Fálkinn - 14.01.1944, Blaðsíða 13

í' A L K i N N
KROSSGÁTA NR. 479
Lárjett. Skýring.
1. Á hundi, þolf. 5. gælunafn. 10.
Fórna, 12. Hrekkur, 14. Litilmenni,
15. Dreyfa, boðli., 17. Sjór, 19. 3
samhljóðar, 20. ósanngjörn, 23. Staf-
ur, 24. Vilja, 20. Hulinn, 27. -keppur,
28. Færa rök að, 30. Bók, 31. Hengsl-
ið, 32. Smásmiði, 34. í söng, ef., 35.
Óþægilegt, 30. Leikfang, 38. Tusk-
an, 40. Verki, 42. Dagsverk (fornt),
44. Skora, 40. Illmælgi, 48. Töluorð,
49. Mælir, 51. Minnast, 52. 3 eins,
53. Bausnarleg, 55. Efni, 56. Náðu,
58. Verkfæri, 59. Á reiðfæri, þf.,
61. Þaut, 03. Húsdýrinu, 04. Jarð-
argróðri. 65. Skáld.
Lóðrjeit. Skýring.
1. Kirkjusiður, 2. Kvenkenning,
3. Óhreinkar, 4. Tónn, 0. Uppliafs-
stafir. 7. Feiti, 8. Hola, 9. Það sem
allir þrá, 10 Rödd, 11. Ásjóna, 13.
Gælunafn, 14. Velja, 15. Þýtur, 10.
Eyðing, 18. Flaustra, 21. Forsetning,
22. Forsetning, 25. Eftirstöðvar, 27.
Rödd, 29. Mannsnafn, 31. Gaufast,
33. Ending, 34. Veiki, 37. Fugl, 39.
Óundirgefin, 41. Hylja, 43. Rölta um,
44. Aula, 45. Seinagangur, 47. Gleði
49. Neytti, 50. Spýta, 53. Hljóð, 54.
Veit, 57. Tveir, 00. Atviksorð, 02.
Hávaði, 03. Stafur.
LAUSNXROSSGÁTU NR.478
Lárjelt. Ráðning.
1. Ávana, 5. Ákoma, 10. Ásana, 12.
Sleni, 14. Ostra, 15. Sær, 17. Lydda,
19. Sra, 20. Rukkarar, 23. Leu, 24.'
Túns, 20. Minka, 27. Siam, 28. Und-
ir, 30. Paa, 31. Kitla, 32. Skói, 34.
Fens, 35. Skyssa, 30. Hindra, 38.
Alis, 40. Ómir, 42. Ellen. 44. For,
40. Snæri, 48. Láéy, 49. Hýsir, 51.
Utan, 52. Asi, 53. Bólstra, 55. Tug,
50. Rakar, 58. Las, 59. Reiði, 61.
Rakinn, 03. Æðina, 04. Rimla, 65.
Bráka.
Lóðrjett. Ráðning.
1. Ástandskaleikar, 2. Var 3. An-
ar, 4. Na, 0. Ks, 7. Olla, 8. Mey, 9.
Andlitsdrættir, 10. Ásrún, 11. lækn-
ar, 13. Ideal, 14. Ostur, 15. skip 10.
Raka, 18. Aumar, 21, Um, 22. Ra,
12
25. Sikiley, 27. Sinninu, 29. Itósin, Lásar, 44. Fýll, 45. Rits, 47. Rauða,
31. Keims, 33. Iss, 34. Fró, 37. 49. Hó, 50. Rr, 53. Brim, 54. Arða,
Melar, 39. Morsar, 41. Þingi, 43. 57. Aki, 00. Eik, 02. Nl„ 03. Ær.
„Það eruð þjev, lierra fulltrúi,“ sagði Al-
bert jiegar liann kom aftur frá símanum.
„Sími frá Paris.“
Maigret talaði með ofur mjúkri rödd,
eins og maður sem er að reyna að stilla
skap sitt. Það var konan hans sem var í
símanum, að spyrja hvenær hann mundi
koma heim.
„Og þeir hafa verið að jagasl hjerna afl-
ur, út úr húsgögnunum.“
„Jeg veit það. Það er alt í lagi. Jeg var
að atlniga hrjefið.“
„Það hlýtur að vera kalt þarna norður-
frá. Góði, hafðu vel um hálsinn á þjer. Jeg
er viss um að þú ert ekki orðinn laus við
kvefið enn, og . . . .“
Hversvegna átti svoha óðagot að hitna á
honum? Það var svo særandi að hann átti
hágt með að þola það.
„Ætli jeg komi ekki heim eftir þrjá tii
fjóra daga.“
„Ekki fyrr?“
„Nei, það eru litlar líkur til þess ....
Vertu sæl. Jeg verð að fara.“
Þegar hann kom fram í veitingasalinn
aftur spurði hann hvar póstkassinn væri.
