Fálkinn - 22.10.1948, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
FREDERIK MARSCH:
8
ELDFLUGAN
11.

Amerísk lögreglusaga ls
„Hægan, hægan, bróðir .... Við höfum
ekki fengið þessa 7.000 dollara, og liús-
böndinn sendi mig liingað til þess að
segja, að hann væri fokreiður og hefði í
hyggju að grípa til alvarlegra ráðstafana."
Cornell andvarpaði og leit á Helen. Svo
sagði hann biðjandi:
„Þér sáuð sjálf að ég fékk Terry pen-
ingana, var ekki svo?“
„Nei,“ svaraði Helen. Henni dalt í hug
að þarna fengi liún eina hugsanlega tæki-
færið til að hefna sín.
„Ilvað segið þér?“ Ben spratt upp úr
stólnum. Hann ætlaði að ráðast á stúlk-
una, en Spoke rétti út liandlegginn, sem
var harður og og gildur eins og bóma á
skipi.
„Það er eitlhvað að taugunum í yður,“
sagði hann brosandi. „Og að minninu.
Húsbóndinn sagði mér að ég ætti að taka
við 12.000 dollurum — út í hönd.“
Cornell sneri sér að honum. Tveir eld-
rauðir dílar voru á hvorri kinn hans.
„Þetta er fjárþvingun!“ hvæsti hann.
„Svivirðileg fjárþvingun! Og þetla kvendi
þarna starfar með vkkur.“
„Elcki er það lakara,“ sagði Spoke og
leit með viðurkenningu á Helen og virti
hana fyrir sér. „Komdu nú með pening-
ana, annars verð ég að fara í handalög-
mál. Mér er illa við að skemma svona
laglegan lítinn mann eins og þig.“
Cornell hugsaði sig um. Varir hans
titruðu. En þegar hann leit á Spoke, sem
hvessti brúnirnar, sá liann að mikið var
í liúfi. Hann gekk að liandtöskunni sinni
og opnaði hana. Svo tók hann seðlabúnt
og taldi tuttugu og fjóra seðla. Spoke
gekk úr skugga um að þetta væru 500
dollara seðlar og stakk þeim í vasa sinn.
„Þá erum við kvittir,“ hvæsti Cornell
fjúkandi reiður.
„Alveg kvittir,“ sagði Spoke og bar tvo
fingur upp að hattbarðinu. „Nema þig
langi til að gefa lienni systur ofurlitla
ágóðaþóknun.“
„Blandið þér mér ekki í þelta,“ sagði
Helen.
„Allt í lagi, systir —• nú fer ég.“ Og
eins og vanur veraldarmaður snerist hann
á hæli og fór út úr herberginu.
Kaupmaðurinn sletli sér niður á stór-
inn. Hann þurrkaði svitann af enni sér
með hvítum vasaklút.
„Rændur 19.000 dollurum,“ dæsti liann.
„Fyrr má nú rota en dauðrota.“
Ilann hvessti augun á Ilelen, sem var
á leið inn í herhergi sitt með kápuna á
handleggnum.
„Ilversvegna luguð þér?“ lirópaði hann
eftir henni. „Þér sáuð sjálf að ég borgaði
delanum — Terry — þessa peninga!“
Helen yppti öxlum. Svo sagði hún og hló
við:
„Mér fannst þér ekki b.afa nema gott
af því.“
Cornell spratt upp eins og liann ætl-
aði að ráðast á hana. En allt i einu sner-
ist hann á hæli og gekk út að glugganum.
Hann lyfti gluggatjaldinu svo að hann
gat séð úl á götuna og umferðina. Þann-
ig hafði hann staðið mestan hluta dagsins,
neina þessa stuttu stund, sem hann liafði
verið úti á götunni.
Helen var að hugsa um livort Lock
Mereditli mundi Jiafa séð fjárþvingarann
l'ara upp í herbergi Cornells, og livort
hann skyldi hvað gerst hefði. Vissi Lock
að brennuvargurinn var svo að segja á
næstu grösum við hann? Ilún óskaði þess
að Lock Meredith liefði hugsun á að elta
þennan unga oflátung, Spoke, og komast
að, livar hófarnir hefðu bækistöð sína
þarna í Albany. Það væri liægt að gera út
um þetta glæpamál á einum liálftíma,
ef Meredith kynni að taka það réttum
tökum.
En — hvernig átti hann að renna grun
i hvaða erindi þessi dularfulli sendiboði
átti upp til Cornells? Hún þóttist viss
um, að Mereditli væri einn síns liðs þarna
í Albany; liann hefði ekki fengið ráð-
rúm til að ná í neina aðstoðarmenn sína
til að koma með sér.
Einn maður getur tæplega haft í fullu
tré við þrjá bófa eða kannske fjóra -—
fimm, aleinn. Ef Lock vissi af þeim og
þeir fengju einhvern grun mundu þeir
dreifa sér í allar áttir hið bráðasta —
með peningana með sér, og Meredith
mundi standa eftir með Ben Cornell ein-
an, sem ekki gerði lengur i blóð sitt.
