Fálkinn - 08.09.1944, Blaðsíða 8

8
FÁLEINN
Georg Brandt:
Hvar er jeg ?
Gamansaga um hetju, sem fær makleg málagjöld.
Tl^IÐSTÖÐ! Miðstöð! — Halló
Heyrið þjer, fröken, get-
ið þjer gefið mjer svolitlar upp-
lýsingar, rjett sem snöggvast?
— Víljið þjer fá númeradeild-
ina?
— Ssh! Fröken, þjer megið
ekki tala svona hátt! Nei, jeg
hefi ekkert að gera við númera-
deildina. En gætuð þjer sagt
mjer hvaða númer það er, sem
jeg hringi frá núna,
— Frá hvaða númeri þjer
hringið? Vitið þjer ekki frá
hvaða númeri þjer hi’ingið?
Hvernig á jeg að skilja það?
— Ssh! Fröken! Nú eruð þjer
komnar í æsing aftur. Þjer verð-
ið að hvísla eins og jeg — ann-
ars vekið þjer bolabítinn, ljóta
hundinn.
— Hvaða bolabit? Heyxúð þjer
nú. Reynið þjer að stama út
úr yður hvað það er sem þjer
viljið. Viljið þjer ná í lögregl-
una?
— Nei, í guðanna bænum —
þá vil jeg heldur vekja liund-
inn. En heyrið þjer nú, góða
fröken — þjer hafið yndislega
rödd, þó að hún sje nokkuð
sterk. Jeg get heyrt á vður að
þjer eigið gott lijarta, og viljið
ekki neita að hjálpa ungum
manni, sem hefir komist í klipu.
Verið þjer nú vænar og segið
mjer hvaðan jeg tala núna.
— Haldið þjer ekki að það
sje á vitlausrahæli? Jeg hefi
alls ekki Ieyfi til að sitja hjer
og rausa við einstaka menn. Ef
varðstjórinn kemur. .. .
— Æ, hún kemur ekki, verið
þjer viss um það. Segið mjer
nú hvar jeg er.
— Þá verðið þjer að minsta
kosti að segja mjer hver þjer
eruð, og hversvegna þjer vitið
ekki hvar þjer eruð stad^ur.
Jeg hefi rekist á marga, sem
ekki vissu hvaða númer þeir
áttu að hringja á; en þjer eruð
sá fyrsti, er ekki veit frá hvaða
númeri hann hringir! Eruð þjer
ekki að gera að gamni yðar?
— Gamni? Með þetta villidýr
hrjótandi við hliðina á mjer?
Nei, jeg get svarið yður að
þetta er annað en gaman. Það
er bláköld alvara. En gerið mjer
nú þann greiða að gefa mjer
þessar upplýsingar. Drottinn
minn — það er ekki éins og
þetta sje í London! Hjei-na í
Whittington hugsar fólk meii’a
um kappsiglingar en svo að það
gefi því gaum þó að símastúlka
rabbi ofurlitið við ungan mann.
— Jeg segi yður ekki neitt
fyrr en þjer hafið sagt mjer
hver þjer eruð, og hversvegna
þjer vitið ekki hvaðan þjer
eruð að tala. Það er orðið al-
bjart svo að þjer hljótið að sjá
hvar þjer eru staddir.
— Albjai’t, nú, það er nú svo.
Ef að þjer hefðuð smakkað á
lommloddíinu, sem jeg fjekk
um borð í „Albatros“ í gær-
kvöldi, munduð þjer varla lita
bjart á tilveruna — og því síð-
ur albjart. Ssh! Nú er hann að
vakna! Nei, guði sje lof
hann lagðist bara á hina hliðina.
Ha, Nei, jeg þori ekki að tala
hærra — þá vek jeg stúlkuna,
sem sefur hjerna í næsta her-
bergi. Ha? Já, nú kemur það.
Jeg heiti Billy Baker. Það er jeg,
sem stjórna „Swingtime“ í kapp
siglingunum. Jú — skiljið þjer,
fröken, við vorum ofurlítið að
skemta okkur um borð í „Alaba-
tros“ i gærkvöldi, og þegar jeg
fór úr samkvæminu og var róið
í landi, hlýt jeg að hafa farið
villt á gistiliúsinu og komist
inn í vitlaust hús. Hvað sögðuð
þjer? Hátt uppi? þjer getið reitt
yður á að jeg var hátt uppi!
Jeg varð að beygja mig til þess
að tunglið kæmist framhjá.
Jæja, en núna er jeg alveg
nývaknaðui-, i kjól og hvítri
skyrtu og bruna í þakhæðinni í
mjer, og hefi uppgötvað að jeg
hefi sofið á dívaninum í vndis-
legu stássmeyjarherbei’gi með
Jjósbláum húsgögnum og rós-
óttum gluggatjöklum. Ha, hvað
segið þjer? Hversvegna hann
gelti ekki þegar jeg kom inn?
