Fálkinn - 19.11.1943, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
J BE0RBE5 SlMEriOH j______
H
é Flæmska búðin
„Þetta er Gustav Cassin, skipstjórinn á
Etoile Polaires, kynti Machére, og ánægjan
bkein úr eugunum á honum, og þau gljáðu.
Maigret settist. Hann leit á undirskálarnar
sem safnast höfðu saman á borðinu í tvo
hrauka, og sá að þeir liöfðu drukkið þrjú
glös hvor.
„Cassin hefir dálítið ag segja yður.“
Og livort það var líka satt! Hann var
beinlínis að springa utan af því. Hann setti
upp hátignarsvip, er hann hallaði sjer yfir
borðið til fulltrúans.
„Segið mjer nú alt, sem þjer hafið að
segja — það er satt, er ekki svo? En þjer
þurfið ekki að segja annað en það, sem jeg
spyr yður um. Það var faðir minn vanur
a.ð segja við mig. Engin þörf á að taka fram
í “
„Einn hálfan!“ kallaði Maigret. Hann var
að hiðja um öl.
Hann færði harða hattinn aftur í hnakk-
ann og hnepti frá sjer yfirfrakkanum. Svo
bætti hann við, meðan prammalcarlinn var
að leita að orðunum:
„Ef mjer hefir verið sagt satt frá, þá
voruð þjer blindfullur kvöldið 3. janúar.“
„Nei, sei, sei, nei. Það var nú eittlivað
annað. Ekki nærri hlindfullur. Jeg drakk.
tvö eða þrjú glös, en jeg gat gengið beint.
Og, það sem meira var: jeg gat sjeð beint.“
„Sáuð þjer mótorhjóli ekið upp hjá
flæmsku búðinni?“
„Jeg? .... Nei, áreiðanlega ekki.“
Macliére gaf Maigret merki um að trufla
ekki manninn, og kinkaði kolli til hans,
lil þess að örfa hann.
„Jeg sá kvenmann á hafnarbakkanum
.... Og jeg get sagt yður hver hún var.
Það var sú, sem aldrei afgreiðir í búðinni,
en fer eitthvað með lestinni á hverjum
degi.“
„María?“
„Það getur vel verið að hún heiti Maiáa,
cn jeg veit ekkert um það. En jeg veit að
hún er rengluleg og með Ijóst liár .... Og
segið þjer mjer nú nokkuð: Var það eðli-
legt að hún væri að glænepjast þarna, í
roki, sem gekk gegnum merg og bein?“
„Um hvaða leyti var þetta?“
„Um það leyti, sem jeg fór heim að
hátta. Það getur hafa verið um klukkan
átta, en getur líka hafa verið seinna.“
„Sá hún yður?“
„Nei. Því að í stað þess að ganga beint
áfram, eins og jeg hafði gengið, þá skaust
jeg bak við tollstöðina og hafði gát á henni
þaðan. Mjer datt í hug að það gæti ekki
verið annað en karlmaður, sem væri valdur
uð þvi, að kvensa væri að norpa úti í svona
veðri, og hjelt kanske að jeg mundi sjá
eitthvað skrítið.“
„Mjer er sagt að þjer hafið verið fang-
elsaður fyrir að sýna kvenfólki ofbeldi.“
Cassin glotti, svo að skein í ferlega Ijót-
an tanngarðinn. Þa.ð var ómögulegt að giska
á hve gamall hann var. Hann var hrukk-
óttur í andliti, en hárið á honum, sem óx
langt niður á enni, var ekki farið að grána.
Hann var forvitinn að sjá hvaða áhrif
hún hefði, þessi saga, sem hann var að
segja. Hann leit á Maigret eftir hverja setn-
ijigu, og síðan á Machére og loks á mann,
sem sat við næsta borð og hlustaði á.
„IJaldið þjer áfram!“
„En hún var ekki að líta eftir karlmanni.
Hún var þarna til að gá að því, að enginn
væri þarna.“
Cassin tók mállivíld meðan þeir lcingdu
orðunum. Hann svolgraði úr glasinu í ein-
um teyg og kallaði svo til þjónsins:
„Það sama aftur!“
Og svo kom það: „Hún var að gæta að,
hvort alt væri trygt þarna á árbakkanum.
