Fálkinn - 14.02.1947, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Putnam Fennel
N ý b a
Anna náði varla andanum af
eftirvæntingu, þegar hún var að
sveigja vagninum inn á auðan blett
fyrir utan járnbrautarstöðina i
Wendover. Hún vissi að hún mundi
aldrei geta fyrirgefið sér, ef hún
yrði i'yrst til að skráma þessa fallegu
nýju bifreið. Ekki höfðu framhjólin
fyrr snert kantsteininn en hún
sneri lyklinum og leit á manninn
sinn.
— Fór ég of nærri? spurði hún.
— Eg hefi alltaf á tilfinningunni
að ég sé að beygla aurbrettið.
Ray brosti. — Hér er yfrið nóg
rúm, elskan mín. Þú þarft ekkert
að óttast, og svo hefirðu líka feng-
ið ökuleyfi núna.
— Já, víst hefi ég það, en vagn-
inn var svo breiður og vegurinn
svo mjór.
— Manni finnst það alltaf fyrst
í stað, en það venst af manni með
timanum.
— Það færi betur að það gerði
það. En sannast að segja er ég hálf
kvíðin út af þessari ferð til hennar
mömmu í dag. Finnst þér eiginlega
að ég ætti nokkuð að vera að fara?
— Auðvitað. Þú mátt til að gera
ökukennaranum þínum sóma, finnst
þér það ekki? Og auk þess ekur
þú miklu betur en þú sjálf heldur.
— Þegar þú situr við hliðina á
mér, já, en þegar ég er ein....
Hann hallaði sér að henni og
kyssti hana.
— Hvaða bull.... sapði hann,
— en nú heyri ég í lestinni, sem
ég á að fara með. Hlustaðu nú á.
Þú ekur eins og við höfum talað um
— ef þú treystir vagninum þá
treystir hann þér. Hann opnaði
vag'ndyrnar og hljóp út.
— 'Vertu nú sæl!
— Vertu sæll elskan.
Hún veifaði til hans, þangað til
hann hvarf inn í fjöldann. Þarna
sem Iiún sat í vagninum var hún
að hugsa um hve skritin þessi fyrsta
ferð á stöðina, i þeirra eigin vagni,
hefði verið. Vitanlega hafði Ray
getað farið gangandi, eins og hann
hafði alltaf gert áður; en núna,
eftir að hún hafði fengið ökuskir-
teini, ætlaöi hún að aka með hann
á stöðina á hverjum degi.
Eftir að lestin hafði másað. af
stað fór hún að brjóta heilann um,
hvort hún gæti nú yfirleitt ekið
bifreiðinni — eftir að hún var orð-
in ein. Hún reyndi að rifja upp
fyrir sér öll heilræðin, sem Ray
hafði gefiÖ henni.
Hún ók vagninum hægt aftur á
bak. Hann var kominn að kalla út
á akbrautina þegar blásið var hark-
arlega fyrir aftan hana. Hún heml-
aði snöggt, og hreyfillinn hóstaði og
stundi og var líkast þvi að hann
ætlaði að stöðvast.
— Heyrðu telpa mín, sagði hún
við sjálfa sig og reyndi að tala í
sama tón og Ray, — þessi litli
Jones:
k a ð u r b í I
spegill þarna er einstaklega nota-
legur hlutur, sérstaklega ef þú kær-
ir þig ekki um að láta aka aftan
á þig. Littu í hann við og við.
Hún setti vagninn aftur i gír og
bjóst á hverju augnabliki við nýrri
hættu úr óvæntri átt. En þó tókst
henni að komast klakklaust yfir
í Cedar Avenue, og smám saman
eftir því, sem hún færðist nær
heimilinu urðu krampatökin á stýr-
inu lausari — og loks ók hún eins
og Ray hafði kennt henni að aka.
Hún lagði vagninum beint fyrir
utan eldhúsgluggann. Þá gæti hún
notið þess að horfa á hann meöan
hún væri að þvo upp og hugs-
aði um ferðina til Elmvale, þar
sem móðir hennar átti heima. Hún
hafði lofað henni að koma akandi
þangað undir eins og hún fengi
ökuskírteinið sitt, en nú fannst
henni þetta dálítið djarfleg ráða-
gerð, þegar á það var litið, að
Elmvale var í hinum enda borgar-
innar.
