Fálkinn - 30.05.1947, Qupperneq 12

12
F Á L K I N N
DREXELL DRAKE:
22
»HAUKURINN«
kemur, Sai'ge. Það er enn hálftími til mið-
degisverðar. Og Clara var að byrja á svo
spennandi sögu um fjárþvingun..............
Sai'ge fékk sér stól. — Gotl og vel! Eg
liefi lika dálítla sögu að segja — um Shank
Goldman. En við getum látið hana bíða.
Clare siiratt upp. — Eigið þér við hann
Goldy frá Bronx? spurði hún.
— Já, einmitt, svaraði Sarge.
— Jú, ]iað er hann, sem er aðalmaðurinn
i allri svívirðingunni, húsbóndi, þegar ég
hafði komist að raun um það, aðfaranótt
miðvikudagsins, að þér væruð ekki lögreglu-
maður, datt mér undir eins í hug að það
væri Goldy, sem hefði gert yður út af örkinni
til þess að ræna okkur herfanginu. Það sagði
ég líka Brady og Slim.
Haukurinn sagði ekki orð. Hann sat bara
og hlustaði með athygli.
— Goldy er leiguþý Ballards, skiljið þér
húsbóndi, liélt Clare áfram. — Joe taldi hann
keppinaut sinn. Joe hafði komið vel saman
við Ballard, þangað til Goldy kom og bolaði
Iionum frá. Goldy hefir safnað að sér verstu
bófunum í Bronx, og hann gerir allt, sem
Ballard ])(')knast að skipa honum. Það eru
vafalaust bófar Goldys, sem hafa mvrt Joe.
— Það var þessi fjárþvingunarsaga, ung-
frú Clare, sagði Haukurinn að lokum. Hann
var farinn að verða óþolinmóður.
- Nú skal ég koma rétt strax. En fyrst
viljið þér vist heyra hvar þér getið hitt Goldy
á skrifstofutíma hans. Það er staður uppi í
Bronx, sem heitir „Glerhauskúpan“. Þar er
Goldy vanur að taka á móti þýjum sínum
á liverju laugardagskvöldi. Joe fór þangað
líka á laugardagskvöldum áður en þeir urðu
fjandmenn, hann og Goldy. Allir bófar
Goldys afhenda honum herfang sitt. Og svo
skiptir liann á milli þeirra. Ballard er van-
ur að konia þangað lika.
Á liverju laugardagskvöldi? Það er laug-
ardagur á morgun! sagði Haukurinn.
XXIX. Línurnar skýrast.
Það varð ekki annað séð en að allir glæpa-
fréttasnatar í New York hefðu fengið frjáls-
ar hendur til þess að setja saman eins mikl-
ar gífurfréttir og unnt var, um Sneed-morð-
ið á laugardagsmorguninn. Bomban, sem
Ballard hafði látið springa í kvöldblöðunum
á föstudag, var ekki nema barnamatur i
samanburði við það, sem borið var á borð
i blöðunum morguninn eftir. Það var krydd-
að andans fæði, sem borgarbúar fengu i
litlaskatt á laugardagsmorguninn. Svo margt
hafði gerst að blaðamennirnir liöfðu verið í
algerðum vandræðum með livað þeir áttu
að nola í aðalfyrirsögn. En í flestum blöð-
unum gekk aðalfyrirsögnin þó út á það, að
bófarnir hefðu í raun og veru tekið völdin
í New York.
Bak við allt það, sem skrifað var uin
þetta mál, grillti lesandinn í Haukinn, sem
ógeðslegan óvætt, djöfullega slyngan glæpa-
mann, sem gæti vafið allri lögreglunni í
New York um fingur sér. Gamlir glæpir,
sem aldrei höfðu fengið skýringu, voru nú
rifjaðir upp aftur og skrifaðir á reikning
Hauksins. En það var ekki Haukurinn einn,
sem blöðin töluðu um. Þau skiptu sökinni
á glæpafaraldrinum til helminga á liann og
hina sofandi lögreglu borgarinnar.
„Skipulagður bófaflokkur, sem levfir sér
að steyta hnefann framan í þjóðfélagið, á
þennan Iiátt, hlýtur að sjálfsögðu að liafa
einhverjar aðalstöðvar, sem aðgerðum hans
er stjórnað frá,“ skrifaði eitt blaðið. „Hvers-
vegna leitar lögreglan ekki uppi lireiður
Hauksins ?“
Það var orðið kunnugt, að Lavan umdæm-
isstjóri hafði tekið rannsókn málsins í sín-
ar hendur. Hann liafði ekki að svo stöddu
viljað hrófla við þeim upplýsingum, sem
Ballard hafði gefið. Af Lavans hálfu lá ekki
annað fyrir en ummæli, sem hnigu að því,
að hann liefði fengið öruggar sannanir fyr-
ir því, að Sneed senator hefði verið myrtur
i sínu umdæmi, nánar tiltekið sömu götu
sem bófunum hafði lent saman. Þessar saún-
anir mund'i hann leggja fram þegar hann
áliti hæfilegl.