Og svo komu einhverjir út úr húsinu —
bakdyramegin. Og þeir báru eitthvað langt.
Langt og þungt var það. Og svo fleygðu þeir
þessu í Meuse, miðja vegu milli prammans
nríns og „Tveir bræður“, senr var næst fyr-
ir neðan.“
„Þjónn! Má jeg borga?“
Maigret virtist ekki vitund hrifinn af sög-
unni. Machére líkaði það miður og það
gerði prammakarlinum líka.
„Hvert?“
„Það stendur á sama. Komið þið!“
„Jeg er að bíða eftir glasinu,-sem jeg bað
um.“
Maigret beið eftir að það kæmi og beið á
meðan Cassin svolgraði úr því. Svo sagði
bann gestgjafanum að hann kæmi aftur í
matinn eftir nokkrar mínútur og fór með
brennivínsberserkinn niður á bryggju.
Hann var einmana um þetta leyti dags
því að allir voru farnir heim í matinn.
Það byi'jaði að rigna. Machére varð þeim
samferða út.
„Jæja, sýnið þjer mjer nú nákvæmlega
hvar þjer stóðuð.“
Hann þekti orðið tollstöðina. Hann horfði
á meðan Cassin kom sjer fyrir á horninu.
„Og hreyfðuð þjer yður ekki úr þessum
sporum?“
„Jeg held nú síður. Ekki vildi jeg blanda
rnjer í þetta.“
„Flytjið þjer yður nu!“
Hann flutti sig og Maigret kom sjer fyrir
í sporunum hans.
Hann stóð þar ekki lengi. Svo leit hann
á Cassin og sagði:
„Þjer skuluð ljúga einhverju betra næsl,
kunningi!“
„Hvað eigið þjer við?“
„Jeg meina það sem jeg segi. Með öðr-
um orðum: það stenst ekki. Af þessu liorni
sjáið þjer hvorki búðina, nje þann liluta
I’.afnarbakkans, sem þjer voruð að tala um.“
„Þegar jeg sagði, að jeg hefði verið þar,
átti jeg við . .. .“
„Þetta er nóg. Og jeg sagði yður, að þjer
yrðuð að koma með eitthvað betra en þetta.
Þegar þjer getið það megið þjer finria mig
aftur. Og ef það stenst .... Jæja! Það eru
talsverðar horfur á að þjer verðið læstur
inni aftur!“
Macliére var steini lostinn. Hann fór næst-
ur á liornið og stóð þar. Það reyndist ó-
mögulegt að neita því, sem Maigret sagði.
„Þjer liafið rjett fyrir yður,“ stundi hann.
Og prammakarlinn sagði ekki meira. —
Hann var niðurlútur, góndi á fæturna á
Maigret og fúlmenskan skein út úr augum
hans.
„Komið þið með mjer.‘
„Gleymið ekki því, sem jeg hefi sagt yð-
HÖRUND YÐAR ÞARFNAST
FILMSTJÖRNU
FEGRUNAR-SNYRTINGAR
Ef hörgull verður á Lux handsápunni um stundarsakir
í nágrenni viö yöur, þá skuluö þjer ekki láta hug-
fallast fyiir það. Þjer getið látið sápustykkið endast
miklu lengur en áð'ur. Því að Lux handsápan gefui
svo ríkulegt löður, að aðeins lítið af henm getur gert
mikil ahrif
Það er eyðsla, til dæmis, að dýfa sápunm í vatmð,
eða láta hana liggja í því. Vætið hendurnar eða
þvottaklútinn og strjúkið svo sápustykkinu einu sinni
um, og þá fáið þjer nægilegt sápulöður
Frægar kvikmyndadísir og aðrar fagrar konui un
ailan heirn hafa komist að raun um, að besta ráðið til
þess að halda hörundinu unglegu og mjúku, er að nota
Lux liandsápuna að staðaldri
LUX
HANDSÁPAN
Paramount-
st|arnan
S DOROTHY
LAMOUR
X-LTS 639/4-039
LE b’L7i-íramk‘iúsIa
j