Fálkinn - 24.03.1944, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Leslie Charteris:
LEIKFANGSMORÐIÐ
KESTRY yfirlögregluþjónn hallaði
sjer aftur ó bak í stólnum, og
stakk þumalfingrunum i vestishand-
vegina. Digur vindill dinglaði í
munnvikinu, eins og fallbyssa á
gamaldags herskipi. — „Sœmilegur
leynilögreglumaður getur ekki ann-
að en hlegið* að Sherlock Holmes,“
sagði hann drýgindalega. „Hann er
ekki vitund i œtt við raunveruna.
Nei, við lögreglumennirnir notum
aðrar starfsaðferðir. Maður fær grun
— ef til vill aðeins ofurlítinn vott
af grun. Svo hramsar maður einhvern
og sviður hann i spurningaeldinum
þangað til sannleikurnin gusast upp
úr honum. Svona gerist þetta í raun
og veru.‘
— Leynilögreglusöguhöfundurinn
Andy Herrick, sem var lítill og
píslarlegur í samanburði við skarp-
greindasta yfirlögregluþjón morðmala
nefndarinnar, brosti alúðlega. Hann
kallaði á þjón og bað um að mega fá
að borga. Klukkan var þrjú að
morgni og gestirnir í veitingarsaln-
um —- mjög sundurleitur hópur
miljónamæringa, bófa, listamanna og
dansmeyja var að tínast á burt.
„Ef til vill hafið þjer rjett fyrir
yður,“ sagði Andy smeðjulega.
„Jeg veit að jeg hefi rjett fyrir
mjer,“ urraði Kastry, og hló meðan
Andy var að borga reikninginn.
„Jeg segi yður þetta ekki til þess
að móðga yður, ungi maður. ef að
þjer getið aflað yður lifsuppeldis
með þvi að skrifa lögreglusögur þá
gleður það mig. Bara að jeg gæti
það sjálfur! En þegar um raunveru-
lega glæpi er að ræða -—• þá eruð
þjer á glapstigum.“ Þeir fóru fram
i anddyrið. „Komið þjer inn á aðal-
skrifstofuna í næsta skifti þegar stór-
mál er á döfinni! Þá skuluð þjer fá
að sjá hvernig við vinnum.
„Þakka yður fyrir, það þykir
mjer vænt um að mega.“ Andy
horfði viðutan í kring um sig í stóra
anddyrinu. Þrir karlmenn komu
saman út úr lyftunni og voru há-
værir og var ekki laust við að þeir
riðuðu á fótunum er þeir gengu til
dyra. Tveir þeirra voru í yfirhöfn-
um en einn, feitur maður og með il-
sig, hafði auðsjáanlega verið veit-
andi þeirra um nóttina. Virtust
þetta vera þrír velstæðir kaupsýslu-
menn, sem höfðu átt skemtilegt kvöld
saman
„Þessi frakkalausi er Lewis Enston
sagði Kestry, sem þekkti alla. „Hann
er ein af stórlöxunum i Wall Street.“
„En liinir tveir?“ sagði Andy og
virtist þó ekki vera forvitinn.
„Þeir eru kaupliallarhöfðingjar, en
i smærra broti. Edvard Costello —
sá langi, og Jules Hammel. Ef við
ættum að hafa —alla þorpara í þeirri
grein i myndasafninu okkar, yrðum
við að fá meira húsnæði.“ Kestry
færði vindilinn aftur í h,‘t iminn-
vikið. „Jeg vildi heklur láta sjá
mig með óbreyctum bófa en með
nokkrum af þessum þorpurum,“ —
bætti hann við.
Andy Herricli liorfði með athygli
á þremenninganna.
„Þið skiljið mig víst piltar,“ taut-
aði Enston og studdi sig við gesti
sina tvo, til þess að halda jafnvæg-
inu. „Þetta er verslun. Jeg er alls
enginn fantur. Jeg er góður við
konuna mína og krakkana og við
alla menn. Og ef það er eitthvað,
sem jeg get gert fyrir ykkur, þá bara
út með það.“
„Það er fallega mælt, Lewis,“
sagði Hammel og gljáandi augun
stóðu í honum.
„Við borðum saman hádegisverð
á þriðjudaginn,“ sagði Costello. —
„Hver veit nema að jeg hafi eitt-
hvað þá, sem þjer ieikur hugur ó.“
„Ágætt,“ sagði Enston. „Á þriðju-
daginn.“
„Gleymdu ekki gjöfinni til barn-
anna,“ sagði Hammel.
„Nei, það getur þú bölvað þjer
upp á,“ En.ston krepti hnefann
þannig að vísifingurinn stóð beint
fram en jnimalfingurinn upp. Svo
miðaði liann hendinni á Hammel.