„Ketið“ sem Meredith langaði til að festa
tennur á, var öll hrennuvargaklíkan. Það
var þessvegna sem hann hafði látið hana
gríjia tækifærið og fara með Cornell. Og
Meredith hafði nánar gætur á þvi, að hún
yrði ekki fyrir neinu misjöfnu. Hann vissi
sjálfur manna best, að betta var liættu-
legur leikur.
En hún óskaði ekki að hann yrði þarna
á gistihúsinu sem verndari hennar. Hún
þurfti þess ekki með að liann væri alls-
staðar nálægur, hennar vegna. Henni var
ekki ofurefli að fást við mann eins og
Ben Cornell alein. Hitt var meira virði
að Meredith veitti eftirför þessum bófum
með 12.000 dollarana og fyndi þá og of-
urseldi þá lögreglunni.
Cornell slóð enn við gluggann og pikk-
aði fingrunum eirðarlaus í gluggakistuna,
þegar hæversk stofustúlka kom inn og
spurði hvort gestunum þóknaðist að fá
miðdegismatinn inn i herbergið.
Cornell var í þann veginn að segja já.
Þau höfðu borðað hæði morgunverðinn
og Jiádegisverðinn þarna uppi. En Helen
varð fyrri til og sagði aíi þau ætluðu að
borða niðri í matsalnum. Hún varð að
komast út úr þessu fangaliúri til þess að
sjá hvað Merdith hefðist að.
Stúlkan liorfði á hana með forvitni og
eins og liún væri i vitorði með henni.
Helen brosti til liennar á móti. Hún mátti
halda það sem liún vildi. Aðalatriðið var
að ósýnilegt samband yrði á milli þeirra.
Stúlkan sá að gestirnir mundu ekki vera
sem best sammála sín á milli. En hún
hafði afráðið livoru megin hún skyldi
standa. Og svo fór hún út og lokaði á eftir
sér, án þess að híða eftir mótmælum frá
Cornell.
„Yið getum fengið okkur borð i ein-
hverju liorninu þar sem fámennt er,“ sagði
Ilelen. „Ilversvegna eruð þér svona hrædd-
ur við að láta sjá yður? Það er ekki nokk-
ur maður liér i Albany sem grunar, að þér
séuð svindlari og glæpamaður.“
„Þvi meira sem ég er með yður,“ lireytti
Cornell úr sér, „því betur verður mér ljóst
hvílíkur erkibjálfi ég er.“
„Það gleður mig.“ sagði Helen. „Það er
alltaf gott að komast að raun um sann-
leikann.“
„Við hefðum getað átt svo notalega
daga saman,“ sagði hann og heit á vörina.
„Eg er komin af þeim aldri að liafa
gaman af að silja á leiðinlegu liótelher-
bergi og halda í höndina á karlmanni . .
liver veit nema ég verði kátari þegar ég
sé annað og glaðlegra fólk kringum mig
og heyri danslög leikin. Og liver veit nema
nokkrir kokkteilar geti komið í mig fjöri
Cornell tók eftir að hún hafði klætt sig
í önnur föt meðan hann stóð við gluggann
og var að ergja sig yfir þessum 19.000 doll-
urum, sem liann hafði misst — og fannst
helst að liann mundi slepjia sér alveg ef
hann losnaði ekki úr þessari klípu. Taug-
arnar mundu bila.
Helen var ljómandi á að líla. Það var
hefðarsvipur á andlitinu og á lireyfingum
hennar er hún gekk um stofuna. Hún tók
undir handlegginn á honum. En livar
hafði hún náð í þennan flegna samkvæm-
iskjól, sem hún var í. Þegar lnin fór frá
New York liafði hún ekki svo mikið sem
handtösku meðferðis.
Helen sá hvað liann var forviða og út-
skýrði nú hrosandi:
„Eg liefi keypl þennan kjól liérna í Al-
bany •— fyrir yðar reikning. Þér liafði
ekki gotl minni, Cornell. Eg sagði yður
í morgun að ég yrði að fá einhver önnur
föt en þessi, sem ég stóð í. Og þér féllust
á það. Þér stóðuð við hliðina á mér til að
hafa gál á, að cg gerði ekki lögreglunni orð
— þegar ég símaði í kvenfatabúðina. Eg
er sem betur fer þannig vaxin, að ég þarf
ekki að láta breyta sniði á kjólum og er
nóg að nefna númerið .... en það h'lýtur
eilthvað að ganga að yður úr því að þér
nninið ekki hvað gerðist í morgun.“
„Eg liefi svo margt að hugsa,“ sagði
Cornell afsakandi.
En það lá við að hann yrði liræddur út
af þessari gleymsku sinni. Núna, þegar
hún sagði það, mundi hann vel livað gerst
hafði um morguninn. En lionum fannst
svo óralagt síðan. Honum fannst liann
allt í einu vera orðinn gamall maður.