Fálkinn - 26.11.1943, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
8. HERINN GENGUR í LAND.
Hjer er mynd i'ir hafnarbæ einum á Sikiley oy sýnir menn
tir hinum frœga 8. her Montgomerys vera að ffanga i land ár
skipunum, en þau liggja hlið við hlið við hafnárbakkann.

FRÁ OREL.
Það þótti mikill sigur, er Hússum tókst að ná hinni miklu
samgöngtiborg Orel á sitt vald, j)ótl ekki jafnist sá sigur á við
ýmislegt, sem skeð hefir síðan. Það var 5. ágúst, sem þeir náðu
samtimis Orel og Hielgorod og ráku fleyg mikinn inn i víglínu
Þjóðþerja. Hjer sjást eyðilagðir skriðdrekar, sem Þjóðverjar
vrðu að skilja eftir á vígvellinum.
„Gott kvöld,“ sagði Maigret.
MaÖurinn var í gömlum hermannastakk,
sem hafði verið litaður svartur. Hann var
að reykja pípu. Á miðju varðstofugólfinu
var lítill, sívalur ofn, og' lá rörið frá hon-
um út í gegnum vegginn, í mörgum hlykkj-
um.
„Þjer munuð vita, að það er ekki leyft
að ....“
„Að koma lijer á kvöldin. Gerir ekkert
til! Það er alt í lagi,“ sagði fulltrúinri og
þrammaði inn.
Bekkur úr trje. Stóll með reyrtágasæti.
Það fór að gufa upp úr frakkanum hans
Maigrets.
** „Ei’uð þjer hjer alla nóttina?“
„Já, nema þegar jeg geng hringferðirnar
um verksmiðjuna. Jeg geri það þrisvar
sinnum á nóttunni."
I fjarska virtist yfirskeggið á Piedbæuf
vera ærið tignarlegt, en þegar nær kom fór
af honum ljóminn. Yeimiltítulegur maður,
að ekki sje sag't vesældarlegur, haldinn
sifeldri minnimáttarkend og meðvitund-
inni um hvað liann væri lágt settur.
Honum leið illa þarna i návist Maigrets,
og var í vandræðum með livað hann ætti
að segja við liann.
„Svo að þjer eruð þá lengstum einn ..
Hjerna á nóttunni. 1 rúminu fyrri part
dags. Ilvað hafist þjer að seinni partinn?“
„Jeg dútla við garðinn.“
„Jeg vissi ekki að þjer ættuð garð.“
„Jeg sje um garðinn yfirsetukonunnar.
Við skiftum uppskerunni milli okkar.“
Maigret varð nú litið á einhverja lirúgu
lijá kolaglóðinni. Þegar hann rannsakaði
þetta með skörungnum sá hann að það voru
óskrældar kartöflur.
Hann sá í huganum manninn um miðja
nótt, maulandi sleiktar kartöflur og star-
andi út í tómið.
„Er sonur yðar aldrei hjerna, yður til
samlætis ?“
„Aldrei.“
Regndropagusa skvettist niður af þakinu
fyrir utan dyrnar.
„Ilaldið þjer í raun og veru, a'ð dóttir
yðar liafi verið myrt?“
Piedbæuf svaraði ekki þegar í slað. Aug-
un voru á einlægu flökti.
„Þegar Gérard segir það . . . .“ Og svo
hætti hann við með ekka: „Það kemur
ekki til mála að hún liafi fyrirfarið Sjer.
Og hún hefði aldrei dáið . .. . “
Skyndileg atliugasemd um hörmung, sem
alls ekki hafði verið búist við. Gamli mað-
urinn barði úr pípunni og Ijet í hana aftur
en hug'ur hans virtist vera langt hurtu.
„Þekkið þjer Joseph Peeters vel?“
Piedhæuf sneri sjer undan. „Jeg þekki
hann nógu vel til þess að vita, að hann
mundi aldrei giftast henni. Fjölskyldan sú
á peninga, en við . .. .“
Ljómandi falleg rafmagnsklukka hjekk
á þilinu, eini íburðarmikli hluturinn í
þessu litla lireysi. Á veggnum á móti var
svört tafla og á hana var skrifað: Erigan
vantar!
„Nú er kominn tími til þess að jeg fari
hringferð.“
Það lá við að Maigret byði honum að
koma með honum, ekki vegna þess að
liann langaði sjerstaklega til þess að sjá
verksmiðjuna, en hann hefði gjarnan vilj-
að tala meira við þennan gamla næturvörð.
Vörðurinn fór í skósíða olíukápu og tók
fram stormlukt, sem liann liafði þegar
kveik't á, svo að ekki var annað eftir, en
að • skrúfa upp kveikinn.
„Það sem jeg get ekki skilið, er að þjer
skuluð vera á móti okkur . . þó að jeg geri
ráð fyrir, að það sje ekki nema eðlilegt.
Gérard segir . . . .“
En þeir voru nú komnir út og samtalið
fjell niður, vegna roksins og rigningarinn-
ar. Piedbæuf fylgdi gesti sínum að lilið-
inu. Þegar Maigret leit út sá hann nýja
mynd af Givet, mynd sem skiftist í tvent
um járnstólpann. Prammarnir lágu við ár-
bakkann hinumegin; þarna var flæmska
húðin og þar hrann enn ljós í glugga. Á
bryggjunni voru ljósker með um fimtíu
metra millihili og röðull kringum hvert
Ijós, sem myndaðist í rigningarúðanum;
hak við kom svo bærinn ....
Tollstöðin sást greinilega, ein sjer, og það
var auðvelt að sjá hornið á litlu götunni,
þar sem hús Piedhæufs var annað í röð-
inni á hægri liönd.
Þriðja janúar.
„Er langt síðan að konan yðar dó?“
„Það verða tólf ár í næsta mánuði. Iíún
dó úr brjóstveiki.“
„Hvað hefir Gérard fyrir stafni um þetta
leyti á kvöldin?“
Ljóskerið sveiflaðist ofurlitið i hendinni
á varðmanninum. Hann hafði þegar stung-
ið lykli i skráargat á lítilli hurð til hliðar,
en þar varð hann að fara um áður en liann
byrjaði hringferðina. Það heyrðist undir-
gangur í járnhrautarlest i fjarska.
„Harin er á slangri einhversstaðar úti í
bæ.“
„Þjer munuð ekki vita hvar, geri jeg ráð
fyrir?“
„Flest unga fólkið hittist á Café de la
Maire."
Og svo þrammaði Maigret af stað aftur
út í myrkrið og forina. Þetta var ekki neinu
sakamáli líkt. í raun og veru gerðist ekki
neitt. Alls ekkert.
Það voru ekki nema nokkrar liræður,
sem hann átti við að eiga í þessum litla
vindasama hæ. Og þetta fólk gekk alt að
sinum ákveðnu störfum, á mjög venjulegan
hátt. Og kanske var því öllu bláköld al-
vara um það, sem það sagði honum.
En á liinn hóginn var það ef til vill einn
maður, sem kvaldist sálarkvölum og hugs-
aði til þess með skelfingu, að tröllið hann
Maigret væri á randi um göturnar í Givel