Fálkinn - 10.08.1945, Page 12

12 FÁLKINN
Övvq ^icbter-Tricl?:
ir vestan St. Johns, á Suðurströnd Ný-
fundnalands — ekki langt frá Kap Race.
— Er mikið um mannabyggðir á þeim
slóðum?
— Nei, þar er mjög dreifbýlt. En það
kemur fyrir að selveiðara rekur þangað.
— Ilvernig eru strendurnar, á þessum
slóðum?
— Þær eru sendnar, ineð hólum á víð
og dreif. Fyrir stór skip er þarna mjög
hættuleg siglingaleið. En smábátar geta
farið alveg upp undir land.
— Getið þér útvegað mér litla grunn-
skreiða snekkju og kunnugan, áreiðanleg-
an mann?
— Auðvitað.
— Innan fárra klukkustunda?
—• Allt i lagi!
— Þá gerið þér það.
— Hafið þér fundið eittbvað spor að
fara eftir?
— Já.
Hinn mikli skipamiðlari, bugsuðurinn
frá Broadway þreif lieyrnartólið.
XXVI. Fanginn á hólmanum.
Það voru liðnir tíu dagar síðan Evy
Westingbouse sendi bréfdúfuna af stað,
til þess að sækja hjálp. Hún bafði alið
önn fyrir þessum veslings heimilislausa
fugli, svo vel sem bún gat. I matarforðan-
um var á meðal annars poki með baunum,
sem dúfan át af mikilli græðgi. Hún varð
alveg tamin og virtist loks vera nægilega
þróttmikil til að fljúga aftur til heinr-
kynna sinna.
En Evy Wesingbouse var ekki neitt
liagsýn. Hvar befði hún átt að læra það?
Meslu erfiðleikarnir voru að finna nógu
þunnan pappír. Hún hafði í töskunni
sinni litla minnisbók, með fínum en allt-
of þykkum blöðum. Hún gerði fjölda til-
rauna með þessa pappírssnepla, en án
árangurs.
Þarna var ekkert til að skrifa með
annað en eldspýtur, sem hún dýfði i upp-
leyst sót. Að lokum heppnaðist henni þó
að koma fyrir bréfi á dúfunni, sem inni-
hélt nægilegar uppiýsingar, en lienni var
það Ijóst að það var rifið og illa með
farið.
En hún vonaði að það stæði þó þarna,
sem mestu varðaði að minsta kosti. Ef
bún liefði vitað það að beimilisfangið
hennar og nafn vantaði, befði hún að
sjálfsögðu reynt að leggja sig betur fram.
Hún sendi dúfuna af stað fyrri hluta
dags, þegar sólin skein yfir miðunum.
Hinn skynsami fugl, flaug nokkra bringi
í kringum lireysið. Það var síðasta kveðja
hans. Með liröðum vængjaslögum stefndi
hann í suðvestur og hvarf brátt úr aug-
sýn.
Evy Westinghouse horfðí á eftir hon-
um með tárvotum augum. Það var eins
og hún hefði misst þann eina vin sem hún
átti. Og dagarnir snígluðust áfram hræði-
lega hægfara.
Smátt og smátt vandist bún kring-
umstæðunum. Gömul færeysk peysa, sem
var hénni alltof stór, en annars blý og
góð, var henni ágæt vörn móti kpldan-
um. Hún var ennþá í liinum glæsilega
undirkjól, sem ætlaður var fyrir hina
miklu miðdegisveislu um l)orð í „Tbe
Eagle“. En liann var sannarlega illa far-
inn af öllu volkinu. Þessi fagra flik var
óhrein og farin að trosna. Silkifatnað-
ur átti ekki við í loftslagi Nýfundna-
lands.
Skórnir voru útslitnir eftir nokkra daga.
Háu hælarnir áttu ekki við í lireysi sel-
veiðimanna. Hún sparkaði þeim af sér og
nú lágu þejr úti i borni og dreymdi um
fyrri dýrð.
Verst var með bárið, fallega gullna bárið
liennar. En bún réði ekkert við það. Frá
því hún mundi eftir sér bafði þjónustu-
stúlka greitt benni. Og þessvegna varð að
fara með bárið, eins og verkast vildi. Það
fór sínu fram, það flæddi um herðar henni
og byrjaði smátt og smátt að missa sinn
gullna gljáa.
