Fálkinn - 26.08.1949, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
- LÍTLA sagan -
llngur maður með
dshulegt bros
UnKur maður með elskulegt bros,
óskar eftir að kynnast ungri og
laglegri stúlku, með hjónaband
fyrir augum. Viðkomandi verð-
ur að vera í meðallagi há, grönn
og óaðfinnanleg í vextinum. —
Hún verður ennfremur að hafa
sérlega fallcga fætur, helst að
vera dökkhærð og skapgóð. —
Sjálfur er ég maður er hefir
notið mikillar kvenhylli, og þeg-
ar um kvenlegan yndisþokka er
að ræða, er ég ákaflega kröfu-
harður, þessvegna er alveg til-
gangslaust fyrir aðrar en þær,
sem uppfylla ofangreind skilyrði,
að gera sér það ómak að senda
tilboð. Svör merkt „Don Juan.“
óskast lögð inn á afgr. blaðsins.
Elsa fnæsti af reiði. Þessi „Don
Juan“ var í það minnsta ekki sérlega
lítilþægur náungi. Kannske hafði ein-
liver sett auglýsinguna í hlaðið að
gamni sínu, hún var líka naumast
alvarlega stílfærð, en eitt var þó
alveg fullvíst: Auglýsandinn var mað-
ur er sannarlega átti skilið að fá fyrir
ferðina, og hann skyidi lika fá það.
Að hugsa sér, að nokkur skuli voga
sér að birta slika auglýsingu í víð-
Icsnu blaði, — með öllum þessum
kröfum og upplýsingum um eigin full-
komnun .... og búast svo ef til vill
við að fá svar! N'ei, það gekk vissulega
of langt. Hún þreif pappír og penna
og skrifaði hunangssætt svar, þar sem
hún undirstrikaði alla sina óviðjafn-
anlegu eiginleika á svo freistandi hátt,
að fiflið hlaut að gina við agninu.
Tveimur döguin síðar hafði hún
móttekið svarið, og af þvi mátti sjá, að
lnin Iiafði metið hann réttiiega. Hann
fór fram á stefnumót við liana á nafn-
greindu hóteli um kvöldið kl. niu, og
luin átti að þekkja liann á hvítri nell-
iku, sem hann bæri í jakkahorninu.
Elsa ákvað strax að mæta. Það gæti
reyndar verið ákaflega athyglisvert að
sjá þennan uppblásna „herra Don
Juan“ í eigin persónu. Á slaginu níu
gekk hún inn í veitingasalinn og leit
yfir gestahópinn með rannsakandi
augnaráði. Jú, alveg rétt, þarna sat
ungur maður, einn sins liðs, við eitt
borðið, og hann bar hvíta nellíku í
jakkaliorninu. Þetta hlaut að vera
hann, en Elsa var ofurlítið forviða og
alls ekki jafn borginmannleg og áður,
þvi að þessi maður leit vingjarnlega
og hreint ekki spjátrungslega út. Já,
hún var fús til að gefa enn meira
eftir og viðurkenna, að hann væri
einmitt af þeirri manngerð, er hún
gæti auðveldlega látið sér detta í hug
að verða ástfangin af. Nei, hann hafði
komið fram eins og gleiðgosi, og hann
skyldi líka aldeilis fá sína refsingu
vel útilátna. Útlitið getur svikið, og
hún hafði jú ákveðið að láta þennan
grobbara fá á baukinn, — þannig að
hann gleymdi henni ekki fyrst um
sinn. Ákveðnum skrefum gekk hún
því að borðinu til hans.
„Gott kvöld, herra Don Juan!“ sagði
hún dálítið kaldhæðnislega.
„Gott kvöld, ungfrú .... ?“
„Svo, þér eruð búnir að gleyma
hvað ég heiti, ég heiti Elsa, og fleira
ætti víst að vera óþarft að taka fram,
þar sem við hittumst undir ]>eim
kringumstæðum, sem yður eru vel
kunnar.“
Hann brosti aftur, og Elsa varð
nauðug viljug, að játa með sjálfri sér,
að hann hafði svo sannarlega ekki
yfirdrifið sér i hag, þegar hann hafði
minnst á „eískulegt bros“ i auglýsing-
unni. Þar að auki hafði það gagnverk-
aridi áhrif á hana sjálfa.
