Fálkinn - 18.07.1947, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Kathleen O’Bey:
Framhaldssaga. — 3.
Augu blinda mannsins
handan. Hann var úti að ganga þegar hann
sá Ijósin liéðan, og kom til að spyrja, hvort
hann gæti nokkra hjálp veitt. A ég að biðja
hann um að koma inn?
Samo stóð augnablik, eins og hann væri
að hugsa sig um.
— Þér Jiafið símað eftir lækni og sjúkra-
vagni, eins og ég bað yður um? spurði liann
liægt, eins og liann ætti erfitt með að finna
réttu orðin, sem nota skyldi.
Ráðsmaðurinn lvinkaði kolli.
— Eg hefi símað, og sjúkravagninn kem-
ur með lækninn.
— Gott, hiðjið þá Mulberg lækni að koma
inn, sagði Samo.
Ráðsmaðurinn flýtti sér út og kom að
vörnm spori aftur með lækninn.
Hann var mjór og grannur eins og mála-
flutningsmaðurinn bróðir lians, en miklu lag
legri maður en hann. Andlitið var gáfulegt
og gráa hárið yfir gagnaugunum gaf þvi
svip. Hann var tvímælalaust lieillandi mað-
ur, enda höfðu kvensjúklingar hans ekki
sparað að auglýsa það árum saman.
Svertinginn benti á særða manninn og
læknirinn flýtti sér að dívaninum.
Hann rannsakað Karter gaumgæfilega án
þes að segja nokkurt orð. Svo hað liann um
urhbúðir og hatt varlega um sárið, svo að
blóðrásin liætli.
Síðan stóð hann upp og sneri sér að Samo. ■
— Eg sting upp á að við flytjum sjúkling-
inn sem fljótast á sjúlvraliúsið til mín, sagði
hann þíðlega. Þetta er mjög alvarlegt. Kúlan
er enn í sárinu, og mjög nálægt hjartanu,
og ekki liægt að ná henni nema með upp-
skurði — og það er alvarleg læknisaðgerð.
Hvað augun snertir.. . .
Svertinginn leit fljótt á liann.
— Hvað er að þeim? spurði liann.
Mulberg læknir hileaði, eins og hann væri
að lmgsa sig um, en svo hélt hann áfram:
Hvað augun snertir þá get ég ekki að
svo stöddu sagt um, livaða eitur það er, sem
kastað hefir verið i þau, — Það verður fyrst
að rannsaka það nánar. En fái sjúklingur-
inn nokkurntíma sjónina aftur þá.... þá
tel ég það blátt áfram kraftaverk.
Augun ætluðu úl úr Samo, svo skelfdur
var hann. En liann róaðist aftur og ypþti
öxlum. Læknirinn hélt áfram:
—■ Ef börur eru til hér þá getum við
borið hann yfir á spítalann. Það væri best,
því að því fyrr sem hann kemst undir læknis
aðgerð því betra. Viljið þér hjálpa mér?. .
Samo stóð sem snöggvast eins og á báð-
um áttum, svo Iiristi hann höfuðið.
— Sjúkravagninn hlýtur að koma hingað
undir eins, sagði hann á Iirognamáli sínu.
Mulberg leit ávítandi á hann.
— Eins og yður þóknast. En ég vil ekki
liafa neinn veg né vanda af að bíða, þvi að
hér er ekki aðeins um sjónina að tefla held-
ur lífið lílca. . . .
En Samo endurtók aðeins: Sjúkravagn-
inn hlýtur að koma undir eins.
Þó að ekki væri liðinn stundarfjórðungur
síðan árásin var gerð heyrðist nú greinilega
blistrið á sjúkravagninum.
Þeir stóðu hljóðir og lilustuðu, svo gekk
Mulberg læknir fram að dyrunum.
— Nú kemur hann, sagði hann, jæja, þá
get ég ekki hjápað frekar. Eg álít það
vanliugsað af yður að taka ekki hoði minu,
en liafið það eins og yður þóknast. Hann
kinkaði kolli til þjónsins. Eg læt spyrja eftir
liðan lierra Karters seinna....
Hann kastaði kveðju á viðstadda, sneri á
brott og fór út, og nokkrum sekúndum síð-
ar ók sjúkravagninn upp að dyrunum.
Læknir og tveir menn kornu lilaupandi inn
í liúsið með börur, og fáum mínútum síðar
var Sveinn Karter borinn meðvitundarlaus út
i bifreiðina. Samo var í þann veginn að fara
út en sneri sér um leið að ráðsmanninum.
— Herra Mpller, þér berið áhyrgð á liús-
inu, sagði liann liátt og skýrt. Eg aflæsi, —
enginn fær að koma hér inn meðan ég er í
burtu. Eg kem aftur seinna i kvöld og við
tölum saman á morgun. Þér liafið skilið
mig?
Það stafaði stillingu og myndugleika frá
svertingjanum, og það hafði áhrif.
— Eg skal gera eins og þér segið fyrir,
lierra. . . .
