Fálkinn - 18.07.1947, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
YNO/fU
kSS&N&yftNIR
Snabbi og Snubbi
Snabbi var elstur af risaslrákun-
um sex i Gráfelli oj' vel afí sér til
nmnns o}! handa. Hann gat reiknað
iipp að tíu án þess að telja á fingr-
ununi og hlaiioið svo Iiratt að sex
hérar gátu ekki fylgt honuin, |)ó
að ]>eir tæki lengri skref en hann.
Þegar mamnia hans senili liann í
erindi kom hann aldrei aftur án
þess að hafa gert tvö. Allir hrósuðu
Snabba. En sjálfur var hann há-
leitur og leit aldrei niður fyrir
sig, svo að grápöddur og maurar
urðu að gæta sin að troðast ekki
undir þegar hann var á ferð. Iínarr,
knarr, knarr! heyrðist í skóginum
])egar Snabbi kom.
Snubbi átti heima i Svartafelli og
átti engin systkyni og ]>að þótti
foreldrum lians siæmt. Því að
Snubbi var svoddan hrakfallabálk-
ur. Væri hann sendur út á fótunum
kom hann aftur inn á nefinu. Hann
flækti tærnar í einirótunum og fing-
urna í netinu, sem pabbi hans hafði
lagt fyrir sihinginn, og nefið fesli
liann milli steina. Tass, tass, tass!
heyrðist i skóginum þegar Snubbi
var á ferð, og hélt báðum höndum
um hausinn, svo að enginn skyldi
hárreita hann. En grápöddunum og
maurunum var vel við hann.
Einn daginn kom Svartafellspabbi
heim og andvarpaði. „Nú eru bágar
ástæður í Rauðabergi,“ sagði liann.
„Karlinn hefir misst tóbaksdósirn-
ar sínar, með blóminu á Iokinu.“
„Ekki harma ég l)að,“ sagði kerl-
ingin. „Hann hættir þá kannske að
hnerra, svo að allt fjúki í næstu
bygðarlögum."
„Það getur verið,“ sagði karlinn,
„en sá sem finnur dósirnar fær góð
fundarlaun. Sjö skeffur gulls og
loðskinnshúfu. Ef við eignuðumst
það þá væri Snubba borgið. Þú
veist að hann getur ekki unnið fyrir
sér. Vi verðum hæði að fara af stað
og Ieita.“
„Hvað eru sjö skeffur gulls?“
sagði Snubbi. Það var i fyrsta sinn
sem það hafði komið fyrir að hann
tók eftir því sem sagt var.
„Fyrir ])ær geturðu key])t hálfan
skóginn og sjö bjarnarhjón til að
hafa fyrir sleðann þinn, og að
auki hefirðu nóg til að lifa af alla
þína ævi. Nú, ætlarðu ekki að spyrja
um loðhúfuna lika?“
„Ænei, hún hlýtur að vera ó-
merkileg, og' annaðhvort of stór
eða of lítil,“ hló Snabbi. „Verið
þið sæl, nú ætla ég út!“
Snubbi stakkst vitanlega á nefið
lindir eins, en í þetta skipti var
það af þvi að hann var að hugsa
um loðhúfuna. Ef maður ætti loð-
húfu og helst svo stóra, að liægt
væri að draga hana niður fyrir
eyru, væri ekki hægt að hárreita
mann. En birnina kærði liann sig
ekkert um, hann mundi verða
hræddur við þá.
„Afsakið þér!“ sagði hann við
litla grápöddu, sem hafði komið i
veginn fyrir hann.
„Það er ekkert að al'saka, mitt
er að þakka,“ sagði grápaddan.
í sama bili strunsaði Snabbi fram-
hjá og góndi upp í trjátoppana eins
og hann var vanur. „Eg er að
leita að neftóbaksdósunum hans
frænda í Rauðabergi,“ sagði liann.
„Þær eru einhversstaðar hérna.“
„Þá er mér víst eins gott að fara
heim,“ tautaði Snubbi.
„Það er nú stundum eins gott að
fara hægt og horfa niður, þegar
maður leitar,“ sagði grápaddan,
„heyrðu hvernig dettur maður? llpp
eða niður?“
„Uj, uj, nj!“ hló Snubbi og néri
á sér nefið. „Því miður niður, cða
stundum fram á við,“ sagði lianri.
