Fálkinn - 18.07.1947, Blaðsíða 9

F Á L K 1 N N
9
mannsins. — í þínuin sporum,
tók ég upp eftir honuni. Eg er
ekki svo kunnug þinum spox--
um Sveinn, að ég geti svarað
þessu.
Jæja, kannske ekki, sagði
liann, og við horfðum hvort á
aimað. Eg virti fyrir mér þenn-
an velgerða mann með lilæjandi
augun, og ég vissi alveg, hvernig
mynd það var, sem liann sá fyrir
sér aftur á móti. Eg þekkti
hvern drátt í andliti mínu, allt
jxetla fasta form, var mér eins
ljóst, og frekast mátti verða.
Alll i einu verður Sveinn al-
varlegur á svipinn og talar alveg
þessum oi’ðum til mín:
— Hvað heldurðu Sólhorg, að
þú myndir segja við þvi, éf ég
hæði þig um það núna á stund-
inni, að verða konan mín?
Á þessu augnabliki gerði ég
mér ekki glögga gi’ein fyi'ir
sjálfri mér. Eg liorfði á mann-
inn, i senn tortryggin og undr-
andi. Augií lians voru alvarleg, ef
þau gátu nokkurntíma lalist það.
En samliliða sá ég fyrir mér
mína eigin mvnd, og mér fannst
ég vei’ða særð í hjartanu.
— Eg myndi aldrei geta tek-
ið það alvarlega, sagði ég loks.
— Eg er þá svona óseigjan-
lega marklaus i augum fólks-
ins, sagði hann, og \irtist kenna
vonbrigða i röddinni.
Þú verður að fvrirgefa mér
Villa litla, en þá var ég ung
stúlka, og kaus mér gjarnan ást
mannsins, sanna og heita. — En
samhliða reis við hlið nxína óg-
urleg alda, ég stóð á laldi henn-
ar, og húxx lyfti xxxér hærra og
hærra. Á öldufaldinum var ég
kominn liált upp í liimininn, og
jxegar ég leit niður, sá ég livar
Sveinn lá langt niðri í öldudaln-
um. Hamx var þarna i augunx
niinuni, hæði ósjálfbjax'ga og
snxár, og' ég vissi, að svo mundu
margir vera, þegar liægt var að
sjá þá, úr þessai miklu hæð.
Nú heyrði ég að einhver sagði
við mig:
— Gxxð lxefir íxú einxx sinni
gert þig sypna, Sólhorg litla. Þú
erl frekar til fyrir mennina, en
mennirnir fvrir þig.
Unx leið fannst mér aldan
lmíga, og ég sá mynd íxxina
speglast, mitt eigið aixdlit, seixx
var mótað i ]xetla þunga foi-na
fornx. — Eg gerði nxér fulla
grein fyrir sjálfs míns nxynd,
og fann að ég átli meira vald,
en ég lxafði gert mér von xnxi.
Eg gat sagt með skýrxun orð-
uixx:
— Þú veist það eins vcl og
ég, Sveinn, að það er ekki ég,
sem á að verða konan þín.
í lijarta nxinxi var ég fagixandi,
þvi ég var oi'ðin sterk eins og
fjall, við Ixlið þessa veikbyggða
manns. Á þessu augnabliki
fannst nxér lífið brosa við nxér,
af meiri samúð, og í fyllra veldi,
en ég hafði kynnst áður. Eg sá
leiðir þess og möguleika, skyldi
hvað framtíðiix var.
Sveinn varð skrítinn á svipinn,
svo ég segi ekki meira.
— Eg heyri hvað þú segir,
sagði hann dauflega. Ef þú
treystir einhverjum betur, þá
ræðui' þú því.
Það er ekki það, Sveimx.
Það er enginn tekinn fraixx vfir
þig. En þú sérð gei'fi mitt, og ég
veit að þú girnist það ekki, þó
að Jxað sé gott fyrir mig.
Sveinix horfði xx nxig, opnxnn og
Iireinunx augum, eins og Iiamx
vildi segja: Og þú sérð þetta
sjálf. En ég flýtti mér að bæta
við: — En ef þú 'getur áll mig
fyrir vin, og sagt mér hvað er
að þér, ]xá má vera, að við get-
um i sameiningu leysl ]xá gátu.