Fyrir utan gluggann glömpuðu
sólargeislarnir á gljálakkinu og
krómjárninu á bifreiðinni.
Ray sagði að hún ætti vagninn,
vegna þess að hún hafði annast
borgunina. Hún vissi að hann lang-
aði til að eignast bíl, þó að hann
hefði aldrei minnst á það — ung-
ur málaflutningsmaður getur ekki
leyft sér mikla útsláttarsemi fyrir
200 dollara tekjur á mánuði. En
mánuð eftir mánuð hafði hún sparað
hvern eyri þangað til hún loksins,
kvöldið fyrir eins árs brúðkaupsdag-
inn þeirra, gat sagt honum, að nú
væri draumurinn genginn i uppfyll-
ingu.
Það hafði verið gaman að sjá á
honum andlitið þá, þegar hún sagði
honum þessa frétt!
— Þér er ekki alvara að telja mér
trú um, hafði hann sagt, að þú
hafir sparað 300 dollara af pening-
unum á einu ári.
— Jú, en ég hefi ni^ hálfskamm-
ast mín fyrir það stundum. Þér
hefði svo sem ekki veitt af að fá
þér ný föt, og stundum er ég hrædd
um, að þér hafi fundist maturinn í
lélegasta lagi.
— Herra minn trúr, ég á nóg af
fötum — og ef ég borðaði betri mat
en ég fæ, þá liði ekki á löngu þang-
að til ég yröi að borga tvöfalt far
með lestinni. Ncí, elskan mín, þú ert
alveg einstök manneskja.
Undir eins og þau sáu vagninn
hafði þeim báðum komið saman um
að þetta væri einmitt rétti vag'ninn
handa þeim. Ray hafði stýrt leigu-
bifreið meðan hann var að lesa
undir próf, og hafði gott vit á bif-
reiðum.
Ray vildi endilega að liún lærði
að stýra bifreið. Vagninn væri laus
og liðugur allan daginn, sagði hann
við hana, svo að annað næði ekki
nokkurri átt en að hún notaði hann.
Hann hafði verið þolinmóður
kennari, og kennslan — bæði verk-
leg og' fræðileg — hafði nú staöið i
einn mánuð.
Uppþvotturinn i eldhúsinu hafði
tekið lengri tíma en hún gerði ráð
fyrir og klukkan var orðin nærri
því 12, þegar hún var búin að ganga
frá öllu í húsinu. Svo hafði hún
fataskifti og klukkan var orÖin 13
þegar hún lagði af stað.
Umferðin var ekki mjög til traf-
ala þangaÖ til hún kom inn í miðja
borgina. Það var dásamlegt að aka
i sólskininu, og það kann að vera
að liún hafi verið örlítið stolt af
sjálfri sér og bílnum. En eftir því
sem hún færðist nær miðbænum
og þungum flutningabílum frá verk-
smiðjunum meðfram ánni fór að
fjölga á strætinu varð hún ekki
eins örugg og áður. Fingur hennar
tóku fastar á stýrinu, en hún muldr-
aði fyrir munni sér:
— Mundu bara að vera róleg
og fara hægt.
Hlaðinn kolavagn beygði inn á
akbrautina fyrir framan hana og
munaði minnstu að hann snerti
spyrnirinn á bifreiðinn hennar. Hún
dró ósjálfrátt úr hraðanum, en
samtímis heyrðist ískur i hemli fyr-
ir aftan hana. Stór flutningsbifreið
straukst framlijá henni. — Varaðu
þig að fara ekki fram úr hámarks-
hraðanum, systir góð! lieyrði hún
að bíistjórinn kallaði til hennar
um leið og hann fór hjá.
Það kom hiti í kinnarnar á Önnu.
Vitanlega ók hún of hægt. Bara að
hún væri komin heim til sín og
hefði aldrei lagt þetta upp. Eða
að Ray hefði verið með henni.
Umferðin varð þéttari og þéttari
kringum hana.
Hún hélt áfram út Broad Street.
