Fálkinn - 28.09.1945, Blaðsíða 3

F Á L K I N N
3
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Framkv.stjóri: Svsvnr Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Simi 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
BlaðiS kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfram
HERBERTSprent.
SKRAODARAÞANKAR
Þetta, „að þykja i'ugl sinn fagur“,
er ákaflega fallegur siður. Það er
gott að vera ræktarsamur við sjálf-
an sig, og á því hefir margur orð-
ið stór, og það þykir alveg sjálf-
sagt að vera sjálfum sér næstur,
þvi að sá sem liugsar meira um
aðra en um sjálfan sig á ekkert
fyrir höndum nema vanþakklæti og
lítilsvirðingu og kemsl aldrei úr
kútnum. Veröldin er nú einu sinni
svo vísdómslega gerð.
En — of jnikið af öllu má þó
gera. Sumum þykir sinn fugl svo
fagur, að þeir líta niður á alla aðra.
Sunium þykir sín skoðun svo fögur
og svo fullkomin, að þeir fordæma
skoðanir allra annara. Þetta fyrir-
brigði gengur aftur frá kyni til
kyns og frá degi til dags og kostar
þjóðina meiri andlega orku en vatns-
orkan er í öllum hennar fossum.
Ef reikna ætti til timavinnukaups
allar þær stundir, sem fara í súg
þrefs og rifrildis í landinu, þá yrðu
það mörg hundruð milljónir gull-
króna ó liverju óri, jafnvel þó eklci
væri reiknað eftirvinnukaup. En
hjó ölium þorra fólks er rifrildið
aðallega „eftirvinna".
Það er vitanlega liolt að deilt sé
um lilutina, því að þetta skýrir að
jafnaði merg livers máls. Það er
ekki ,gott að gleypa hverja hugmynd
ómelta og framkvæma iiana sam-
stundis. En það er heldur ekki gott
að hefja baráttu gegn góðri liug-
mynd vegna þess eins, að maður
var ekki sjálfur upphafsmaður að
lienni.
Það er þetta síðasta, sem því mið-
ur er svo algengt á voru landi. Það
er ekki nema sjálfsagt að menn
skiftist í flokka eftir lífsskoðunum
og lífsstarfi, og að hverjum manni
séu þessvegna liugfólgin ákveðin
mál, sem ekki eru geðþekk öðrum.
Um þau mál verða jafnan deilur,
og jjær eru sjálfsagðar og nauðsyn-
legar.
Önnur mál eru þannig, að þau
þurfa ekki að vera flokksmál og
eiga ekki að verða það. Við höf-
um dæmi um einstök mál, sem voru
svo þýðingarlaus að ekki þótti tiika
að deila um þau, og önnur, sem
voru svo mikilsverð að það þótti
goðgá að deila um þau. En þá varð
að deila um leiðirnar, heldur en
ekki neitt — hvernig frantkvæmd
málsins skyldi liagað. — Það þyk-
ir nefnilega ómissandi að deila.
„Fuglinn niinn er fegurstur, livað
sem hver segir,“ segjum við allir.
Það var liátíð í Danmörku,
er 26. september 1870 var að
kveldi kominn. Seint það kvöld
nokkru fyrir miðnætti, fædd-
ist elsti sonur Friðriks ríkiserf-
ingja og Lovísu krónprinsessu.
Að morgni næsta dags, 27. sept.,
var þetta tilkynt með 27 fall-
byssuskotum og flögg voru dreg
in að hún um alla Danmörku.
Þau verða mörg flöggin nú, sem
blakta í haustblænum í hinu
draumhýra landi, er konungur-
inn á 75 ára afmæli. í hinum
blómstrandi lundum Danmerk-
ur sameinast rauðu og hvitu lit-
ir danska þjóðfánans marglitu
laufi trjánna.
Víða um lieim samgleðjast
menn Danmörku, sem fagnar
því, að konungurinn hefir feng-
ið að halda þennan merkisdag
hátíðlegan í frjálsu landi, í
dagsbirtu eftir dimma nótt.
Iíristján konungur hefir átt
því láni að fagna að halda há-
tíð í landi sínu. Hefir hann not-
ið virðingar og aðdáunar þegna
sinna, svo að lýðhylli hans hef-
ir aldrei verið meiri en nú, enda
er hann þjóðhetjan, sem með
stillingu og festu einurðar hefir
aukið mönnum þrek og þolgæði.
Með kjörorði sínu hefir kon-
ungurinn svarið GuSi hollustu,
helgað þjóðinni líf og starf, og
heitið því að vaka yfir heiðri
sínum.
Þessi orð lýsa manninum,
hinum einlæga trúmanni, sem
ásamt drotningunni gekk til alt-
aris nokkrum klukkustundum
áður en liann ták við konungs-
tign. Hefir konungurinn verið
einn hinn kirkjuræknasti mað-
ur í Danmörku.
Með þjóð sinni hefir hann
verið í gleði og sorg. En því
konungsstarfi svarar þjóð hans,
hvar sem dönsk tunga er töluð,
á einn veg. Þjóðin er með kon-
unginum, sem altaf hefir verið
með þjóðinni. Til hans litu
menn oy litu upp til hans.
Höfði hærri en allur lýður átti
hann aðdráttaraflið, svo að
menn horfðu á hann, hinn hug-
djarfa konung, er átti viðkvæmt
hjarta, svo að þeir kyntust bæði
karlmenskubrosi og glitrandi
tárum. Þannig hefir konungur-
inn verið sameinigarmerki þjóð
ar sinnar.
Margar eru minningarjiar frá
stjórnartíð Kristjáns konungs.
Þeim fylgir sól og sumar. Ó-
gleymanleg í sögu dönsku þjóð-
arinnar er myndin af konung-
inum, sem á hvíta hestinum
heldur til Suðurjótlands, er það
land aftur sameinaðist Dan-
mörku, eins og dóttir, sem kem-
ur heim til rnóður sinnar.
Konungurinn og Alexandrine
drotning hafa átt fagnaðar-
stundir í Danmörku. Með fögru
heimilislífi hafa þau verið þjóð-
inni til fyrirmyndar, í gleðinni,
og í baráttunni.
Á þrengingatímum hefir það
sést hvern mann Kristján kon-
ungur hefir að geyma. Þar
mátti sjá mann, sem kunni ekki
að hræðast, þar mátti líta for-
ingja, sem aldrei vildi víkja frá
brautum skyldu og fórnar.
Þessvegna á hann þau itök í
þjóð sinni, að þegnar hans hafa
viljað láta lífið fyrir hann. Um
leið og barist var fyrir frelsi
Danmerkur endurrömaði í hjört
um þegnanna: Konungurinn lifi!
Guði sínum trúr, helgandi
þjóðinni þjónustu sína, vakti
hann yfir heiðri sínum. Á langri
æfi, í sólskini hagsældar og í
dimmviðri þrenginga, hefir
Kristján konungur borið hrein-
an skjöld.
Ilér á íslandi er einnig um
þetta hugsað og talað. Hingað
hafa konungshjónin komið k
sinnum og séð Island í sumar-
skrúði. Það er vitanlegt hvern
hug konungurinn hefir borið til
íslands. Konungskveðjan, sem
barst liingað 17. júní 19H, bar
því vitni, að einlægar óskir
komu frá góðu hjarta
I Danmörku er hátíð haldin,
og á lslandi hugsa menn sam-
fagnandi um frjálsa bræðra-
þjóð og göfugan konung henn-
ar.
Bj. J.