Fálkinn - 22.10.1948, Blaðsíða 13

F Á L K IN N
13
KROSSGATA NR. 702
Lúrctt, skýring:
1 Tæta, 7. blæs. 11. feiti, 13. gim-
steins, 15. sökum, 17. dulu, 18. l)ola,
19. á fæti, 20. önd, 22. orðflokkur,
24. guð, 25. stafur, 26. auð, 28. á
litinn, 31. snemma, 32. fönn, 34.
nautn, 35. kvendýrs, 36. flýtir, 37.
félag, 39. vafi, 40. gróða, 41. kven-
mannsnafn, 42. ilát, 45. hvíldi, 46.
frumefni, 47. bæli, 49. karlmanns-
nafn, 51. elska, 53. efni, 55. elskaða,
56. endinn, 58. liækkun, 60. fæða,
61. bvílt, 62. þröng, 64. óhreinka,
65. fruniefni, 66. fyrr, 68. saga, 70.
þungi, 71. brúna, 72. súpa, 74. veið-
arfærið, 75. formæla.
'fjóðrétt, skýring:
1. Stykkí, 2. fangamark, 3. spjóts-
liluta, 4. niðurlag, 5. gutl, 6. undir-
stöðu, 7. þungi, 8. veru, 9. tveir eins,
10. kind, 12. slóð, 14. liluta, 16. karl-
dýr, 19. slæmur, 21. málmi, 23. sið-
gæðið, 25. kona, 27. skáldkona, 29.
vegna, 30. grasblettur, 31. hæstur,
3.3, óheilnæm, 35. ranga, 38. fljót,
39. samtenging, 43. fugl, 44. manns-
pafn, 47. skemniast, 48. logið, 50.
tónn, 51. guð, 52 þyngdarein. 54.
öðlast, 55. báturinn, 56. ljóð, 57. á
fingri, 59. labba, 61. nýlega, 63. slóg,
66. þingmaður, 67. kveikur, 68. bók-
stafur, 69. ferðast, 71. tveir saman,
73. frumefni.
LAUSN Á KROSSG. NR. 701
Lárétt, ráðning:
1. Hlóst, 7. málar, 11. stofa, 13.
spila, 15. Ok, 17. órar, 18. tala, 19.
ás, 20. sló, 22. gr. 24. tó, 25. mat,
26. siða, 28. grett. 31. feni, 32. full,
34. átt, 35. senn, 36. eir, 37. E.A.
39. um, 40. sag, 41. fyglingur, 42.
ösp, 45. Na, 46. gr. 47. oka, 49.
toga, 51. agg, 53. tafl, 55. róta, 56.
æfast, 58. Asia, 60. æla, 61. ár, 62.
af, 64. inn, 65. Kl. 66. assa, 68. efla,
70. Ag. 71, áfall, 72. stopp, 74. Agn-
ar, 75. gapir.
Lóðrétt, ráðning:
1. Hross, 2. ós, 3. stó, 4. torg, 5.
mar, 6. ost, 7. Miló, 8. ála, 9. La,
10. rosti, 12. farg, 14. patt, 16. klifi,
19. áanna, 21. óður, 23. setningar,
25. mens, 27. al, 29. rá, 30. T.T.
31. Fe. 33. leyna. 35. smurt, 38. aga,
39. ugg, 43. stóll 44. potá, 47. ofsi,
48. klína, 50. G.A. 51. af, 52. G.S.
54. A.A. 55. rækja, 56. ærsl, 57.
taft, 59. angar, 61. ásar, 63. flog,
66. afa, 67. all, 68. ess, 69. apa, 71.
án, 73. P.P.
Ekki af því að liann hafði misst alla þessa
penínga, það skipti minna máli en óttinn
og refsingin, sem yfir honum vofði.
Hvenær kæmi maðurinn með passann
og fölsuðu skjölin? Honum fannst á sér að
hann mundi verða eins og annar inaður
Undir cins og hann kæmist yfir landa-
mærin. ()g þó var hann ekki fyllilega sann-
færður um það .........
Þrír kokkteilar og flaska af rauðvíni
með matnuni. Ben Cornell fór að líta
bjartari augum á tilveruna. Og eftir að
liafa drukkið tvö konjaksglös með kaffinu
og viskí og sódavatn þar á eftir, var hann
kominn í það skap, að hann gleymdi því
nærfellt hvernig stóð á fyrir honuin. Ben
Cornell hafði alltaf þótt gott í staupinu.
Þegar maður hafði fengið dálítið í kollinn
datt manni svo margt i hug, sem manni
gat ekki dottið í hug annars. Helen liló
rnikið því að hann var beinlínis fyndinn,
og Cornell var upp með sér af þessu. Hann
átti enga ósk heitari en að þessari stúlku
lltist vel á liann.
. Brennivínið færði honum gleymsku og
mildaði taugarnar. Maður mundi ekki
ahriað en ]>að, sem maður kærði sig um.