„Já, þar hafið þér rétt fyrir yður,
ungfrú EIsa,“ svaraði liann. „Eg við-
urkenni að kringumstæðurnar eru dá-
litið einkennilegar, en hvers vcgna
skyldi maður ekki hagnýta sér þau
tækifæri, sem hjóðast? Eg heiti Hrólf-
ur, og þar sem við erum nú að komast
að cfninu, finnst mér réttast að við
séum dús, nú þegar, ekki satt?“
Hann rétti henni höndina, og hún
tók i hana og þrýsti hjartanlega, —
en mundi svo allt í einu eftir hltit-
verki sínu og byrjaði ákaft að brjóta
heilann um eitthvað meinyrt til þess
að segja við hann, en heilinn gerði
verkfall.
Þau settust hvort á móti öðru, og
hann leit hana rannsakandi augna-
ráði.
„Við gætum kannske kynnst nánar
ef við fengjum okkur eitthvað að
borða?“
Hún kinkaði kolli til samþykkis,
en með sjálfri sér htigsaði hún: Held-
ur hann máske að ég sé kominn hing-
að til þess að sitja og glápa á hann
allt kvöldið?
Tíu mínútum siðar voru þau djúpt
niðursokkin i fjörugar samræður, og
Elsa hafði næstum alveg gleymt til-
gangi sinum, þvi að hann var virki-
lega töfrandi, og útlit hans var i raun
og veru þannig, að hún myndi ugg-
laust hafa fellt brennandi ástarbug
til hans ef þau hefðu hitst undir öðr-
um kringumstæðum, — en svo mundi
hún skyndilega.
„Þú ert ekki alveg eins og ég gerði
mér í hugarlund að þú værir.“
„Eins og þú gerðir þér í hugarlund,
að ég væri....“ spurði hann og horfði
beint framan i hana. Svo fór hann
allt í einu að hlæja, og bætti við.
„Nei, maður mætir oft ýmsu sem
kemur á óvart í lífinu. Sérstaklega
þegar maður á síst von á því.“
Elsa hló líka, þvi að nú var hún
sannfærð um að auglýsingartiltækið
var bara spaug af hans hálfu. Og hann
var líka svo laglegur og elskulegur,
og hvers vegna ætti hún þá að eyði-
leggja jafn yndislegt lcvöld? Hún hafði
loksins kynnst manni sem henni féll
vel í geð, og sem hún gæti elskað af
öllu hjarta — og hún kærði sig ekki
um að sleppa honum aftur, bara af
því að hún liafði fengið ranga liug-
mynd um hann i upphafi.
Á hinn bóginn varð Hrólfur ákaf-
lega hrifinn af henni. Hann drukkn-
aði hjálparvana í hinum dökkbrúnu,
næstum svörtu, auguin hennar, sem
voru eins djúp og botnlausir brunn-
ar. Hið hrafnsvarta hár hennar féll i
stórum skinandi bylgjum niður á drif-
hvítar, og fagurskapaðar axlirnar, og
munnurinn blasti við honum rauður
og mjúkur. Kinnar hennar voru sæl-
legar og minntu hann á ferskjur, bæði
að því er snerti litarhátt og lag. Hinn
•gyðjulíki barmur hennar hófst og
rzr. • ■
lækkaði á víxl, og gaf honum að líta
himneskar draumsýnir.
Hann hafði vissulega haft hamingj-
una með sér.
Klukkustund síðar hafði Elsa al-
gjörlega gleymt fjárans auglýsing-
unni. Hún lyfti kampavínsglasinu
sínu og skálaði við hann, og tillit það
er þau sendu hvort öðru yfir barma
glasanna gáfu ótvírætt i skyn hvern
lnig þau háru hvort til arinars.
Tunglið skein yfir bænum, þegar
þau óku heim til Hrólfs nokkru eftir
miðnætti. Hún hafði lofað að fylgjóst
með honum spottakorn, en augnatil-
lit það er hún gaf honiim samtímis,
lofaði honuin ódáinssælu. í myrkrinu
sem var inni i bílnum féllust þau í
faðma, og bílstjórinn varð að endingu
að banka varfærnislega á rúðuna, því
að bíllinn hafði staðið kyrr fyrir utan
húsdyrnar á heimili Hrólfs, fullan
stundarfjórðung, án þess að farþeg-
arnir hefðu, á nokkur hátt, gert sig
Ijklega til þess að stíga út úr honum.
