Fálkinn - 06.06.1947, Blaðsíða 4

4
F Á L K I N N
Marrakech,
»lögregluborgin«
í Marokko.
VÖRUBlLLINN skrönglast
áfram og hoppar yfir gróp-
irnar í sandöldunum. Hit-
inn er drepandi En bíistjórinn
okkar, franskur maður, virðist
ekki vera þreyttur eða taka sér
nærri þénnan steikjandi hita sem
við höfum ekið í, þessa fjögur
iiundruð kílómetra síðan við fór-
um frá Marrakech. Ilann reyk-
ir og rabbar sleitulaust.
Það er ekki langt síðan
að ómögúlegt var að aka upp
i Atlasfjöll vegna þessara stöð-
ugu láta i Reguibat-Kabylunum.
Eg man þá tíð er ]>eir slógu
upp íjöldunum úti á þessum
„rohIa“ sínum og fóru skæru-
ferðir i allar áttir.
—- En þeir eru nú úr sögunni
fyrir fullt og allt? segi ég.
Bílstjórinn svaraði ekki undir
eins, hann hafði nóg að hugsa
að krækja íyrir allar skorpurn-
ar, sem gerði veginn að þvotta-
bretti.
Við erum að erfiða okkur upp
brattar Idíðar Atlasfjallanna,
sem eru alþaktar tinnugrjóti.
Þarna vex ekki annað en lítið
eitt af þyrnum, stórvaxin kakt-
us, lágstofna og kræklóttar þyrni
rósir og einhverjar hálfvisnar
litlar jurtir, sem leggja undir
flatt og andvarpa eftir vætu.
Bílstjórinn heldur áfram að
tala við sjáfan sig og segir:
— Reguibat-Kahylarnir eru
tillölulega rólegar núna. Þeir
haldta sig á landamærunum upp
að skákum Máranna og lifa á
smygli. Það er ekki verst fyrir
þá að þurfa að borga eyðimerk-
urræningjunum þetta gjald til
þess að fá að vera í friði. Nei,
sulturinn er versta hættan —
þurrkarnir hafa verið hræðileg-
ir í Marokkó í ár. Og vegna þess
að þeir hafa ekki getað heyjað
lianda bústofninum, verða þeir
að drepa liahn í stórum stíl.
Þeir hafa troðið sig út af keti
í marga mánuði, en nú verða
þeir að totta fingurna á sér.
Hann snarbeygði til þess að
lenda ekki á kaktusrunna. Og
svo liélt liann áfram: — Jæja,
maður verður að vísu ekki neins
var ennþá, en þegar þeir eru
orðir matarlausir er alltaf liætt
við að þá langi til að fara í
ránsferðir og heimta skatt af
öðrum hirðingjum. Ónei, maður
er víst ekki búinn að bíta úr
nálinni með þá.
En vitið þið hvernig Frakkar
fara að því? Nú skulið þið
hevra: A þessu svæði, sem er
vist nálægt 150.000 hektarar, búa
um 200.000 manns, en af þeim
eru aðeins fimm hvitir — fimm
Frakkar. Og þeim er aldrei gert
mein. Ber ])að ekki vott um að
að það sé ærlegt og lýðhollt,
fólkið hérna í Marokkó, og að
það hjálpi Frökkum?
Þegar maður lieyrir þetta
hlægilega hull um að Frakkar
beiti kúgun og grimmd, ja, þá
verð ég að leyfa mér að hlæja
lierrar minir! Það er dálagleg
saga!
Eg einsetli mér að láta
það ekki dragast lengi að kynn-
ast þessum fimm Frökkum.
A þessum slóðum, sem sýna
svo mikið af rauðum og gulum
lit vantar alveg tvo hti: grænt
og hvítt. En allt í einu rekum
við augun í þá á svolitlum hól.
Það er setuliðsbærinn Imn’M’-
Tanout, með hvít hús á grænr.i
vin.
