Fálkinn - 14.02.1947, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YNSSW
GALDRANORNIN
Einu sinni fyrir löngu var þjóð-
arsorg í Ævintýralandi, því að fer-
ieg galdranorn liafi setst að í Trölla-
skógi. Og liún rændi niörgum bestu
börnunum í höfuSstaSnum. Svo
hafði hún líka náS í töfrasprotann
hirð-galdramannsins. Þessi stafur
var svoleiðis, aS sá sem hafSi hann
inni á brjóstinu á sér var ósýnileg-
ur. Og ef maSur veifaSi stafnum
þrisvar, gat maður óskað sér þess
sem maSur vildi.
HirS-galdramaSurinn var orðinn
gamall og farinn og hafSi einhvern-
tíma lagt galdrasprotann frá sér
og þá hafSi nornin náS í hann. Og
svo bar þaS viS, að prinsessan hafSi
fariS út úr hallargarðinum í leyfis-
leysi og kom ekki aftur. Allir skildu
aS þaS var nornin, sem átti sökina
á þessu. Og allir hörmuSu hvarf
prinsessunnar en enginn þó eins
og Jörgen, sonur þvottakonunnar.
Hann liafði oft lcomiS inn í hallar-
garSinn og leikiS sér við prinsess-
una.
Kóngurinn hét þeim, sem gæti
bjargaS prinsessunni úr grcipum
nornarinnar, að hann skyldi fá
prinsessuna fyrir konu og hálft kon-
ungsríkiS. Og margir reyndu en
engum tókst það. Nornin liirti þá
alla. Jörgen langaði líka til að reyna.
Hann náði sér í harða brauðskorpu.
Þegar hann kom út i skóginn hitti
hann hirð-galdramanninn, sem sat
þar og var að gráta, af því að
hann kenndi sér um að prinsessan
hvarf. Jörgen vorkenndi honum og
fór til hans og reyndi að hugga
hann. GaldramaSurinn var soltinn,
svo að Jörgen gaf honum skorpúna
sína, og sagði honum að hann ætl-
aði að reyna að bjarga prinsessunni.
Galdramaðurinn svaraði: „Já, þú
hefir hjartaS á réttum staS, sé ég
og ég vona að þér takist það. Eg
er orðinn svo gamall að ég kemst
ekki út i Tröllaskóg, en ég skal
reyna að hjálpa þér. Hérna er hring-
ur. Þegar þú dregur hann á fing-
urinn verður þú afar sterkur, og
þegar þú setur upp þessi gleraugu
hérna, þá geturðu óskað þér hvers
sem þú villt.“
Dréngurinn þakkaði fyrir sig og
svo fór hann. Hann reyndi gler-
augun undir eins og nú óskaði liann
sér aS hann sæi, hvar töfrasprotinn
væri niður kominn, og nú sá hann
að hann lá á hillu, inni í húsi í
skóginum. Hann lét gleraugun vera
kyrr á nefinu og labbaði áfram. Svo
fann hann húsið. Þegar hann tók í
klinkuna á hurðinni kom nornin
vaðandi. Jörgen varð svo hræddur
þegar liann sá hve ljót hún var,
að liann varð alveg máttlaus í
hnjáliðunum. Hárið var hlaupið í
berði, svo að það hlaut að vera bæði
ár og dagar síðan hún hafði greitt
sér. Og fötin voru ekki nema garm-
ar og druslur, og um munninn á
henni lék lymskulegt glott, svo að
sá í eina gula tannbeyglu.
— HvaS viltu hingað, krakkinn
þinn? spurði hún.
