Fálkinn - 24.03.1944, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VNCSSVV
U/KNMRNIft
TRYLLA OG TRÖLLI
ÆFINTÝRI
Sólin skein í heiði o{< veðrið var
Ijómandi gott. Tryila kom út úr
Tröllaklettí með honum Trölla bróð-
ur sínum. Þau æt'uðu að fara að líta
í kringum sig úti, eins og kálfar á
vordegi, þvi að þau höfðu orðið að
dúSa inni í Tröilakleiti í alian vetur.
En nú lokkaði sólin og græna engið
þau út.
Þetta voru smátröll og voru eigin-
iega likari álfum en stórum tröll-
um í þjóðsögunum, ekki þríhausuð
eins og þursarnir, en höfðu aðeins
ósköp lítil horn.
— Hvað er nú þetta? spurði Trylla
allt í einu og nam staðar.
— Þetta hefi jeg aldrei sjeð fyrr,
sagði Trölli og glenti upp augun.
,,Þetta“ var eldgamall og' ósköp
skritinn bíll, líkastur þvi að hann
væri að sligast. Hjólin hjeldu lion-
um varla uppi og hann var alllur úr
greinum genginn.
— Það stendur eitthvað þarna á
auglýsingunni, sagði Trylla og dró
bróður sinn nær til að láta hann
lijálpa sjer til jiess að lesa' — þau
voru nefnilega hálfilla iæs, en þeg-
ar þau hjálpqðust að þá. . . .
— Við skulum reyna að lesa þessa
„tí í 1 I . . I i I . . s ö 1 u . . Upplýs-
ingar .... á bifreiðaverkstæðinu"
stöfuðu þau.
— Nú veit jeg hvað þetta er, sagði
Trölli og setti upp spekingssvip. —
Það eru svona vagnar sem mennirn-
ir fara á hestlaust. Gaman væri að
fá að reyna hvernig er að aka i hon-
um.
Eigum við að spyrja? sagði
Trylla. Verkstæðið er þarna.
Þeim var svo mikið niðri fyrir,
að fá að aka i svona vagni, að þau
gleymdu alveg að vera lirædd við
mennina, eins og flest tröllabörn
eru, og svo fóru þau og spurðu
manninn á verkstæðinu, livað bíll-
inn kostaði.
En hann hafði nú bara skilið bíl-
ræksnið þarna eftir og sett auglýs-
inguna upp að gamni sinu, hann
vissi vei, að enginn maður mundi
vilja borga fimm aura fyrir þetta
ryðgaða járnarusl, svo að liann varð
ekki lítið hissa jiegar smátröllin
tvö komu og spurðu hvað bíllinn
kostaði.
— Tja, jeg veit ekki, sagði hann
og klóraði sjer bak við eyrað.
Eiginlega ætti hann að kosta heilan
sekk af gulli, því að þetta er merki-
legur vagn, sem ekki á sinn líka í
öllu landinu, en úr því áð það eru
þið þá skuluð þið fá hann fyrir
einn gullmola.
Systkinin horfðust í augu — þau
áttu. engan gullmola, en þau mundu
geta sníkt einn eða tvo hjá honum
föður sínum i Tröllakletti — og svo
flýttu þau sjer á burt og komu aftur
með köggul, sem var stærri en
hrossatað.
Maðurinn rak upp stór augu og
svo sagði liann:
Þið megið fara með bílinn
verði ykkur að góðu.
Trylla og Trölli flýtu sjer upp að
bílnum, hvað þau hlökkuðu til
að bruna sjer á honum eittlivað
langt í burt.
En maðurinn hirti gullköggulinn
og' stakk honum í vasann. Svo sett-
ist hann á reiðhjólið sitt og ók af
stað inn í bæinn til jiess að selja
köggulinn. Nú var hann orðinn rik-
ur maður, hjelt hann.
En því miður gekk tröllabörnun-
um hálfilla að eiga við bilinn —
auðvitað gátu þau ekki hreyft hann
úr sporunum, hvernig sem þau
reyndu. Og á meðan þau voru að
príla uppi í honum seig hann niðúr
á aðra hliðina.
Vesalings krakarnir fóru að gráta
og jrarna sátu þau þegar gömul og
vingjarnleg kona kom lil þeirra og
spurði:
— Hvað gengur að ykkur, börnin
góð? Og svo sögðu þau henni alla
sögu na.
Þessi maður hefir gabbað
ykkur, sagði hún cg varð reið, —
Það er óniögulegt að aka í þessu
skrifli, en fyrir stóra í gulimola
gætuð þið key,)t ykkúr nýjan bíl.
Hann ætti sk'iið að fá refsingu,
mannskömmin. En nú skuluð þið
koma með mjer, og j)á skal jeg lofa
ykkur að aka i bí'num mínum, en
jeg get bara ekki gefið ykluir hann
eða selt hann, því að jeg jjarí að
nota Iiann svo mik'S sjáll'. En þ;ð
megið aka í honum með mjer Og
það er víst lika betra, þvi að j) ð
hafið líklega ekki ökuleyfi.
Það höfðu þau náttúrlega ekki,
en þau urðu himinlifandi g'Iöð, og
vildu miklu heldur sitja i bílnuni
hjá góðu konunni; en aka sjálf.