Hann jnundi til dæmis vel, að hann var á
leið til Canada með yfir 40.000 dollara í
tö.skunni sinni. Og honura lilýnaði við þá
tilhugsun. Hann reyndi að ná í fingurna á
Helen, áem luktust urn stéttina á glasinu,
og hún dró ekki höndina að sér. Þvert á
móti: hún brosti eins og henni þætti vænt
um það.
Til hvers að vera að loka sig inni í öm-
urlegu herhergi þegar tilveran var svona
unaðsleg? Hann kallaði á þjóninn og borg-
aði reikninginn. Röddin var ekki vel föst
ér hann sagði:
„Ér enginn staður til hér í þessum and-
skotans bæ, sem hægl er að skennnta
sér á?“
Þjónninn, sem var átthagarækinn, svar-
aði virðulega og ekki alveg þykkjulaust bæði
augnaráði lians og fyrirspurninni.
„Til dæmis Melville Bar og Nightclub,
sir,“ svaraði hann. „Alveg hérna fyrir
handan hornið á 14. götu.“
„Ágætt! ....“ Ben Cornell ætlaði að
slanda upp, en svo varð honum lilið á
klukkuna og liann komst að þeirri niður-
stöðu, að ekki mundi neinnar skemmtunar
að vænta í næturklúbbnum fyrr en eftir
svo sem klukkutíma. Hann bnyklaði brún-
irnar. Það var ekki viðlit að skilja tösk-
una með öllum peningunum eftir í herberg-
inu. Hann varð að koma þeirn í geymslu
í hólfinu hjá ármanninum.
Hann hallaði sér aftur í þægilegum
stólnum og horfði út í hláinn. Allt í einu
sneri hann sér að Helen.
„Ungfrú Helen,“ sagði lumn. „Lítið þér
á þennan náunga þarna fyrir liandan.
Ilann er óvenjulega ógeðslegur ásýndum
.... hvar hefi ég séð þetta andlit áður?“
Helen þurfti ekki að snúa sér við til
þess að vita að það var Lock Meredith,
sem Cornell átti við. Hann sat einn sér
þarna skammt frá og var að borða.
„Ætli hann sé ekki gestur hérna eins og
við,“ sagði liún. „Hversvegna hafið þér
andúð á honum?“
„Það er útlitið — lvann er líkastur trú-
boða.“
„Hver veit nema hann sé það,“ sagði
Helen vai-lega.
„Eg ætla að fara til lians og segja hon-
um að hann sé alveg eins og trúboðaræf-
ill,“ sagði Cornell einbeittur.
„Eg mundi nú fara varlega, ef ég væri
í vðar sporum,“ sagði Helen.
Hann horfði á hana. Henni sárnaði mik-
ið hvernig þessi atliugasemd hennar liafði
vakið liann. Því að nú skein angistin og
kvíðinn ur augunum á honum.
„Þér liafði rétt að mæla, ungfrú I4elen,“
tautaði hann. „Hversvegna í skrattanum
getum við ekki fremur komist af stað
héðan.“
Hann stakk fingrinum inn fyrir flibb-
ann og tók í, eins og bann ætti bágt með
að riá andanum.
„Mér finnst líkast og ég væri kominn
í fangelsi núna strax,“ sagði hann. „En
þið skuluð nú ekki ná i mig samt .... Þið
getið bölvað ykkur upp á að þið festið
ekki klærnar í hann Ben Cornell ....
Yitið þér, ungfrú Truby, að ég hefi alltaf
hatað lögregluna, alla tið síðan ég var lil-
i 11 strákur og mölvaði rúður — liatað
þetta skynhelgistarf þeirra .... Það skal
verða mér gleðiefni að gefa þeim langt
nef.“
„Eruð þér viss um að það takist?“ spurði
Helen.
Cornell rétti úr sér i stólnum.
„Eg hefi ekkert illt gert, lieyrið þér það
.... Verslunin mín er brunnin, en ég get
ekki við það ráðið. Mér kemur ’ekkert við
livað lögreglan segir. Eg hefi mitt á því
þurra .... ég hefi ekki hreyft litlafingur
til þess að iiúsið brynni.“
„Þér hafið aðeins gefið umboðsmanni
vðar skipun, eins og svo oft áður,“ svaraði
hún og hrosti liáðslega.
Hann starði þegjandi á liana sem
snöggvast og svo tautaði liann:
„Þér eruð sú eina sem nokkuð veit, ög
það er verst fyrir yður sjálfa.“
Þó að liann væri ekki allsgáður fór samt
hrollur um hana við þessa liótun. Cornell
var orðinn taugabilaður aumingi á þess-
um stutta tíma, og eigi var vitað liverju
hann kvimi að taka upp á. Ef hann vrði
króaður inni eins og rotta þá gat hann
gripið til ferlegra örþrifaráða.