Fálkinn - 06.06.1947, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
FRiIHABRiVTIM
Eg horfði lengi á Erik og loks
sagði ég:
Ef við hefðum verið uppi
á annarri öld, mundi ég áreiðan-
lega hafa lineigt mig djúpt og
sagt að mér væri sómi að fá
svona tilboð, að ég yrði að fá
að hugsa mig um, og svo fram-
vegis. En það er nú ekki svo.
Þú og ég erum tískumarineskj-
ur okkar tima, og við getum
talað hispurslaust saman. Þú
spyrð mig livort ég vilji giftast
þér, og setjast að með þér á
búinu þínu í Hringaríki. En það
get ég ekki, Erik — ég get ekki
farið frá Oslo — ég verð að
iiugsa um lífsstarfið mitt, og. .
Hann reyndi að taka fram
í fyrir mér, en ég liélt áfram:
— Lofðu mér að tala út. Þii
ert viðfeldinn og umgengnisgóð-
ur og mér fellur vel við þig —
kannske betur en þú heldur. En
giftast þér — það get ég ekki. Eg
er listakona af lífi og sál, og
éinhverntíma, þegar ég verð fræg
muntu skilja að ég get ekki
svarað þér öðruvísi.
Við stóðum í fordyrinu að
fornlegu íbúðinni minni í Græn-
landshverfinu — ég átti þar
heima uppi undir þaki. Meðan ég
var að tala hafði Erik orðið
sótrauður i framan, og þegar
óg hætti leið góð stund svo,
að liann gat ekki kornið upp
neinu orði. Hann var þó ekki
vanur að vera í vandræðum með
að koma fyrir sig orði, en ég
skiidi á lionum, að svar mitt
liafði komið svo óvænt og flatt
upp á liann, að hann varð að
hugsa sig um lengi til þess að
geta svarað aftur.
— Kitty, sagði liann ioksins.
Þetta var gjörólikt því, sem
ég liafði húist við. Eg hélt i raun
og veru, að þér mundi verða
ánægja að því að segja skilið
við þetta erfiða o,g innantóma
leikhúslíf, og giftast mér. En nú
sé ég að mér hefir skjátlast.
Hann þagði nokkra stund en
svo liélt liann áfram: — Þú
hefir þá liugsað þér að verða
fræg dansmær. Nú jæja — það
lætur vel í eyrum, en hefir þú
nókkurntíma hugleitt með sjálf-
ri þér live gifurlega erfitt það
er að vinna sig upp til stjarn-
anna, sem kallað er? Og liefir
þú gert þér ljóst, að þó að maður
komist á hæsta tindinn þá eru
þau ekki býsna mörg árin, sem
maður helst þar við? Danskon-
ur eldast líka, það veistu, sveigj-
an í líkama þínum hverfur og
hann verður stirður, og svo
koma ungir og fallegir keppi-
nautar, sem reyna að hola þér
frá.
Eg hló.
— Hvaða bull er þetta! Eg
þarf varla að liugsa um þá lilið
málsins ennþá. Eg er tvítug, og
Hann kinnkaði kolli.
— Það er alveg rétt. En hvað
sem því líður er þetta óviss fram-
tíð. Ef þú giftist mér... .
— Eg liefi sagt þér meiningu
mína, Erik. Eg vil ekki giftast.
Hvorki þér né neinum öðrum.
— Er þetta óhagganlegt svar?
— Já!
Erik yppti öxlum. Svo tók
hann hattinn sinn og fór.
Skömmu siðar sat ég alein
inni Iijá sjálfri mér. Síðasta við-
ræðan hafði bundið bráðan endi
á vináttu okkar Eriks. Eg hafði
vitað, að hann mundi fyrr eða
síðar koma og hiðja mín, en
eigi að siður kom þetta dálítið
flatl upp á mig. Vitanlega gat ég
skilið, að honum litist vcl á mig
— kvenfólk veit það alltaf án
Jiess að orð komi til — en ég
hefi aldrei reynt að gefa hon-
um undir fótinn. Þvert á móti
hafði ég alltaf látið á þvi hera,
að ég yrði að vera frjáls til
þess að geta gefið mig óskipla
að dansinum.
— Eg get ekki hugsað mér að
eiga að sjá um heimili, mann
og krakka, samtímis því sem
ég kem fram á leiksviðinu, var
ég svo oft vön að segja. — Nei,
eklci nema eitt í einu, það er
Iiollast!
En Erik hafði ekki viljað taka
þetta í alvöru, það skildi ég
núna. Hann hafði lialdið að ég
mundi vera fús til að leggja list
mína á hilluna hans vega, og
meira að segja verða fegin. En
nú gat ekki lengur verið um
misskilning að ræða. Þvílík til-
hugsun — að eiga að grafa sig
lifandi langt uppi i sveit! Nei,
ónei, það var ekki alveg eftir
mínu skapi.