— Eg heiti Samo, sagði svertinginn Jiljóð-
ur. Eg er þjónn og trúnaðármaður herra
Karters, — gerið þér eins og ég hefi sagt!
— Já, herra Samo, svaraði Möller, og
nú kinkaði svertinginn kolli og steig inn í
sjúkravagninn. Vagninn ók með gulu fiaggi
og síblásandi lúðri, til merkis um að hætta
væri á ferðum og mikið lægi á. Þegar kom
út úr trjágöngunum stefndi hann lil vinstri
og ók svo á fleygiferð út þjóðveginn.
Á einkaskrifstofu Mulhergs málaflutnings-
manns voru tvær manneskjur. Málflutnings-
maðurinn sat innan við skrifborðið sitl — -
og í stól andspænis honuni sat ung stúlka.
Hún var á að giska nokkrum árum yfir
tvitugt, hvorki há né lág en svaraði sér vel
í vexti, grönn og fallega limuð, kvenleg út
í æsar og mjög lagleg. Augun voru stór og
blá, nefið beint og fallega lagað, og munnur-
inn máske í stærsta lagi, en þó fallegur, og
varirnar rjóðar.
Dökkt hárið var fallega liðað og skiptist
i skúfa að neðan, er lágu niður eftir hvítum
hálsinum.
Birtuna lagði heint í augun á Lilly Tarl,
en hún virtist ekki taka eftir þvi. Hún sat
grafkyrr og horfði spyrjandi á málaflutn-
ingsmanninn.
— Hversvegna liafið þér gert boð eftir
mér? spurði hún loksins.
Mulberg neri höndunum saman og virtist
órótt í skapi, það var eins og liann færi hjá
sér og þættist í vanda staddur.
— Það er ég þarf að segja yður liryggir
mig mjög, sagði liann að lokum og horfði
mcð föðurlegu augnaráði á ungu stúlkuna.
Það var með sannri hryggð sem ég skrifaði
vður og hað yður um að koma hingað lil
mín.
- Hvað er það, herra Mulherg?
Ja, ég hefi nú i öll þessi ár, alla tið
'síðan þér fæddust, Iiaft það gleðilega starf
með liöndum að horga yður ákveðna upp-
hæð á liverjum mánuði, yður lil framfæris
— og nú, síðan þér komust upp, liefir þessi
styrkur verið svo ríflegur, að þér hafið getað
lifað á honum, en. ... en. . . .
Hún hafði ósjálfrátt rétt úr sér í stólnum.
Augun í henni liöfðu stækkað og spyrjandi
undrun skein úr þeim.
— Er það svo að skilja að það sé hætt. .
Hann tók fram i fyrir henni með því
að lyfta hendinni:
— Já, það er að segja, að. . . . að. . . . þess-
ir peningar, sem mér voru sendir lil fvrir-
greiðslu til yðar, og sem ég hefi aldrei fengið
að vita hvaðan komu, - liafa eldd komið
núna, — ég verð meira að segja að játa
fyrir yður, að siðasta upphæðin, sem þér
fenguð hjá mér, var úr ininiun eigin vasa, af
því að ég gekk að þvi vísu að sendingin
kæmi eins og vant var, og að henni hefði
seinkað í þetla skipti, en hún kom ekki..
þér megið ekki misskilja niig, ungfrú Tarl,
þessi uppliæð skiptir engu máli, og ég gcf
yðnr Jiana með mestu ánægju, því að á um-
liðtíum árum liefir mér orðið annt um yður,
að ég ekki scgi að mér þyki orðið vænt um
yður, eins og föður þykir vænt um dóttir
sína. . . . og einmitt þessvegna tekur mig það
svo sárl yðar vegna, að ég get ekki hjálpáð
yður lengur.
Um stund var þögn i stofunni og loks var
það Lilly, sem ratíf liana.
— Segið mér það hréinskilnislega, herra
Mulberg, þvi að ég á hágt með að trúa að
þér vitið það ekki, — liver er það, sem
liefir sent mér þessa peninga?
Málaflutningsmaðurinn yppti öxluni.
— Mér þykir leilt að þér skuluð ekki
trúa mér, ungfrú Tarl, cn ég hefi ekki hug-
mynd um Iiver maðurinn er, ég veit það
ekki, en vitanlega hefi ég leitt ýmsum getum
að því. Eg veit elvki livort móðir yðar var
gift eða ekki, en henni var að minnsta kosti
ofviða að ala önn fvrir yður enda sleppli hún
öllu tilkalli lil yðar þegar þér voruð tæpra
Jiriggja mánaða gömul. Að þvi er mér er
sagt þá vitið þér ekkert liver hún er eða var?
— Nei, ég veit ekkert um það. En Iivaða
ágiskanir hafið þér viðvíkjandi þeningunum ?
-— Ja, ég hugsaði mér, að þeir gætu verið
frá föður yðar, en ég hefi ekki neina hug-
mynd um hver sá maður er.
Lilly Tarl liafði staðið upþ. Hún stillli sig