Fálkinn - 19.11.1948, Side 14

14
FÁLKINN
Þér getið einnig orðið
aðnjótandi yndisþokka
kvikmyndastjörnu: -
„Lux handsápan gefur húíSinni ferska,
hýja fegurð — töfra“, segir hin yndis-
lega Betty Hutton.
Þó er fegurðaraðferð kvikmyndastjarn-
anna afar einföld. Aðeins að þvo sér
úr volgu vatni með Lux handsápu og
l.reinsa síðan með köldu. Reynið þessa
aðferð Þér verðið gagnteknar af mýkt
og fegurð húðarinnar.
LUX HANDSÁPA
HIN ILMANDI HVlTA SÁPA KVIKMYNDASTJARNANNA.
X-L.TS 690-939-50
A LE VE R PRODUCT
RIDDARI.
Frh. af bls. 5.
Svo fór ég að reyna að ganga og
það gekk vel. Eg fór inn í næstu
stofu og rak öxlina i dyrastafinn,
og tók nú fyrst eftir hve herða-
breiður ég var. En mig furðaði á
hve auðvelt var að hreyfa sig, að-
eins var ekki þægilegt að lita um
öxl, svo að riddararnir hafa átt
bágt með að varast óvini, sem réð-
ust að þeim aftan frá. Eg hafði
haldið að mikið glamraði í brynj-
unni er maður hreyfði sig, en svo
var ekki. Það er aðeins í sögunum
af hallardraugunum, sem glymur í
brynjum. Annars voru þær fóðrað-
ar með leðri um öll liðamót, svo að
lítið lieyrðist í þeim.
Bakhlutinn hafði enga brynju-
hlíf — þess þurfti ekki með því að
þetta var riddarabrynja, og maður-
inn sat í hnakknum.
--------Eg fræddist um ýmislegt
viðvíkjandi brynjum við þetta tæki-
færi meðal annars að —:
Hringabrynjan var undanfari stál-
þynnubrynjunnar. sem notuð var á
fimmtándu öld.
Hringabrynjan var miklu þyngri
en plötubrynjan, eða um 50 kg.
Burtreiðarbrynjurnar voru þyngri
en venjulegar brynjur, eða um 40
kg. og að hestarnir voru lika i
brynjum.
Brynjurnar voru dýrar. Sæmileg
brynja kostaði sem svaraði árslaun-
um manns.
Brynja Jóhanns III. var sú dýr-
asta sem getur um í Svíþjóð. Hún
var smíðuð af meistaranum Kuns
Lochner i Niirnberg og forgylt og
emalieruð.
Brynjurnar voru að hverfa úr tisku
á 17. öld. f tíð Karls XII. var aðeins
notuð brjósthlíf og bakhlíf. Það var
aukin notkun skotvopnanna, sem
rýrði gildi brynjunnar.
-----Eg verð að játa það að ég
varð feginn að komast úr brynj-
unni aftur. Eg hafði fengið höfuð-
verk og sveið i fætur og handleggi.
Nú skildi ég hversvegna riddararnir
voru vandir við að ganga i brynju
frá þvi að þeir voru börn. Þrátt fyrir
það að þessar hlífar voru völundar-
smíði hefir þurft langan tíma til
að venjast þeim og geta barist í
þeim.
BÓKARFREGN.
Framhald af bls. 6.
ast brátt getu liins fullorðna manns
og lætur nokkuð af því. Meðal hús-
bænda Guðlaugs við ísafjarðardjúp
er séra Stefán Stephensen í Yatns-
firði, og gefur hann allglögga mynd
af þeim kunna klerki, sem virðist
hafa verið borinn til mannforráða
og veraldlegra umsvifa.
í allmörg ár er Guðlaugur búsett-
ur á ísafirði og stundar í fyrstu
mest sjómennsku á skútum. Þar
kynnist hann atgervismanninum
auðnulitla, Álfi Magnússyni, sem
þegar eftir livarf sitt verður þjóð-
sagnapersóna á Vestfjörðum. Guð-
laugur stundar síðan hin ólíkustu
störf á sjó og landi, kynnist mörg-
um og gefur öðrum þau kynni í
sögu sinni. Hann flyst svo lands-
fjórðunga á milli, sest að í Vest-
mannaeyjum og stundar þar smiðar.
Loks á gamalsaldri, bæklaður og
þrotinn að k,röftum, hafnar hann í
nöturlegu og köldu herbergi í
Bjarnaborg í Reykjavík. Þannig upp-
sker hann laun fyrir basl sitt og
fögnuð í harðgeru lifi. Þá er eins
og fyrst þyrmi yfir hann, er hann
missir af þeirri gleði, sem annir
virkra daga hafa fært honum.
Ævisögur af þessari gerð verða
aldrei vísindaleg sagnfræðirit og
mesti misskilningur að ætlast til
þess, að þær séu það. Gerð þeirra
og tilgangur er allt annar. Það er
ekki ótitt, að einhverjir risi . upp
við útkomu slíkra bóka, berjandi
sér á brjóst í fullkominni hneykslun
yfir missögnum og röngum dóm-
um menn og málefni. En offors
þeirra er tilgangslaust.
Þessar ævisögur eru fyrst og
fremst persónulýsingar þeirra, sem
segja þær, og þvi má ritarinn al-
drei gleyma. Þulnum á lesandinn
fyrst og fremst að kynnast — og
svo samtíð lians — hugsunarhætti,
menningu og mönnum, eins og hann
hefir séð það og kynnst því. Sé
raskað við viðhorfum þulsins missir
sagan gildi sitt. En hinir hneyksluðu
verða að reyna að skilja — eigi þeir
að sefast, að varla nokkrir tveir
menn sjá samtíð sina nákvæmlega
sömu augum.
