Fálkinn - 13.05.1949, Blaðsíða 14

14
FÁLKINN

G. E. Eyford:
Ævintýri Sigrúnar frá Hóli

9.
'SS,',','SSSSSS/tSSSSSS*SSSSSSSSSrU'sl.
vel. Jón vann við trjáflutning yfir
sundið fyrir innan borgina, ásamt
niörgum öðrum mönnum.
Trén voru tengsluð saman í stóra
fleka, og svo dregin með gufubát
yfir að sögunarmillunni en áður en
trén voru dregin upp í milluna, voru
þau söguð í vissar lengdir, þar sem
þau voru í vatninu, en við það losn-
uðu þau úr tengslunum, og varð
mjög hættulegt að ganga á þeim.
Það var einn dag siðast í apríl,
sem oftar, að unnið var af miklu
kappi við trjásögunina. Jón stýrði
rafmagnssöginni, sem bútaði trén
í sundur, en allt í einu vildi það til,
að tréð sem hann stóð á snerist
undir fótum hans, og hann féll milli
trjánna ofan í hyldýpið, með sög-
ina í höndum sér. Þeir er nærstadd-
ir voru hlupu til hið bráðasta til
að reyna að bjarga lionum, en það
var erfitt að komast þangað sem
hann lenti í vatnið vegna trjánna
sem voru allt í kring, svo að þegar
menn komu þangað var liann sokk-
inn, og engin meiri tök til björg-
unar. Hans var leitað um stund, og
að síðustu var hann slæddur upp.
Sögin hafði festst i fötum hans er
hann féll i vatnið og sokkið með
hann undir eins.
Samverkamönnum hans þótti þetta
hörmulegt slys, og engir þeirra vildu
verða til að segja konunni hans frá
því. Meðal þessara verkamanna
var gamall íslendingur, sem hét
Barney, — Bjarni —. Allir vissu að
hann var gáfumaður, en afar dulur
í skapi, og enginn vissi neitt um
fyrri æviár hans. Menn liéldu að
hann mundi vera vel menntaður, þvi
að hann gat talað mörg tungumál.
Loksins datt verkstjóranum í hug
að biðja hann að fara og segja kon-
unni lát mannsins síns. „Beyndu
nú að vera ekki orðvondur og hrana
legur, eins og þú ert liérna meðal
okkar; þetta er mikið sorgartilfelli
fyrir hana, og þ.að þarf að sýna
henni hluttekningu,“ sagði verk-
stjórinn við Bjarna.
Bjarni ansaði þessu engu, en fór
þegjandi af stað. Hann þekkti Sigrúnu
RÆÐAN MIKLA.
Frh. af bls. 9.
erfitt með að lýsa hugsunum sín-
um. En enginn lét hjá liða að tala
vel um Charlie áður en hann talaði
sínu máli. „Mig Jangar til að
sleppa sjálfur, en Cliarlie á það
fremur skilið en ég.“
Þegar yfírheyrslunni var lokið
sagði ríkisstjórinn: „Svo var það
þessi Gregory. Þetta er dálítið ó-
venjulegt, — en ég fyrir mitt leyti
— — er fús til að gera tilraun."
Hinir kinkuðu kolli. Og á fimm
mínútum bargt fréttin milli klef-
anna. Charlie gamli hafði verið náð-
aður! Og í þessum gleðisnauða
heimi stáls og steinsteypu, fangelsis-
og svitalyktar, brá sem snöggvast
einhverju fyrir, sem liktist ham-
ingju.
vel, því að liann hafði oft komið
á heimili Gísla, er Sigrún var þar,
og hún hafði verið honurn góð sem
öðrum. Það var sagt að Bjarni væri
nokkuð drykkfeldur, en fáir höfðu
af því að segja, því að hann var ávallt
eins. Hann var óáreitinn við aðra,
og enginn sem þekkti hann vildi
móðga hann né styggja, þvi að öllum
var kunnugt um að hann væri helj-
armenni að afli og snarræði, enda
gekk saga um það, að hann hefði ein
hvern tíma barið niður sex fylli-
rafta, er sóttu að honum og ætluðu
að ræna hann, og hefði engan þeirra
langað til íramar að verða fyrir
hnefum hans.
Bjarni hélt að húsi Sigrúnar. Er
hann kom að húsinu, stansaði hann
og hugsaði sig um snöggvast, hvern-
ig hann ætti að liaga orðum sín-
um, svo að þessi sorgarfregn særði
sem minnst hinar viðkvæmu tilfinn-
ingar Sigrúnar. Svo barði hann að
dyrum.
Sigrún kom strax til dyranna, og
er hún sá Bjarna standa úti fyrir
dyrunum, alvarlegan og mjög eitt-
hvað svo hátíðlegan, eins og hún
liafði aldrei séð hann áður, brá
henni eitthvað svo undarlega við;
það var eins og einhver innri eðlis-
kennd hvíslaði að lienni, að það væri
mjög alvarlegt erindi sem Bjarni
hefði þangað og það um miðjan
dag er allir voru við vinnu. Það
var ekki vani lians að slá slöku við
og fara frá vinnu sinni. Þótt hann
væri alvarlegur á svipinn, þá samt
sem áður var einhver mildur sam-
