Fálkinn


Fálkinn - 17.08.1945, Qupperneq 12

Fálkinn - 17.08.1945, Qupperneq 12
12 F Á L K I N N Övve ^icbtev-Tricl}: Henni fannst hún vera að sleppa sér. Það var eins og stonnurinn liefði Imgað vilja hennar og þrek. Þetta var svo von- laust alltsaman..... Og svo aðeins þessi eina sígaretta, sem lá þarna á þungu, klunnalegu tréborðinu fín, falleg og lokkandi, eins og kvenskór á útstillingu. Hún rétti þendina út eftir henni og kveikti í henni með andagt. Það var eins og hún nyti sinnar síðustu gleði. Sígar- ettali var tákn ástands hennar. Á hak við fárra mínútna nautn leyndist vonleysið, ömurleikinn og ef til vill dauðinn. Ó, hvað liún var góð. Það var eins og líf liennar fjaraði út með reyknum, sem lyfti sér upp að svört- um loftbitunum. Nei — hún hafði aldr- ei lært það að vera þolinmóð. Hina að- dáanlegu list umburðarlyndisins liafði hún aldrei haft tækifæri til að tileinka sér. Ótta þekkti hún ekki. Hún var dóttir Harry Westhingliouse — manns sem var þekkt- ur í tveimur heimsálfum, fyrir djörfung sina, miskunnarleysi og fifldjarft hugrekki. Fn «ú leiddist henni einveran, seip henni þótti svo skemmtileg til að byrja með, hún fór i skapsmuni hennar og dró úr þreki hennar. Það gat þó ómögulega verið ákvörðun örlaganna, að grafa liana lifandi á þessum útkjálka. — Ef til vill hæri henni að semja og láta eftir sig frá- sögn, um það sem hún vissi um afdrif „The Eagle“, Það gerðu allar lietjur, und- ir sömu kringumstæðum og hún var i. En nú hafði hún engan áhuga lengur, fyrir þessu klóri, með sótugum eldspýt- um. Þetta varð að fara eins og verkast vildi. Hún gat ekkert meira gert. Forlög- in urðu að gera við hana það, sem þeim sýndist. Hún lét aftur augun. Öll bernska hennar sveif henni fyrir sjónir. Dekrað- ur óþekktarangi hafði hún verið. Allir höfðu verð allt of fúsir til að láta liana ráða sér sjálf. Hún hafði aldrei þekkt neinn, sem vildi annað en hún sjálf. Meira að segja vinkonur liennar liöfðu auðsveipar beygt sig, undir yfirráð henn- ar. En hún hafði ráðið svo lengi yfir öll- um og öllu, að henni var farið að leiðast það, hún þráði mótspyrnu og mótlæti. Og nú átt hún við að stríða meira mót- læti en henni gott þótti. Allt var best í liófí. Sígarettan var húin. Hún horfði angurvær á gullið munnstykkið. . . . Þá kipptist hún allt í einu við. Það var komið annað lilj.óð í hamfarir stormsins. Skyldi henni hafa skjátlast? Það liljóm- aði fyrir eyrum liennar, nákvæmlega eins og þytur í eimflautu. Það var eins og báru- brakið og öskur stormsins revndu að kæfa þetta skerandi hljóð en höfuðskepnunum i hamförum sínum tókst ekki að yfirgnæfa með öllu hinn ofsafengna hvin eimfláut- unnar. Hún stökk fram úr fletinu og flevgði sígarettuendanum. XXVIII. Hjálpin kemur. Unga stúlkan varð allt í einu glaðvak- andi. Hún fann það á sér, að það voru menn í nánd. Þetta undarlega Iiljóð var nú þagnað, en nú vissi hún að eitthvert skip hlaut að hafa tekið eftir neyðarflagg- inu hennar og væri nú að gera henni að- vart. En hvað gagnaði það í slíku veðri sem þessu ? Hún reyndi að opna lmrðina, en sjórokið stóð samstundis eins og haglskúr inn i kof- ann. Vatnið lak úr henni. En Evy Westtinghouse lét sig nú ekki svo auðveldlega. Hún náði í olíubuxurnar og fór nú í þær án nokkurrar andúðar. Þær voru svo stórar að þær náðu henni í brjóst. Hún hnýtti axlaböndin yfir öxl- unum, fór í gömlu pevsuna og reyndi aftur að komast út á milli ágjafanna. í þetta sinn heppnaðist henni það. Hún flýtti sér á bak við stóran stein, þar sem hún vissi að var afdrep. Þetta var nú meira veðrið. Sjórinn bók- staflega rauk, annars var bjartviðri og þegar sjórokið ekki