Hún hafði mikinn lijartslátt, svo að
hún gat fundið hvernig hjartað
hreyfðist. Það stóð á sama í hvaða
, átt liún leit, allsstaðar komu bif-
reiöar, sem stefndu á hana. Hún
vissi að Ribbet Street var beint
framundan henni. Ef hún kæmist
þangað gæti hún ef til vill beygt
inn i garðinn. Þegar hún kom að
horninu, þar sem hún átti að beygja,
var stór grár bíll þar fyrir og
girti veginn, fyrir utan bankann á
horninu. Hún gat séð á blásturs-
rörinu á bifreiðinni að hreyfillinn
vár í gangi, en bílstjórinn sýndi
ekki snið á sér- til að þoka burt.
Hann sat hreyfingarlaus og starði
á dyrnar á bankanum.
Anna var að velta því fyrir sér
hvort hún ætti að nota flautuna.
Það voru fleiri bifreiðar bak við
hana, sem auðsjáanlega ætluðu að
beygja fyrir þetta sama horn líka.
Áður en hún komst að niðurstöðu
komu þrír menn með mjklu fasi út
úr bankanúm. Tveir þeirra voru með
töskur og hlupu undir eins inn í
gráu bifreiðina, en sá þriðji stóð
t* r •
j o r i
á aurhlífinni og horfði um öxl á
bankadyrnar. I sama bili heyrðust
tvö skot, hvort eftir annað. Maður-
inn á aurhlífinni skaust inn í bílinn
og hann beygði á hraðri ferð inn
í Ribbet Street. Var hann varla kom-
inn i livarf þegar maður kom
lilaupandi út úr bankanum. Hann
var hár og gildur, en furðanlega
frár á fæti. Hann kringdi varirnar
þegar hann leit þangað, sem grái
bíllinn hafði staðið. Hann leit við á
sama augnabliki og áður en Önnu
hafði grunað hvað hann ætlaðist
fyrir, hafði hann rifið upp vagn-
hurðina hennar og var sestur hjá
henni.
— Reynið að komast af stað!
Beint niður strætið!
Anna starði skelfingu lostin á
andlitið, sem ekki var nema hand-
arbreidd frá henni. Hún þrýsti sér
aftur í sætið:
— Eg.... ég get ekki .... ég
kann ekki.......
Ruddalegt, bólugrafiö andlitið á
manninum afmyndaðist af vonsku,
og um leið fann hún að skamm-
byssuhlaupi var þrýst að brjósti
hennar.
— Reynið að hypja yður af sta'ð.
Eg var að enda við að loka munnin-
um á einum þarna inni — svo að
mér stendur á sama livort það er
einum meira eða minna. Af stað..
í hel. ...
Einhvernveginn kom hún vagnin-
um af stað.
— Út á miðja götuna — þar sem
hægt er að komast úr sporunum!
— En það eru aÖrir vagnar fyrir.
— Akið á milli þeirra — svona!
Hann tók í stýrið með vinstri hend-
inni og billinn þaut á milli bakara-
vagns og guls strætisvagns. Á sið-
asta auenabliki gat Anna stýrt bíln-
um undan og forðað árekstri við
bifreið, sem kom á móti henni.
— Viljið þér láta drepa yður?
tókst henni að stama upp úr sér.
Maðurinn svaraði ekki, en starði
beint framundan sér, með skamm-
byssuna á linjánum. Anna beið þess,
árangurslaust að svo stöddu, að
einhverjir kæmu og veittu bófanum
eftirför. En það var auösjáanlega
grái bíllinn en ekki bifreiðin henn-
ar, sem athyglin beindist að.
Augnablik fékk hún nýja von,
þegar hún sá lögregluþjón á horninu
á Chestnut Street. En skammbyssu-
kjafturinn stefndi á hana.
— Reynið ekki neinar brellur?
Það kostar yður lífið.
Lögregluþjónninn gaf merki um
að aka áfram. Ömurleg kennd greip
Önnu, henni fannst sem öll sund
væru lokuð. Enginn virtist skeyta
um livernig henni farnaðist.
Þau þutu áfram hverja götuna
eftir aðra. Við Emerson Street fór
að draga úr umferðinni. Bófinn
liafði ekki sagt nokkurt orð i lang-
an tíma, en þegar þau komu að