Fálkinn - 30.07.1948, Síða 8

8
FÁLKINN
r
'C’G er elcki brjálaður. Það
verður maður að skilja,
viðurkenna sem staðreynd, áð-
ur en hann heyrir sögu mína.
Eg liefi verið alvarlega veikur
í margar vikur, en það var eft-
ir taugaáfall. Nú get ég fullyrt
að ég veit livað gerðist. Eg hefi
í rauninni séð oy heyrt hvað
gerðist, með því að einbeita
skilningsvitunum. Svona byrj-
aði það:
ÓSKÖP er þetta ógeðslegt!
hugsaði hún með sér. Hún var
komin ofan einstigið í bjarginu
við sjóinn, niöur á þröngu syll-
una, sem gengið var eftir til
þess að komast í vesturbjargið,
sem var ijaðað í síðdegissólinni. í
byrjun vikunnar hafði hún og
unnusti hennar, Charles Wellin,
Eric Linklater:
fundið falda klettasyllu, breið-
ar svalir sextíu fetum yfir bvít-
gáróttu hafinu. Syllan var stærri
en billiardborð og jafn mann-
laus og afræktur viti. Tvívegis
höfðu þau lifað unaðslegar
stundir þarna. Henni var ekkert
hætt við svima, Og Wellin stóð
alveg á sama um útsýni. Ekki
hafði gerst neilt óvandað, ekk-
ert jarðneskt samband, í sam-
veru þeirra þarna á pallinum,
því að í bæði skiptin hafði hún
verið að lesa Studies in Biology
eftir Hélaoin og hann „Wat is
to be Done“ eftir Lenin.
SAMVISTIR þeirra voru orðn-
ar eins og inanns og konu, ekki
vegna þess að ástríður þeirra
væru svo heitar að þær þyldu
ekki bið, heldur öllu fremur
af því að þau voru hrædd um
að vinir þeirra kynnu að fyr-
irlíta þau fyrir hreinlífi og fara
að geta sér þess til að eittlivað
væri bogið við þau eða að þau
væru kynvana. En þau voru
mjög prúð og varfærin i öllu
framferði, og í samkvæmum og
utanhúss liöguðu þau sér eins
og þau hefðu verið gift í mörg
ár. Þau litu ekki á þennan felu-
stað í bjarginu sem samastað
faðmlaga heldur til þess að láta
sólina baka sig og' verða brún
á skrokkinn; þau gerðu sig á-
nægð með að finna sálum sínum
hvíld í dyn bafsins og hjali öld-
unnar við skútana fyrir neðan
þau. Nú sat Charles við að
skrifa bréf inni í baðgistihús-
inu, sem stóð tveimur kílómetr-
um þarna fyrir ofan, en hún
hafði leitað athvarfs á sand-
steinssyllunni, og þangað ætl-
aði Charles að koma eftir svo
sem tvo tíma. Hún var enn að
lesa Studies in fíiology.
En þegar hún kom að syll-
unni þeirra sá hún að þar var
fyrir iLiaðui', fremur ógeðfeldur
útlits. Hann var gerólíkur Char-
les. Það var ekki nóg að hann
væri allsnakinn — heldur var
liann dólgslega vaxinn, jarpur
á liörund og kafloðinn. Hann
sat fremst á syllubrúninni og
dinglaði löppunum, og eftir
lifygglengjunni á honum var
loðin mön, eins og dökka mön-
in á asnahrygg, og á öxlunum
langar hárflygsur, eins og væng-
ir á fugli. Henni brá svo við
þetta að benni fataðist og bafði
ekki vit á að liverfa á burt
strax, Iieldur staldraði hún við
sem snöggvasl og sá nú að mað-
urinn var ekki alveg ber. Hann
var í ofurlitlum móbrúnum
brókum, stuttum, en þó svo að
þær huldu lendarnar. En jafn-
vel þó að þetta bætti úr skák,
gat liún ekki sest og farið að
lesa líffræði að honum við-
stöddum.
Til þess að lýsa vanþóknun
sinni og láta vita af sér rak
hún upp ofurlítinn skræk; og
um leið og bún var að snúa
sér við til að fara, leit bún við
til að sjá bvort liann hefði heyrt
hann.
HANN leit við og hvessti á
hana augun, miklu reiðilegri en
liún liafði sjálf verið. Auga-
brúnirnar voru loðnar, augun
stór og dökk, breitt hnyðjunef
og stór munnur.
— Þetta er þá Roger Fair-
field! hrópaði liún forviða.
Hann stóð upp og leit livasst
á liana. — llvernig vitið þér
það?
— Vegna þess að ég man eftir
yður, svaraði hún, en svo vafð-
ist henni tunga um tönn, því að
hún minntist þess fyrst og
fremst, að það sem hann hafði
unnið sér til ágætis var að
synda á haustdegi í næðingi frá
Norður-Rervík til Rass Rock til
að vinna veðmál um fimm
pund, síðasta árið sem hann
gekk á háskólann í Edinborg.
