Fálkinn - 08.09.1944, Qupperneq 4

4
FÁLKINN
Hvað bíður
þeirra? Frú vinstri: Iíitler, Himmler, Hirohíto Japanskeisari oc/ Mussolini.
DÓMSDAGUR
D
Eins og hag Þjóðverja er nú
komiÖ, mun flestum virðast sem
lok styrjaldarinnar geti vart
verið langt undan — þ. e. a. s.
þeirrar styrjaldar, sem háð er
í norðurálfu og á Atlantshafi.
En meðal þeirra hlutverka, sem
bandamenn verða þá að snúast
við, verður sú skylda, að draga
fyrir dóm þá menn, er sökina
bera á hinum ógurlegu og ó-
segjanlegu níðingsverkum, sem
Þjóðverjar hafa unnið í þessari
styrjöld, hvarvetna þar, er þeir
hafa komið mætti sínum við.
Eftir fyrri heimsstyrjöldina
gerðust bandamenn sekir um
það siðferðisdugleysi að láta
þetta ógert (fólu Þjóðverjum
sjálfum að gera þaði), og voru
þó ódæðisverk þýska hersins í
Belgíu meiri og ægilegri en svo,
að trúlegt mætti þykja að þeirra
yrði látið óhegnt. Það sannaði
skýrsla nefndar þeirrar, er mái-
ið rannsakaði, en formaður
hennar var hinn nafntogaði á-
gætismaður Bryce lávarður (d.
1922), sem ætla má að Islend-
ingar muni ennþá.
Almenningur á íslandi veít
nálega ekkert um aðdraganda
þeirrar glæpamálsrannsóknar,
sem þannig stendur fyrir dyrum.
Hann hefir hartnær ekkert ver-
ið um þá sögu fræddur, því
svo má heita, að íslensk blöð
hafi leitt það hjá sjer, að segja
hana, og útvarpið með öllu.
Þetta verður tæplega iagt út
til ámælis, því nóg hefir verið
að heyra sífelt iTm hinar aðrar
ógnir styrjaldarinnar, þó að
þessum þætti hennar, hinum
langljótasta og langhryllilegasta
væru litil skil gerð. Svo að
segja hið eina, sem okkur hefir
verið sagt um þetta efni hjer á
landi, hefir verið um þýskan
hrottaskap í Danmörku og Nor-
egi. En þó má nálega telja, að
þessi tvö lönd hafi ekki revnt
annað en prúðmensku eina,
þegar borið er saman þeirra
hlutskifti við . hörmungar Pól-
verja, Grikkja og Rússa, að
maður nú ekki tali um Gyðinga,
ekki aðeins í þessum löndum
heldur og í Þýskalandi sjálfu.
Hjer er um að ræða níðings-
verk í miklu stærri stíl en sagan
veit áður frá að greina, og ef
ekki á að traðka öllum rjetli
og allri rjettarvitund, virðist
það óumflýjanlegt, að refsing-
arnar verði að sama skapi stór-
feldar. Þær verða sjálfsagt með
ýmsu móti, og fráleitt með af-
tökum einum. Þannig hefir
nafntogaður maður og ágætur
stungið upp á því, að allir fyrir-
liðar í SS-liðinu og Gestapo
verði skyldaðir til að hera ein-
kennisbúning sinn í tíu ár frá
styrjaldarlokum. En það eru
einkum þessir menn, sem hafa
stjórnað þeim framkvæmdum,
sem refsa verður fyrir. Sjálf-
sagt mundi mörgum þykja lflát
vægari refsing en slík brenni-
merking.
En þó að það kunni að vera
lofsvert, eða a. m. k. ekki á-
mælisvert, að hingað til hefir
verið látið hljótt um þessi mál
hjer á landi, þá er það ekki
heppilegt , að þjóðin sje öllu
lengur látin ófrædd um þau.