Nei, það veit jeg ekki heldui’,
en það fer hrollur um mig, að
hugsa til þess þegar hann vakn-
ar. Hversvegna liefir maður likr
ekki kjötbein í vasabókinni sinni
hvert sem maður fer? Jæja, en
jeg opnaði vitanlega undix-eins
dyrnar til þes að reyna að kom-
ast út, en þá sá jeg að þetta
herbergi er ekki annnað en
einskonar forstofa að svefn-
herberginu, því að þarna inni
lá ung stúlka og svaf. Hún er
yndisleg, fröken, það sá jeg þó
að jeg flýtti mjer að loka hurð-
inni aftur. Svo gægðist jeg út
um gluggann — og þarna fyrir
neðan lá stigi. Jeg hlýt að liafa
farið upp hann i gærkvöldi, en
svo hefir hann' dottið. Jeg er
staddur uppi á efri hæð i stóru,
hvítu húsi, og hjer er enginn
þakrenna nálægt, sem jeg get
lesið mig niður eftir. Hjer eru
ekki einu sinni tvö lök, sem jeg
gæti bundið saman, eins og þeii
gera alltaf í skáldsögunum þeg-
ar eldur kviknar í liúsi eða eig-
inmaðurinn kemur heim á ó-
væntum tima. Þessvegna hringi
jeg til yðar — þvi að til allrar
hamingju er sími hjerna inni.
Mig langaði svo skrambi mikið
til að fá að vita eitthvað um
húsbændur mína, áður en þeir
uppgötva að þeir hafa haft
aukagest í nótt.
Ha, hvað segið þjer? Collins
vara-aðmíráll? Nú krossbrá mjer.
Jæja guði sje lof að þetta er þó
sjómaður! Og vitið þjer hver
bolabíturinn er? Nú, ekki það
— en hann kynnir sig vist sjálf-
ur bráðum. Nei, jeg ætlaði að
spyrja um ungu stúlkuna. —
Hver? Virginía Collins? Kvik-
myndadísin? Svo að hún er
frænka Collins gamla og í
skemtiferð á Englandi? Var það
ekki hún sem ljek aðalhiúlverk-
ið i „Stelpan úr villumörkinni“ ?
Ljómandi fallegur leikur! Bíð-
ið þjer snöggvast — jeg ætla
að kíkja á hana aftur. .. .
Halló, jú, það er hún! En
hún er ennþá fallegri í frumút-
gáfunni, jeg meina eins og hún
er sjálf — jafnvel þó að hún
sofi. Þarna sjáið þjer, fröken
— maður getur verið heppinn
stundum, jafnvel þó að maður
sje á því. Hugsið þjer yður ef
jeg hefði klifrað inn um glugg-
ann hjá einliverri skorpinni
skeglu-jómfrú. Ekki hefði það
verið líkt þvi eins spennandi!
Jæja, þakka yður nú fyrir upp-
lýsingarnar, kæra fröken —
þjer hafið bjargað lífi mínu.
Verið þjer nú blesaðar og sæl-
ar, og munið að stinga alltaf
hundamat í handtöskuna yðar
þegar þjer farið eitthvað út að
flögra. Bless!
William Baker jr., kunnur
kappsiglingagarjnir frá New
York, leit á úrið sitt. Hálf átta!
Nú var um að gera að ráða ráð-
um sínum í skyndi, því að það
var farin að koma hreyfing á
fólk í neðri bygðinni,, og þaðan
læddist yndisleg lykt af ný-
steiktu fleski upp með þiljum
og inn til hans.
Hann lagfærði á sjer ljosa
bárið, teygði úr hálshnýtinu á
breiddina og hneppti fjórum
efstu hnöppunum á vestinu úr.
Svo leit hann í síðasta sinn á
bolabitinn og renndi augunum
yfir kjólbrækurnar sinar og
hófst svo hajida.
Hann opnaði báða gluggana
upp á gátt og reif niður glugga-
tjöldin. Síðan skrúfaði hann
Ijósajieruna úr lampanum og
grýti henni í gólfið, og um leið
velti hann um borði og nokkr-
um stólum. Bolabiturinn, sem
hafði verið staddur i fjarlægu
(h-aumalandi þai- sem liann hafði
sjeð 2ja metra langan skanka —
vaknaði nú loksins og rauk að
lionum með urri, en neðri mann
átsskolturinn á honum dingl-
aði fram og aftur, eins og pen-
dúll á stofukluklcu. En Billy
vafði honum inn í gluggatjald-
ið, rauk út að gugganum og
öskraði:
Stöðvið hann! — Stöðvið
hann!
Áhrifin af þesum skyndilega
hávaða urðu furðuleg1 Bolabít-
ur gelti eins og hann, gat, með
fullan kjaftinn af gardínum.
Dyrum var hrundið upp og skelt
og bjöllum hringt. Svo heyrðist
fótatak margra manna í stig-
anum og þegar dyrnar opnuðust
skömmu síðar, kom í Ijós skrúð-
ganga, sem ekkerl hringleika-
hús liefði þurft að skammast
sín fyrir, og sem jeg fyrir hægð-
ar sakir ætla að skrásetja í
rjettri röð:
1) Gamall gráliærður maður
í nátlfötum og regnkápu, vopn-
aður stórri regnhlíf.
2) Kona á likum aldri og með
sama háralit, í gulum baðslopp
og með blá sólgleraugu.
3) Fallega unga stúlkan úr
hliðarherberginu ú ljósbleikum
draumalandsnáttkjól, sem sá í
undir isbláum silkikimono, með
kinversku, litauðgu ísaumi.
4) Gamall, sköllóttur bryti i
skóhlífum, náttskyrtu og smok-
ingjakka.
Skrúðgangan leið hægt og
virðulega áfram og nú spurði
1): — Hver eruð þjer? Og livað
eruð þjer að gera hjer?
Billy ranghvoldi í sjer aug-
unum og tautaði i örvæntingar-
róm:
— Hann slapp!