„Upp með hendurnar!“ sagði hann.
Og svo skellihlógu þeir allir.
Þeir skildú við dyrpar og tókust
lengi og innilega í hendur. Enston
slagaði hægt og varlega að lyftunni
aftur. Kestry beit fast i vindilinn.
„Á hann lieima hjerna?“ spurði
Andy.
„Já, hann 'hefir leigt sjer íbúði
hjerna,“ sagði Kestry. „íbúð á ann-
ari liæð, sem kostar fjörutíu þúsund
dollara ó ári. Hann hefir söfnuð af
hákörum í sinni jjjónuslu, og þeir
útvega honum peninga. Ef jeg segði
yður frá sumum klækjunum sem
þessar blóðsugur nota, munduð þjer
segja að jeg færi með lygi.“
Þeir stóðu þarna um stund og
Kestry sagði honum ýmsar sögur,
sem alls ekki voru kaupsýslumönn-
unum í Wall Street til lofs. Svo
fóru þeir út að dyrunum, framhjá
móttökuborðinu til vinstri. Við borð-
ið stóðu tveir.vikapiltar og voru að
tala saman, talsvert æstir.
„Hvað er um að vera?‘ spurði
Kestry.
„Enston var að skjóta sig rjett
í þessum svifum,“ sagði annar pilt-
urinn og tútnaði allur út.
Kestry hniklaði brúnirnar. „Hvað
ertu að segja drengur? Hefir hann
skotið sig? Hann var hjerna niðri
alveg í þessu!“
„Já, en þjónninn hans hringdi
niður og sagði þetta!“
Kestry sýndi lögreglumerkið silt
og þeir Andy fóru báðir upp.
T EWIS ENSTON lá á bakið fyrir
framan rúmið sitt í svefnher-
berginu og snjeri höfðinu þannig, að
liægt var að sjá, hvar kúlan, er hafði
drepið hann hafði farið inn í höf-
uðið og út úr því. Henni hafði
verið skotið í hægra augað og á
mjög stuttu færi. Skammbyssan lá
undir liægri handleggnum.
„Þumalfingurinn á gikknum," —
sagði Kestry. Hann sat á rúmstokkn-
um og setti á sig hanska. Andy Herr-
ick litaðist um i herberginu. Honmn
fanst ekkert sjerstakt einkennilegt
við það, nema að liúsgögnin voru
mjög ríkuleg. Tvennar gluggadyr
voru út ó svalirnar, en báðar voru
þær lokaðar og læstar að innan-
verðu.Á borðinu i einu liorninu var
upprifin böggull. Mórauður umhúða-
pappír, seglgarn og pappaaskja. —
Miljónamæringurinn liafði verið
byrjaður að hátta og liafði tekið af
sjer liálslinýtið og losað flibbann.
„Hvað hefir gerst hjerna?“ spurði
Kestry.
„Herra Euston hafði gesti til
kvöldverðar,“ sagði herbergisþjónn-
inn, sem Fowler lijet. „Mann nokk-
urn sem lieitir Cosíello — — “
„Já, jeg veit það, En hvað gerðist
eftir að liann liafði fylgt gestunum
til dyra?“
„Hann fór inn í svefnherbergið
til þess að hátta.“
„Stóðu svefnherbergisdyrnar opn-
ar?“
„Já, fyrst. Jeg spurði hera Enston
hvort hann vildi gera nokkrar ráð-
stafanir fyrir morgundaginn, og þá
bað liann mig um að vekja sig klukk-
an níu. Svo Iokaði hann hurðinni
og jeg fór inn í mtustofima og hyij-
aði að taka til. Augnabliki siðar
herði jeg skotlivellinn.“
„Getið þjer liugsað yður einhverja
ástæðu til þess að Enston vildi stytta
sjer aldur?“
„Nei, tvímælalaust ekki.“
„Hvert liggja þessar dyr þarna?“
„Inn i annað svefnherbergi. Börn-
in og þerna frú Enston sofa þar.
Frúin og börnin hafa verið í skemti-
ferð til Bermudaeyja. Við eigUm von
ó þeim lieim á morgun.“
„Hvað er í þesum böggli?“ spurði
Andy.
Þjónninn gaut augunum út í horn-
ið. „Það veit jeg ekki. Jeg býst við
að annarhvor af gestum Enstons liafi
komið með liann með sjer. Jeg tók
eftir honum á matborðinu, þegar
jeg bar yfirhafnirnar gestanna inn.
Hr. Enston sótti hann þangað eftir
að liann hafði fylgt gestunum ofan,
og fór með hann inn í svefnherberg-
ið.“
„Hann talaði ekkert um hann?"