— Eg er að leita að prinsessunni
okkar, stamaði strákurinn hræddur
Þá þreif nornin í handlegginn á
honum og ætlaði að draga liann
með sér ofan í kjallarann, en nú
mundi Jörgen eftir hringnum og
spyrnti á móti. Nornin varð stein-
hissa á hve sterkur strákurinn var,
og flýtti sér að ná i töfrasprotann,
en þá greip strákurinn í liana. Hann
tók annari hendinni í hárlubbann
á lienni en hinni í baklilutann, og
fleygði henni út úr dyrum, svo að
skórnir lirutu af lienni. Svo tók
liann stafinn og veifaði honum þrí-
vegis upp i loftið og sagði:
— Eg óska að nornin ríði sóflin-
um sínum beint ofan i Heklugjá!
í sama vetfangi sá liann að nornin
tvílienti sóflinn og settist á hann og
svo sveif hún upp í loftið.
Næst óskaði hann sér að liann
gæti séð hvar prinsessan væri, og
öll hin börnin, sem höfSu horfið.
Þegar hann leit i gleraugun sá hann
að þau sátu grátandi niöri í kjall-
aranum. Hann stakk töfrasprotan-
um inn á brjóst sér og gekk niður
i kjallarann, en hurðin var læst. En
þá þrýsti liann hendinni á hana,
svo að hún lét undan. Börnin urðu
hrædd því að þau sáu engan, en
þá tók Jörgen sprotann af brjóst-
inu svo að hann sást. Þá urðu nú
börnin glöð.
Jörgen veifaði nú sprotanum og
óskaði þess að þau stæðu öll við
hallarhliðið. Og það varð.
Nú varð heldur glatt á hjalla i
höllinni, þegar Jörgen og prinsessan
komu. Galdramaðurinn fékk sprot-
ann sinn aftur. Og Jörgen gerði boð
eftir móður sinni og giftist prins-
essunni.
Ása, 11 ára.
— Konan mín vill alltaf hafa síð-
asta orðið.
— Og konan mín vill alltaf hafa
síðasta öskrið.
— Innilega til hamingju, — ég
óska að J)ið verðið jafn sæl og allir
óskuðu að Ottó og ég yrðum....
$ $ jfc s|e s|e
Stráksi hafði verið ósköp óþægur
og faðir hans skipaði honum að
fara að liátta, og sagðist ælta að
koma á eftir og tala yfir hausamót-
unum á lionum. Áður en drengur-
inn fór upp i lagðist hann á hné
og bað: — Guð minn, ef þig langar
til að hjálpa strák, sem er í klipu,
þá er tækifærið núna.
*****
Skóladrengur (við föður sinn):
— Geturðu sagt mér live langt er
l'rá jörðinni til tunglsins?
Faðir: — Nei, það get ég ekki.
Skóladrengur: — Þá máttu ekki
skamma mig þó að mér verði refsað
fyrir fákunnáttu þína á morgun.
♦ ♦♦♦♦
Dómarinn: — SegiS þér mér nú
ungfrú, hvar kyssti hann yður?
Hún: — Á munninn, herra dóm-
ari.
Dómarinn: — Nei, ég á ekki við
það. Hvar voruð þér?
Hún (roðnar): — í faðminum
á lionum.
*****
Hann: — Heldurðu að launin mín
nægi þér til að lifa af, elskan?
Hún: — Eg reyni að komast af
með þau. En á hverju ætlar þú þá
að lifa?
— Að hverju ertu að gantast?
— Það er símskeyti, sem kitlar
mig svo í iljarnar.
*****
Gömul kona fór til læknis og
hann makaði joði á spjaldhrygginn
á henni. Hún spurði hvað þetta
kostaði og læknirinn setti upp 10
krónur og 50 aura. — Þetta er
ófjuðlega dýrt fyrir svona lítinn
blett, sagði konan. — Eg borga
ekki nema tvær og fimmtiu fyrir
að láta þvo eldhúsið mitt!
*****
— Hefir maSurinn yðar gaman- af
garðrækt?
— Hvort honum þykir! Honum
þykir svo vænt um garðinn sinn
aö eiginlegá hefði hann átt að vera
ánamaðkur.
*****