Fálkinn - 28.09.1945, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VNCSSVtf
LE/&NMIRMIR
Kötturinn risans.
Það, sein ég setla að segja ykk-
ur núna, skeði í gainla daga, þegar
allsstaðar var fullt af dvergum og
göldrum iiér á. jörðinni.
Þá var uppi dvergur, sein hét
Snuddi. Þetta var í rauninni allra
besti dvergastrákur, en hann hafði
bara þann óvana, seni margir dverg-
ar hafa haft, að hann erti aðra
hvenær sem hann gat.
Þegar liann stækkaði, fór hann út
í veröldina til að leita sér atvinnu.
En það var nú hægar ort en gert,
því að þá var engin Bretavinna.
„Við höfum eklcert við þig að
gera,“ sagði fólkið í stórri höll,
sem liann kom í, „við eigum „Borð-
dúkaðu-þig“, svo að við þurfum
engan þjón hérna.“
„Geturðu burstað sjö-mílna-stíg-
vél?“ var hann spurður á öðrum
stað. „Nú ekki það — þá höfum
við ekkert við þig að gera, því
að húsbóndinn notar aldrei öðru-
vísi stígvél."
ólisstaðar var svo mikið af alis-
konar kynjum og galdratækjurn að
Snudda veslingnum var alveg of-
aukið. Hann fór lengra og lengra
að leita fyrir sér og loks var hann
kominn upp í fjöll.
Þar kom liann að litlu, skritnu
húsi. Kringum það voru svalir á
allar hliðar, og í varpanum fyrir
ofan húsið var hópur af gæsum.
Á svöiunum stóð gömul kona og
var að hisa við stóra sæng, sem
hún hrissti af öllum kröftum.
Það kom heilt ský af hvítum dún
út úr sænginni, og konan kinkaði
kolli og sagði ánægð:
„Nú fær það nógan snjó, skíða-
fólkið á íslandi, eins og það hefir
verið að óska sér!“
Drengurinn sá strax að þetta
hlaut að vera liún Slyddumamma.
Þekkið þið hana? Það er hún,
sem býr til snjóinn, þegar Iiún
hristir sængurnar sinar.
Snuddi fór til hennar og lineigði
sig niður að jörð og sagði:
„Góðan daginn, Slyddumamma,
þú hefir víst mikið að gera núna,
að lirista allar sængurnar þínar?“
„Já, það hefi ég,“ svaraði Slyddu-
mamma. „En ég kemst þó alltaf yfir
það, enda vil ég heldst liugsa um
það sjálf, svo að ekki komi rugl-
ingur í ahnanakið. Það væri lak-
ara ef það færi að snjóa um mitt
suinar, en eins og þú veist vilja
allir fá snjó um jólin, og skiða-
fólkið heimtar snjó um páskana.
O, það held ég nú. En að er verra
með gæsirnar mínar.“
„Hvað er með þær?“ spurði
Snuddi.
„Það er nú svoleiðis, að i hvert
skifti sem ég fæ mér gæsastelpu
þá kemur einhver prinsinn og gift-
ist lienni — ég veit ekki hvernig
í þvi liggur, en þeir rífast bein-
línis um gæsastelpurnar mínar!“
„Þær hljóta þá að vera ósköp
fallegar!“ sagði Snuddi og gægð-
ist upp í varpann, en þar sat ljóm-
andi falleg stúlka með gular, lang-
ar fléttur, en hjá lienni stóð prins
og hað liana um að setjast á bak
hestinum sínum og tvímenna með
heim.
„Já, laglegar eru þær, stelpúrnar,“
svaraði Slyddumamma, „en ein-
hvern verð ég að liafa til að gæta
gæsanna, því að annars fæ ég eng-
an dún - og hvernig ætti þá að koma
snjór, ef ég gæti ekki hrist sæng-
urnar niínar?"
„Láttu mig þá liugsa um gæsirn-
ar,“ sagði Snuddi. „Þú getur verið
örugg um, að enginn prins kemur
til að sækja mig.“
„En ef til vill kemur þá prins-
essa í staðinn!“ sagði Slyddumamma
og ldó, því að hún var mesta gæða-
kerling, og leist vel á Snudda.
Svona atvikaðist það að Snuddi
fékk atvinnu hjá Slyddumömmu. Á
hverjum morgni fór hann út á varp-
ann og stóð yfir gæsunum; þær
voru svo stórar að það lá við að
hann hefði beig af þeim.
En því miður var hann dálítið
ertinn,- Einn daginn tók hann allra
stærstu sængina liennar Slyddu-
mömmu og hristi úr henni í suð-
ur, og þið megið trúa að það snjó-
aði mikið á Ítalíu þann dag, þó að
þetta væri um sumar. Og svo fyllti
hann sængina af pappírsmiðum.
Nokkrum dögum síðar hirti
Slyddumamma sömu sængina. Henni
brá lieldur en ekki í brún, því að
nú snjóaði pappír.
„Þetta hefir dvergskömmin gert!“
sagði lnin. Og svo hljóp hún og
ætlaði að lúskra á honum, en hann
sá hana og varð hræddur og hljóp
inn í gæsastíuna.
„Jæja, þú getur þá húkt þarna,“
sagði hún og skellti aftur hurð-
inni, „ef þú kemur út bíta gæsirn-
ar í lappirnar á þér.“
„Æ, fyrirgefðu mér, ég> skal aldrei
gera það aftur. Hjálpaðu mér að
komast fram hjá gæsunum.“
„Nei,“ sagði Slyddumamma afund-
in.