„Rétt er það, drengur minn. En
Snabbi gónir upp í trjátopparia.
Vertu nú sæll!“ og svo skreið grá-
paddan sína leið.
Snubbi varð glaður þegar liann
heyrði þetta, og horfði svo vel nið-
ur fyrir sig, að hann datt ekki i
eit einasta skipti. Han rýndi milli
lyngþúfnanna og lcitaði og lcitaði.
Loks hitti hann héra.
„Góðan daginn,“ sagði liérinn.
„Þekkirðu mig ekki aftur, Snubbi?"
Og þegar Snubbi hristi höfuðið
hélt liérinn áfram: „Það varst þú,
hjálpaðir mér þegar ég festi löppina
milli steinanna. Manstu það ekki?“
„Nei, en ég man að ég kom of
seint heim með berin, sem mamma
ætlaði að hafa í ábæti. Og svo reif
lnin i hárið á mér.“
„Þá er best að ég hjálpi þér núna.
Tóbaksdósirnr eru i blábearjalýng-
inu ])arna! Nei, horfðu ekki þang-
að, þvi að Snabbi er nálægt. Horfðu
í aðra átt,“ hvíslaði hérinn.
Svo fór Snubbi í lyngmóana. Hann
heyrði til Snabba. Það brakaði í
þurrum greinunum og í'uglarnir
flugu upp. Skyldi Snabbi nú fá loð-
húfuna? Nú sá Snubbi á lokið á
tóbaksdósunum, en Snabbi var koin-
inn alvcg að þeim.
I neyð sinni góndi Snubbi upp
í loftið, alveg eins og Snabbi var
vagnur að gera. Og nú datt hann,
beint ofan á tóbaksdósir Rauða-
bergsfrænda. Snabbi var kominn
framhjá þeim. Það brakaði í grein-
unum og þrír þrestir hlógu.
Gráfellshyskið var á gægjum dag-
inn eftir, þegar Snubbi fór hjá.
Hann var eins og höfðingi, með
sjö bjarnarpör fyrir sleðanum og
hálfa þriðju skeffu gulls fyrir aftan
sig, og ók heim að Svartafelli. Þau
höfðu héyrt um þetta.
„Ilvar hefirðu loðhúfuna?“ spurði
tröllapabbi.
„Æ, hún,“ sagði hann og lók á
hausnum á sér. „Eg þarf hennar
ekki núna.“
„Kannske ekki? En livar hefirðu
gullið- Sveik hann ])ig um fjóiar
skeffur, því að ekki hefirðu víst
borgað meira en hálfa fyrir birnina,.
sagði Svartfellspápi strangur.
Snubbi steig af sleðanum og reif
í hárið á sér og hugsaði.
Adamson skipar út kolum.
Útbrot, cða hvað?
„Hvcrskonar maður er hann eig-
inlega, þessi Smith?“
„Ef ])ú sérð einhvern vera að
biðja annan um að lána sér pen-
inga; þá cr það Smith sem hristir
höfuðið.“
„Eg fékk sjö, en Snabbi varð að
fá eina fyrir að hjálpa mér að
reikna, og svo keypti ég hnetur
handa íkornunum, fræ lianda fugl-
unum og. .. .“
Nú tók Svartafelíspápi i lubban
á stráknum.
„Eg get ekki bölvað mér fyrir
hvað heimskur þú ert, ])ví að það
hefirðu frá henni móður þinni, en
gjafmildina hefirðu ckki frá okkur.“
í sama bili kom Snabbi með loð-
íiúfuna.
„Rauðbergsfrændi bað að licilsa,
og sagðir að þú hefðir gleymt luif-
unni,“ sagði hann. „En ég lcem víst
of seint.“
„Það getur verið gott að hafa liana
næst. Og nú skal ég gefa þér skeffu
fyrir vikið,“ sagði liann og dró
húfuna niður fyrir eyru.
En Svartafellspápi lét höridina
síga. „Þú ert kannske ekki eins vit-
laus og þú sýnist. Þú hefir vist
mcira gagn af húfunni en gullinu.
Því er nú ver.“
Frelsishetjan notar sjóinn ot/ sólina.
Klifnrgrindur evu ómissandi á
harnaheimilum.