— Það er eiginlega alveg sama
Iiváð xun mig verður, sagði
Sveinn. Hefðir þú viljað taka
við mér, og gera úr mér hálf-
dnetting, þá hefði það þó verið
einhvcr von, að ég yi'ði til cin-
hvei’s.
Eg var fjallið og ég lél sem
ég heyrði ekki þessi orð.
Sveinn, verlu hreinskilin,
hæði við ]xig og mig. Þú erl
ungur nxaður, og hefir litið á
stúlkurnar fyrr en þessi van-
hugsaða firra greip þig. Hver
er stúlkan þín, eða sú sem þú
villt eiga?
Eg get ekki lýst þvi, livernig
Sveinn leit á mig, það var svo
nxikil undrxm, en þó umkoinu-
leysi i svip hans.
— Hvað þýðir að tala unx
það, sagði liann loksins. — Sum-
ir eru svo settii', að þeir fá ekki
neitl af því sem þeir þrá.
— Já, sumir en ekki allir.
Þú getur verið einn af þeim sem
færð ]xað sem þú þráir.
Til Jxess er ég of allslaus
maður. Jú, ég elska aðeins eina
stúlku, en það er alveg ldið-
slætt, og ef ég ætlaði nxér að
Iiöndla eilthvað, sem væri uppi
í himninum.
■— Eg hló hjartanlega, sagði
Sólhorg. — En i rauninni voru
]xað grátstunur. Hefði ég ekki
staðið mig áðan, livað þá? En
hvað ég var þakklát, að ég
skyldi þekkja nxitt eigið form.
Hvers vegna, Sveinn?
—• Það er liún Anna, dóttir
hans Friðgeirs kaupmanns. Hún
lxefir sagt það sjálf, að hún gæli
ekki átt fátækan niann. Lifið
væi’i svo stutt, að hún vildi lifa
þvi í gleði.
Anna var ung og órcynd, enda
liafði hún skritna hugnxynd unx
lífið.
— Jæja Sveiixn, sagði ég. —
Veistu engin ráð, sem íxiundu
gela bjargað þessu?
Aðeiixs peningar, svaraði
hann snöggt. Friðgeir hefir gef-
ið mér kost á atvinnu við lxók-
haldið, en xneð því skilyrði, að
ég leggi minnst fimm hundruð
krónur í lxlutaféð, helsl þúsund.
Það eina sem lxann sér, eru pen-
ingar. En í gegnuni þetla ómögu-
lega liggur leiðin til Önnu. Það
er alveg vonlaust. Þegar ég liefi
atvinnu, þá veisl ]xú hvað dag-
kaupið ei', og getur gert þér i
lxugarlund, hvað afgangs verð-
ur. Stundunx finnst nxér það
heimska að hugsa um þessa
stúlku, senx selur manni svona
kosti, en s\o koma önnur augna-
hlik, sem ekkert er til nema
Anna. Sólhörg þú hefir vald til
að hi'ista mig til, eins og óþægan
skólastrák.
.Tæja Sveinn, þú hefir sagt
svo mikið, á þessum stutta tíma
siðan ég hitti þig lxér, að ]xig
myndi iðra eftir margt af ]xví,
ef ég liefði ekki lekið því, eins
og ég hefi gert. En nxi get ég'
sagt þér, að ég liefi vald, ekki
til að hrista þig og aga, lieldur
lil að hjálpa þér franx úr því,
sem stendur fyrir gæfu Jiinni.
Sveinn leit á mig, undandi og
utan við sig.
Já, ]xað er sem þér heyrist,
sagði ég. Eg gel Iánað þér pen-
ingana, senx |xig vantar, ekki
aðeins finxm hundruð krónur
heldur þúsuixd krónur, ef ]xú
telur ]xað öruggara. Þú Jxarft
ekki að lxorfa svona á nxig,
Sveinn, mér er alvara, eða finnst
þér ég þessleg', að ég sé að
spauga?
Sveinn rétti mér liöndina. Eg
sá að varir hans titruðu, en liann
gat ekkert sag'l.
