Fálkinn - 26.11.1943, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
Æfintýri Bufíalo Bill
I úlfakreppu.
Byssan gelti ákaí'lega, og Walt
Withers gamli hrukkaði andlitið
upp í eitthvað sem einna lielst minti
á bros, við að sjá árangur skolanna.
„Þá hefir einn enn af þessum
hetjum fengið vegabrjef inn i eilífð-
ina, Buffull," sagði hann hressi-
lega, „ og hann getur áreiðanlega
notað það, það er nefnilega stimplað
með: Alt í lagi, yðar einlægur,
Withers!“ Hin stóra krumla Walts
þreifaði í áttina til gömlu byssunn-
ar, sem var nýkomin i hulstrið.
„Þrátt fyrir það get jeg ekki bein-
línis sagt að mjer þyki gaman í
þessari skemtiferð,“ bætti hann við.
„Það lítur út fyrir að eithvað ó-
heilbrigt liggi í loftinu fyrir mig
og þig, eða hvað segirðu annars
um þetta alt saman, gamli stríðs-
hestur?“
Buffalo Bill jánkaði, án þess að
hafa augun af byssu sinni.
„Eiginlega eru likurnar fyrir því
að við fáum að halda höiuðleðrun-
um heldur litlar,“ samþykti hann.
Hann skaut á miðjan hópinn af
Sioux-Indíánum, sem komu þeysandi
eftir sljettunni og beygði sig þvi
næst skjóít niður aftur á bak við
stein. Skot og örvar komu fljúg-
andi í hundraðatali, enda var byssa
Withers gamla ekkert sein á kreik
aftur.
Walt Withers urraði af ákafa.
„Þetta er ekki rjettlætanleg baradaga
aðferð að vera svona margir í hóp,“
sagði liann. „Oinbogarúm er það,
sem jeg legg mest upp úr, Buffull,
og Indíánarnir vita það nú líka,
þótt þeir komi svona þjett i þetta
eina sinn, bara af því að þeir vita
að við erum aðeins tveir .... Hana,
taktu við þessu og- æptu svo ekki
fyrr en hjá fjandanum, þegar hann
fer að úlbúa kræsingarnar handa
þjer. — Og livað vilt þú þarna eig-
inlega ?“
Hinn gamli byssuhólkur veiði-
mannsins gelti aftur og annar Sioux
baðaði út hörvlunum og fjell til
jarðar. Tvö skot frá Buffalo Bill
ollu dauða tveggja í viðbót, svo að
Indíánunum, sem eftir voru, hætli
að- lítast á blikuna, hringsneru hest-
unum og þutu af stað út úr skot-
færi þessara dauðans boðbera.
Þetta tiltæki rauðskinnanna veitti
fölu andlitunum slutta hvild, en að
öðru leyti veitti það þeim enga fró-
un. Indiánarnir hlutu brátt að koma
aflur, það var enginn vafi á því.
Cody og Walt höfðu mæst nokkr-
um klukkustundum áður, þegar
njósnarinn var á heimleið frá
Svörluhæðunum, þar sem hann hafði
reynt árangurslaust að finna slóð-
ir bófa nokkurra, sem sagðir voru
eiga bæli sitt milli klettanna. Cody
og veiðimaðurinn voru gamlir vinir,
en þeir höfðu ekki hist í mörg ár
þar til þennan morgun.
Leiðir þeirra beggja lágu í sömu
á*t langa leið og þeir voru ríðandi
hægt og rólega, i skemtilegum sam-
ræðum, þegar liópur af Sioux-indi-
ánum, sem höfðu legið í leyni fyrir
þeim sendu þeim kúlnadrífu, sem
drap hesta þeirra beggja.
Að Cody og Walt skyldu sleppa
frá dauða, þegar í stað var að miklu
leyti að þakka áliti og hræðslu
Indíánanna á skotfimi þeirra, þvi
að þeir voru báðir vel þektir af
Sioux-ind'ánunum.
Þeir höfðu getað haldið óvin-
unum I skefjum í langan tíma með
þvi að skjóta frá einum steini til
annars, svo að þeir rauðu gátu ekki
umkrinet þá og loks voru þeir komn-
ir i þessa núverandi stöðu — nokk-
urskonar virki af náttúrunnar liálfu,
með stórum himingnæfandi kletti
að baki og hálfhring af stórum
s'einum fyrir framan, sem voru um
það bil brjóstháir og nógu nálægt til
að veita þeim gott skjól fyrir hvín-
andi kúlum og örvum frá þessum
frumstæðu óvinum.
