Fálkinn - 03.12.1943, Síða 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 476
Lárjett skýring.
1. Tómur, 5. Hræsnari, 10. Eru,
margir, 12. Látbragö, 13. Fiskur cf.,
14. Varð hverft við, 10. ílát, 18.
Gjald, 20. Pípa, 22. Yfirhöfn, 24.
Jaka, 25. Mar, 20. Töluorð, 28. Dýr,
29. 2 samhlj., 30. Vatnsmagn, 31.
Bæjarnafn, 33. Skammst., 34. Spor,
30. Verkfæri, 38. Snjór, 39. Burt, 40.
Lengdarmál, 42. ílát, 45. Dund, 48.
Forsetning, 50. Ganar, 52. Skordýr,
53. Fornafn, 54. Grípi, 50. Tvíhl.
flt. ef., 57. Illjóð, 58. Flenna, 59.
Dældar, 01. Fugl, 03. Líður illa, 04.
Loka, 00. Óhljóð, 07. Ljet af hendi,
08. Smælki, 70. Hljóð, 71. Ásigkomu-
lag ef., 72. Likamspartinn.
CHARLES LAMB.
Frh. af bls. 5.
sannleikurinn var sá, sagði hann,
að Lamb var allaf viðbúinn að rjetta
ölluin Iijálparhönd, og hefði ein-
liver verið órjetti beittur eða ofsótt-
ur, þá var hann ávalt velkominn
lil Lambs. Annað einkenni Lund-
únabúans er það hve liann er gam-
ansamur og hefir mikið yndi af að
launa gletni i sömu mynt, jafnvel
þó að hann eigi við raunir að stríða.
Gharles Láínb vissi hvað það er að
liða, og þetta skerpti skemtigáfu
hans og hún fjekk ívaf af samiið,
svo að hláturinn af skopi lians var
oft ekki fjarri tárunum.
Andi Charlés Lambs var víðfeðm-
ur. Huganir lians eru þrungnar djúp-
um skilniugi á persónum, sem áttu
sjer lifsferil gjöróiíkan lífsferli hans
sjálfs. En þetta hefir jafnan verið
eitt glöggasta einkenni Lundúnabú-
ans, og vafalaust mundi það verða
Lóörjett skýring.
1. Vera með, 2. Töluorð, 3. Háð,
4. Ending, (i. Forsetning, 7. Kveikur,
8. Mannsn., 9. Iíeisaradæmi, 11. A
litinn, 13. Sund, 14. Vökvi, 15. Kv.
nafn, 17. Kv.nafn., 19. Fornafn, 20.
ílát, 21. Viðbætur, 25. Barði, 27. Á
litinn, 30. Hrekja, 32. Dýr, 34. Berja,
35. Mannsnafn, 37. Dýr, 41. Fugl,
43. Kv.heiti, 44. Þvaður, 45. Ilá-
vaði, 40. Mynt, 47. Helgidagana, 49.
Atv.o., 51. Aula, 52. Gælunafn þolfall,
53. Gróðurset, 55. Atv.o., 58. Af-
hendi, 00. Hundsheiti ef., (i2. Heilsu-
góður, 03. Háð, 05. Afkvæmi, 07.
Þot, 09. Mynt, 70. Stafur.
langsólt að útskýra hvernig á þvi
stendur, að ferðamenn frá öðrum
löndum kunna betur við sig í Lond-
on en í nokkurri annari framandi
borg í heiminum. Lundúnabúanum
þykir gaman að stofna til nýrra
kynna og eignast nýja vini; og Lamb
hafði yndi af því að taka á sig krók
til þess að rjetta útlendingum hjálp-
arhönd og leiðbeina þeim.
Margar góðar bækur hafa verið
ritaðar um Charles Lamb, en nánust
kynni af manninum er að fá í lians
eigin riti, Huganir Eila, og í fírjef-
um, sem hann hefir skrifað ýmsum
vinum sinum. Hann er einn ágætasti
sendibrjefahöfundur, sein uppi hef-
ir verið í Iieiminum. Og eigi skyldi
því gleymt, að sem bókméntagagn-
rýnandi stendur lians i fremstu röð.
