Fálkinn - 26.08.1949, Blaðsíða 12

12
FÁLKIN.N
33.
ÚT I OPINN DAUÐANN
'tússins voru óskemmd og þar var margt um
manninn og nóg að hugsa.
De Brissac tók Gregory með sér inn í
foringaskálann og kynnti liann fyrir ofursta
einum, en hann kynnti hann síðan fyrir
hinum foringjunum og síðan fengu þeir sér
í staupinu saman.
Enginn sjiurði hvernig stæði á þvi að
borgaralega klæddur maður var kominn
þarna. Það var nóg að de Brissac var með
honum og liæstráðandi bauð liann velkom-
inn. Eftir miðdegisverð í foringjaskálanum
fór Gregory á hurt ineð fréttaþjónustufor-
ingja deildarinnar, kapteini einum með
giátt yfirskegg, sem hét Laurent, og de
Brissac. Kapteinninn var nýkominn frá
fremstu viglínunni og hafði verið að yfir-
heyra þýska fanga og kom þess vegna of
seint í matinn. Iíann var að borða smurt
brauð en fór undir eins með þeim Gre-
gory og de Brissac upp í herbergið sitt.
Þar lá þýskur dátabúningur. Hann var
af dáta úr 147. fótgönguliðssveitinni og
gerólíkur SS-fatnaðinum, sem Gregory
liafði með sér. Efnið var þunnt og lélegt,
fötin skitug og moldug og stór blóðklessa
á annarri buxnaskálminni sýndi að her-
maðurinn liafði annað hvort verið særð-
ur eða drepinn.
Gregory fussaði af viðbjóði er hann tók
í fötin. Eftir lyktinni að dæma liafði dát-
inn ekki þvegið sér að minnsta kosti tvær
vikur. Laurent liló að hótfyndni Gregorys
og sagði að hann yrði að þola þennan þef
úr því að þýski fanginn væri úr sveit, sem
væri í fremstu víglínu.
Meðan Gregory var að fara í óhreina,
gráa einkennisbúninginn og velja sér þýsk
hermannastígvél sem voru mátuleg hon-
um, fór de Brissac úr foringjabúningnum
og í khakiföt, sem liann hafði haft með
sér. Gregory mótmælti því að liann fylgdi
sér fram í fremstu víglínu en de Brissac hló.
— Heldurðu að ég leyfi að þú farir einn?
Margt gæti komið fyrir. En ég vil ekki láta
liin fötin skitna út þegar við förum að
brölta yfir sprengjugigana.
Gregory sá að ekki þýddi að andmæla,
og lagði SS-búninginn niður i ofurlítinn
trékassa, sem Laurent liafði útvegað. Á
kassann var letrað að í honum væru niður-
soðnir ávextir, og hann rúmaði vel búning-
inn og svörtu stígvélin, sem tilheyrðu hon-
um.
Þeir settu á sig stálhjálmana, fleygðu
gasgrímunum á öxlina og fór út í bifreið
de Brassacs. Svo óku þeir hægl af stað út
í svart myrkrið.
Það var stytt upp en mjög kalt. Þótt ekki
væri nema 1. nóvember hafði fallið snjór
fyrir tveim dögum á þessum slóðum. Þeir
lieyrðu við og við drunur í flugvélum, sem
blönduðust fallbyssudrunum, sem voru sí-
fellt að ágerast.
Öðrú hverju sprakk fallbyssukúla hægra
megin við veginn, en þar voru Þjóðverjar
að skjóta á franskt virki. Einu sinni kom
röð af blossum og drunum, sem ætluðu allt
að æra, þegar eilt af frönsku virkjunum
fór að skjóta. Það glamraði i bílrúðunum
undan loftþrýstingnum.
Tveimur kílómetrum austar var hifreið-
in stöðvuð af röð af daufum rauðum Ijós-
um, og nú sagði Laurent að þeir yrðu að
halda áfram gangandi. Varðmaður stöðv-
aði þá en Laurent svaraði með orðinu, sem
var notað sem merki þá nóttina, meðan de
Brissac var að binda kassann á bakið á
Gregory, svo að liann gæti haft liendurnar
frjálsar meðan þeir voru að komast yfir
„no mans land“. Síðan héldu þeir áfram
gangandi.
Gregory fannst þeir verða að ganga lengi.
Einu sinni urðu þeir að fleygja sér flötum,
er þeir heyrðu iskra í sprengikúlu er þaut
yfir höfðinu á þeim og sprakk um það bil
fhnmtíu metra bak við þá. Við og við
heyrðu þeir raddir í myrkrinp og gátu
greint menn á ferli. Það voru ýmist lier-
menn eða hjúkrunarmenn.
Þegar kallað hafði verið til þeirra i
fjórða skiptið sagði Laurentin loksins: —
Hér förum við út af veginum. í dagsbirtu
er hægt að sjá þennan stað frá víglínu Þjóð-
verja. Hann fór með þá bak við sandpoka-
garð niður nokkur þrep og niður í breiða
skotgröf.