Og samt væri synd að segja að
þessum tveim fjelögum líkaði vel
vistin þarna. í þessari stöðu, þar
sem þeir rauðu gátu aðeins ráðist
á þá að framan, hefði hver góð
skytta sem var getað haldið þeim
rauðu í skefjum — meðan skotfæri
entust.
Það var þetta vandamál, hve lengi
þeir myndu hafa fæði handa byss-
unum, sem olli Cody mestum á-
hygejum. „Jeg get komið tuttugu
i viðbót fyrir kattarnef, en þá erum
við lika búnir að vera,“ sagði hann
við Walt Withers alvarlegur.
„Þá. verður skotfærataskan orðin
tóm. Jeg hefi náttúrlega skamm-
byssurnar ennþá, en — “.
„Jeg hugsa að jeg geti haldið
mínum ryðhólki álíka lengi við,“
var svar veiðimannsins. „Tuttugu
og tuttugu gera fjörutíu, og það eru
hundrað af þessum rauðu villidýr-
um þarna niðurfrá, ef þá hinir eru
ckki dauðir af hræðslu. Það benda
því allar líkur tíl að höfuðleðrið
fjúki af okkur í þetta sinn, gamli
minn 1“
„Ef við bara gætum náð fótfestu
og komist upp þennan trjedrumb, gæti
verið tækifæri til að sleppa.1
Cody talaði eiginlega við sjálfan
sig en Walt og augu lians, sem voru
nú í augnablik laus við að einblína
á Indíánana, reikuðu nú um yfir-
borð klettsins.
„Heyrðu, þessi stallur þarna uppi,‘
bætti hann við, „þú sjerð hann, er
það ekki Walt? Hann liggur hring-
inn í kringum klettinn og mig varir
að liann endi í brekkunni hinu meg-
in. Það getur verið möguleiki á því
að sleppa, ef við gætum klifrað upp.‘
Walt gaf frá sjer hálfkæft gleði-
óp.
„Já, hvert þó í logandi,“ svaraði
hann, „hvort jeg* sje pallinn, Buff-
ull, ef við gætum nú bara kornist
upp værum við sloppnir. Þaðan
komumst við áreiðanlega til Bauða-
tinds, það er að segja ef við brjótum
ekki liálsinn á leiðinni. Það er að
vísu varla rúm fyrir ánamaðk sums
staðar á syllunni — en við verðum
að hætta á alt.“
„Virkið á Rauðatindi!“ hrópaði
Cody. „Hvað heldurðu að taki lang-
an tíma að komast þangað og hing-
að aftur?“
„Svona tvo til þrjá tíma,“ svar-
aði Walt. „En það er nú hara regin
vitleysa að vænta sjer nolckurrar
lijálpar úr þeirri átt, Buffull. Rauð-
skinnarnir mundu skjóta okkur í
tætlur, áður en við kæmumst einu
sinni upp á stallinn. Það væri hreint
sjálfsmorð að reyna það.“
Án þess að svara leysi Cody skot-
færatöskuna af sjer og lagði hana
ásamt tvíhleypunni og annari af
skammbyssunum á jörðina við fæt-
ur veiðimannsins.
„Hvern þremilinn erlu að gera,
maður?“ æpti Walt.
Cody lilló.
„Þetta er til að halda áfram skot-
hríðinni meðan jeg er í burtu,“ svar-
aði hann. „Þú vilt líldega eitthvað
meira en þína eigin byssu, þangað
til jeg kem aftur með piltana frá
Rauðatindi. Jeg er farinn!“
„Ha — a?“
Walt lagði höndina ákafur á hand-
legg Cody’s.
„Reyndu það ekki Buffull," bað
hann. „Jeg er ekki að segja að þú
munir ekki hafa það af, ef þú kæm-
ist upp á sylluna,, en þú munt bara
aldrei komast þangað. Þessir ....
rauðskinnar —“.
„Eru úr skotfæri sem stendur og
þú getur lialdið þeim þannig þang-
að til jeg er kominn upp trjástofn-
inn,“ lók BiII fram i fyrir Walt.
„Það er vel þess virði að reyna það,
Walt, og þar af leiðandi ætla jeg
að gera mitt besta. Þú sjerð bara um
þá Rauðu og heldur þeim í liæfilegri
fjarlægð þar til jeg kem með pilt-
ana lil hjálpar. Vertu blessaður,
gamli fjelagi.“
Framhald.
D R E K K I Ð
E B I L, 5
Slippfjelagið
í Reykjavík h. f.
Símar: 2309 — 2909 — 3009. Símnefni: Slippen.
Hreinsum, málum, framkvæmum
aðgeröir á stærri og minni skipum
Fljót og góð vinna.
Seljum:
Allskonar
skipa- og byggingavörur.