Það þýddi ekki að neita því, kofinn var
iiræðilega óhreinn. Ef lialda átti eldinum
lifandi, varð ekki hjá því komist að sótið
óx dag frá degi. Fyrstu átta dag'anna þvoði
bún sér samviskusamlega, við litlu lind-
ina, þaðan sem útsýnið var best á hólman-
um. En svo þegar þokan kom og grúfði, grá
og úrsvört yfir öllu, bélt bún sig inni við.
Einn daginn fann bún langa stöng á
floti niður við ströndina. Hún festi bvítan
klút á annan endann á benni og kom henni
fyrir í vörðu sem var á hæsta stað liólm-
ans. Hún bafði lesið i einhverri bók, um
gagnsemi slíks merkis og bún borfði á
verk sitt stolt og hrifin.
Það kom brátt i ljós, að bún þurfti ekki
að óttast það að verða bungurmorða fyrstu
mánuðina. Hún bafði fundið dósalykil og
eftir margar mishepnaðar tilraunir, tókst
benni loks að finna það út, livernig ætti að
nota hann. Aldrei á æfi sinni hafði bún
borðað slikan mat. Þar voru fiskibollur,
baunir, flesk og kindakjöt í káli. Þvi hauð
henni við fyrst í stað, en svo vandist bún
því og þótti það gott. Hún saknaði þess
lengi, að liafa ekki brauð, en svo einn dag-
inn fann bún poka með mjöli og eldaði úr
því graut.
Það var eiginlega ótrúlegt bvað henni
tókst að læra af sjálfri sér. Hún hafði þvi
miður aldrei verið á matreiðsluskóla og
bún hafði aldrei notað þráð og nál. en
neyðin rak bana nú bæði til þess og
annars.
Hvitar, grannar hendur liennar töpuðu
mýkt sinni og urðu nú liarðar og brjúfar.
IJin daglegu störf föru illa með liúðina. —
Nú var hún búin að fleygja af sér öllu
skrautinu og það var allt i allt ekki mikið
eftir af tískudömunni úr samkvæmissölum
stórborgarinnar. Hún hugsaði með skelf-
ingu til þess dags, þegar viðkvæmt silkið
í undirfötum Iiennar væri útslitið. Að vísu
voru einar tvennar oliubuxur í geymslunni
en þær voru svo stórar og ólystilegar, að
hana bryllti við að bugsa til þess að fara
í þær.
Sem betur fór bélst veðrið milt og gott,
þó að þetta væri í miðju þokutímabilinu.
Það var eins og þokan væri bálf laus í
sessi — eins og hún hefði ekkert vald
lengur.
Á björtum sólskinsdögum sat liún þar
sem hólminn var bæstur og starði í allar
áttir. En ennþá bafði bún ekki komið auga
á neitt sem líktist skipi eða bát. Eina nótt-
ina bafði bún heyrt í þokulúðri einbvers-
staðar í fjarlægð, þá þaut bún fram úr flet-
inu og út, en þá grúfði þokan yfir bafinu,
svört eins og veggur. Skömmu seinna, fjar-
aði og dó út bið ömurlega bljóð þokulúðurs
ins.
Henni bafði aldrei dottið það i hug, að
bún þyrfti að dvelja lengi þarna á bólman-
um. Örlögin böfðu verið benni svo bliðholl
að það var ómögulegt að þau færu að slá
al’ lienni liendinni, úr þessu. Og það gat
hún auðvitað sagt sér sjálf, að allt yrði
gert sem liægt væri til að leita að og kom-
ast fyrir afdrif þessa risaskips. Hún vissi
að allur heimurinn var skelfingu lostinn,
yfir þessu dulræna fyrirbrigði, sem hún
ein gat leyst.
Allt í einu datt henni Stockton major í
bug og það var eins og hún sæi annað and-
lit en lians á bak við uppgerðardrættina.
Hún minntist þess bvað rödd hans liafði
verið breytt, þetta örlagarika kvöld, þegar
einhver óskeikul eðlisávísun seyddi hana út
á þilfarið.
Aldrei mundi bún geta gleymt þessari
söngvnu rödd, með urgandi undirtóninum,
sem bún vissi nú að tilheyrði manni, sem
fæddur var á milli Neapel og Palermo. —
Það var eittbvað það í rödd Suður-ítalans,
sem hann á erfitt með að losna við. Og
eyra Evy Westinghouse var mjög næmt fyr-
ir sérkennum tungumála og allra afbrigða
þeirra. Á því eina sviði var menntun henn-
ar óumdeilanlega fullkomin.
Hún festi sér i minni yfirbragð þessa
manns, — dökkbrún augu, sem virtust eiga
svo lítið skylt við ljósrauðan hörundslitinn
varaþykkan og nautnalegan munninn og