Fyrst um sinn vildi umdæmisstjórinn ekki
segja livað Wade hefði fundið við rannsókn
sína í Hálfmánanum, en þar voru allslaðar
blóðblettir eftir morðið. Það hafði sannfærl
hann um, að upplýsingar, sem hann haíði
fengið hjá „Mortimer Halbert Graves“ voi u
alls ekki þýðingarlausar.
Það voru ekki margir aðrir en Ballard,
scin skildu til fullnustu þýðingu liinnar
stuttu tilkynningar frá Lavan umdæmis-
stjóra. Enda var það Ballard, sem þessari
tilkynningu var heint til. Umdæmisstiórinn
heið nú aðeins eftir næsta útspili. Þessvegna
hafði liann afráðið, að geyma hestu trmnp-
in sin.
Atvikið á Claymore Hotel virtist gei-a
málið flóknara en áður. Hypes sem Iiafði
verið fluttur á spítala, hafði látið hafa það
eftir sér, að einn af mönnum Lavans hefði
skorist í leikinn einmitt i þena svifum, sem
haiin ætlaði að fara að bandíaka Haukinn.
En blöðin lögðu ekki milda álierslu á um-
mæli Hypes. Þau voru skilin sem klunna-
leg tilraun til að breiða yfir að Hypes hefði
hlaupið á sig.
Ballard hafði látið duga að visa til fyrri
skýrslu sinnar, þegar blöðin komu lil að
spyrja hann frétta.
Deildin mín liefir haft nasasjón af Haukn-
uin lengi, sagði hann. — Brady var kominn
á sporið eftir honum, þegar hann var myrt-
ur. Eg mun hráðlega liafa gómað Haukinn,
en þegar það er gert mun margt skrítið og
einkennilegt koma á daginn.
Umdæmisstjórinn var að íhuga aðallín-
urnar i rannsókninni. Það varð að rann-
saka alla stafsemi Joe Kolniks grandgæfi-
lega. Hann varð að komast að hversvegna
vinnukonan lijá Sneed senator hafði fram-
ið sjálfsmorð. Og svo varð að komast fvrir
hver það var, innan lögreglunnar, sem bar
ábyrgð á því, að Joe Ivolnik hafði fengið
að opna knæpu sína aftur. Loks varð að
komast að því, liver átti bílskálann hjá
Hálfmánanum.
En handsömun Hauksins var livergi nefnd
á starfsskrá umdæmisstjórans. Hann ætlaði
að láta aðra innan lögreglunnar um þaðmál.
Morgunblöðin liöfðu gefið í skyn, og liaft
eftir yfirfulltrúanum, að lögreglan væri í
þann veginn að gripa liann.
Haukuririn hafði lesið niorgunblöðin með
morgunverðinum í Copley-Vendome. Blöð-
in liöfðu ekki frætt liann á neinu, sem hann
ekki vissi áður. Þvert á móti. Ef blaða-
snáparnir hefðu séð smágreinarnar, sem
liann Iiafði skrifað í svörtu bókina sína
kvöldið áður, mundu þeir hafa lengt grein-
arnar um helming.
Hann sat og var að fletta blöðunum; það
voru ákveðin atriði, sem liann var að leita
að, og hann liafði ekki fundið þetta þegar
Sarge kom inn og[ hlammaði sér í hæginda-
stól.
Þá er þetla búið, sagði liann og varp
öndinni.
Eg skil yður svo, sem þér hafið kom-
ið Clare Iieilu og höldnu um borð? sagði
I laukurinn.
— Það er alll i lagi, húsbóndi. Hún er
þessa stundina að fara framhjá Sandy Hook.
Það er að heyra eins og þér saknið
hennar?
— Ojá, einn eða tvo d'aga, en -svo líður
það líklega hjá. En hvar gátuð þér fengið
hana til að fara?
Það skal ég segja yður, Sarge. Eg sagði
henni að ég ætlaði að gefa yður dálítið frí,
og að þér munduð líklega heimsækja hana
á Bermuda nokkrum dögum eftir að hún
kæmi þangað. Svo að þá liafði lnin dálítið
tilhlökkunarefni.
— Þér eruð gamansamur, húsbóndi. En
að öllu ganini slepptu ])á fiiírist mér liún
vera fyrirmyndar kvenmaður.
Það er alveg áreiðanlegt, Sarge. Hún
hefir gefið okkur réttu spilin á hendina.
Við þurfuin ekki annað en halda á þeim.
— Það er ekki smáræði, sem blöðin segja
í dag, sagði Sarge til að skipta um umtals-
efni.
— Nei, en ég finn ekki það, sem ég er
að leita að þar, svaraði Haukurinn.
— Hvað er það?
Frásögnin af því, að þessum fimmtíu
þúsund dollurum hennar ungfrú Sneed hafi
verið stolið.
Og hvaða álvktun dragið þér af því?
— Það getur ekki verið um annað að
gera, en að ungfrú Sneed vilji af einhverj-
um ástæðum halda því leyndu. Hún liefir
varla trúað öðruin fyrir því en Ballard.
Og hann mun liafa ákveðið að blöðin
skyldu ekki fá að vita neitt um það.
— Vitanlega, og hvað lialdið þér að það
bendi á, Sarge?