Fálkinn - 30.07.1948, Page 12

12
FÁLKINN
HILDEGARD TEILHET
Tveggja herra þjónn
35
SKÁLDSAGA EFTIR DARWIN OG
C-----------------------------------------
þó að það væri nokkru gildara. I heilbrigðu
hendinni hélt hann á þriðja hólknum af
sömu gerð, og miðaði honum á Hoot. Þetta
var líkast og þegar bráður skólameistari
bendir i ergelsi á vanrækslusaman nem-
anda. Madame, sagði liann við konuna
sína, viltu fara upp og segja gestinum
okkar að við höfum fengið heimsókn
tveggja vina hans? Og svo máttu til
að vera kyrr uppi þangað til ég kalla á
þig. Vertu nú fljót!
Frú Mazarákt vissi nú ekki hvaðan á
hana stóð veðrið. — Heyrðu góði Alexand-
er, þetta er þó ekki — -— —.
— Góða mín, svaraði hann, — viltu gera
svo vel að fara undir eins!
Hoot hrópaði: — Cally hlauptu! Hlauptu
og sæktu hjálp inn 1 þorpið! Og svo stað-
næmdist liann miðja vegu milli liennar og
mannsins með hættulegu vopnin. Mazarákt
var í fyllsta máta vígbúinn. Hann laut fram,
en svo skeði það óvænta, að konan hans
kom og staðnæmdist í sjálfri skotlínunni.
Hún sagði angurvær að hún skildi alls ekk-
ert í þessu. Ilún þrýsti annarri hendinni
að enninu. Ilinni liélt hún fram, eins og
liún vildi verja mann sinn fyrir Hoot.
— Hvað er þetta manneskja! lirópaði
Mazarákt með rödd sem hann hafði aldrei
beitt áður þarna i liúsinu. — Sophie. Iiypj-
aðu þig burt þaðan! Þetta fólk er þjófa-
hyski! Verra en þjófaliyski.
•— Nei, sagði Cally, sem skildi vel að ef
nokkur von var um björgun þá urðu þau
að fá hjálp hjá gráklæddu konunni alúð-
legu. — Hann lýgur þessu. Frú, skiljið þér
ekki að hann er að ljúga?
— Eg skil alls ekki neitt! endurtók hún
i öngum sínum og horfði á manninn sinn.
Hún tók eftir því, sem hann var með í
höndunum. — Hvað ertu með þarna? spurði
hún. — Alexandre, hvað er þetta, sem þú
lieldur á? Hversvegna kemurðu með þetta
hingað. Eru þetta ekki skotin, sem þú not-
ar til að veiða kanínur?
Cally ætlaði að færa sig nær frúnni, en
Hoot rétti út handlegginn og stöðvaði hana.
Hún reyndi að ýta handleggnum frá. —
Frú! lirópaði liún. — Sjáið þér elcki að
hann ætlar að reyna að drepa manninn
minn og mig, með þessum hræðilegu skot-
vopnum, sem hann býr til. Þau eru ekki
gerð til að skjóta kaninur með. Það eru
manneskjur, sem hann drepur með þeim, og
nú er það maðurinn minn og ég. Ef þér
haldið að við séum þjófar þá símið til lög-
reglunnar. Spyrjið liann livort liann þori
að síma til lögreglunnar. Spyrjið liann
livort liann vilji eiga á hættu að íólkið úr
þorpinu komi hingað og finni hjá honum
þessi djöfullegu morðvopn, sem hann sjálf-
ur hefir smíðað.
— Hvað veldur allri þessari háreysti?
spurði isköld rödd framan úr dyrunum.
Það var frænka Pauls, madame Valerie
Morlaix, sem kom inn um dyrnar lijá stóru
klukkunni. Það gljáði á hárið á lienni eins
og silfur. Hún var í fallegum ferðafötum
og hélt á tösku úr svínsleðri í annarri liend-
inni.
Hoot þreif Cally með veiku hendinni
og skaut henni aftur fyrir sig. Stóra klulck-
an tifaði sí og æ.
— Frú Morlaix, í guðs bænum farið þér
með konuna mína út úr stofunni! sagði
herra Mazarákt stjórnlaus af bræði. —
Komið þér henni út með yður!
Valerie Morlaix liló. — Góða Sophie, get-
urðu ekki séð að þessar manneskjur vilja
okkur ekki annað en illt? Geturðu ekki séð
að það er einmitt þeim og engum öðrum
að kenna, að þú og maðurinn þinn verðið
að flytja héðan? Skilurðu ekki að það eru
meðal annars þessi tvö skituhjú, sem hafa
slett sér fram í félagsskap okkar, svo að
hann er nú að liðast í sundur? Öll okkar
góðu áform um að bjarga Frakklandi frá
vitfirringunni sem herjar á landið, öll þau
áform eru þessi tvö nú að eyðileggja.
— Okkar áform? spurði gráklædda kon-
an barnalega, um leið og hún færði sig
nær manninum sínum.
Nú steig Hoot skref fram á gólfið. Hann
stakk báðum höndum í vasana. Svo færði
hann sig nær Valerie Morlaix og starði
hvasst á hana. Hann sagði við hana á ensku
— Þér eruð búin að vera, mín allra kær-
asta! Þér eruð að fullu og öllu dottin upp
fyrir og búin, fagra frú. Yður stoðar ekkert
þó að eitthvað gerist núna. Og það langar
mig til að segja yður! Svo sneri hann sér
að hinni konunni og það lék hros um varir
honum meðan hann var að tala við hana.