Eg setlist í þægilegan stól,
kveikti mér í vindlingi og lét
hugann reika. Að því slepptu,
sem gerðisl í kvöld höfðum við
Erik átt skemmtilegar stundir
saman. Við höfðum hitst fyrir
einu ári í Apolloleikhúsinu, cn
þangað kom Erik ásamt fleiri
blaðamönnum til að hafa tal af
útlenda leikgestinum, óperettu-
söngkonunni Antoinette Legran-
ge. Við höfðum lalað nokkur
orð saman og lcvöldið eftir beið
liann mín við leikhúsdvrnar eft-
ir sýningarlokin. Eg man enn
live heilluð ég var af djúpri
karlmannlegri röddinni hans og
fallegu gráu augunum.
Eg mundi líka um hvað við
töluðum þetta kvöld. Við lent-
um á litlu, afskekktu kaffihúsi
og þar trúðum við hvorl öðru
fyrir framtíðardraumum okkar.
í dansflokknum á Appolloleik-
liúsinu.
— En auðvitað er þetta aðeins
hyrjunin, sagði ég. Eg ætla að
verða sólódansari, og ég skal
ekki gefast upp fyrr en ég er
orðin fræg.
Hann sló mér gullhamra fyrir
hve falleg ég væri og sagði að
ég mundi vafalaust ná takmarki
mínu. Og á eftir sagði hann mér
frá sinum áformum. Ilann var
blaðamaður hjá einu daghlað-
inu, en jafnframt var hann að
semja hók.
— En ég veit ekki hvorl nokk-
uð er varið í hana, sagði hann
hæverskur.
Við áttum verulega skemmti-
legt kvöld saman. Við trúðum
hvort öðru fyrir öllum okkar
raunum og ánægjuefnum, og
þegar við skildum vorum við
orðin eins og gamlir vinir.
A næstunni eftir þetta lritt-
umst við að kalla mátti á hverj-
um degi, og okkur féll betur og
hetur livoru við annað.
Um það hil ári síðar fékk Erik
skeyti um, að faðir hans hefði
orðið hráðkvaddur. Hann hrá
við skjótt og fór lieim lil sín,
og þegar hánn kom aftur sagði
hann mér að hann ætlaði að
liælla hlaðamennskunni og fara
að húa á jörð föður síns uppi
í Hringaríki.
:— Eg fæ eflaust hetra næði
til að sinna hókinni minni, þeg
ar þangað kemur, sagði hann.
Og svo spurði hann hvort ég
vildi giftast sér.
Eg kréisti vindlingsstúfinn við
öskubakkann og andvarpaði. Mér
Jiólli verulega leiðinlegt að vin-
álla okkar Eriks skyldi enda
svona. En slíku og þvíliku mátti
maður alltaf húast við þegar
maður hafði afráðið að láta lisl-
ina sitja i fyrirrúmi fyrir ást-
inni.
Nú átlu að líða fimm ár --
fimm löng styrjaldarár, þangað
til ég sæi Erik aftur. Skömmu
eftir að ég hafði liryggbrotið
hann æddu fjandmennirnir yfir
landið og í kjölfar þeirra eymd
og neyð. Fólk var fangelsað lióp-
um saman, meðal annars gekk
þetta út yfir blaðamennina, sem
ejkki kunnu, eða réttara sagt
ekki vildu láta aðra stjórna
pennuiri sínum.
Sögurnar bárust mann frá
manni og frá sameigilegum
kunningja frétti ég hvernig Erik
liði. Hann hafði tekið þátt i
vopnaviðureigninni i Noregi og
hafði barist hraustlega fram á
þann dag er Iiann og íelagar
hans urðu að gefast upp fyrir
ofureflinu. Hann hafði enga
löngun til að grafa sig i einver-
unni heima í Hrigaríki eftir
þetla, lieldur héll hanri áfram
blaðamennskunni. En þess var
skammt að híða að liann hætli
sér of langt, og einn góðan veð-
urdag fékk hann aðvörun: lög-
reglan var á hælunum á hon-
um. Honum tókst að komasl
yfir til Svíþjóðar, og eigi löngu
síðar var hann kominn til Stokk-
hólms.
Þar lauk hann við bókina,
sem liann hafði verið að semja.
Hún vakti alliýgli og nafn Eriks
Hammer komst í almæli.
Eg, veslingurinn, var ekki eins
heppin. Sannast að scgja var ég
ekki komin skrefi lengra en
kvöldið, sem ég sagði nei við
Erik. Eg var enn við dansinn,
en aldrei hafði ég komið opin-
berlega fram utan veggja Appolo
leikhússins. Yitanlega hafði stríð-
ið dregið alll leiklnislíf i dróma,
en ég vissi með sjájfri mér, að
hvað mig snerti var það ekki
striðið og erfiðleikar þess, sem
máli skipti. Leyndardómurinn
var ekki annar en sá, að mig
hrast hæfileika.
Svo var það einn fagran og
sólglitrandi júnidag, nálægt mán-