Fálkinn - 06.06.1947, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
DREXELL DRAKE:
23
»HAUKURINN <
játa að blöðin liafa verið einstaklega góð
við okkur síðustu dagana, enda höfum við
útvegað þeim mikið efni. Eg liefi sannarlega
ekki brjóst í mér til þess að setja mig upp
á móti óskum þeirra. Enda þótt það sé lítils-
virðing við vistarveru okkar í Gray Mans-
ions að kalla hana „hreiður”.
XXX. Heimboðið.
Þungar hurðirnár opnuðust áður en Hauk-
urinn hafði þrýst fingrinum á bjölluhnappin.
Hann vék til Iiliðar til að lileypa manninum
framhjá, sem kom út. Maðurinn stóð á
þröskuldinum og sneri haki að honum, og
sagði eittlivað inn i gegnum gættina.
Haukurinn liélt niðri í sér andanum af
spenningi. Hann hefði ekki viljað trúa, að
þessi maður vogaði sér inn í liús Sneeds i
fullri dagsbirtu. Og svo var það ungrú Sneed
sjálf, sem stóð i dyrunum og var að tala við
hann.
Tvisvar sinnum áður hafði þessi hái, dökki
maður orðið á vegi lians núna siðustu dag-
ana. Fyrra skiptið sá liann liann sem þjón
i Hálfmánanum: í annað skiptið ]>egar hann
varð að berjast við liann um öskjuna með
lausnarfénu, eftir að Haley hafði orðið fyr-
ir slysinu í gær.
Ungfrú Sneed kom auga á Haukinn, og'
liann lvfti liattinum. Hún virtist alls ekki
verða forviða á að sjá hann.
— Gerið þér svo vel, viljið þér ekki koma
inn? spurði hún.
Ungi maðurinn sneri sér fljótt við og það
var rétt svo að liann sá vangasvipinn á
Hauknum. Áður en maðurinn liafði náð sér
aftur eftir þessa óvæntu sjón, var Haukur-
inn kominn inn fyrir, og hurðin fallin að
stöfum.
— Eg vona að þér hafið ekki misskilið
mig þegar ég bað yður að koma inn? sagði
Eleanor Sneed þegar þau voru komin inn
í forsalinn.
— Eg skil það eingöngu sem gestrisni,
sagði hann.
Hún lét sem hús skildi ekki skensið. Það
var einkennileg kyrrð þarna i húsinu. Það
varð ekki annað séð en að þau væru einu
manneskjurnar, sem þar voru.
— Eg er nú ekki beinlínis i skapi til að
taka á móti gestum i dag. — En ég geri ráð
fyrir, að þér hafið erindi, sem ekki þolir
neina bið.
— Eg skil aðstöðu yðar, ungfrú Sneed.
Og ég get fullvissað yður um, að ég hefði
ekki ónáðað yður, ef ekki væri um áríðandi
málefni að ræða.
Hún fór inn i stofuna við hliðina á for-
salnum, þangað sem Hauknum hafði verið
vísað inn i fyrra skiptið, sem hann kom i
þetta hús.
— Og þér ætlið enn að leyna því hver
þér eruð? spurði liún.
- Afsakið þér ungfrú. En þétta er vani,
sem ég hefi.
— Vani, sem nálgasl það að vera ókurteisþ
Dalítið svipað því og að sletta sér fram í
málefni annarra.
— Eg verð að sætta mig við að vera kall-
aður ókurteis, ungfrú Sneed. En ég hefi haft
]>að á tilfinningunni, að þér hafið ekkert á
móti því að halda áfram samtalinu, sem
var truflað Iijá okkur á fimmtudaginn.
-— Gott og vel, þér ínunuð vita, að það
sem þér töluðuð um við mig scm dularfullt
mál, er nú að fullu upplýst. En má ég leggja
fyrir yður hreinskilningslega spurningu og
vænta hreinskilningslegs svars?
- Eg hugsa að ég geti lofað yður því.
- Jæja, þá ætla ég að spyrja yður: Vissuð
þér, þegar þér komuð liingað síðasl, að fað-
ir minn hafði verið myrtUr?
— Já, ungfrú Sneed, ég vissi það.
— En þér kusuð samt að leyna mig því?
— Já, af ákveðnum ástæðum.
- Jafnvel þegar þér sáuð að ég fékk bréf,
þar sem krafist var lausnarfjár fyrir liann!
— .Tá, jafnvel þá, og sömuleiðis al' ákveðn-
um orsökum. En ég gerði það sem ég gat til
þess að hindra, að þér greidduð lausnar-
gjaldið.
— Eigið þér við fötin?
— Já, ég þóttist viss um að þér munduð
skilja hvað ég meinli, þegar ég sagði að
þetta væru ekki fötin, sem faðir vðar var
i á þriðjudagskvöldið. Én samt gerðuð þér
ráðstafanir til að greiða lausnarféð.
— Hvernig vitið þér það?