En hann var slíku vanur, sá góði bíl-
stjóri. Þetta var ekki i fyrsta skiptið
sem hann ók með elskendur.
Elsa varð mjög hrifin af íbúð Hrólfs
er meðal annara þæginda var leigð
með einkabaðherbergi, og sér til
mikillar ánægju komst hún að raun um
að hann hafði ágætan siriekk, og að
þvi er virtist, talsverð peningaráð.
Ekki þar fyrir, að luin legði svo sér-
staklega mikið upp úr því síðastnefnda
en það gat nú samt sem áður verið
ákaflega þægilegt að hafa nóga pen-
inga. Hrólfur skenkti vin, og virti
hinn granna líkamsvöxt hennar fyrir
sér á meðan. Hún var blátt áfram al-
veg ómótstæðilega töfrandi. Hið
granna rnitti og hinar dásamlega á-
völu mjaðmir ætluðu alveg að trylla
hann, og þegar hún óvænt sneri sér
frá honum og lyfti kjólnum til þess
að laga sokkabandið sitt, óafvitandi
um spegil, sem stóð fyrir framan hana.
þvingaði sýn sú, er hann sá í spegl-
inum hann til þess að sleppa því sem
hann var með í höndunum, og þrífa
hana í fang sér þess i stað. Hamslaus
af ástarbruna Jirýsti hún sér upp að
honum og endurgalt kossa hans og
faðmlög af dæmafáum ákafa. Svo lvfti
hann henni upp og bar hana áleiðis
til fullsælunnar.
Hér yfirgefum við hina ungu elsk-
endur i nokkra klukkutima, því að
undir slíkum kringumstæðum má
maður ekki vera ónærgætinn.
Sólin var þegar komin hátt á loft.
Þegjandi dró Elsa hanskana á hendur
sér. Hana langaði til þess að segja
eitthvað áður en hún yfirgæfi Hrólf,
— og hana langaði einnig til að hann
segði eitthvað. Það var alveg eins á-
statt með hann. Hann hafði ákveðna
spurningu á vörunum en ]iað var
bara svo fjári erfitt að koma henni
upp. Það var Elsa er var fyrri til að
rjúfa þögnina.
„Hvers vegna settirðu þessa kjána-
legu auglýsingu í blaðið, Hrólfur?“
„Auglýsingu?" Hann leit spyrjandi
á liana.
„Já.“ Ilún rótaði augnablik i tösk-
unni sinni og rétti honum útklippta
auglýsinguna. „Hér er hún!“
„Þetta er mér alveg óviðkomandi!
■Sendir þú virkilega svör við svona
auglýsingum?“
„Nei, það geri ég yfirleitt ekki, en
mig langaði til þess að sjá fiflið, sem
setti hana í blaðið, og svo hitti ég
þig í þess stað. En þú varst með hvíta
nelliku og þess vegna hélt ég.. já, ég
hélt auðvitað, að það værir þú....
Vitið þér .. ?
hversvegna beltisdýrið vindur sér
í kuðung þegar ráðist er á það?
Eins og flestir vita er beltis-
dýrið í brynju, samsettri úr smá-
plötum úr beinhörðu leðri, sem
þekja allan skrokkinn nema kvið-
inn. Þegar ráðist er á dýrið vind-
ur það sér í kuðung, með skottið
við hliðina á hausnum, eins og
sést á myndinni. Sé ráðrúm til
þess þá grefur dýrið sig í jörð, og
er ótrúlega fljótt að því.
að þessar undarlegu „tunnur“,
sem þér sjáið á myndinni, fram-
leiða gust, sem getur þeytt 5 ícg.
þunga 20 km. í loft uyp.
Þetta er nfl. þéttar í þrýsti-
loftshreyfla jet-flugvélanna. Á
fullri ferð snýst hreyfillinn með
þéttinn 300 snúninga á sekúndu
og dæla þá litlu spaðarnir á þétt-
inum 50 smálestum af lofti inn
í brennsluhólfið, en þaðan kemur
svo loftgusan, sem knýr flugvél-
ina áfram.
ég meina, að það hefðir verið þú sem
lést auglýsinguna, og .... já, og svo
fór, og nú....“
Þegar hér var komið gat luin ein-
faldlega ekki komið upp einu einasta
orði til viðbótar, þvi að varir Hrólfs
hindruðu liana í því.