Eftir rykugum veginum, sem
er likastur hillingum í eyði-
mörkinni koma fjórir riddaiar
í livítum einkennisbúningum og
á eftir þeim sá fimmti, sem
lieldur á fána. Og svo koma
180 marokkóhermenn úr 26.
goum-herdeildinni.
Goum-herdeildin er skipuð
vmveittum innfæddum mönnum
af ýmsum ættkvíslum. Þeir hata
gerst hermenn í franskri þjón-
ustu og ásamt gestahersveitinni
frönsku halda þeir uppi lögum
og regu í þessum víðlendu lier-
uðum, þar sem Kabylar. Bedii-
ínar og Tuaregar draga stund-
um upp græna fánann og gera
úl ránsferðir.
26. goum-herdeildin liefir að-
setur, eða réttara sagt á heima í
Imn’M’Tamout. Fyrrum, áður
en skipulag var komið á þessar
ættkvíslir, lifðu þeir hirðingja-
lífi á þessum slóðum og liöfðu
búðir sínar hér og livar í vinjun-
um. En í dag er þetta orðið
breytt, síðan friðvænlegra varð
liér í eyðimörkinni.
Það tekur ekki langan tíma
að svipast um í Imn’M’Tanaut
Þessi litli hviti útvörður menn-
ingarinnar eða varðstöð, sem
stendur á sandi eða rauðum sand
steini, er lílcur öllum öðrum
eyðimerkurbæjum í Suður-Mar-
okko. Þarna i Imn’M’Tanout er
allt háð goum-hermönnunum.
Þegar liermennina þyrstir
kaupa þeir drvkki, segir liðs-
foringinn, sem sýnir mér hæ-
inn. — Astir eru lika til sölu
í Imn’M’Tanout — innfæddu
stúlkurnar ganga með hermönn-
unum á göngum þeirra og lifa
herbúðalífinu líka. En í setu-
liðsbænum eiga þær heima i
ákveðnum bæjarhluta, sein þær
eiga forgangsrétt að. Þar eiga
þær heima í smákofum, sem
gerðir eru úr mold og gulu kalki,
og frágangurinn er líkastur klef-
um í fangelsi. Kringum þessa
kumbalda ganga ]iær erinda
sinna, undir beruni simni.
Aicha, Idja, Zorali, Orida eru
nokkur af nöfnunuin á þessum
fögru drósum, sem ganga her-
mönnunum til handa og skemta
þeim með söng og dansi.
— Hefirðu fengið piparmyntu-
teið eða kakó, Aicha? spyr liðs-
foringinn þegar við setjumst á
lágan grjótgarðinn kringum kofa
stúlkunnar. Þetta cr laglegasta
stúlka. Korung. En andlitið gljá-
ii af farða. Hún hefir grænan
silkiklút yfir svörtu hárinu, sem
hún hefir náð rauðleitum gljáa
á með því að lita það.
— Þú ert ánægð með tilver-
una, Aicha? spyr liðsforinginn.
Og hin glettna dís eyðimerk-
urinnar tekst öll á loft.
— Ánægð? Já, ég vera mikið
ánægð! Hermennirnir fá mán-
aðarkaup sitt i kvöjd og þá fær
Aicha pening, svara hún kank-
vis. Kvöldin sem hermennirnir
fá mála sinn er þröng í setu-
liðsgarðinum. Þá koma stúlkurn-
ar í hóp og hrópa hástöfum:
— Látið þetla ganga fljótt!
Flýtið ykkur!
Það eru meinleg örlög, sem
þessar veslings stúlkur liafi
hlotið. Þær koma í þessar út-
kjálkastöðvar riðandi múlasna,
venjulega 5-6 saman. Þessar
lcslir gripa í mannsmynd ríða
næst eftir vistalestunum þegar
lierinn er á ferðalagi, og stund-
ber það við að kúlur frú fjand-
mönnunum hitta þær í höfuðið
eða brjóstið.
Þetta eru ástarbrúður, leik-
föng goum-hermannanna og allt-
af með óbreytanlegt bros á rauð-
máluðum vörunum.
Það er hungrið, sem knýr