Fálkinn - 14.01.1944, Blaðsíða 9
F Á L K 1 N N
9
Jones kinkaði kolli í ákafa.
Þarna er sjúkrahús.
En bifreiðarstjórinn stakk upp
í hann.
— Vini mínuni er lítið um
sjúkrahús gefið, Hann pírði
augunum. En þjer voruð eitt-
hvað að minnast á að læknir
yæri einliversstaðar hjerna.
—- Æ, já, sagði Jones órór,
sá sem var að draga sig eftir
konunni minni. En---------
— Hvar á hann heima?
— Nálægt fjóra kílómetra
lijeðan. En hann tekur elcki á
móti sjúklingum þar. Ef þjer
viljið aka áfram inn i borgina
— Jeg vil heldur tala við
læknirinn yðar. Hvar á liann
heima?
— En — hann sinnir aldrei
læknisstörfum hjerna. Þetta er
bara hvíldarbústaður, sem liann
notar á laugardögum og sunnu-
dögum. Hann —
— En það er laugardagur i
dag!
_ En — —.
— Hættið þessu þvaðri! sagði
maðurinn aftur í vagninum ön-
ugur. —- Hvaða leið eigum við
að fara?
Eddie Jones vælti varirnar.
llann hafði aldrei fcngið ann-
an eins hjartslátt. — Þjer
þjer eigið að víkja lil vinstri
þarna niður frá, sagði hann
svo auðsveipur.------
GLUGGATJÖLDIN voru dreg-
in niður fyrir skálaglugg-
unum, en sjá mátti þó að ljós
var þar inni. Eddie Jones gekk
upp þrepin milli mannanna
tveggja. Að innan heyrðist háv-
aði frá útvarpi og enginn virtist
Iieyra í dyrahjöllunni. Ungi
maðurinn dökkhærði harði ó-
þolinn á dyrnar með berum
hnúunum.
— Hver er þar?
— Eddie Jones varp öndinni.
Þetta var rödd Harry Kenyons
— Eddie Jones, læknir, kall-
aði hann. Get jeg fengið að tala
við yður?
Vælið i saxófóninum varð
sterkara en áður — það var eins
og hljómsveitin hefði brjálasl
En dyrunum var ekki lokið
upp.
— Hvað viljið þjer hingað,
Eddie Jones? spurði læknirinn
hvast.
— Segið að þjer hafið komið
hingað með veikan kunningja
yðar, hvíslaði ungi maðurinn
dökkhærði í evrað á Eddie
.Tones.
— Jeg er með veikan kunn-
ingja minn með mjer, sagði
Eddie hátt og' skýrt.
Dyrnar voru lokaðar áfram.
Drottinn minn dýri! taut-
aði veiki maðurinn og þrýsti
hendinni að annari öxlinni á
sjer. Getur maðurinn ekki heyrt?
Loks' liætti hljóðfæraglamrið
í útvarpinu og dyrnar opnuð-
ust. Kenyon læknir stóð á þrösk
uldinum og starði rannsakandi
augum á Eddie Jones og síðan
hina mennina tvo.
— Hvað á þetta að þýða ?
spurði hann.
Stóri maðurin úr aftursætinu
hneig niður á stól.
— Flýtið þjer yður — þetta
þolir enga bið! stundi hann
Læknirin horfði kuldalega á
hann. Ungi maðurinn stóð við
hliðina á honum með aðra
höndina á kafi i vasanum.
Við vitum að þjer fari'ð að
minnast á spítala, lælcnir, sagði
hann. — En við kjósum heídur
að þjer gerið þetta.
Læknirinh fann hve röddin
var ákveðin, og ypti öxlum.
— Jeg' get lítið gert, sagði
ha'nn. Jeg hefi ekki nema
lítið af tækjum i töskunni
minni.
Gerið j)að sem þjer getið!
UDDIE JONES, sem slóð hak
^ við stólinn, sá a'ð hlóðið
hvarf úr andliti stóra mannsins.
Hann var náfölur og varð að
l)íla á jaxlinn meðan læknír-
inn var að fást við hann. Sjálf-
ur var Jones fölur og fann !i 1
velgju og ógleði. En ])egar hann
færði sig nær dyrunum stöðv-
aði ungi maðurinn hann.
Verið þjer heldur kyr
Iijerna! sagði hann.
Eftir stundarfjórðung rjetti
læknirinn lir sjer.
— Þetta ætti að duga fyrsiu
tvo tímana, sagði hann. Kn
svona sár —
—-- Hvað á jeg að borga yður,
læknir? tók ungi maðurinn
fram í.
■— Verið þjer ekki að tala
um -borgun. Þetta er hjálp í
neyð.
Einkennileg hjálp i heyð,
er þáð ekki, læknir. Atvik, sem
er erfitt að gleyma?
— Hver veit nema jeg geti
það samt.
Það getur verið, svaraði
ungi maðurinn. En hinsveg-
ar getur verið að þjer getið það
ekki. Hann leit af lækninum og
til Eddie Jones og svo á lækn-
irinn aftur. Jeg lield fremur
að við ættum ekki að eiga neill
á hættu. Hann steig eití skref
áfram. Þarna voru vinsli með
umbúðum og sárabindum á
horðinu, sem læknirinn hafði
staðið við.
