Fálkinn


Fálkinn - 10.08.1945, Blaðsíða 10

Fálkinn - 10.08.1945, Blaðsíða 10
10 F Á L K I N N Framhaldi§aga Imrnaima: ¥itns Bciing vm*m§ LC/&N&URHIR Hnetuprinsessan Einu sinni var indæl prinsessa; hún átti heima í stóru og fallegu ríki, og öllum þótti skelfing vænt um hana. nema einni manneskju — og það var hún stjúpsystir hennar. „Ef Stella væri ekki til,“ hugsaði stjúpsystirin með sér, ,,þá yrði ég drottning hérna þegar hann faðir rninn deyr.“ En hún fór vel með þetta, og lét eins og sér þætti jafn vænt um Stellu og öllum hinum, þó að hún hataði og öfundaði hana. Stella var góð við alla, og einn daginn, þegar hún var úti í skógi, sá hún gamla konu koma gangandi; ungur maður leiddi hana. „Komdu sæl, prinsessa,“ sagði konan, „stattu kyrr dálitla stund, meðan ég spái fyrir þér! Ég er skógarkonan, og ungi pilturinn þarna heitir Olgeir, og er fóstur- sonur minn.“ Prinsessan hafði heyrt getið um skógarkonuna; hún rétti fram hönd- ina, svo að skógarkonan gæti lesið í lófann. Skógarkonan hristi höfuðið, og sagði: „Nei, ég les forlög þín ann- arsstaðar. En ég ætla bara að að- vara þig — snertu aldrei hnetur, borðaðu aldrei hnetur, því að þá fer illa.“ „Það var skritið,“ sagði Stella. „Mér þykja hnetur svo góðar!“ „Farðu varlega, og mundu hvað ég hefi sagt,“ sagði konan og svo hélt hún áfram með Olgeir sínum, en ungi pilturinn leit við; hann hafði aldrei séð svona fallega stúlku. En þegar prinsessan kom heim gleymdi hún ráði konunnar. Þarna stóð full skál af valhnetum og hesli- hnetum og ýmsum fleiri tegundum. Stjúpsystir hennar hafði komið með þær. „Þér finnst þær svo góðar,“ sagði hún lokkandi, og þá tímdi Stella ekki að segja, að hún hefði verið vöruð við að borða hnetur. Einn góðan veðurdag seint á slætti kom sjúpsystirin inn og sagði við Stellu: „Væri ekki gaman að sigla út í hólmann, sem við sjáum hérna úr glugganum? Þar er allt fullt af hnetum, við gætum farið þangað og skemmt okkur einar, þú og ég.“ Stellu fannst það mundi geta orðið gaman, og svo tóku þær bát og réru út í hólmann. En stjúpsystirin hafði lært galdra af móður sinni, sem var norn, og nú hafði hún fundið ráð til að losna við Stellu og verða sjálf prinsessa í hennar stað. Á einum runninum óx afarstór hneta; hún rétti Stellu hana og sagði: „Taktu þessa!“ En naumast hafði prinsessan rennt hnetunni niður, fyrr en hræði legur atburður gerðist. Fallegu föt- in hennar breyttust á svipstundu í tötra af gamalli konu, sjálf varð hún blökk og hrukkótt og bogin i baki — engum datt i liug að trúa að þetta væri prinsessan. „Æ, prinsessan er horfin. Það er gömul kerlingarherfa úti í hólman- um — hún hefir víst hrint Stellu í sjóinn, og segist sjálf vera prins- essa! Komið þið og hjálpið mér að finna prinsessuna, og drepa kerling- una!“ Meðan þessu fór fram sat skógar konan heima hjá sér og var að vinna, en fóstursonur hennar að hjálpa henni. Á hverjum degi stað- næmdist konan fyrir framan falleg- an spegil, sem hékk á þilinu og starði i hann. Þá sá hún myndir af því, sem skeði annarsstaðar, og oft- ast sá hún Stellu, og þá gægðist Olgeir í spegilinn líka. — Og nú sá konan hvað hafði komið fyrir Stellu í hólmanum, og þá sneri hún sér að Olgeir og sagði: „Fljótt! Förum út í hólma, ann- ars verður prinsessan drepin!