Fálkinn - 13.05.1949, Blaðsíða 4

4
FÁLKINN
Skyndiferð til Álaborgar
Það er víst fátt, sem eins gleð-
ur hjarta Islendingsins og hin-
ir tigulegu silfurgammar hans,
þegar þeir fljúga yfir höfSi
lians, stefna út á hafiS til fjar-
lægra landa eSa þeir eru aS
koma heim úr langferS. Og
þetta er eSlilegt. Hinar stórfeng-
legu framfarir, sem orSiS liafa
í flugmálum íslensku þjóSar-
innar á örskömmum tíma, liafa
gjörbreytt allri aSstöSu lienn-
ar, og breytingin hefir orSiS
miklu meiri og örlagaríkari fyr-
ir hana, en flugsamgöngur hafa
orSiS fyrir nokkra aSra þjóS.
ÁSur var Island einangraS
nyrst í Atlantshafi. Þá tók þaS
marga daga aS komast til ann-
arra ianda. Nú getum viS stigiS
upp í eina af hinum glæsilegu
flugvélum okkar ldukkan 8 aS
morgni, borSaS miSdegisverS í
Skotlandi, drukkiS eftirmiSdags
kaffiS 1 Kaupmannahöfn og
horSaS kvöldverS i Stokkhólmi
.... Einangruninni er lokiS
fyrir fullt og alt.
Flugfélag íslands er braut-
rySjandi í því ævintýri sem er
aS því leyti meira ævintýri en
önnur ævintýri, aS þaS er raun-
veruleiki, dásamlegur raunveru-
leiki.
Og Faxar Flugfélags Islands
eiga hvers manns aSdáun og
alla dreymir um aS mega ein-
hvern tíma ferSast meS þeim
til annarra landa.
Eg hafði áSur flogið. Og ég
hafði svo sem hugsað um það
að gaman væri að skreppa til
annarra landa til aS sjá vor-
vísi. MeSan snjórinn var yfir
öllu og élin hörSu gluggana
okkar, dreymdi mig um suinar
eins og aðra. En mig grunaði
það ekki, laugardaginn 2. apríl,
að daginn eftir fengi ég ein-
mitt að sjá vorið koma í öðru
landi. En sumir draumar, sem
mann dreymir ekki, rætast. Já,
svo skrítið er þaS.
Þegar ég ætlaSi aS fara aS
ganga til náSa, eins og reglu-
samur borgari, laugardags-
kvöIdiS 2. apríl, hringdi síininn
allt í einu. Eg greip hann dálít-
iS gramur yfir því aS vera ó-
náSaður svona seint, en brún-
in lyftist bráðlega á mér.
Röddin sagði:
„Viltu vera meS Gullfaxa til
Danmerkur á morgun? Ef svo
er, þá verSurSu aS vera tilbú-
inn klukkan 9 í fyrramáliS. ViS
fljúgum um 10-leytið, förum
um Suður-Noreg og þaðan til
flugvallarins mikla við Álaborg.
Við eigum að sækja skipshöfn-
ina af Lagarfossi.“
Eg hló steinhissa. En svaraði:
„Já, gaman væri það. En ....
en .... leyfi, gjaldeyri.“
„Gerir ekkert til. Þú ert á-
höfn. Þetta er stutt ferð. VerS-
um bara eina nótt í Álaborg.
Komum heim á mánudag.“
Eg kastaði allri fyrirhyggju
fyrir borð. Sagði bara. „Já, ég
þakka fyrir. Það verður gaman
,að láta Fálkann segja frá för-
inni. Og taka nokkrar myndir.“
Svo flýtti ég mer að sofna.
Svo vaknaði ég eldsnemma og
mætti til skips stundvislega eins
og vera ber fyrir hvern æru-
kæran skipverja.
Þarna stóð Gullfaxi, þessi fagri
og trausti silfurfugl. Og þarna
kom áhöfnin meS Þorstein Jóns-
son flugstjóra í fararbroddi.
Veðrið var bjart og fagurt.
Að visu nokkuð kalt, en tilval-
ið ferðaveður — flugveður.
