Fálkinn - 28.09.1945, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Herbergi númer 6
Eftir Kalla.
Ágúst Björnsson var ágætis
piltur og vel skynsamur. Hann
var gjalkeri hjá heildverslun í
Reykjavík. — Húsbóndi lians
treysti honum mjög vel og fól
honum þessvegna, að fara til
Vestmannaeyja í ábyrgðarmikl-
um erindum fyrir sig.
Ágúst fór frá Reykjavík á
miðvikudagskvöld, en kvaðst
koma aftur til baka á sunnu-
da;gsmorgun. Ferðin gekk á-
gætlega, og eftir 10 tima sigl-
ingu var komið til Eyja. Hann
var að virða fyrir sér þessa
fögru landsýn og þetta háa
bjarg, sem skipið lá alveg inn-
undir, þegar bátur legst að
skipshliðinni og fólkið þyrpist
niður í hann, mest af þvi eru
sjómenn og ein og ein sælleg
sveitastúlka. Það var yndts-
legt veður svo enginn fékk upp-
sölu á Ieiðinni í land.
— Jæja þá, dæsti Ágúst, þeg-
ai' í land var komið. Hann hafði
svo oft heyrt að það væri svo
erfitt að komast í land í Vest-
mannaeyjum.
Nú varð hann að útvega sér
herbergi og fæði og gekk það
allt ágætlega. Þetta var í fyrsta
sinn, sem Ágúst kom til Eyja.
Bærinn sjálfur var ljótur í hans
augum, honum fannst liúsin svo
illa skipulögð, að engu væri
líkara en Eyjaskeggjar hefðu
mist þau niður hin,gað og þang-
að.
En það var nú eiginlega ekki
þetta, sem Ágúst var sendur til
að athuga og þessvegna varð
hann að taka til starfa og ljúka
erindi sýnu á þeim tíma, sem
hann hafði ætlað sér og það
gerði hann líka.
Þegar Ágúst kom út af einni
skrifstofunni þar á staðnum,
var kallað á hann með nafni.
Ágúst leit um öxl og var þar
kominn Magnús Helgason, gam-
all skólabróðir hans og vinur.
Þeir heilsuðust innilega, því að
þeir höfðu ekki sést síðan ó
skóaárum sínum í Reykjavík.
Og kom það þá einstöku sinn-
um fyrir, að þeir splæstu í eina
sívala, náðu sér í bíl og kven-
fólk — auðvitað — en óku
bara ofurlítið út úr bænum,
allt í liófi — náttúrlega.
Magnús var að flýta sér eitt-
hvað og bað Ágúst að líta
heim til sin þá um kvöldið.
Svo sagði hann Ágústi heimilis-
fang sitt og að liann mætti alls
ekki svíkjast um að koma.
Klukkan rúnilega 8 um kvöld-
ið var Ágúst kominn heim
til Magnúsar. Magnús bauð hon-
um í stóra og fína stofu og datt
Gústa þá ósjálfrátt í liug, að
Magnús hlyti að vera vel stæð-
ur, eftir íbúð lians að dæma.
En einmitt á sama augnablik-
inu tók Ágúst eftir gullhring
á hægri hendi Magnúsar og
spurði hvort hann væri giftur.
Mágnús kvað svo vera, Svo
sagðist hann ætla að ná í kon-
una sína og lofa lionuni að
sjá hvað liún væri falleg og
myndarleg, hreint og heint guð-
dómleg.
En Gústa brá ekki meira en
það þegar Magnús kom með
konuna, að liann ryktist til í
stólnum og kaldur sviti spratt
honum á enni, því að hún var
engin önnur en kærastan hans
frá því fyrir liálfu öðru ári síð-
an. En andlitið á Magnúsi var
allt eitt ánægjubros þegar liann
sagði:
— Þetta er konan mín, Erla
Jónsdóttir, og þetta er vinur
minn Ágúst Björnsson.
Ágúst rétti lienni hönd sína
og tók hún snöggvast í hana,
mjög vandræðalega. Hann ósk-
aði þeim síðan til hamingju og
allra heilla í framtíðinni.