Hún lá í krókum og þeir ráku tærnar í
vegna myrkursins uns bjarmi kom frá leit-
arljósum i fremstu linunni. Og nú var
hrópað enn einu sinni. Bjarminn kom út
frá lielli einum í skotgröfinni. Þar var
sljórnarsetur eins riðilsins.
Frá þessum stað urðu tengigrafirnar
þrengri en áður og margar þvergrafir, svo
að þeir máttu vara sig á að villast ekki.
Svo var enn kallað. Þeir voru komnir i
framlínuna.
Laurent svaraði. Hann beygði sig og dró
til hliðar tjald í skotgrafarbarminum. Lyfti
þvi ofurlítið upp og kveikti á vasaljósinu
og fór inn fyrir og hinir á eftir, inn i
fylgsni, sem var þiljað að innan. Tvö ster-
inkerti i flöskustút loguðu þar inni.
Þegar Gfegory leit kringum sig í'annst
lionum eins og síðustu tuttugu ár hefðu ver-
ið draumur. Þetta var engin Maginot-lína,
með lyftum, baðherbergjum, borðsölum og
rafmagni. Þeir voru sú staddir um þrjátíu
lcílómetra fyrir framan sjálf virkin, en af
því að ekki höfðu verið teljandi hreyfing-
ar á þessum hluta vígstöðvanna höfðu
Frakkar haft tíma til að grafa sig niður.
Holan sem þeir voru komnir inn í var al-
veg eins og' i skotgröfunum, sem Gregory
mundi eftir úr gamla stríðinu.
Sígarettureykurinn var eins og blá móða
undir loftinu og þarna var raki og saggi
en hlýtt, svo að gott var að koma þarna úr
kuldanum úti. Tvö járnrúm tóku upp mest
af plássinu þarna, og i öðru lá ungur liðs-
foringi og hrau-t. Ilann var óhreinn og lá
i öllum fötunum nema livað hann liafði
tekið af sér stígvélin og frakkann. Slcamni-
byssur og hjálmar, kíkar, vatnsflöskur,
gasgrimur og uppdrættir var þarna á víð
og dreif á gólfinu eða hékk á nöglum i
loftbitunum. Þilið var prýtt myndum af
allsberum stúlkum, rifnum úr Esquire eða
La Vie Parisienne. Á þriðjungnum af gólf-
rýminu stóð borð, sem hálft var alþakið
óhreinum diskum og hollum, en liðsforing-
inn nötaði hinn helminginn til að skrifa
skýrslu sina á.
Hann leit upp þegar þeir komu inn og
kinkaði kolli til Laurents. Þegar hann kom
auga á einkenni de Brissacs stóð hann upp
og heilsaði. Laurenl kynnti þá og Gregory
fékk að vita að deildarforinginn hét
Moreau, en Gregory var aðeins kynntur
sem „vinur okkar, sem þér hafið fengið
skipanir um“.
— Alll er tilbúið, monsieur, sagði
Moreau. — Við sendum herdeild af stað
lil að koma dálítilli ókýrrð á, þannig að þér
fáið tækifæri lil að sleppa óséður yfir ó-
vinalínuna meðan óðagotið stendur yfir.
Þakka yður fyrir, sagði Gregory. —
Mér þykir leitt að stofna mönnunum yðar í
hættu mín vegna, en ef varðlið óvinanna
fær ekki eitthvað til að hugsa um, getur það
uppgötvað mig þegar ég kem af „no mans
land“. Ef ég sést án þess að nolckur Þjóð-
verji hafi farið upp úr skotgröfunum geta
þeir lialdið að ég sé liðhlaupi, og það er
mjög áriðandi að ég verði ekki yfirheyrð-
ur fyrr en ég er kominn hak við línuna.
Moreau kinkaði kolli. -— Ef stórskotalið
óvinanna verður eldci of athafnasamt þá
er alll í lagi, sagði hann. — En þeir hafa
bitið harkalega frá sér upp á siðkastið
hérna, og i vikunni sem leið gerðu þeir
svæsna árás hérna norðar. Viljið þér fá
glas áður en þér farið?
— Þökk fyrir! sagði Gregory. Moreau
tólc brennivínsflösku og hellti í fjóra blikk-
bolla.
■— Heppnin í'ylgi þér, vinur! De Brissac
lyfti bollanum og skálaði við Gregory og
hinir gerðu eins. Brennivínið var sterkt,
cn Gregory hlýnaði innvortis við það.
— Eigum við þá að fara? spurði Moreau,
og er Gregory lcinkaði kolli sagði Laurent:
— Jæja, ég slcil við ykkur hérna. Góða ferð
og velkominn aftur!
Gregory kvaddi liann með handabandi
og rétti svo Brissac höndina en liann hristi
höfuðið. — Ilvaða vitleysa, Gregory. Eg fer
með þér eins langt og ég get.
Bull! Það er ekki verl að hætta ágæt-
um foringja í þetta!
De Brissac brosti út undir eyru. -— Þú
gleymir að þú ert undir minni stjórn, fé-
lagi, og ég hefi fyrimæli um að fylgja þér
úr hlaði. Engar móbárur. Hvert augnablik
er dýrmætt núna, eftir að óvinirnir hafa
tekið á sig náðir. Við megum eklci eyða
tímanum í þvaður.