
e.ndi, en gert úr þjetlu efni, sem mundi
klofna ef maður hreyfði sig.
Við og við marraði í stólnum gamla
mannsins, þó að hann virtist ekki hreyfa
sig'. Það var eins og hann væri síður lif-
andi vera en gömul slofuklukka, svo jafn
og reglulegur var andardrátturinn hans.