Hún tók þessu öllu mjög eðli-
lega og var ekki liægt að sjá,
að liún liefði nokkurntíma séð
Ágúst áður. Svo gekk hún út
úr stofunni og sagðist koma
rétt strax með kaffið. Og eitt
var vist, að Magnús hafði ekki
tekið eftir neinni geðshræringu
hjá henni.
En það var á annan veg með
Ágúst. Hann var eins og upp-
málaður aumingi og var Erla
varla komin út úr stofunni,
þegar Magnús spurði liann, og
ekki að ástæðulausu, hvort
Iiann væri eittlivað lasinn, eða
hvort hanii væri ekki búinn
að jafna sig eftir sjóferðina.
Ágúst kvaðst vera jafngóður
eftir ferðalagið, en sagðist hafa
fundið til einhverra þyngsla,
um það bil er hann kom inn
í stofuna. Magnús ætlaði að
rjúka fram til konunnar sinn-
ar og ná í vatn, en Gústi flýtti
sér að segja, að þetta væri liðið
hjá og sig langaði ekkert í vatn,
en sig langaði hálfpartinn í síg-
arettu. Magnús bað hann fyrir-
gefa, að liann liefði ekki boðið
honum að reykja.
í þessu kom Erla inn með
kaffið og sýndist Gústa hún
vera eittlivað viðutan, þegar
hún var að legg'ja á borðið.
Svo sneri hún sér að Gústa og
sagði:
— Viljið þér gjöra svo vel
að færa yður að borðinu.
Ágúst þakkaði, og gjörði sem
hún hað.
Nú var byrjað að gæða sér á
kaffinu, en lítið var um sam-
ræður, þó að aumingja Magnús
gerði hverja tilraunina á fætur
annari til að koma þeim af stað.
Þangað til hann allt í einu kom
þeim báðum til að volgna.
— Ertu annars ekkert við
kvennmann kenndur ennþá,
Gústi minn? Það getur svo vel
verið þó að við Erla vitum það
ekki. — Nei, ekki er nú svo
vel, svaraði Gústi og' reýndi að
dylja hvað þessi spurning liitti
liann illa. Og var það mesta
furða livað honum tókst það.
En Erla þreif kaffikönnuna
og þaut út úr stofunni, kafrjóð
í kinnum. Gústa fannst nú
íiorfa til vandræða og fór að
tala utan að þvi við Magnús,
hvort hann vildi ekki ganga
eitthvað út í bæ með sér og
féllst Magnús strax á það, eftir
að Gústi var búinn að afþakka
meira kaffi.
Nú kom Erla aftur með kaffi-
könnuna og lést endilega vilja
að Gústi fengi sér meira kaffi,
en hannvar fljótur að afþakka og
kvaðst ómögulega geta drukk-
ið meira. Svo kvaddi Gústi og
þakkaði fyrir góðgerðirnar.
Þeir gengu svo niður i bæ og
nú snerust samræður þeirra
ekki um kvenfólk og þess hátt-
ar, eins og í gamla daga. Nú
voru það stjórnmál og verslun-
armál og þannig leið tíminn
fljótt hjá þeim, þangað til Gústi
fór að hafa orð á því, að það
væri víst orðið nokkuð fram-
orðið. Magnús fylgdi honum
svo þangað sem hann bjó, svo
kvöddust vinirnir, liklegasl í
siðasta sinn sem vinir.
Þegar Ágúst var kominn úpp
á herbergið sitt, þá settist hann
á legubekkinn og fór að lmgsa
um þessa fimm mánuði, sem
hann var með Erlu.
Hann kynntist henni af lil-
viljun, á sunnudegi fyrir hálfu
öðru ári síðan í bíl, sem var
að fara til Ilafnarfjarðar frá
Reykjavík. Hann lenti við hlið
hennar í bílnum, hún var ansi
ræðin og skemmtileg og féll
honum einkar vel í geð. Ilún
var með ýmislegt sælgæti, bæk-
ur og þessliáttar, sem hún var
að færa sjúkling, sem lá þar í
sjúkrahúsi. Þegar til Hafnar-
fjarðar kom, bað hún um að
Amerískí golf-medstarinn, Sammy Snead (hér að ofan) húði
sína fyrstu keppni í Portland, Oregon, eftir að hann var leystur
frú herþjónustu. Auðvitað bar hann sigur úr býtum — hlaul
meira að segja 289 stig — hvað sem það nú þýðir.