Fálkinn - 29.09.1944, Page 13

F Á L K I N N
13
KROSSGATA NR. 515
Lárjett skýring:
1. Hluta, 6. látið, 12. úldinni, 13.
maður, 15. fangamark, 16. hvíla,
18. gabb, 19. söngfjelag, 20. bera,
22. sjaldgæft, 24. verk, 25. fals, 27.
mynda, 28. Ágætt, 29. kornungur,
31. mannsnafn, 32. fuglar, 33.
þrainma, 35. heimta, 36. fræðigrein,
38. hefir nóg, 39. liermaður, 42.
hana, 44. góð, 46. þvottaefni, 48.
kona, 49. hænir, 51. hillu, 52. gana,
53. meinlætamenn, 55. liættumerki,
56. fangamarkið, 57. aðla, 58. niður-
lagsorð, 60. töluorð (danska), 61.
óbundinna, 63. fátið, 65. bókara,
66. i sparisjóði.
Lóörjett skýring:
1. Á litinn, 2. íþrótamaður, 3.
glímu, 4. fiskur, 5. efnis, 7. hrynja,
8. úrgangur, 9. treint, 10. tveir sam-
hijóðar, 11. ávexti, 12. kinn, 14.
greiðra, 17. ganga, 18. faðir, 21.
kvenmannsnafn, 23. fræðigrein, 24.
svörður, 26. fiskur, 28. orðflokkur,
30. fegra, 32. nefnir, 34. hljóð, 35.
ávana, 37. lof, 38. drepa, 40. kven-
mannsn. (útl.), 41. eldsneytið, 43.
öfugar, 44. kæra, 45. umbúðir, 47.
hrifin, 49. skemmir, 50. leikari, 53.
aflienda, 59. verkfæri, 62. bókstaf,
hljóðar, 59. verkfæri, 62. bókstaf,
64. á fæti.
LAUSNKR0SSGÁTUÍNR.514
Lárjett ráðning:
1. Steggs, 6. brúaða, 12. skárra,
13. aflifa, 15. K.A. 16. nótt, 18. ekil,
19. Lu, 20. ull, 22. farminn, 24. fis,
25. stór, 27. reisa, 28. pant, 29. sagan,
31. S.S.A. 32. kunna, 33. Guja, 35.
fórn, 36. lófaklapp, 38. mala, 39.
Seus, 42. kauði, 44. elg, 46. kræli,
48. angi, 49. skjár, 51. Iran, 52.'ung,
53. skrafar, 55. ann, 56. tá, 57. móra,
58. ákir, 60. D.I. 61. ilmaði, 63. aga-
leg, 65. skrafa, 66. hrakar.
Lóðrjett ráðning:
1. Skalla, 2. tá, 3. ern, 4. gróf, 5.
gatar, 7. rakna, 8. úfin, 9. all, 10.
D.I. 11. aflinn, 12. skussi, 14. austar,,
17. tres, 18. eisa, 21. lögg, 23. mis-
skilja, 24. fann, 26. raulaði, 28. pur-
puri, 30. njóli, 32. kópek, 34. afa, 35.
fas, 37. skauti, 38. mugg, 40. særa, 53. sóða, 54. Riga, 57. mar, 59. rak,
41. einnig, 43. annáls, 44. ekra, 45. 62. M.K. 64. la.
gáfa, 47. lander, 49. skrif, 50. rakar,
væri oftast þurr á manninn, var hann mjög
hjálpfús er á reyndi. Hann varð undrandi
yfir þvi, hvernig Rarnon talaði og leit á
hann. Honum fjell allur ketill í eld, er
hann sá útlit hans.
— Jeg veit ekki, sagði hann eftir stundar-
korn,:— liverskonar ógæfa hefir komið fyr-
ir þig, og jeg reyni ekki að hugga þig með
innantómum orðum. En þú veist að hesta
ráðið er að vinna.
Hann reyndi að sannfæra sjálfan sig um
að hann hefði haft rjett til að breyta eins
og lrann gerði. En hann fann oft sáran
sting í hjartá sínu er hann hugsaði um þau.
Nolckrum dögum siðar fór Ramon í versl-
unarferð og vann af kappi.
Þá kom Nerville eitt sinn að máli við
hann.
— Ert þú hjer, sagði hann undrandi.
— Já, jeg hjelt að við ættum að skifta
um dvalarstaði nokkurn tíma þannig, að
þú færir til Panama, því að loftslagið er
þar heilnæmara. Hjer kem jeg með brjef
til þín frá Frakklandi.
— Brjef, sagði Ramon og fölnaði.
Nerville rjetti lionum brjefið, það lá við
að hann hrifsaði það af honum.
Brjefið var frá málafærslumanninum og
var fregn um andlát móður hans.
Ramon brast í grát, er hann hafði lesið
fyrstu linurnar. Hann grúfði höfuðið i
höndum sjer, svo varð hann rólegri og
las áfram.