Prófessor George Gördon í Oxford
farást þannig orð, að liann væri
„einn af fremstu brautryðjendum
fyrir þeirri enduryngingu skilnings-
ins á bókmentum Shakespeáre- og
Jacobs-tímabilsins, sem samtiðar
lians er enn minst fyrir og sem enn
er ráðandi.“ En viðkunnastur er
Lamb þó sem liuganahöfundur; liann
hafði næmt auga, sem var fljótt að
festa í minninu myndirnar úr dag-
lega lífinu, sem það sá, og umfram
alt er hann krýndur skáldkonungur
óbundins máls að þvi er snertir
lífið á götunum í London. „Ó, Ijós-
ker borgarinnar á nóttunni!“ skrif-
ar hann á einum stað. „Óteljandi
kaupahjeðna og starfsmenn, kerrur,
vagnar, leikhús; ómögulegleikinn á
því að láta sjer leiðast í Fleet Street;
mannþyrpingarnar, meira að segja
óhreinindin og forin, prentsmiðjurn-
ar, gömlu bóksalarnir, kaffihúsin,
Hm--’— —
bendingaleikirnir — all þetta læsir
sig inn i huga minn og seður mig
.... oft liefi jeg felt tár yfir þvi
á Strand live þar er mikið gaman
og mikið líf.“
London Charles Lamlis er fyrir
löngu liðin undir iok og saina er
að segja um þá London, sem kend
var við timana áður en Luftwaffe
lielti eldi og stáli yfir heimsborg
ina. En Lundúnabúinn sjálfur hef:r
lítið breyst: hjarta hans er ósköp
líkt og það var i gamla daga, þegar
Charles Lamb hafði gaman af að
ganga um strætin og lá við að gráta
yfir þvi live þar væri mikið gaman
og mikið lif.
Walter Wanger-scjarnan
JOAN BENNETT
Haldio áfram þessari FILMSTJÖRNU
FEG R U NAR-S NY RTINGU
Haldið fasl við þá fegrunar-snyrtingu, sem bj’ggist
a sápu og '-atni eins og kvikmyndadísirnar gera.
Fiðrist ekki þó að stimdum sje erfitt að ná i Lux
handsápuna, því þjer gctið gert Iiana tvöfalt
endingarbetri en hingaö til Hið ilmandi löður
j.iessarar sápu ei svo miklu ríkara en venjulegra
áputegunda, að þjet fáið nægilegt löður eftir
ema sttoku með sapustykkinu, til þess að þvo
iiendur yðar og handleggi i.dnwl J)ó aö vatniö
sjc hart El vatnið er mjúkt nægn þetta á
andlit og háls líka I-’orðist eýðslu—geymiö
Lux handsápustykkið þurt og þá endisl þaö
miklu léngur
LUX
HANDSÁPAN
X-LTS 640 4-939
I.I: \ ' LR framleiósla
Hann stóð þarna á fjóruni fótuni og ásjón-
vildu vera viðbúnir að skerast í leikinn und-
ir eins og áflogin byrjuðu.
En Maigret sat liinn rólegasti á sínum stól
og lottaði pípuna.
„Lítið þið á bann, segi jeg. Hann er að
gabbasl að okkur. Haim veit ofur vel, að
systir mín hefir verið myrt.“
Gestgjafinn var allur á iði af hræðslu. -
Verksmiðjustúlkurnar tvær liorfðust áhyggju
fullar í augu og mældu fjarlægðina lil dyr-
anna.
„Hann þorir ekki að opna á sjer túlann.
Hvað mundi hann segja, ef hann gerði það?
Hann mundi Itara gera sannleikann ennþá
bersýnilegri!“
„Jeg' fullvissa yður um að maðurinn er
drukkinn,“ sagði gestgjafinn vesældarlega og
afsakandi, er hann sá að Maigret stóð loks-
ins upp úr sæti sínu.
En nú gat ekkert stöðvað liann. Veslings
Gérard! Hann varð hræddari en nokkur ann-
ar, er hann sá hinn samanrekna risa stefna
til sín.
Gérard stakk bægri hendinni i flýti ofan
í vasann, og í sáma bili hljóðaði kvenmaður
upp vfir sig.
Þvi að það var skammbyssa, scm kom upp
úr vasanum. En það fór svo að hún var ekki
lengi í hendinni á Gérard. Maigret greiji til
l.ans með eldingshraða, brá fætinum, og i
einu vetfangi lá Gérard spriklandi á gólfinu.
Nú voru allir staðnir upp. Ennþá skildi ekki
þriðji liver maður hvað hafði gerst. En allir
sáu að fulltrúinn var með skammbyssu í
hendinni, og að Gérard lá á gólfinu.
Og meðan Maigret stakk skannnbyssunni
í vasa sinn, jafn cðlilega og hlátt áfram eins
og þetta hefði verið tóbakstuðran hans, taut-
aði Gérárd:
„Þjer setjið mig auðvitað í steininn, er
Jiað ekki?“
an var hin eymdarlegasta.
„Snáfið þjer burt. Farið þjer heim að
hátta!“ sagði Maigret.
()g þegar Gérard virtist ekki skilja þetla,
bætti liann við:
„Vill ekki einhver opna dyrnar?“
Kalt loft lagði inn í svækjuna í kránni.
Muigret tók i öxlina á Gérard og ýtti honum
út á götuna.