blindaði mann sá mað- ur langar leiðir. En það var annars ekki gott að átta sig. Stormurinn var svo mikill, að liann feykti ungu stúlkunni um koll, livert sinn sem hún áræddi fram úr skjóli sínu. En Evy Westinghouse fannst það gilda líf sitt. Og án þess að skeita um sjógarig og ágjafar, skreið liún, meira en gekk, hæst upp á hóhnann. Hún hélt sér i rifur og sprungur, því að annað slagið náðu stærstu bylgjurnar alveg til liennar og ógnuðu með að hrifsa liana með sér í afturfallinu. Þarna hæst á hólmanum, var liún nokk- urnveginn laus við óveðrið. Hún lagðist á hak við litlu steyptu vörðuna. Þar flögt- uðu ennþá tætlurnar af hvíta klútnum hennar fyrir storminum. Hún lá þarna hreyfingarlaus, nokkur augnablik, til þess að jafna sig, eftir þessa erfiðu og hættulegu för. Svo reis liún upp til liálfs og renndi aug- unum í kringum sig. Skipið sem húri hélt sig hafa heyrl til, hlaut eflaust að liafa strandað, i þessu veðri. Ósjálfrátt. heind- ust augu hennar að söndum strandlengj- unnar, þar sem hana sjálfa bar að landi. En þar var ekkert að sjá. Þá heyrði hún í sömu svipan aftur í eim- flautunni. Það var eins og liún væri rétt við eyrað á henni það hvein svo undar- leg'a í henni, alveg eins og í bílflautu. — Ileil bylgja af ofsagleði, þaut um huga hennar. Hún hafði lieyrt þetta hljóð áður. Það var hennar eigin lystisnekkja sem var i nánd. Alveg rétt. í miðju, úfnu og gráu sjórokinu kom hún auga á vélknúinn farkost með mikilli yfirbyggingu. Hann valt þar fram og aftur og það blikaði á livítan bóginn. Hún gleymdi allt í einu allri hættu og' rétti sig upp í fullri hæð og' veifaði. En það var eins og grið stormsins vildi hegna fyrir þessa óviðeigandi framhleypni, hann lirifsaði í hana og sló liana til jarð- ar. Hún valt niður efstu brekkuna og stöðvaðist liálf meðvitundarlaus i kletta- skorunni fyrir neðan sem var hálffull af vatni. Það var ekki meira en svo að liún hefði næga krafta, til þess að færa sig' til þeirrar hliðarinnar, sem var í skjóli fyrir sjórok- inu. Annars hefði það liæglega getað kom- ið fyrir að Evy Westingliouse, sem fyrir einhverja guðs mildi bjargaðist úr heims- liafinu hefði drukknað þarna á háðulegan hátt í tveggja feta vatni. En nú var liún úr allri hættu. Storm- inum tókst nú samt ekki að gera útaf við liana. Það var allt að því sigrilirósandi ljómi i augum hennar. Nú kom hjálpin bráðum og þá var allt gott. Ættingjar hennar höfðu sent henni hjálp og þessi aðkenning af máttleysi sem hún fann til mundi brátt hverfa. Svipur hennar varð áhyggjufullur. Bara að báturinn færist nú eklci og mannskapurinn drukknaði! Hún lokaði augunum af skelfingu við tilhugsunina um það ef slíkt kæmi fyrir. Hún leitaði í örvæntingu sinni að bæn, en bænir liöfðu verið sjaldgæfar á heimili Harry West- inghouse og hún kom ekki upp nokkru orði. Eins og í hálfgerðri leiðslu heyrði hún aftur í eimflautunni. Ennþá var þó ekki litli farkosturinn sokkinn. Þetta var skín- andi skip, sérstaklega byggður fyrir vond- an sjó og yfirbyggingin var svo ])étt að hún lak ekki dropa. „Esparanza" hét ])að. Já, það var hennar einasta huggun og von i þessari veröld. Hún reyndi að standa upp, en kenndi þá allt í einu sárra kvala í öklanum. Það var eitthvað að henni í vinstra fætinum. Henni fannst hún vera að falla i ómegin en með þvi að neyti sinna ítrustu krafta, heppnaðist henni að yfirvinna þetta skyndi lega aðsvif. Hún sneri sér með varúð og skreið á titrandi höndum og blóðugum hnjám gegn sjóroki og stormi. Þegar hér var komið var lystisnekkjan komin hér- umbil að landi. Það var sýnilegt að liún

x

Fálkinn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.