— Eg lield að við ættum að sleppa öllum
þessum „hvernig“, ungfrú Sneed. Það varð-
ar meiru að við minnumst á það sem ég
veit, fremur en að spyrja hvernig ég'hafi
komist að því, sem ég veil. Eg veil lil dæm-
is, að þér fenguð annað bréf viðvíkjandi
lausnargjaldinu. Og að það bréf varð til þess,
að þér náðuð yður i fimmtíu þúsund döll-
ara, sem þér bjugguð um í pappaöskju, og
höfðuð reiðubúna til að senda á staðinn á
þeirri stundu, sem nefnt var í bréfinu. En
segið þér mér nú, ungfrú Sneed — hve lengi
hefir fjárþvingun verið loeitt við yður?
Hún varð alll einu sótrauð i framan. -
Get ég gert mér von um að það sé mér
fyrir bestu, ef ég svara spurningunni ? stam-
aði hún loks úpp úr sér.
- Eg lield að yður sé alveg óliætt að
treysta ])ví.
Það er kannske nóg að segja yður, að
ég hefi haft þetta yfir mér i mörg ár,
stamaði hún hikandi.
— Án þess að faðir yðar vissi?
— Já, Iiann vissi að minnsta kosti ekki
neitt um það fyrr en nú alveg nýlega.
En þér hafið borgað með lians pen-
ingum, ungfrú Sneed?
Hún lagði augun aftur og svaraði ekki.
Nú jæja, það skiptir nú minnstu máli,
liélt hann áfram. — Þér hafið haft uinboð
til að undirskrifa tékka fyrir hans hönd.
Og þessvegna liefir það verið, sem þér gátuð
gefið út 50.000 dollai-a téklc áður en það
vitnaðist að hann var dáinn.
Áðui' en ég vissi að hann var dáinn,
leiðrétti liún.
Auðvitað. En vitið þér, ungfrú Sne
hvert peningarnir yðar fóru?
Eg vissi að ég var fórnarlamb skipu-
lagðs bófaflokks. Það var ekki fyrr en núna
nýlega, sem ég frétti það Iijá Ballard, að
það er Haukurinn, sem stendur bak við
þetta, og að það er þessi sami bófi, sem
hefir rænl föður mínum og myrt hann.
Haukinn langaði lil að leiðrétta liana, en
gerði það samt ekki.
Sneruð þér yður beint lil Ballards lauti-
nants þegar faðir yðar liafði komist að þess-
ari fjárþvingun og sett ofan í við vður fyrir
að þér borguðuð.
Eg vil lielsl ekki ræða um afskipli föð-
iir mins af málinu.
Þér hafið það eins og yður sýnist. En
þér munduð kannske skilja, að ég er á réttri
leið, þegar ég segi yður að ég' hefi átt símtal
við Peffer senator í Alhany.
Hafið þér lalað við Peffer viðvikjandi
mér? spurði hún hvasst.
- Eg hafði fyrir tilviljun komist að því
að faðir yðar liafði skrifað senator Peffer
bréf, rétt áður en liann fór út i annað skiptið
á þriðjudagskvöldið.
Gætuð þér ekki reynt að sannfæra mig
um, að það sé í raun réttri að gagni fyrir
mig, að ræða þessa liluti við yður? sagði hún
með gremju í röddinni.
Það er yður fyrir bestu, ungfrú Sneed,
ef þér vilduð komast að raun um liver
drap föður yðar og ef þér viljið forðaql
fjárþvingun i framtíðinni.
— Já, auðvitað, sagði liún. — Eg sneri
mér ekki til Ballards. En faðir minn sagð-
ist ætla að gera það. Það var þessvegna sem
hann gerði sér ferð hingað frá Washington.
Og á þriðjudagskvöldið fór hann út
til þess að binda enda á þetta fjárþvingunar-
mál fyrii’ fullt og allt?
Það veit ég ekkert um.
En það er nú samt svo, ungfrú Sneed.
Og það er alls enginn vandi að geta sér til
um það sem síðan gerðist. Faðir yðar hót-
aði að svifta yður umráðarétti yfir tékkbók-
inni sinni, svo að þér hefðuð ekkert lil að
borga bófunum með framvegis. Og þegar
bófarnir skildu, að þeim lokaðist þessi leið
lil fjúröflunar, gerðust þeir mannræningjar
til þess að tryggja sér upphæð, sem um
munaði að lokum. Þeir vissu að þér voruð
þess umkömin að útvega upphæðina, sem
þeir kröfðust.
— En hversvegna drápu þeir liann?
Af því að mannræningi lætur aldrei
fórnarlamb, sem þekkir hann, halda lífinu.
Hún starði á hann alveg agndofa.
- Það er deginum ljósara, ungfrú Sneed,
að sá sem upprunalega liefir lagt á ráðin mn
fjárþvingunina, er maður sem þekkir vel
lil heimilisliags yðar, maður sem vissi að
þér höfðuð umráð vfir peningum föður vðar.