• „Á horninu hjá tóhakshúðinni.“
Það var orðið dimt að kalla og lítið sást
frá ánni nema ljósið, sem sjteglaðist í henni
handan frá hinum bakkanum. Maigret gat
þó grillt i manneskju, sem liallaði sjer upp
að trje. Honum fanst þetta skrílið, því að
i svona kulda og rigningu gat það ekki
verið neitt gaman að hanga úti á víðavangi.
Hann setti hrjefin sín í póstkassann og
sneri svo aftur. Um leið og hann sneri við
sá liann mannveruna fjarlægjast trjeð og
koma í humátt á eftir honum.
Það gerðist í einu vetfangi að Maigrel
snerist á hæli, slcundaði fjögur eða fimm
fet áfram og' greip í liálsmálið á manninum.
„Hvað eruð þjer að gera hjer?“
Maðurinn var orðinn sótrauðum í fram-
an þegar Maigret linaði á takinu.
„Viljið þjer láta svo lítið að svara?“
Það var eitthvað ógeðfell við manninn,
eilthvað í augnaráðinu, sem heit illa á
mann, og þó var hros lians enn óviðfeldn-
ara.
„Eruð þjer ekki maðurinn, sem vinnur
um horð í Etoile Polaire?"
Hinn kinkaði kolli og virtist upp með
sjer af þvi að Maigret skyldi þekkja sig.
„Og þjer voruð á gægjum eftir mjer, var
ekki svo ?“
Maigret inundi það, sem honum hafði
verið sagt: að þessi náungi væri slagaveik-
ur og ekki með fullu viti. í andliti hans
var sambland af undrun og ótta.
„Verið þjer ekki að glotta. Segið mjer
hvað þjer voruð að snuðra hjerna!“
„Jeg var að líta eftir yður.“
Það var ómögulegt að reiðast þessum
mannhjálfa, sem var þeih\ mun aumkunn-
arverðari, sem hann áli að lieita að vera
orðinn uppkominn. Sennilega tvítugur.
Hann hafði ekki rakað sig, en samt var
ekki nema gisinn hýung að sjá á kinnum
hans. Munnurinn virtist helmingi stærri en
vera har.
„Þjer megið ekki herja mig!“
„Komið þjer með mjer . . . .“
Sumir prammarnir höfðu skift um legu-
pláss. í fyrsta sinn í margar vikur sást eitt-
hvað lífsmark með þeim. Ein eða tvær
konur voru að koma frá horði til þess að
ganga í búðir. Tollþjónarnir fóru pramma
úr pramma.
Prammarnir sem lágu kringum Etoile
Polaire höfðu farið um daginn, svo að
þessi prammi lá nú einn sjer. Það var ljós
í klefanum þar.
„Farið þjer á undan!“
Pramminn lá nokkur fet frá landi og
eina leiðin út í liann var mjór og þunnur
planki, sem ljet mikið undan þegar stigið
var allt á rúi og stúi. Strákurinn dró út
reyndist enginn nittður vera um horð.
„Hvar geymir skipstjórinn yðar betri
fötin sín?“
Það fór ekki framhjá Maigret að þarna
var alt á rúi og stúi. Strákurinn dró út
skúffu í skápnum og glápti. Á skúff.uholn-
inum lágu hversdagsgarmar Cassins.
„Og hvar geymir hann peningana sína?"
Strákurinn hristi hausinn i ákafa. Hann
vissi ])að auðvitað ekki, hálfvilinn. Líklega
hefir Cassin varast að láta hann vita það.
„Gotl og vel. Þú verður kvrr hjerna!“
Maigret gekk lmgsandi á hurt og liorfði
niður fyrir sig. Það lá við að hann rækist
beint á tollþjón, og spurði liann að vörmu
spori:
„Hafið þjer sjeð Cassin frá Etoile Pol-
aire?“
„Nei. Er hann ekki um horð? Mjer er
sagt að hann ætli að sigla i býtið á morg-
un.“
„Á hann þennan pramma?“
„Nei, það er eitthvað annað. En það er
maður úr fjölskyldunni, sem á liann. Það
er frændi hans, sem á heima í Flémalle
liálfvitlaus skepna eins og liann sjálfur.“
„Hvað haldið þjer að hann muni hafa
upp úr sjer?“
„Hann Cassin? Jeg gæti liugsað að það
væri eitthvað um 600 frankar á mánuði . .
Kanske svolítið í viðból fyrir smyglun, en
saml enganveginn mikið.“
Nú var kveikt í húsinu framundan þeim.
Ekki aðeins i húðinni heldur líka uppi á
lofti.
Einni eða tveimur mínútum síðar liringdi
dyrahjallan í húðinni, og frú Peelers lievrð-
ist koma þrammandi fram gegnum eld-
liúsið. Og Maigret, sem var að þurka af
skónum sínum á dyramottunni sagði liátt:
„Það er hara jeg.“
Marguerite Van de Weerl var eina mann-
eskjan í dagslofunni. Hún var að hlaða í
nótnahefti.
Hún var i ljósbláum satin-kjól og virtisl
hljúgari en ella, þegar liún brosti til gests-
ins og hauð hann veikominn.