“ Þau sigldu út í hólmann og sóttu veslings prinsessuna; það mátti ekki seinna vera, þvi að þau sigldu frá norðurbakkanum á sama augnabliki og stjúpsystirin kom með hóp af hermönnum að suðurbakkanum. Auðvitað gátu þeir ekki fundið ókunnu kerlinguna og því siður prinsessuna, svo að þeir urðu liissa og stjúpsystirin varð bæði lirædd og reið. Nú vildi enginn hafa hana fyrir drotningu, þvi að enginn vissi nema prinsessan kæmi heim, og þegar nornin, sem stjúpsystirin hafði talað um, fannst ekki heldur, þá trúði enginn meira en svo því, að nornin hefði drepið hana. En Stella veslingurinn var svo hrygg, að hún skyldi vera orðin svona. — Skógarkonan reyndi með öllu móti að leysa hana úr álögun- um, en þvi miður var stjúpsystirin dugleg í göldruin, svo að ekki var hægt að breyta því, sem hún hafði gert. En stjúpsystirin var alltaf að leita að prinsessunni og þeim, sem höfðu hjálpað lienni, og loksins komst liún að því, að hún var hjá skógarkon- unni og Olgeiri. Hún afréð að drepa þau öll, en skógarkonan hafði séð þetta í spegl- inum og fór i bátinn sinn með prins- essuna og Olgeir. Þau sigldu út á sjó, en þá kom svartur svanur nteð rautt auga á móti þeim, baðaði út vængjunum og reyndi að hvolfa bátnum. „Þetta er nornin!“ sagði skógar- konan og greip silfurhnapp af kjóln- um sinum, stakk honum í byssu- hlaup Olgeirs og skaut svarta svan- inn. Hann gargaði og sökk, en í staðinn skaut stjúpsysturinni upp úr sjónum, en nú var hún dauð, og gat ekki gert þeim mein. Og í sama bili fann Stella, að nú var hún ekki gömul og bogin lengur <T) 5) Vitus Bering varð nú fyrir von- brigðum. í 20 ár hafði hann ekki verið hækkaður í tign. En dag nokk- urn fékk Pétur, keisari, skyndilega not fyrir hæfileika hans. Bering var skipaður kapteinn af fyrstu gráðu og útnefndur foringi og stjórnandi í geysimiklum leiðangri, sem átti að rannsaka, livort meginlönd Asíu og Ameríku væru tengd saman. í fleiri hundruð ár höfðu siglinga- þjóðir lieimsins reynt að finna leið norður um þessar heimsálfur. Nú féll það í lilut Vitusar Berings að finna lausnina. „Afsakaðu hvað ég kem seint, en ég tafðist á hárgreiðslustofimni." Hún: Gætirðu ekki lært að elska mig? Iiann: Nei, það gæti ég aldrei. Hún: Þessu bjóst ég við. Þú ert orðinn of gamall til að læra nokkuð, ræfillinn þinn. VEISTU — að sekúnduvísirinn á úrinu þinu fer 720 umferðir meðan litli vísirinn fer eina? — — liún var í fallega kjólnuin sinum, og ung og fríð eins og áður, þvi að nú var hún laus úr álögunum. Þau sigldu heim að ströndinni og þar komu hermennirnir hlaupandi á móti þeim og heilsuðu glaðir prinsessunni, sem nú var komin aftur. En prinsessan giftist Olgeiri — liann var nefnilega prins lika, en hafði verið i skóla hjá skógarkon- unni til þess að læra visku. 6) f febrúar 1725 lagði hann af stað með leiðangur sinn frá Péturs- borg í áttina til ósa Kamstjaka- fljótsins. Hann barðist gegn um ógnir og skelfingar; yfir óþekkt landsvæði , fjöll og frumskóga, steppur og stórfljót. Að vetrinum rikti liinn liræðilegasti kuldi í Si- beríu og hríðarstormurinn nísti í gegn um merg og bein. Og það var ekki fyrr en eftir þriggja ára erfitt ferðalag, að leiðangurinn náði settu marki. Þá hafði Vitus Bering og félagar hans farið mörg þúsund míl- ur gegn um eyðilegustu landsvæði á jörðinni. (Framh. i. næsta blaði). ,,Er hér enginn maður, sem gæti hlaupið eftir hjálp ......!“ w „Það er póstkort frá ungu hjón- unum.“ „llvað segja þau gott?“ „Þaa segjast vera í sjöunda himni.“ ,,Láttu mig hafa frímerkið." /**/+/r+/

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.