Slóri maðurinn stóð upp úr
stólnum.
Bíddu snög'gvast við, Benny,
sagði hann. Þarna standa tvö
glös Læknirinn sat þarna og
var að drekka með einhverjum
])egar við ruddumst inn.
Hjerna í húsinu er enginn
nema jeg, flýtti læknirinn sjer
að segja.
Hafðu gát á þessum tveim-
ur, Lou, sagði ungi maðurinn.
Þá skal jeg svipast um í hús-
inu á meðan.
TJflJN stóð inst inni i liorni á
lokuðum svölunum, sem
lágu meðfram setustofunni.
Hún stóð alveg' grafkyrr, brúmi
augun voru uppglent af ótta
þegar ungi maðurinn nálgaðist
lvana. Hann starði á hana
augnablik og sá hvernig hún
stirðnaði.
Komið þjer liingað lil mín.
kona! sagði hann.
Hún þrýsti sjer enn belur inn
i hornið.
Jeg — jeg — það gel jeg
ekki! hvíslaði hún.
Við ætlum ekki að gera yð-
ur neitt ilt. En hihsvegar vilj-
við ekki eiga neitt á hættu.
Hún hristi höfuðið biðjandi.
Augnaráðið var flöktandi.
Hann hann er maðurinn
minn! sagði hún.
Jeg er að segja vður að
við ætlum ekki að gera hohum
neitt ilt. En hver sá læknir, sem
tekur að sjer svona aðgerð gaf-
ur skýrslu um það þegar i stað.
undir eins og hann kemst hónd-
unum undir. Hann er skyMwj-
iir til þess, segj*a lögin.
_ Nei nei ckki lækmrinn.
Það er ekki læknirinn, sem er
maðurinn minn.
Bros færðist hægl og liægí
yfir andlit ung'a mannsms.
-— Æ, nú skil jeg. Svo þella
er þannig vaxið!
—- Skiljið þjer það ekki?
hvíslaði hún í örvæntingu. —
Hann má ekki sjá mig hjerna
Hann mundi halda — —
— Hversvegna skyldi liann
ekki halda það? Hann er varla
svo vitlaus, er það?
— En — en það er ekki satt!
Jeg hefi aldrei komið hjer áð-
ur. Ó, jeg veit vel, að jeg hefði
ekki átt að koma hingað i
kvöld. En það var svo einmana-
legt og leiðinlegt lieima, og —
og jeg var í öngum mínum það
var. alt og sumt. Jeg reyndi að
fá hann til að skilja. Jeg grát-
bændi hann um að fara ekki,
en — svo brást henni röddin
og hún fór að kjökra.
Dökkhærði maðurinn muldr-
aði eitlhvað og gekk að dag-
stofudyrunum. Hann sá hvar
læknirinn sat þar inni, stífur
og gjótandi hornauga, og Eddie
lilli Jones órór og með upp-
glent augu. „Þetta er hesta
skinn“, hugsaði ungi maðurinn.
Svo linyklaði hann hrúnirnar
og sneri við.
Alt í lagi, systir, sagði hann
við ungu konuna. — Hann skal
eklci fá að sjá yður.
T_TANN gelck inn í dagstofuna
■*■ og staðnæmdist augnahlik
fyrir framan Eddie Jones. —
Þjer hafið dugað okkur vel, og
nú ætlum við að gera yður
greiða í staðinn, sag'ði hann.
Hann krepti hnefann og rak
Eddie Jones rokna liögg undir
kjálkabarðið. Svo heyrðist dynk-
ur. Það var Eddie sem datl á
gólfið.
— Komið þjer nú, systir, sagði
ungi maðurinn. Nú sjer hann
yður ekki.
Hún kom inn af svölunum,
náföl i andliti og varirnar
skulu.
Hypjið þjer yður nú á
burt, ságði ungi maðurinn við
liana. Það er fjögra kílómetra
ganga að næsta sporvagni.
Svei þessu, Benny! sagði
sá stóri. Hún kjaptar frá.
Hún kjaptar ekki frá!
sagði ung'i maðurinn rólegur.
UDDIE JONES sagði konunni
■*■“* sinni alla söguna daginn
eftir, þegar hann var kominn
heim til sín i vagni frá lög-
reglunni.
En það hesla var að þetta
hjálpaði þeim elckert, sagði
hann. Hálftima eftir að þcir
höfðu larið frá mjer og Kenyon
svínbundnum á gólfinu óku þeir
á merkjaljósker og meiddust
alvarlega. Sú sem hafði verið
skotinn í öxlina er á spítala,
en hinn cr í svartholinu. Lög-
reg'lan fann peningana, sem þeir
höfðu rænt í hankanum, undir
aflursætinu.
Konan lians brosti lil hans
og klappaði honum á handar-
bakið.
Elskan mín! sagði hún.
Þetta hlýtur að hafa verið
hræðilegt!
Hún laut fram og kysti liann.
Besti Eddie, sagði hún. —
Aldrei mun neitl koma fyrir
mig. Aldrei!
Jeg lield jeg reyni nú samt
að komast að á skrifslofunni.
Það getur verið gott fyrir ó-
gifta menn að ferðast, en giftur
maður á að vera heima hjá
konunni sinni.
Já, auðvitað væri það
betra, sagði hún alvarleg.
EgiJs ávaxtadrykkir