hygðar- og hluttekningarblær á and-
liti hans, sem liún hafði aldrei séð
áður. Hann lieilsaði henni alúðlega
og hógværlega, og sagði svo: „Eg
kem hingað í erindagjörðum, sem
ég vildi óska að forlögin hefðu forð-
að mér frá. Eg kem til að flytja þér
þau sorgartíðindi, að maðurinn þinn
féll af tré sem liann stóð á ofan í
sjóinn og drukknaði. Við gerðum
allt sem við gátum til að hjarga
honum, en það var svo afarerfitt
að komast þangað sem hann féll í
sjóinn út af trénu sem liann var
að saga, svo hafði sagarstrengur-
inn flækst um fætur hans og hald-
ið honum niðri. Þegar við náðum
lionuin var læknir fenginn til að
gera lífgunartilraunir við hann, en
það var árangurslaust. Hann var
sálaður. Verkstjórinn sendi mig til
að tilkynna þér þessi hörmulega
sorgartíðindi. Eg get með fullu
sanni sagt þér, að í síðastliðin 45
ár hefi ég ekki tekið neitt eins
nærri mér, eins og að þurfa að
flytja þér þessa harmafregn.“ Svo
þagnaði hann, og það var eins og
minningar löngu liðins tíma ætluðu
að buga kjark þessa fáláta heljar-
mennis.
Sigrún stóð hreyfingarlaus með-
an Bjarni talaði, en svo fölnaði hún
upp og féll meðvitundarlaus niður
þar sem hún stóð.
Eftir þetta var Sigrún milli heims
og heljar margar vikur samfleytt, en
um síðir komst hún þó til góðrar
heilsu aftur og vann nú fyrir sér
með saumum og ýmsum kvenlegum
hannyrðum, sem liún var vel að
sér í.
Frá þvi hér var komið sögunni
liðu nú nokkur ár þar til sá er
þessar minningar ritar kynntisl
henni, þá var hún gift aftur, hér-
lendum manni. Hann var stórskipa-
smiður og hafði mika starfsemi með
höndum; liann var hinn mesti
myndar- og dugnaðarmaður, og mjög
vel efnum húinn. Henni leið vel með
þessum manni, sem elskaði hana
og dáði, en nú var hún breytt frá
því sem hún var á ungum aldri.
Hún var fríð og tignarleg ásýnd-
um, en reynsla og vonbrigði liðinna
ára höfðu sett annan og alvarlegri
svip á hið fríða andlit hennar.
Þykka ljósjarpa hárið liennar var
nú orðið hvítt sem mjöll, en alúð
hennar og viðfeldni var óbreytt.
Þegar aldur og útslit margra og
strangra erfiðisára fór að lama þá
Gísla og Bjarna, tók hún þá báða
í hús sitt og annaðist þá og hjúkr-
aði síðustu æviár þeirra.
Þá var sönn ánægja að koma á
heimili þessarar göfugu konu. Hennj
var ávallt ljúfast að tala um ísland
og minningar frá bernsltuárum sín-
um, og þá ekki síst Ólaf lækni á
Felli, sem liún áleit sem fyrirmynd
allra annarra, að mannkostum og
göfgi.
Manninum hennar þótti mikið til
hennar koma og var vanur að segja,
er rætt var um göfugar konur: „Það
taka fáar fram henni Sigrúnu minni.
Ef ísland á margar konur henni
líkar, þá er það áreiðanlega auðug-
asta landið í heiminum.“
Loksins var hún nú komin í far-
sæla og friðsama höfn, eftir aila
hrakningana og vonbrigðin. Maður-
inn hennar unni henni, sem sjá-
aldri auga sins, og gerði allt sem
liann gat til að gera henni Ufið
sem ánægjulegast.
Hún var með afbrigðum gestrisin
og lijálpsöm öllum er til hennar
leituðu.
Það var liennar mesta yndi, er
íslending bar að garði, en sem kom
sjaldan fyrir; hún átti lieima í
nokkuð afskekktri, alenskri borg,
og nú var þar enginn íslendingur
búsettur. Þeir fáu, sem fyrr á árum
höfðu sest þar að, voru nú dánir,
og afkomendur þeirra horfnir inn
i enska heiminn, enda áttu þeir
engar minningar frá íslandi, og
vissu sama sem ekki neitt um það.
Það eru nú liðin þrjátíu ár, síðan
ég heimsótli þessa tignarlegu og
göfugu íslcnsku konu, og hún sagði
mér liin helstu atriði ævi sinnar,
sem þessi frásögn byggist á.
ENDIB.
— Hvernig gátuð þér skorið hjól-
barðann svona lierfilega?
— Eg ók yfir flösku.
— Þér hafið eklci séð hana í tíma?
— Nei. Maðurinn var með haná í
vasanum.
Gegn nauðsynlegum leyfum höfum við til afgreiðslu hér í maí og júní:
Matardiska,
Mjólkurkönnur,
Skálasett,
Kaffistell.
Aluminium kaffikönnur með hring,
Aluminiumpotta 7-20 lítra,
Hraðsuðupotta.
Allar tegundir af vefnaðarvörum
Sýnishorn fyrirliggjandi.
Guðm. Guðmundsson & Co.
Hafnarstræti 19.