ViS létum af jörðinni klukk-
an 10.45. HækkuSum flugið
smátt og smátt og fórum í 8
þúsund feta hæð yfir Reykja-
nesfjallgarð. Eg horfði út yfir
allt þetta livíta lín, mjalllivita
breiðuna svo langt sem augað
eygði. ViS flugum slcammt frá
Henglinum og alls staðar virðist
vera besta skíðafæri. Við stefnd-
um í austurátt og innan ör-
skammrar stundar flugum við
fram hjá Heklu. Enn virtist
mér hún ekki vera útkulnuð.
Or vesturöxl hennar lagði gufu-
mekki. Um leið og við snerum
frá Ileklu flugum við í 9 þús-
und fcta hæð. Við yfirgáfum
landið við HornafjörS, kvödd-
um það með hlýjum liuga og
stefndum nú á Færeyjar. Loft
var skýjað og við flugum fyrir
ofan skýin. Einstaka sinnum
sáum við sjóinn gegnum glufur.
Og svo heppnir vorum við, þeg-
ar við flugum yfir Færeyjar, að
skýin sviptust burt svolilla stund
svo að við sáum niður á tvær
byggðir við blátæra voga, en
ekki var ég svo fróður að ég
gæti staðsett þær. Þar virtist
ekki vera snjór, hvorki á fjöll-
um eða láglendi.
Aftur þyngdi skýjunum — og
nú stefndum við á Sola-l'lugvöll
við Stavanger, en sá flugvöllur
kom mjög við sögu á stríðsár-
unum. Aftur var heppnin með
okkur. Þegar við komum að
Suður-Noregi og stefndum inn
yfir landið greiddist úr skýjun-
um, svo að við sáum landið
greinilega. MeSal annars sáum
viS Stavanger mjög vel. I SuSur-
Noregi virtist einnig vera snjó-
létt, alls staðar var snjólétt
nema heiina. ViS lentum ekki
á Sola, svo að ég féklc ekki
tækifæri til að sjá slóðir þær
sem Erlingur Skjálgsson fór í
fyrndinni, en ég liugsaSi þó til
hans. Við stefndum nú út á
Kattegat í 7500 feta hæð, flug-
um með fram ströndum, inn
fyrir Sjáland og yfir sund, að
Jótlandi til Álaborgar. Og þarna
lá hún, borg ákavítis og skipa-
smíða. Klukkan 16.50, eftir rúm-
lega 6 stunda flug, lentum við
á flugvellinum. Þetta er annar
stærsti flugvöllur Dana, Iíast-
rupvöllurinn er stærstur. Þessi
flugvöllur var að vísu til fyrir
stríð, en Þjóðverjar gjörbreyttu
honum og margfölduðu stærð
hans. Hann virðist vera mjög
fullkominn.
Hér var enginn snjór. Hér var
sumarveöur og bliða, allt' að
grænka og fyrstu brunhnapp-
arnir að koma í ljós. Maður
ætlaði varfa að trúa sjálfum
sér, langaði næstum til að
strjúka lófa um gras og tré til
að sannfæra sig um að maður
væri kominn í annað land eftir
þessa stuttu stund. En maður
sleppti öllum barnaskap, rétti
bara úr sér — íslendingur á
ferðalagi með Gullfaxa. Getur
nokkuð glæsilegra ævinlýri!
Mér, sem einum af áhöfninni,
var nú tilkynnt, að ég ætti frí
þangað til daginn eftir. Við bið-
um lieldur elcki boðanna en þust
um út í borgina. Ókum til lienn-
ar fyrst í um 20 minútur og
löbhuðum svo stað úr stað,
reyndum að vera sparsöm, því
að ekki fór mikið fyrir gjald-
eyrinum í vösunum, en við
kunnum að gera mikið úr litlu
og einhvern veginn tókst mér að
kynnast Álahorg þetta sunnu-
dagskvöld svo vel að nú á ég
minniíigar hennar í huga mín-
um eins skýra og minningar
um aðrar erlendar borgir sem
ég liefi komið til og dvalist í
lengri tíma en þessar fáu
stundir.
Tídið ofan frú: Þorsteinn Jónsson, flugstjóri, Jóhann Gíslason, loft-
skeytamaffur, Kristín Snæhólm, flugþerna, Ingibjörg Alexandersdóltir,
flugþerna, Sigurður Ingólfsson vélamaður, Örn Eiriksson siglingafræð-
ingur, og Skúli Petersen, aöstoðarflugmaður. — Ljósm.: Fálkinn.