Henni mundu þá, þegar þar að
kemur, verða torskilin þau eftir-
köst þeirra, sem óumflýjanlega
hljóta að vera í vændum. En
viti hún um það, sem á undan
er gengið, má gera ráð fyrir
að henni verði ekki torskilið
það sem koma hlýtur. Fyrir
annara þjóða vernd (að minnast
á guðlega vernd á íslandi mundi
sjálfsagt hneyksla, og þó eklci
smælingjana) höfum við sem
þjóðarheild lítið liaft af ógnum
og tjóni styrjaldarinnar að
segja, og er þó ekki missirinn
þar fyrir ósárari þeim, sem látið
hafa sína. En það höfum við
sýnt, að þegar við urðum sjálf-
ir fyrir svipunni, þá þoldi hana
engin þjóð ver. Er þetta ekki
sagt til áfellis, en hitt er til á-
fellis, að verða lítilmannlega
við tjóni sínu. Og það mun
margur telja að íslendingar
hafi orðið, ef orðalag ríkis-
stjórnarinnar á tilkynningu
þeirri, er hún birti í blöðum
landsins eftir árásina á Súðina,
var rjett mynd af skaplyndi
þjóðarinnar. En að svo hafi
verið, vill sá er þetta ritar draga
í efa; þvi eins og það hneykslaði
hann, svo hneykslaði það líka
ýmsa fleiri.
Auk þess sem erlend blöð og
og tímarit hafa að staðaldri
birt sannaðar frásagnir um ó-
dæðisverkin, hafa ekki allfá
sjerstök rit verið gefin út, sem
hafa inni að halda samskonar
efni og annað ekki. Eru það
einkum skýrslur, er stjórnir
bandamanna hafa gefið út; en
stofnanir og einstaklingar hafa
lika gert það. Má þar á meðal
nefna hina átakanlegu frásögn
Victors Gollancz (hann er sonur
Sir Israels Gollancz, sem les-
endur kannast væntanlega við,
þólt ekki væri fyrir annað en
liina snjöllu þýðingu haus á
Shakespears-drápu Matlniasar)
um Gyðingaofsóknirnar. Nefn-
ist ritlingur hans Let My People
Go, og þarf ekki að segja biblíu-
fróðum mönnum hvaðan sá tit-
ill er tekinn. Ýms þeirra rita,
sem öll eru ódýr, munu enn
fáanleg, ef einhver skyldi vilja
kynna sjer þau. Fyrir því skal
hjer ekki farið langt aftur í
timann, heldur aðeins tekin
örfá dæmi um það, sem sífellt
og óaflátanlega hefir verið að
gerast síðastliðin fimm ár — og
vitaskuld fniklu lengur í Þýska-
landi sjálfu. Þvi það er langt
síðan hinar ofboðslegu ofsókn-
ir gegn Gyðingum voru hafnar
þar. Frásagnir þær, er hjer fara
á eftir, eru teknar úr nýjasta
(þ. e. ágúst) heftinu af National
Review, einu hinu allra-merk-
asta tímariti Englendinga.
„Pólska stjórnin á Póllandi
skýrir frá því, að Þjóðverjar
hafi myrt yfir 400.000 ungverska
Gyðinga, aðallega i hinum ill-
ræmdu fangabúðum í Oswiecim
ekki langt frá Kraká. Yfir öðr-
um 250.000 vofa þau örlög, að
verða fluttir frá Ungverjalandi
til Póllands og í dauðann. Skýr-
ir pólska stjórnin frá þvi, að á
þessum hrannmorðum hefir ver-
ið byrjað 15. maí með því að
flytja frá Ungverjalandi 62 járn-
brautarvagna troðfulla af Gyð-
ingabörnum á aldnnmu frá
tveggja til átta ára. (Þess skal
getið lijer til skýringar, að þeg-
ar um flutninga sem þessa er
að ræða, er troðið svo í vagn-
ana, að þeir sem devja á loið-
inni — og þeir eru margir —
falla ekki til jarðar þegar þeir
gefa upp öndina, heldur standa
líkin upp á endann; svo þjett
er dx-epið í vagnana. Þýð.)
Eftir þetta fóru um all-langa
hríð gegnunx járnbrautarstöðina
í Plaszow, skamt frá Kraká,
sex lestir á dag lilaðnar full-
oi’ðnum Gyðinguxxi. Þetta fóllc
voru Þjóðverjar að senda til
Oswiecim, þar sem húið er að
taka þorra þess af lífi. Áður en
fólkið var sent úr landi, var því
sagt, að á Póllandi yrði skipt
á því fyrir stríðsfanga. Með
þeirri þrælmensku, senx ein-
kennir nazista, var sumt af fólk-
inu þvingað til þess í Oswiecim
að skrifa í glaðværum stíl til
skyldmenna sinna á Ungvei’ja-
landi.
„I Oswiecim eru stærstu fanga-
húðimar á Póllandi. Skilyrði