Við sátum svona nokkra stund
og livort unx sig mun hafa
luigsað unx sina framtíð. Eflaust
höfunx við Ixæði verið þakklál
og lii'ifin, ég af að vera hin
sterka, og liann af að fá öskir
sinar svo óvænt uppfylltar.
Sólborg þagnaði uixx slund.
Hún var óvenjulega aðlaðandi
manneskja, þi'átt fyrir forneskju-
legt útlit. Hlýjan og birtan var
svo rík i skapgerð hennar, að
það var engin augnahliksblæja,
sem brá fyi'ir í svip hennar, til
að sýnasl, heldur lýsti af henni
góðvildin. Hún lilaut að vera
eftirsótt af öllum þeim, sem
einu sinni liöfðu séð hana, og
glöggvað sig á, hvernig hún var.
- Jæja, þér hefir víst leiðst
að hlusta á nxig, sagði Sólboi'g
En slundunx getur nxaður orð-
ið svona barnalegur að nxaixn
langar til að tala beint frá Iijarl-
anu, og minnast liðimxa æsku-
ára, sem nxanni fannst svo mikið
til uni, ög Iiðu svo fui'ðu fljótl
frá manni. En ]xú vill hklega
hcyra meira, af Jxessari fátæk-
legu sögu minni.
Sveinn hafði hamingjuna með
sér. Þegar hann liafði fengið
fasta og góða atvinnu, giftisl
liann stúlkunni, senx hann elsk-
aði. Það eru sumir nxenn svona
vissir i sínu vali, ]xeir kaslast
ekki árum saman í straunxi ó-
vissunnar, og eyða aevi sinni til
einskis.
Eix Sólhorg, lxvernig fór
með peningana þina, spurði ég.
Sólborg brosti. — Þú átt við
peningana senx ég lánaði lionunx
Sveini. Jú, liann borgaði mér
þá aftur nxeð góðunx vöxtunx.
Eg bjó nokkur ár ein í húsi
foreldra minna, eftir að þau vorn
hæði dáiix. Þá saunxaði ég mikið
lieinxa Iijá mér, og hafði ágæta
vinnu. Eg hafði lært að þekkja
mitt eigið form, og fundið þann
frið i sálinni, senx alltaf hefir
varað síðan. Skilningur minn á
högum annarra, hefir verið mér
óbrigðull, og kærleikurinn i
lijárta mínu, hefir verið nxér lof-
gerð.
En eilt smnarkvöldið, þegar
ég var að taka saman saunxa
mína, var drepið á útidyrnar.
Þegar ég opnaði, sá ég þau
Svein og Onnu standa úli. Gleð-
in ljómaði af andlitunx Jxeirra
beggja, og mér var létl um að
lxrosa til þeirra. Eg lxauð þeiixx
inn. Samtalið gekk svolítið stirð-
lega hjá okkur fyrst í stað, en
allt í einu varð Sveinn Imgsi,
og hláturinn lxvarf ú augunx
lums. Hann hoi’fði alvarlega á
mig, og sagði liægt:
Við erunx konxin i nokkuð
sérstökum erindunx til þin Sól-
horg. Okkur finnst hálf tónx-
legt í nýja fallega húsinu okkar,
og við þráum hæði ]xxxð sanxa,
að fá þig til okkar. Þú gætir
saumað þar, ef þú vildir lialda
þeirri vinnu áfi'anx. Annars ósk-
unx við eftii', að þú yrðir eins og
þér líkar best.
Fvrst í stað varð nxér svara-
fátt. Eg neita því ekki, að nxér
fannsl þetta gripa langt inn í
lilveru mína. En þá datt nxér
i hug, að stundum fannst nxér
tónxlegt í kringunx mig, og þeg-
ar ég vann ekki, greip það mig
oft, livað allt væri kyrrstætt,
ég væri ennþá of ung, til þess
að lifa þessu innilokaða lífi.
-— Eg vildi óska, að þú gætir
liugsað þér þetta, sagði Auna
elskuleg og hlýleg. Eg á von á
barni kringum jólin. Það nxundi
Nifíurlag á bls. 11.