Fálkinn - 28.09.1945, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
sækja sig' á sjúkraliúsið eftir
klukkutíma.
Nú sá Ágúst sér leik á borði
og eftir klukkutíma var hann
kominn með híl að sjúkrahúsinu.
Hann sagði við bílstjórann um
leið og liann lagði tíukróna-
seðil í lófa hans. — Við skulum
hara aka gætilega til Reykja-
víkur, ég horga.
— Eg skil, svaraði bílstjór-
inn. Svo blés hann í hornið sitt.
Eftir nokkur augnablik kom
Erla. Gústi opnaði bilhurðina
og hneigði sig um leið og hann
bað hana að gjöra svo vel. Svo
settist hann við hlið hennar í
annað sinn. Og bíllinn rann af
slað.
Eftir stulta þögn, spyr hún
bílstjórann livort ekki verði
fleiri í bílnum. Hann svaraði
því neitandi.
Mjög undarleg tilviljun,
sagði Gústi og brosti. Hún leit
til hans dálítið glettnislega og
sagði:
— Já, það finnst mér líka. Og
Gústi þóttist lesa það úr svip
hennar að hana grunaði hvernig
á því stæði.
Nú fór feimnin að flýja þau,
og spjölluðu þau um alla
lieima og' geima, þó að aðal-
umræðurnar snerust um bíó og
dansleiki. Þegar lii Reykjavíkur
kom voru þau orðin dús og
hann búinn að bjóða henni i
híó þá um kvöldið og átti hann
að koma laust ívrir klukkan
níu að sækja liana.
Nú staðnæmdist bíllinn, og
þau ætluðu varla að trúa að
hann væri kominn heim til
hennar. Svo fljótt leið tíminn.
Hún rétli honum höndina að
skilnaði og sagði:
- Við liittiunst aftur í kvöld.
Svo brosti hún innilega, að
honuni fannst, og hljóp inn í
luisið. Um kvöldið gekk allt
ágætlega. Hún sagðist aldrei
hafa skemmt sér eins vel á Uíó.
Auðvitað trúði hann þvi þá. —
Svona skemmtu þau sér, ýmist
i bió eða á kaffihúsum og
eins og gengur og gerist hjá
unga fólkinu nú á dögum.
Stundum fóru þau heim til hans
og nulu ástarinnar og þeirrar
sælu, sem sálin og það sem
henni fylgir öðlast, þegar elsk-
endur faðmast og kyssast. En
enginn veit sína æfina, fyrr en
öll er. Og sannaðist það hér
sem oftar.
Það var á laugardegi. Þau
liöfðu ákveðið að fara á dans-
leik, sem álti að vera á Ilotel
Island þá um kvöldið. Dansleik-
urinn átti að byrja með kvöld-
verði kl. 7.
Það gekk bókstaflega allt á
móti Gústa, það kvöld. Reim-
arnar í lakkskónum hans slitn-
uðu, svo að hann varð að senda
eftir öðrum. Klukkan var orðin
liálf álta þegar hann hringdi á
bílstöðina og fékk það svar, að
það væri enginn bíll við i augna
blikinu, en hann kæmi á hvei’ri
stundu.
Gústi bað þá um fyrsta bílinn
heim til Erlu. Svo flýtti hann
sér lieim til liennar, en þegar
þangað kom var hún enn að
bollaleggja í hvaða kjól liún
ætti að fara. Hann bað hana
um að flýta sér nú að ákveða
þetta, því að þau voru orðin of
sein. Hún svaraði honum skæt-
ingslega, að ef hann væri mjög
tímabundinn, þá gæti hann far-
ið án sin. Ágúst var nú orðinn
brúnaþungur en þagði samt,
þangað til bíllinn kom loksins
kl. 8. Þá spurði .hann aftur
Iivort ekki væri liægt að fara að
koinast af slað. En liún lét sem
hún lieyrði ekki til lians, eða
hann væri ekki í herberginu.
Þegar bíllinn var búinn að bíða
í tíu mínútur var lagt af stað.
Ekkert töluðust þau við á leið-
inni. Þegar niður að lióteli kom,
hjólpaði hann henni úr káp-
unni. Svo fór hún frá honum,
án þess að segja eitt aukatekið
orð. Og gat hann sér til, að liún
liefði farið að laga á sér hárið
eða þesshátlar.
Ilann stóð nú þarna frammi
góða stund og var farið að leið-
ast. Þangað til Jónas kom til
hans (Jónas vann á skrifstof-
unni með honum) og sagði:
Hvað er að sjá þig kunningi,
það er engu líkara en að þú
hafir verið að eignast fjórbura,
eða kannske þú sért svona
þunnur.
Svo fór hann með Gústa inn
i lílið prívat þar inn af for-
salnum, sem vanalega var full-
skipað en nú aðeins einn maður
og það varðar engan um hvað
liann var að gera.
