Fálkinn - 06.06.1947, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
uði eftir að friður komst á,
að ég beygði fyrir horn í Akers-
gaten og kom ljeint í flasið á
Erik.
— Drottiiui minn, 'varð mér
að orði. — Er sem mér sýnist
— ert þetta þú?
Hann kinkaði kolli, tók í hönd
mér og stóð lengi og horfði á
mig. iAf augnaráði hans gat ég
séð, að ég mundi líta vel út.
Loks sleppti liann hendinni.
—- Eg kom í hæinn fyrijr
klukkutíma, sagði hann. — Eg
er hér í útréttingum. Þarf að
hitta bákaútgefanda.
— Eg skil, sagði ég. — Þú
hefir slegið þér upp. Þvi miður
hefi ég ekki liaft tíma til að
lesa bækurnar þínar. Þú skii-
ur — gestaleikur — frumsýn-
ingar — hvað innan um annað.
Það er rétt svo að ég hefi tíma
til að lesa fyrirsagnirnar í hlöð-
unum.
Eg þagnaði og tókst að koma
upp ofurlitlum hlátri. Hann átti
ekki að fá að vita hvernig mér
vegnaði. Aldrei á æfi sinni skvldi
hann fá að vita það.
— Vitaiiíéga, sagði liann.
En heyrðu nú, Kitty. Viltu ekki
fá þér kaffibolla með mér? Eg
er einmitt á leiðinni í litla kaffi-
liúsið, sem við vorum vön að
koma á hérna einu sinni. Manstu
það?
Eg leit á armbandsúrið mitt
og sagði fljótt: — Vitanlega man
ég það, Erik, og það liefði verið
gaman að verða þér samferða,
en því miður hefi ég ekki tima
til þess. Eg á að vera í tíma hjá
Bernini hallettmeistara, og er
að verða of sein. Verður þú ekki
í hænum um tíma?
- Jú, nokkra daga. Gel ég
simað til þín?
— Það verður nú erfitt. Eg
ér sjaldan heima, og leikliúsinu
er ekki svo gott að. . . . Eg þagði
og lésl vera að hugsa mig um.
Eftir dálitla stund hélt ég áfram:
Er ekki betra að ég hringi til
þín — þegar ég hefi tima? Hvar
áltu heima?
Hann nefndi gistihúsið og
sagði að ég yrði endilega að
sima, helsl i dag. Eg svaraði að
ég skyldi gera vart við mig
undir eins og ég fengi tækifæri
lil þess, og svo liljóp ég við fót
áfram, eins og mér lægi lífið á.
Eftir dálitla stund sat ég á
rúmstokknum mínum í litla her-
hcrginu, sem ég bjó í ásamt vin-
stúlku minni. Við hliðina á mér
stóð saumakassinn og i hend-
inni liélt ég á sokk, sein þurfti að
stoppa. Og meðan ég var að
þessu leiðinlega verki hvarf Erik
ekki úr liuga mér.
Út við gluggann var lítil bóka-
hilla, og við hliðina á öllum ó-
dýru reyfurunum, sem við sain-
býliskonan mín liöfðum kevpt
undanfarin ár, stóðu bækurn-
ar þrjár eftir Erik. Með miklum
erfiðismunum hafði ég náð i
þessar bækur frá Stokkhólmi, og
ég laug þegar ég sagði lionum,
að ég liefði ekki haft tíma til að
lesa þær. Sannleikurinn var sá,
að ég hafði lesið þær svo ræki-
lega, að ég kunni þær nærri því
utanað.
Eg lagði frá mér sokkinn og
gekk að speglinum. Þó að ég
segi sjálf frá þá leit ég sæmi-
lega vel út ennþá, og ég skildi að
Erik liafði ekki verið ósnortinn
af því. Veslingurinn, hann tók
víst allt gott og gilt, sem ég'
sagði. Eg var þá ekki verri leik-
ari en svo, að mér hafði telcist
að telja honum trú um að ég
væri komin langt á framabraut-
inni.
Eg varp öndinni og tók til við
sokkinn aftur. En hvað lifið var
undarlegt — hve undarlegt að
Eiik skyldi verða frægur, en
ekki ég, sem liafði lagt svo mik-
ið kapp á það. Erik kærði síg
vist ekkert um mig framar. Að
minnsta kosti ekki eins og áður.