Frú Morlaix hrópaði á eftir henni: —
mín farið inn í þorpið og sótt lögregluna?
Eg fullvissa yður um að ég skal biða hérna
þangað til lögreglan kemur. Og ég er ekki
í vafa um að maðurinn yðar og frú Morlaix
og ég hafa nóg að tala saman um meðan
við biðum.
—Ha? Þér ætlið ekki að segja mér að
þér þekkið frú Morlaix?
— Mjög vel, sagði Hoot og brosti. — Eg
er John Houten, samstarfsmaður Þjóðverja.
Frú Morlaix var þýskur agent, og ýmsar
fyrirskipanir hennar bárust mér í hendur á
hernámsárunum. Cally, villu nú ekki fara
með frúnni og sækja lögregluna?
— Sopliie, hrópaði sá digri, — í síðasta
sinn spyr ég hvort þú viljir fara og láta þessa
óboðnu gesti vera eftir lijá mér?
— Eg fer, svaraði liún.
Frú Morlaix hx-ópaði eftir henni: —
Farðu með vinnulconuna með þér. Þú hefir
verið heyrnarlaus og blind i svo mörg ár, að
þú getur gert lionum greiða með því að
koma henni undan.
Mazarákt stillti sig þangað til frúin var
farin út. Nú sagði hann við Hoot: •— Eg
skal ekki gera konunni yðar mein ef þér
svarið mér tveimur spurningum. Ef ekki
Frúin hafði fundið haglatvílileypuna lians
frammi i anddyrinu, þar sem hún stóð upp
við vegginn, lijá myndinni af bróður lienn-
ar, sem féll í Afríku. Nú kom hún inn í
salinn altur og hún miðaði byssunni. Ilún
fór ósköp ldaufalega að því, vegna þess
að liún var ekki vön að handleika skotvopn.
Hún miðaði á manninn sinn og hina ung-
legu en ævagömlu dömu, sem stóð við lilð-
ina á honum með skínandi silfurhárið Hún
sagði: — Alexander þú verður að síma inn
i þorpið.
Stóra klukkan i horninu tifaði liátt.
Enginn hina viðstöddu hreyfði legg eða
lið. Svo sagði hún við Cally: — Kannske
þér viljið síma inn í þorpið, ef maðurinn
minn vill það ekki? Yerkstæðið hans er
liérna út í garðinum að liúsahaki, og þar
er síminn.
Þegar Cally fór að hreyfa sig komu líka
kippir í manninn, sem i mörg ár hafði ver-
ið giftur frú Mazarákt og var stjúpi hinnar
ungu og efnilegu söngkonu við óperuna i
París. Hann hreyfði sig nokkur skref og leit
þunglega til konunnar sinnar gegnum
þykku gleraugun. Svo varp liann öndinni
þreytulega, lét höfuðið hníga niður á bringu
og sveigði höndina þannig að einn málm-
hólkurinn vissi að hjarta hans. Hann los-
aði um fjöðrina með þumalfingrinum, al-
veg eins og hann hafði losað um fjaðrirnar
á svona úthúnaði svo oft áður.
Valerie Morlaix ldjóðaði, og hún var ekki
hætt að hljóða J)egar hún hafði komið
hreyflinum í bílnum sínum í gang og ók i
fleng niður malarganginn i garðinum og
út á þjóðveginn og hvarf Jjar.
XII. Og svona endaði sagan
Það leið stundarfjórðungur — svo sagði
að minnsta kosti stóra sítiíandi ldukkan í
horninu — og J)á kom stúlkan með blá-
svarta hárið akandi upp að húsinu í opn-
um Panhard-bil ásamt tveim lögreglumönn-
um úr þorpinu og fjórum velvopnuðum
skæruliðum frá FFI.
Inni i salnum voru ekki aðrir en grá-
klædda húsfreyjan, tifandi klukkan og
dauði maðurinn, sem lá marflalur á gólf-
inu og breitt hafði verið yfir með teppinu,
sem átli að lilífa rúmdýnunum, er bundn-
ar höfðu verið ofan á hílinn. Frúin var að
laga teppið þegar þau komu. Augu liennar,
sem áður höfðu verið svo hlýleg, voru ís-
köld, þau voru eins og skínandi steinar,
sem aldrei kemur tár á.
Hoot og Cally stóðu fyrir utan húsið og
biðu.
Stúlkan hoppaði út úr bifreiðinni. Hún
sagði á skrítinni suðurfranskri mállýsku:
— Eg heiti Rosamunde. Hvað ég heiti meira
gcrir víst ekki til eða frá. Hún rétti fram
höndina. Eitt okkar varð eftir J)arna niðri
á veginum Jíar sem við fundum kerlinguna
og ]>að sem eftir var af bilnum liennar.
Tveir af FFI-mönnunum og annar lög-
regluþjónninn fóru inn í húsið. Hin söfn-
uðust kringum þau, stúlkan sem sagðist
vera Rosamunde, og hinir. Piltarnir brostu
vingjarnlega.
Stúlkan stóð enn með framrétta höndina.
Og hún brosti líka. Nú virtist hún ekki vera
alveg eins ungleg eins og þegar þau liöfðu