Jónas tók nú upp einn vel
vaxinn viskípela og sagði um
leið og hann rétti Gústa liann.
Drekktu svo þennan leið-
indasvip burt af ásjónu þinni.
Gústi hló að fyndni hans um
leið og hann tók vænan teyg af
þessum ágæta vökva og ekki
fóru þeir af prívatinu, fyrr en
pelinn var orðinn þurr og lagð-
ur til í einu horninu, hjá nokkr-
mn bræðrum sínum.
Þegar fram í forsalinn kom,
stóð Erla þar og skimaði i all-
ar áttir. En þegar hún sá Gústa
koma, brá liún upp lítilsvirð-
ingarsvip og spurði, hvort liann
ætlaði ekki að láta sig biða
lengur. Ágúst var nú orðinn
kaldur fyrir hlutunum og svar-
aði, að annað eins hefði hann
mátt híða eftir henni og það
síðast í kvöld. Þau gengu því
næst í salinn og var auðséð
að hún var reið. Enda gerði liún
enga tilraun til að leyna því. Og
ekki töluðu þau saman undir
borðum nema kurteisin krefð-
ist Jiess.
Klukkan 11 var staðið upp
frá borðum. Þá gekk Erla rak-
leitt til einnar vinstúlku sinn-
ar, og liorfði Gústi á eftir þeim
út um salardyrnar. Góð stund
er liðin og fólkið farið að dansa.
En Erla er hvergi sjáanleg.
— Al'sakið, það er maður sem
biður yður að gera svo vel að
tala við sig, upp í herbergið
númer sex. Það var þjónn sem
kom með þessi skilaboð. Ágúst
þakkaði þjóninum og liélt af
stað upp í herbergið, en þegar
hann er kominn upp i miðjan
stigann, dettur honum Erla í
hug. Ef liún skildi nú koma á
meðan, jæja þá, það er ekki
nema rétt á liana, hún hefir
ekki komið svo vel fram í kvöld
og svo hélt hann áfram.
Inni í herberginu númer sex
sátu tveir menn að drykkju.
Annar þeirra var Jónas, sem les
andinn kannast við, en hinn var
N.N.
Það var Jónas, sem gert hafði
boð eftir Gústa. Jónas bauð
Gústa sæti, náði í glas í viðbót
og svo var drukkin skál ís-
lands. Og eftir stutta stund
eru tvær flöskur tómar, en
mennirnir kátir og fjörugir,
eins og olt vill verða undir
slíkum kringumstæðum, nema
livað þorstinn ágerist.
Jónas hringdi á þjóninn og
bað um þrjár flöskur í viðbót.
Og svo var þorstanum svalað,
ef til vill lieldur mikið, sungið
og drukkið, hlegið og skrafað.
Og allt létu þeir fjúka, sem
þeim datt i liug, sem ekki er
liafandi eftir.
Það var það síðasta sem
Gústi mundi eftir, að þjónninn
kom inn og sagði við hann:
— Það er frölcen niðri í sal,
sem óskar að fá að tala við
yður.
— Snautaðu út betlarinn þinn,
muldraði Gústi um leið og hann
valt út af stólnum.
Ágúst er vaknaður. Hann
horfir um herbergið sem liann
er i. Hann kannast alls ekki
við það. Svo sér hann fötin
sín öll í kuðli á stól. Rúm-
ið, sem hann er i er ágætt. Á
borðinu eru flöskur og glös.
Allt þetla er eins og i þoltu
fyrir honum. IJöfuð lians er
svo þungt, að liann á bágt með
að lireyfa það. Hann liggur
nú rólegur og reynir að átta
sig á þessu. Jú, líklegast er ég
á liótel ísland, liugsar hann
með sér. En Erla, hvar er liún?
Hann hentist fram á gólf, þegar
lionum datt Erla i hug. Höfuð-
verkurinn ætlaði alveg að drepa
hann. Hann nær sér í vatn og
drekkur mikið. Svo klæðir hann
sig í snatri. Finnur annan sokk-
inn, engan skyrtulinapp og
stingur því flibbanum í vasann.
Og fötin vorn eins og hann
liefði sofið í þeim. En Jónas
var nú svo góður að liátta hann,
en líklega hefir hann stungið
skyrtuhnöppunum ásamt sokkn-
um i vasa sinn í óg'áti.
Nú er að komast lieim, svo
litið beri á, því að liann vildi
ekki fyrir nokkra muni lála
sjá sig svona. Erlu varð liann
að liitta og fá eithvað sam-
liengi í þetta allt. IJann liringir.
Og eftir augnablik var þjónn
kominn til lians. CtÚsíí bað hann
að útvega sér bíl og koma með
frakkann og hattinn sinn. Ágúst
Framh. á bls. 24.
Janet Blair og Charles Boyer.