Sagan hafði borist með hraða
um borgina á einni viku, og all-
ir vissu að liann og vinir hans
höfðu etið nægilega votan morg
unverð til þess að varpa allri
varkárni fyrir borð áður en veð-
málið var gert. En svo rann
bráðlega af kunningjunum, þeir
urðu smeykir og létu lögregl-
una vita og hún setti út björg-
unarbát. En leitin varð árang-
urslaus enda var haugasjór,
þangað til bátverjar sáu á
dökkan hausinn á lionum í vari
undir Bass Rock og innbyrtu
hann. Það varð ekki séð að
liann væri eftir sig eftir þetta
ævintýri, en honum var stefnt
fyrir rétt, sakaður um skort á
blygðunarsemi og sektaður um
tvö pund fyrir að bafa synt án
þess að vera í sundskýlu, svo
sem lög mæla fyrir.
Við höfum hist tvisvar
sagði liún. Einu sinni á dansleilc
og annað skipti drukkum við
kaffi saman lijá Mackie. Fyrir
nálega einu ári. Við vorum þar
fleiri, og við þekklum þann,
sem þér voruð með. Eg man
vel eftir yður.
Hann starði enn fastar á
hana, pírði augunum og' lóðrétt
felling kom á ennið.
— Eg er dálítið nærsýn líka,
sagði hún og hló uppgerðar-
hlátri.
— Eg sé oíur vel svaraði
liann, en ég á svo bágt með að
muna fólk. Mannlegar verur eru
svo ákaflega líkar bver annarri.
— Alfrei hefi ég nú heyrt aðra
eins frekju!
— Æ, yður er víst ekki al-
vara með það.
— Maður vill helst láta muna
eftir sér. Það er ekkert gaman
að heyra, að maður sé eins og
hvert annað núll.
Hann sýndi á sér óþolni. —
Það var ekki það, sem ég átti
við, og nú þekki ég vður aftur.
Eg þekki röddina aftur. Þér
hafið skýra og fallega rödd. Fis
i áttund er tónn.
— Er það hið eina, sem þér
notið til að þekkja fólk sundur?
•— Það er eins gott og hvað
annað.
•— En munið þér4>á ekki hvað
ég heiti?
— Nei, sagði hann.
:— Eg er Elísabet Bradford.
Hann bneigði sig og sagði:
— Það var leiðinlegt, eða hvern-
ig var það? Eg á við þegar við
drukkum kaffi saman.
— Það fannst mér ekki. Mér
fannst einstaklega gaman, og
við skemmtum okkur vel. Mun-
ið þér ef.tir Charles Wellin?
Nei.
— Æ, það verður ekki við
yður átl, hrópaði hún. Til livers
er að hitta fólk þegar |iað gleym-
ir því undir eins aftur?
— Eg veit ekki, sagði hann.
Við skulum tylla okkur og þá
getið þér sagl mér það.
HANN settist aftur á syllu-
brúnina og' dinglaði löppunum,
og um leið og hann leit um öxl
til hennar sagði hann: — Segið
þér mér nú frá því: til livers
er eiginlega að hitta fólk?
Hún hikaði við en svo svar-
aði hún: —• Mér þykir gaman
að kvnnast fólki. Það er ekki
nema eðlilegt. En ég kom hing-
að til að lesa.
— Eruð þér vön að lesa stand
andi?
— Vitanlega ekki, sagði hún,
slrauk vandlega fellingarnar úr
kjólnum á lmjánum og' settist
hjá lionuin. — Þetla er yndis-
legur hvíldarstaður. Hafið þér
verið hérna áður?
— Já, ég er hundkunnug
hérna.
— Við Charles komum bingað
fyrir viku. Charles Wellin, á
ég við, sá sein þér nnmið ekki
eftir. Við ætlum að giftast. Eft-
ir ár, vonum við.
— Hversvegna fóruð ]>ið liing-
að?
— Við vildum vcra í næði, og
liérna á eyjunum er maður
viss um að hafa næði. Við höf-
um mikið að gera, bæði.
— Mikið að gera! sagði hann
háðslega. Eyðið ekki timan-
um; eyðið lífi ykkar í staðinn.
-— Flestir verða að vinna,
hvort sem þeim likar betur eða
verr.
Hann tók bókina af hnjánum
á lienni, opnaði Iiana og' hljóp
yfir nokkrar línur, fletti nokkr-
um blöðum og ias nokkrar lin-
ur enn og geispaði.
Vinir vðar i Edinborg, sagði
hún, — voru efnaðri en okkar.
Við Charles og allir sem við
þekkjum vérðum að vinna fvrir
okkur.
— Hversvegna? spurði hann.
Vegna þess að ef við ger-
um það ekki þá verðum við að
svelta, sagði bún stutt i spuna.
•— Og ef ykkur tekst að verj-
ast sveltinu — livað verður þá?
— Þá er bægt að gera sér von
um, svaraði hún önugt, — að
við gelum orðið að einhverju
gagni hérna í veröldinni.
•— Álítið þér að þetta hérna
sé rétt? sagði liann, kæfði niðri
í sér geispa og las í bókinni:
— „Sálai-leg'i aðilinn í frum-
Maðurinn sem var selur