„Nei.“
Nú var barið að dyrum. Það voru
Jögreglumenn með Ijósmyiulara,
lækni og fleira. Meðan þeir voru að
starfa i svefnherberginu fór Andy
inn í dagstofuna. Þar sáust glögg
merki um sukksaman kvöldverð •—
vindlingaslúfar á skálunum, vínblett-
ir í dúkum og aska á víð og dreif.
En ekkert sem lionum þótti riokkurs
um vert.
r
AEINU skululsborðinu sá hann
skrítið leikfang. Það var dá-
lítill trjediskur og á honum stóðu
sex trjefuglar í hring. Þeir gátu
kinkað kolli — undir disknum voru
sex stuttar snúrur, sem voru i sam-
bandi við hálsana á fuglunum en
voru festir við kúlu í neðri endann.
Andy tók eftir því að þegar hann
sveiflaði disknum þannig að kúlan
snjerist i hring undir disknum, svo
að ýmist herti eða slaknaði á þráð-
unum, hreyfðu fuglarnir liólsana,
alveg eins og þeir væru að tína i sig
korn.
Hann stóð þarna um stund og
var að handleika diskinn, þangað til
að liann tók eftir að ljósmyndarinn
og liinir lögreglumennirnir voru
farnir. „Lögregluspæiarinn mikli er
að starfal“ sagði Kestry ertandi.
„Þetta er laglega gert,“ sagði Andy.
„Eiga börnin það?“ spurði hann
Fowler.
„Hr. Enston hafði það ineð sjer
í kvöld — það er gjöf til ungfrú
Annabel sagði þjónninn. „Hr. Enston
elskaði börnin og var alltaf að gefa
þeim leikföng.“
„Getið þjer útskýrt hvernig þetta
atvikaðist?“ spurði Andy Kestry þeg-
ar þeir fóru út.
„Þetta er sjálfsmorð — á því er
enginn vafi,“ svaraði Kestry.
„En hversvegna framdi hann sjálfs
morð?“ spurði Andy.
„Hvernig á jeg að vita það? Litið
þjer inn á skrifstofuna til mín á
morgun —• þá verð jeg orðinn öll-
um hnútum kunnugri.
1~\ iGINN eftir klukkan hálfeitt kom
Andy á skrifstofu Kestrys. —
„Hafið þjer uppgötvað hversvegna
Easton framdi sjálfsmorð?" var það
fyrsta sem hann sagði eftir að hann
kom inn.
„Nei, ekki ennþá. En það kemur
áreiðanlega í ljós síðar,“ sagði Kes-
try. „Jeg á von á Costello og Hammel
á hverri stundu.“
Skömmu síðar var tilkynnl að
þeir væru komnir. Kestry hringdi
á hraðritara og kveikti sje'r í vindli,
en gestirnir fengu sjer sæti. Kestry
fór sjer að engu óðslega en loksins
hyrjaði hann yfirheyrsluna.
„Þjer eruð lir. Edvard Costello?"
Langi maðurinn kinkaði kolli.
,,Já.‘“
„Hve lengi hafið þjer þekt F.nston?
„Átta til níu ár.“
„Voruð þjer sameigendur að við-
skiftafyrirtæki?“
„Nei aðeins vinir.“
„Hafið þjer nokkurn grun urn
hversvegna liann hefir drepið sig?“
„Nei, það er öðru nær. Þetta var
hræðilegt áfall fyrir mig. Við vorum
gestir hans i gærkveldi og þá var
hann í besta skapi. Hann hafði verið
heppinn með ýms fyrirtæki og svo
átti hann von á fólkinu sínu heim.
Ilonum þótti sjerlega vænt um konu
sína og börn.‘
„Hafið þjer sjálfur grætt peninga
upp á siðkastið?“
„Nei þvert á móti — jeg hefi tapað
miklu fje.“
„Hvaða viðskifti legg'ð þjcr fyrir
yður?“
„Jeg rek alþjóðarviðskifti með
bómull.“
Kestry tók sjer málhvild til þess
að ná sjer í eldspýtu. Costello kveikti
í vindlinum hans með kveikjaranum
sínum. Andy Harrick varð ósjálf-
rátt litið ó hann — liann var svo ein-
kennilegur í laginu og kveikti i auð-
sjáanlega með ramagnsneista en ekki
tinnu. „Er þelta nýjasta tegundin
af vindlakveikjurum?“ spurði hann.
Costello handljek kveikjarann. •—
„Þetta er uppgötvun eftir sjálfan
mig -—• fæst ekki i verslunum. Jeg
liefi smiðað liann sjálfur.“
„Það þarf sjerkunnáttu til þess að
smiða svona,“ sagði Andy. „Þetta
er skrambi smellin uppgötvun.“