En Snuddi hélt áfram að nudda;
hann lofaði að gera allt, sem Slyddu-
mamma vildi, ef hún aðeins hljápaði
honum og léti gæsirnar ekki gera
honum mein.
Loks sagði hún: „Það er bara
eitt, sem mig langar til að eiga,
og það er kötturinn risans i Vest-
urfjalli. Náðu i hann handa mér.“
Snuddi lofaði því, og Slyddu-
mamma hleypti honum út, gaf hon-
um nesti og nýja skó og svo fór
liann. En honum var um og ó;
hverig átti hann að ná kettinum
frá risanum?
Undir kvöld kom hann til ris-
ans, sem sat i hægindastólnum
sínum og var að reykja pípu og
lék sér við köttinn.
„Skelfing er það skrítinn hund-
Framhaldssaga barnanna:
Vitns Beringr
17) Vitus Bering lagði mjög hart
að sér til að létta þjáningar félaga
sinna, og fór svo að lokum að liann
sýktist sjálfur al' skyrbjúg og var
þegar svo þungt haldinn, að honum
var ekki hugað líf. En hann tók ör-
lögum sínum með jafnaðargeði. Allt
fram til síðustu stundar gegndi
hann hlutverki hins hugrakka for-
ingja, sem talaði kjark í menn sína
og glæddi lífsvon þeirra og þrek. í
dagbók skipslæknisins segir, að Vit-
us Bering hafi dáið úr „hungri
þorsta og kulda og vegna and-
streymis og óbærilegra rauna.“ Lát-
laus en táknrænn trékross var reist
ur á gröf lians. Ári síðar tókst þeim
sem eftir lifðu af leiðangursmönnum
að komast aftur til Kamstjaka.
18) Ævi Vitusar Bering hafði
verið nær óslilin keðja vonbrigða og
einatt höfðu afrek hans og þrekvirki
sætt ranglátri gagnrýni. En í dag
er starf hans viðurkennt af Iand-
l'ræðingum og vísindamönnum um
heim allan, og óþreytandi elja hans
og göfugmannlegt hugarfar liefir
tryggt lionum tignarsess á meðal
liinna mestu landkönnuða allra
jijóða. Þegar 200 ár voru liðin frá
fæðingu Vitusar Bering, minntist
öll danska þjóðin lians m. a. með
útvarpsdagskrá, sem lielguð var lietj-
unni frá Jótlandi, og það voru gerð-
ar víðtækar ráðstafanir til að reist-
ur yrði stór og tilkomumikill minnis-
varði, honum til heiðurs í fæðingar-
hæ hans Horsens.
Endir.
ur, sem þú erl með í lófanum,
lierra risi,“ sagði Snuddi ósköp
sakleysislega. „Hundur? Geturðu
ekki séð að þetta er köttur?“ sagði
risinn. „Er það köttur. Nei, það er
hundur, svo framarlega, sem ég
heiti Snuddi.“
Nú fór að síga í risann og hann
kallaði á þjóninn sinn og spurði:
„Hvað er jietta, sem ég er með í
lófanum?“
Þjónninn var jafn heimskur og
liann var langur, og risinn var
sjálfur litlu vitrari. Snuddi livísl-
aði einhverju að þjóninum, og svo
sagði hann: „Þetta er hundur, herra
risi!“
„Nú tekur út yfir!“ hrópaði ris-
inn fokvondur. „Þetla þoli ég ekki!“
Svo setti hann litla köttinn á gólf-
ið og tók hattinn sinn.
„Hvert ætlarðu?“ spurði Snuddi.
„Til risans í Austurfjalli,“ svar-
aði risinn. „Hann kom til mín í
gær og var með hundinn sinn, og
liefir liaft skifti á honum og kett-
inum mínum. En það skal hann
fá borgað.“
„Þú ættir ekki að láta hann fá
liundinn aftur,“ sagði Snuddi, „liann
gæti reynt í annað skifti að liafa
skifti á honuin og kettinum."
„Rétt segir þú,“ sagði risinn. „En
livað á ég þá að gera við hundinn?“
„Þú getur gefið mér hann,“ sagði
Snuddi.
„Taktu hann þá!“ sagði risinn og
fór i sjö-mílna-stígvélin sín. Ris-
inn fór svo að sækja köttinn, að
hann hélt, en Snuddi flýtti sér
heim til Slyddumömmu með kött-
inn, og hún fyrirgaf lionum allt.
= § =
Tollai'inn: — Leyfist mér að
spyrja — er þetta skolt einkaeign
frökenarinnar?
Jón: — Það er annars merkilegt,
livað sumir geta verið utan við sig.
Einn mann þekkti ég, sem gerði það
stundum á kvöldin að leggja frakk-
ann sinn kirfilega upp í rúm og
breiða vendilega ofan á hann, en
sjálfan sig hengdi liann svo upp á
snaga.
Sveinn: — Það þykir mér ekki
mikið. Eg þekkti mann, sem var oft
svo utan við sig á kvöldin, að hann
bjó um hundinn í rúminu, en spark-
aði sjálfum sér niður stigann.
= § =
Þeir höf&u verið á balli á Borg-
inni og hittust daginn eftir........
— Hvernig gekk þér heim i nótt?
— Alveg prýðilega, þangað til ég
kom fgrir hornið. Þá steig einhver á
hendurnar á mér.
-§ =