Og það að hann vildi hitta mig
var víst aðeins af þvi að honum
fannst gaman að tala við jafn-
oka sinn.
Jafnoka, já. Hugsum okkur
ef það hefði verið svo, þá liefði
ég getað símað til hans — þá
hefðum við getað hitst og talað
um alla heima og geima. Þá
liefði ég kannske getað sagt hon-
um að ég iðraðist og að ég. . . .
Æ, nei! Það var ekki vert að
liugsa um þetta. Eg komst bara
í slæmt skap af því. Milli mín
og Eriks var allt úti. Eg hafði
sjálf skotið loku fyrir það fvrir
fimm árum.
Skömmu síðar, þegar ég stóð
úti í húrhorninu og var að sjóða
eitthvað súpugutl, var allt í einu
hringt að dyrum. Eg opnaði og
hörfaði ósjálfrátt skref aftur á
hak. Fyrii' utan stóð Erik með
blómvönd í annarri hendi og
súkkulaðiöskju í hinni.
— Má ég koma inn? sagði
liann brosandi — og áður en
ég fékk tíma til að svara stóð
hann inni á miðju gólfi.
Hann lagði blómin og öskjuna
af sér á borðið og svo sagði
hann:
— Þú getur ekki gert þér í
hugarlund hve vænt mér þvkir
að hitta þig aftur, Kitty. Þér
Iíður vel — er það ekki?
Nú loks gat ég komið upp
orðir
— Þú ættir að skammast þín,
sagði ég æst. — Þú ert vitanlega
eingöngu kominn til þess að
henda gaman að mér f rir það
að ég....
— Hvað segirðu, Ivitty? tók
liann fram i. — Hvað áttu við?
Skilur þú ekki að ég er eingöngu
kominn hingað af því að mér
þykir vænt um þig ennþá?
Eg stóð og einblíndi á hann.
Néi. þetta gat ekki vfc.-'ð salt1
Það var allt of undursamlegt *il
þess að geta verið satt. Svona
kom aldrei fyrir i daglega líf-
inu.
Eg ætlaði að fara að segja
eitthvað, en þá greip liann allt
i einu utan um mig og þrýsti
mér að sér.
— Kitty, þú veist ekki hve ég
hefi þráð þig mikið, öll þessi ár.
Eg hefði getað skrifað þér, en ég
gerði það ekki Eg vildi Liða
pangað til að þú viðurkenndir
af eigin reynd, að til er það í
veröldinni, sem meira er um
verl en frægð og liefð.
Eg hallaði liöfðinu að öxl
hans.
— Erik, livíslaði ég. — Eg
er ekki fræg. Eg er ekki einu
sinni kunn. Eg er. . . .
— Eg veit það, sagði hann.
Eg hefi alltaf fylgst með þér.
Eg hefi lesið norsku blöðin, og
séð, að þú ert enn i dansenda-
Iiópnum á Appóloleikkúsinu og
liefir aldrei fengið aðalhlulverk.
En hverju sldptir það þó að þú
sért ekki fræg? Eg veit nefni
lega af einu hlutverki, sem cr
tilkjörið lianda þér - hlutverki
sem hefir beðið eftir þér árum
saman.
Nú gat ég' ekki stillt mig leng-
ur og fór að gráta.
— Eg veit að mér skjátlaðist,
kjökraði ég. Eg hefi vitað það
lengi. Eg hefði ekki átt að neita
þér forðum. En livernig fannstu
mig, Erik? Eltirðu mig?
Hann brosti og þrýsti mér að
sér aftur.
— Það var nú ekki alveg svo
rómantískt, Kitty. Þetta var of-
ur einfalt. Eg fann þig í bæjar-
skránni. En nú verðurðu að
þurrka af þér tárin — mér er
ómögulegl að standa hér og hiðja
grátandi stúlku.
Foringjar Austurríkis. — Frá v.:Ðr. Karl Gruber, utanríkisráðherra; dr. Leopold Figl, kanslari;
Hans Piesch, landstjóri i Kárnuthen og Vinzenz Shumy. — Þessir menn voru í sendinefnd
Austurrikismanna, sem send var lil Lundúna og víðar lil að setja fram sjónarmið sín um friðar-
skilmála AustUrríkismanna.