Og nú óku þau lengi og skemtu
sjer vel, og undir kvöld komu jnui
aftur j)angað, sem gamla bílrægsnið
stoð. Við verkstæðið stóð maðurinn
sem hafði selt tröllabörnimum bil-
inn. Hann var í öða öan að reyna
að gera við hjól og viriist vera mjog
reiður. . . . en alls ekki eins og
rikur maður, sem nýlega hafði selt
stóran gullmola.
Ha-ha-ha. Þarna er maðurinn,
sem seldj okkur bílinn, sögðu þau
og fóru að lilægja. Það er ekert
ríksmannssnið á honum, en lvmii
var sneyptur og skömmustulegur
þegar hann sá krakkana tvo.
— Nú hljópstu á þig, sagði Trylla.
— Þú vissir ekki að gullið verður að
steini ef j)að er ólöglega fengið. En
þetta eru tröUaíög, og þau gilaa
líka í mannaliei niiin . llvað sagði
gullsmiðurinn jiegar jiú ællaðiv að
selja honum •d.eiimui?
Maðurin svaraði engu, því að hann
skammaðist sín svo mikið, en Trylla
og' Trölli fóru ánægð heim í Trölla-
klett, og sögðu frá öllu því, sem
þau höfðu upplifað um daginn.
Hann hafði verið að veiða í
marga klukkutíma en ekki orðið var.
Þá kennir strákur til hans og spyr:
— Gengur l)að vel?
- Snáfaðu burt, strákur, hreytti
veiðimaðurinn út úr sjer.
Jeg ætlaði ekki að móðga yður,
sagði strákur j)á. — Jeg ætlaði bara
að segja yður, að hann faðir minn
hefir fisksölu jvarna upp við vega-
mótin.
Aðkomandi heilsaði manni, sem
stóð á árbalckanum og var að veiða.
Jlafið þjer fengið nokkuð?
spurði aðkomandi
Ojá, jeg veiddi lijerna fimtíu
gedur i gær.
— Vitið þjer hver jeg er?
- Nei, sagði veiðimaðurinn.
Jeg er sýslumaður hjer á
staðnum og jeg á allt þetta land.
Og vitið þjer hver jeg er.
spurði veiðimaðurinn.
-- Nei,
- Jeg er mesti lygalaupurinn í
allri Virginíu.
Veiðimaður einn var sakaður uin
ýkjur, svo að hann keypti sjer
fjaðravog og vóg hvern einasta lax
sem hann fjekk, í votta viðurvist.
Einu sinni fjekk læknirinn vogina
Ijeða, til þess að veg'a nýfætt barn.
Það vóg 47 pund.
Sonurinn: Hvað liefir jni veitt
slærstan lax, pabbi?
Faðirinn • — Farðu og spurðu
hana möður þína. Jeg hefi gleymt
hvað jeg sagði henni.
Símon lögmaður var i fiskiferð
lil Adirondacks með kunningj-
um sínum frá New York, og vitan-
lega snjerust viðræðurnar um veið-
ar. Lögmaður mælti:
— Við voruin einu sinni á Stóra-
banka og vorum að veiða —e—err
Veiða hval? tók einhver framí.
— Nei, sagði lögmaðurinn.
Við notuðum lival fyrir beitu.
Grámann: Merktirðu þjer stað-
inn, þar sein við veiddum mest?
Strámann • — Já, jeg krítaði x á
kinnunginn á bátnum.
Grámann: — Mikill kjáni getur
])ú verið. Það er ekki að vita livort
við fáum sama bátinn næst.
Síðar heimsóttu þau stundum
góðu konuna, sem hafði boðið þeim
að aka með sjer.... en þau áttu
aldrei siðan skifti við manninn, sem
hafði selt þeim bílinn, þvi að þeim
var illa við hann.
Og j)au keyptu sjer heldur aldrei
bíl.
Kort fer einu sinni á ári í fiski-
vötn, sem annnáluð eru fyrir mikla
veiði. En þarna má hver maður
ekki veiða nema ákveðna tölu. —
Síðast þegar liann var þarna tók
silungurinn svo ákaft á, að Kort gat
ekki hætt þegar hámarkinu var náð.
Þetta komst upp og hreppstjórinn
fór með Kort til sýslumannsins.
— Þjer eruð ákærður fyrir að
hafa veitt 18 silunga fram yfir há-
mark, sagði. sýslumaðurinn. — Játið
þjer yður sekan eða ekki?
— Jeg er sekur, sagði Kort.
— Sektin er tíu dollarar og svo
málskostnaður.
Kort borgaði sektina og ináls-
kostnaðinn og sagði svo við sýslu-
mann:
Og svo ætla jeg að biðja yður
um nokkur vjelrituð og vottfest ein
lök af dóminum, svo að jeg geti
sýnt ])au kunningjum mínum.
Sjáið þjer ekki, sagði bóndinn,
sem átti tjörnina, — að j)arna er
auglýsing: Engin veiði í vatninu!
— Jú, sagði veiðimaðurinn.
Náunginn, sem hefir sett jiessa til-
kynningu upp, liefir vitað hvað
hann var að segja.
/V ° AJ A.'
Jeg hefi ekki talaö við konuna
mina i tvö ár, lagsmaður.
Og hvað kemur nú lil j)ess?
Jeg kann ekki við að taka fram
í fyrir henni.
Hann: Hvernig i ósköpunum
hefir J)jer dottið í hug að ætla að
verða kennari?
Htin: - Hefirðu ekki vitund af hug-
myndaflugi maður. Geturðu ekki hugs
að þjer hvað Ijósa liárið á mjer og
svarta taflan í skólanum muni fara
vel saman?