— Jeg tel það sem skyldu mína, að flytja
yður fregn af annari lconu, sem hefir verið
yður hjartfólgin. Helenu de Montlaur varð
hættulega veik, skömmu eftir hrottför yðar,
það var hreynasta kraftverk að henni skyldi
batna.
Hún fór óðar og kraftar hennar leyfðu
til Penhöet. Hún kom þangað í þann mund
er greifafrúin fjekk hið heilaga sakramenti.
Hún talaði síðan lengi við hana, og greifa-
frúin Ijest í örmum hennar, án þess aðrir
væru viðstaddir.
Ramon las þetta tvisvar, án þess að skilja
það. Hann reyndi að átta sig. Nú stóð hann
einn uppi, móðurlaus, án lconu sinnar og
barns og langt burtu frá systur sinni.
— Iíæri Nerville, sagði liann við fjelaga
sinn, — þegar jeg kom frá Frakklandi,
sagði jeg þjer að jeg væri til einskis nýtur.
Þú livattir mig til að leita huggunar í starfi
mínu. Jeg er þjer þakklátur, en jeg segi þjer
það einu sinni enn, að jeg er ekki nógu
duglegur til að vinna með þjer.
Nerville hafði fundið þetta, og hann
lireyfði.því litlum mótbárum, þegar Ramon
stakk upp á því að þeir skildu.
Þeir voru fljótir að gera upp sakirnar,
og nokkrum dögum seinna var Montlaur
kominn til Panama. Hann dvaldi þar nokk-
urn tima, en vissi ekki, hvað hann átti að
taka sjer fyrir hendur. Ætti hann að fara
til Cayenne og liitta Carmen.
Nei, hann vildi elcki ónáða hina ham-
ingjusömu fjölskyldu með sorgum sinum.
Hann ijet sjer nægja að skrifa þeim
langt brjef. Hann sagði þeim frá ætlun
sinni að ferðast eitthvað út í bláinn, og
hann skrifaði þannig, að mágur hans. gæti
lesið milli línanna, hver ástæðan væri fyrir
ákvörðun hans.
— Mamma er dáin, Helena og barnið
glötuð mjer að eilífu, þá hefi jeg til einskis
að vinna.
Hann bætti við:
„Eignir mínar falla i hlut ykkar hjónanna
jeg held aðeins eftir litlum hluta þeirra i
sjerstökum tilgangi. Það er og ósk mín að þið
setjið á stofn hæli fyrir munaðarlaus börn,
sem hefir verið refsað fyrir yfirsjónir, sem
sprottnar eru af ljelegu uppeldi.
Dag nokkurn var Ramon á gangi á hafn-
arbakkanum. Hann sá þar skip sem var á
förum til Chile. Honum datt í hug að taka
sjer far með því. Honum var alveg sama
hvert hann fór, hann vildi aðeins ekki vera
þar sem hann var nú. Hann talaði við skip-
stjórann og ljet flytja farangur sinn um
borð. Seinna um daginn var hann kominn
áleiðis til Valpariso.
Upp frá þessu ferðaðist Ramon fram og
aftur, án þess að hafa nokkurn ákvörðunar-
stað. Hann var einskonar nútíma Gyðing-
urinn gangandi.
Svo mundi hann allt í einu eftir Carmen.
Hann sá hana greinilega fyrir sjer eina
nótt. Hún var ung, fögur og brosandi, eins
og hún hafði verið á æskuárum þéirra. En
hann gal ekki vel greint andlitsdrætti henn-
ar.
Hann sá líka Helenu og Fanfan og þess-
ar sýnir vildu ekki hverfa. Þeim skaut alltaf
upp aftur. Undir morgun fjell hann aftur
i svefn með nöfn Helenu og Fanfan á vör-
um.
Morguninn eftir sendi hann Carmen hrað-
skeyti:
— Jeg þrái að sjá þig og mann þinn. Má
jeg koma? Jeg kem strax ef jeg fæ svar.
Ramon de Montlaur.
Hann beið með óþreyju tvo daga eftir
svari. Svo kom það:
— Komdu fljótt, miklar breytingar orðn-
ar.
Carmen Saint-Hyrieiz, ekkja.
— Ekkja, hrópaði Carmen, Saint-
Hyrieiz er dáinn og hún stendur ein uppi,
vesalings systir mín.
Skeytið var sent frá Cayenne. Ramon
steig á skipsfjöl mjög áhyggjufullur. Hann
hitti Carmen harmþrungna, þau fjellust i
faðma. Henni brá í brún, er hún sá þá
breytingu, sem orðin var á bróður hennar.
Hann var kinnfiskasoginn og telcin að hær-
ast.
— Hann hafði ekki náð sjer eftir iát
Helenu, hugsaði hún með sjer, en jeg ætla
að reyna að dreifa huga hans og gleðja
hann.
4