Mér er ekki kunnugt um, að Guð-
laugur frá Rauðbarðaholti hafi ver-
ið sakaður um að segja rangt frá.
Af viðtali við nokkra menn á ísa-
firði, sem þekktu til Guðlaugs þar
og samtíðar hans. er svo að sjá, að
lionum hafi tekist að sneiða hjá
því að lineyksla marga. En ekki tel
ég það mesta gildi bókarinnar.
Hitt skiptir mestti máli, að höf-
undinum liefir tekist að forma og
skrifa sögu Guðlaugs svo vel, að
hún verður i flokki betri ævisagna
af þéssari gcrð. í Iienni kynnumst
við greindum og góðviljuðum al-
þýðumanni — já, þekkjum liann
mætavel að bókarlokum — og svo
viðhorf lians tií lifskjara sinna og
samferðamanna. Við sjáum samtíð
hans, kynnumst lífsbaráttu alþýð-
unnar, menningarviðhorfum hennar
og hugsunarhætti. Og ævisöguritar-
anum Iiefir tekist að færa þetta i
þann búning, að allt verður trútt
og eðlilegt. Still höfundarins er
traustur og samfelldur frásagnar-
stíll vel samhæfður efninu og á
sinn mikla þátt í því, að margir
munu vilja Jesa þessa bók oftar en
einu sinni. Þórleifur Hjarnason.
SNURÐA, frh. af bls. 13.
Jæja. Við skulum tala um
])að á morgun.
IIANN lagði augun aflur.
Þegar liann opnaði þau um
morguninn horfði hún beiskju-
lega á hann.
•— Aftnr í nótt, sagði hún.
Hversvegna þurfturðu að lýsa
þessu svona nákvæmlega? Og
svo komu fleiri tár og loks rauk
hún bálvond fram í eldhúsið.
Hann liorfði á eftir henni og
andvarpaði. Klæddi sig og fór
út meðan liún var i baðinu.
Skellti hurðinni til þess að hún
skyldi heyra að hann væri far-
inn. En hann var ekki farinn.
Hann stóð og lileraði við dymar.
Eftir tíu minútur oiínaði hann
varlega, fór inn í anddyrið og
stóð án þess að hann sæist, og
hlustaði á liana í símanum.
„Adam, elskan mínl“ sagði
hún svo undursamlega blíð.
SIGURÐUR.
Frh. af bls. 3.
síðar er svo stofnað nýtt félag, sem
einnig fær nafnið Flugfélag íslands,
og hjá því varð ég' flugmaður árið
1940. —
— Og nú eruð þér orðinn skrif-
stofustjóri hjá flugmálastjóra?
•— Já. Þegar embætti flugmála-
stjóra var stofnað árið 1945, varð
ég starfsmaður hans og siðar skrif-
stofustjóri, sem ég hefi verið síðan.
— í hverju eru störf yðar fólgin?
— Það er fyrst og fremst loft-
ferðaeftirlit. Við sjáum um skrá-
setningu flugvéla og skirteini flug-
manna, sem oft verður að endur-
nýja að undangenginni nákvæmri
læknisskoðun viðkomandi. Einnig
höfum við með höndum rekstur skóla
]>ar sem kennd eru bókleg fræði
fyrir flugnema og fleira, sem of
langt yrði upp að telja. ■—
— Lítið þér ekki svo á, að hlut-
verk íslands i flugsamgöngunum sé
mikilsvert? ■—-
— Jú. íslendingar ættu vafalaust
að geta fengið líka aðstöðu i loft-
samgöngum og Norðmenn hafa liaft
í siglingum. — Við liöfuni ágætum
flugmönnum á að skipa og einmitt
núna eiga sér miklir flutningar stað
milli Evrópu og Ameríku og leitað
hefir verið til íslensku flugfélaganna
um leiguflug víða að. Jafnvel Ástr-
aliumenn, sem vilja fá nýbyggja til
landa sinna, vilja ólmir fá íslenskar
flugvélar til að annast þessa flutn-
inga fyrir sig? —
Áður en samtalinu lýkur berst
talið að uppruna Sigurðar og æsku-
stöðvum. Hann er Eyrbekkingur,
fæddur 18. febr. 1910, svo að hann
var aðeins 18 ára, er hann fór utan.
Árið 1913 fluttist liann til Reykja-
víkur með foreldrum sínum, Karenu
Frimannsdóttur og Jóni Sigurðssyni.
Sigurður missti föður sinn ungur og
vann fyrir sér við ýms störf. Meðal
annars var hann sendisveinn í ís-
landsbanka um 5 ára skeið. Einnig
stundaði hann verslunarstörf.
Hér verður látið staðar numið
rúmsins og tímans vegna, þótt langa
grein mætti rita eftir frásögn Sig-
urðar, því að hann kann frá mörgu
að segja.
Vertu nú rólegur. OfurlítiÓ
lengri tíma en allt sem ég þarf.
Eins og nú standa sakir verður
hann feginn að losna við mig.
Og hann skal fá að borga með
mér. Snuðrarinn segir að hon-
um þyki vænt um Evu, eftir að
ég sagði lionum að liann talaði
um hana í svefni. Nei, góði, mín
aðferð er best.
Hann kom fram úr felustaðn-
um tók heyrnartólið úr hend-
inni á henni. Hún æpti. Hann
sagði þurrlega í simann: -— Ad-
am, ég lield við gerum út um
þetta með þeim skilmálum,
sem ég set!
Hún reyndi að ná af honum
símanum en liann hringdi af.
— Það var gott að ég hafði
áhyggjur út af hjúskapum okk-
ar í gærkvöldi, sagði hann, —
og missti af lieillar nætur svefni.
Þér að segja, gullið mitt, kom
mér ekki dúr á auga í alla nótt.